Rozmowę z tą ślicznotką, której niedługo miałem zamiar ukraść ten tajemniczy notesik, przerwała kolejna dziewczyna. Ach, jakież ja mam dzisiaj powodzenie! Kobiety same do mnie przychodzą, przedstawiają się, pytają się o drogę. A ta na dodatek na mnie wpadła! Przypadek? Nie sądzę, hehehe. Ale wracając do sprawy, siła uderzenie lekko mnie zaskoczyła, ponieważ przez tą niziutką osobę poważnie się zachwiałem. Ale po chwili, jak na mężczyznę z odkrytą klatą przystało, stanąłem prosto i zlustrowałem przybyszkę wzrokiem. No no. Same ślicznotki widzę w tym mieście. Może jednak będę częściej chodził do szkoły? Oo, albo się będę z nimi umawiał po lekcjach, hyhy. Będę z nimi tańczyć, całować je, przytulać, bo wątpię, aby jakiś chłopak zrobił to mnie. Ale może jednak jakiś wilkołak mnie ponosi? O, zaniesie mnie na rękach do lasu, na kamień i tam...
Moje szalone fantazje, o których lepiej nie mówić głośno, przerwało pytanie nowo przybyłej. Spojrzałem w jej krwiście czerwone oczy, które jednak barwą mniej mi się podobały od tęczówek Sorano.
- Blondwłosa dziewczyna i białowłosy wilkołak? - zacząłem sobie przypominać cały swój dzisiejszy dzień oraz ludzi, którym patrzyłem się na różnorodne części ciała. Rzeczywiście, mijałem dzisiaj drobną, małą blondyneczkę, która szła za rękę z jakimś białasem o fajnym tyłku. No, tyłek serio miał fajny. Aż tej laleczce zazdroszczę. - Tak, widziałem ich, szli w stronę szkoły. A tak w ogóle, jestem Gilbert Qurux, a ta tutaj to Akatsuki Sorano.
Uśmiechnąłem się najcieplej, jak tylko umiałem. Lubię przekonywać do siebie ludzi. Chociaż... ta tutaj stanowczo człowiekiem nie była. Czyżby wampir?

Nigdy nie potrafiłam dobrze określać wnętrza ludzi po samym ich wyglądzie, jednak patrząc na niego wiedziałam, że musi mieć niesamowitą moc. Piękni ludzie mają piękne umiejętności. Tak mi się zawsze wydawało...:
- A ja sobie jestem Medykiem. Uzdrawianie istot żywych i te sprawy. W walce beznadziejne, ale za to idealne, jeśli się z kimś współpracuje. Chcesz się przejść po mieście, kogoś jeszcze pozaczepiać, czy już pójdziemy na Osiedle Magów? - powiedział Gilbert, puścił mi oczko i uśmiechnął się szeroko. Nie wiem jakim cudem w jednej osobie może być tyle ciepła, energii i uroku osobistego. Na pewno szybko znajdzie wielu przyjaciół:
- Niesamowite... - czy ja powiedziałam to głośno? Niechcący wymsknęło mi się z ust to słowo. Jednak było ono prawdą, więc postanowiłam ciągnąć temat - Masz przepiękną moc. Teraz już rozumiem. A więc nie tylko twój wygląd i charakter są piękne... - może jednak powiedziałam za dużo? Nie. Wcale nie. Takie są moje myśli, więc nie będę ich skrywać. Dlaczego mam nie dzielić się się uczuciami z innymi, zwłaszcza gdy są one dobre? Po chwili jednak uświadomiłam sobie, że nie udzieliłam odpowiedzi na jego pytanie - Dzisiaj jest okazja, aby poznać jak najwięcej osób, więc wolałabym jeszcze na chwilę się wrócić - powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko - Idziesz ze mną czy chcesz już wracać? - zapytałam i spojrzałam na chłopaka. Nagle coś jednak odwróciło moją uwagę. Zauważyłam niską dziewczynę o długich srebrzystych włosach, która siedziała na podłodze. Chyba uderzyła w Gilberta, gdyż zachwiał się lekko. Już chciałam wyciągnąć rękę w jej stronę, gdy nagle wampirka (bo tak mi się wydawało) wstała i odsunęła się troszkę. Szybko wyjęłam mój notatnik i naszkicowałam jej portret:
- Przepraszam! Nie widzieliście może przypadkiem blondwłosej dziewczyny i białowłosego wilkołaka? Powinnam się przedstawić. Jestem Mei Hazusa - dopisałam te dane do notesu.
- Chodzi o tą parę? Minęłam ich jakieś 15 min temu. Możliwe, że jeszcze spacerują koło szkoły - powiedziałam w tym samym momencie co Gilbert. Zaśmiałam się lekko do siebie i spojrzałam na dziewczynę:
- A tak w ogóle, jestem Gilbert Qurux, a ta tutaj to Akatsuki Sorano - uśmiechnęłam się delikatnie do dziewczyny i popatrzyłam się w jej krwistoczerwone oczy. Po chwili dopisałam do moich notatek pod portretem Mei - wampir, a pod portretem mężczyzny - mag uzdrowiciel, ciepły, energiczny, cudowny urok osobisty, po czym schowałam notes do kieszeni płaszcza:
- Właśnie wybieramy się w tamtym kierunku. Chciałabyś wybrać się z nami? - powiedziałam z nadzieją, że Gilbert też pójdzie. Szczerze powiedziawszy był jedyną osobą w mieście, z którą zamieniłam więcej niż 3 słowa (jak dotąd), dlatego wolałabym nie zostawać z Mei sam na sam. Czułabym się trochę niezręcznie.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (19-06-2014 o 13h50)

Flora Green

Leżąc na łóżku rozmyślałam. Jak to będzie w tej szkole? Będę tu, coś mi się wydaje, dosyć długo. Mam walczyć z M. Haroldem? To musi być ktos potężny, a ja, nie ma co się oszukiwać, w walce dobra nie jestem. Małe zdolności magiczne mam tylko dlatego, że mój pradziadek od strony ojca był czarodziejem.
Powróciłam myślami do Noiry i Neiry. Uśmiechnęłam się, ponieważ łączył nas nie tylko fakt, że jesteśmy elficami. Nasze imiona mają to do siebie, że coś znaczą. W moim przypadku "Flora" to, jak mówi jedna z mitologii ludzi, bogini kwiatów, a "Green" to zielony. Od razu można wywnioskować, że kocham naturę i barwę trawy czy liści wiosną - zieleń.
Wkrótce moje myśli przerwał sen, który przyszedł nieoczekiwanie.
***
Otworzyłam oczy. Popatrzyłam na słońce. Około siódmej. Wyjrzałam przez okno. Zauważyłam trójkę magicznych istot - dwie dziewczyny i jeden chłopak. Magowie i wampirka, jak sądzę. Od dwójki z nich bije potężna moc, a kto jak kto, ale czarodzieje w magii nie mieli sobie równych dzieki swoim umiejętnościom.
Od białowłosej dziewczyny biła mroczna energia, ale też elegancja. To pewne - jest wampirem.
Odwróciłam wzrok od trójki, ale nie odsunęłam się od okna. Widziałam jeszcze jakąś dziewczynę z krukiem, z rąk innej ciekła woda.
  Popatrzę jeszcze na okolice, może mnie ktoś zauwazy i zacznie rozmowę?

Ostatnio zmieniony przez Pauline6 (19-06-2014 o 14h16)

Hmm... Widać, że Sorano jest osobą która mówi to, co myśli. Nie ma oporów przed szczerością i prawdomównością. No bo jaka inna panienka by mi powiedziała coś takiego? Że mam piękny wygląd, moce i charakter? Żadna by się nie odważyła, co najwyżej pomyślała, a potem lustrowała mnie wzrokiem. A ta, patrząc mi prosto w oczy, wali takie komplementy! Niesamowita dziewczyna.
Uśmiechnąłem się na jej słowa, czując, że robi mi się naprawdę gorąco. A byłem w ubraniach, które już trochę odsłaniały. Co ja, zmiennocieplny jestem? Może tak naprawdę nie jestem ssakiem, tylko gadem? O, wyszedłem z jaja?! Nie, raczej nie... Oby nie. Widząc, jak jej niebieskie oczy wpatrują w moje, brązowe pochodzące pod złoto, zrobiłem się cały czerwony na twarzy. No nieźle. Gilbert Qurux, mag pierwszej klasy, łamacz serc, który prowadzał się z praktycznie każdą rasą, całował i robił już czasem takie rzeczy, o których aż wstyd pamiętać, zarumienił się na kilka komplementów od dopiero co poznanej dziewczyny. Mam nadzieję, że to tylko wynik zmęczenia, a nie coś innego... Nie daj Boże, o nie. Miłość jest przereklamowana.
Wampirka przerwała nam rozmowę, ale kiedy Sorano z nią rozmawiała, nie mogłem przestać się w nią wpatrywać. Ładna to ona była, ale kiedyś chodziłem z elfem, która była uważa za symbol fantazji łóżkowych oraz wilkołakiem, który chcicę miał nawet w windzie. A ona prezentowała się jak milion innych dziewczyn spotykanych na ulicy. I co mnie w niej urzekło? Ech, to moje kochliwe, szybkie serce... Dobrze, że również odkochuję się równie szybko, co zakochuję. Poza tym, tego nie można nazwać zakochaniem. Raczej chwilowym zaintrygowaniem podsycanym pięknymi słowami Sorano. Właśnie. To dobra nazwa.
- Idziecie w stronę szkoły? - zapytałem z lekkim uśmiechem. Już tam byłem dzisiaj i starczy mi na miesiąc. Aż mi niedobrze, kiedy sobie myślę, że jutro będę musiał tam iść się przemęczać, walczyć, uczyć się i na dodatek szukać sobie zajęć dodatkowych. Ale... Będzie tam Sorano, tak? Więc może jednak się zjawię. - Byłem tam, ale chętnie pójdę z wami. Nie chcę mi się o tej porze już wracać na osiedle i cały wieczór spędzić na spaniu.
O tak, sen jest dla głupców. Wolałem położyć się o drugiej w nocy spać i wstać o szóstej rano, niż przespać pół dnia. Bo Słońce wstaję, to i ja wstaję!
Moja rozmowa z dziewczętami ponownie została przerwana. Znowu przez kobietę. Jezu... Co się dzieje? Kolejna do mnie leci? Czy ja wyglądam dzisiaj aż tak seksownie? Muszę naprawdę wyglądać szalenie pociągająco. Hahahah, inni faceci powinni mi zazdrościć. Ja i trzy ślicznotki! Ja z magiem, elfem i wampirem! Czuję się panem sytuacji.
Niebieskowłosa stanęła na tyle blisko mnie, że aż poczułem się naprawdę skrępowany. Jej ,,atuty" ciągle ocierały się o moją klatkę piersiową, przez co naprawdę trudno było mi patrzeć się w jej twarz, a nie co chwila zjeżdżać troszeczkę niżej. Mimowolnie spojrzałem na Sorano. Hmm... A może będzie zazdrosna? A to byłby ubaw!
- Gilbert Qurux - powiedziałem, podając dłoń nowo przybyłej, szalenie seksownej dziewczynie, przy okazji próbując uśmiechnąć się najbardziej czarująco, jak tylko umiałem. - Ta białowłosa to Akatsuki Sorano, a ta czerwonooka to Mei Hazusa.
Jak ja z takimi ślicznotkami na miasto wyjdę, to wszystkim facetom gula skoczy. Tak się wyrywa panienki!

Ostatnio zmieniony przez Tanay (19-06-2014 o 14h21)

T a z u o   I n u g a m i


Na krótką chwilę jego uwagę odwróciła dziwna mieszanka aury. Odwrócił głowę w kierunku maga otoczonego... przez trzy dziewczyny?! Nie żeby miał coś naprzeciwko, ale nawet nie minęła godzina od oficjalnego otwarcia szkoły, a już zdążył wyrwać aż trzy? Zapewne gdyby był tu staruszek, kazałby mu pójść do niego i prosić go aby został jego mistrzem... Na szczęście ani mu się to śniło, a tego starego pniaka nie było w pobliżu... Chyba. Gdy miał odezwać się do elfic, do jego uszu dobiegło wilcze wycie. Impulsywnie zwrócił się w stronę dźwięku... Coś było nie tak.
- Wybaczcie na moment.
Ledwo dokończył te słowa, a zerwał się biegiem w kierunku źródła skowytu. Elfy oraz inne stworzenia instynktownie usuwały się z jego drogi, wyczuwając wzburzoną aurę. Z niedowierzaniem patrzyły na niego, aby wzruszywszy ramionami zapomnieć o całej sytuacji.
Zatrzymał się, próbując ponownie zlokalizować źródło dźwięku, jednak wycie nie powtórzyło się. Zamiast tego, jego zmysł węchu wyczuł krew osobnika z jego rasy. Ruszył za tropem i już wkrótce na obrzeżach ogrodów szkolnych znalazł poranioną dziewczynę w łachmanach. Schylił się, lekko potrząsając ją za ramię. Niewielki tłum gapiów jedynie obserwujących całe zajście powoli zacieśniali krąg wokół niego.
- Na co się gapicie?!
Warknął, podnosząc dziewczynę na rękach. Ruszył szybkim krokiem w stronę budynku, w którym rzekomo miał być gabinet pielęgniarski.

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (19-06-2014 o 16h00)

Już mieliśmy zmierzać w kierunku szkoły, gdy nagle podbiegła do nas inna dziewczyna. Nie wiem, czy użycie określenia "nas" byłoby tu odpowiednie, gdyż "nas" ona zignorowała. Ja i Mei stałyśmy jak wryte, gdy ładna elfka doprowadzała do szaleństwa zmysły Gilberta, poprzez uwidacznianie swoich kształtów. Nie rozumiem, jakim cudem ludzie nie mają czegoś takiego jak wstyd. Stałam jak jakiś bałwan i nie wiedziałam co mam robić. Nagle zauważyłam na sobie spojrzenie mężczyzny. Wzruszyłam tylko ramionami i spuściłam głowę. Byłam zazdrosna? Tak to prawda. Byłam. Ale nie byłam zazdrosna o to, że jakaś dziewczyna lepi się do niego. Byłam zazdrosna o jego urok osobisty. Też bym tak chciała. Też chciałabym tak szybko budzić zaufanie ludzi. Chciałabym być ciepłą osobą, a przy nim wydawałam się istną królową lodu. Zacisnęłam pięści i uśmiechnęłam się do siebie. O czym ja myślę? Takie użalanie się jest nie w moim stylu. Jestem jaka jestem i nie mam zamiaru się zmieniać. Nagle z rozmyślań wyrwało mnie wycie, dobiegające gdzieś z daleka. Szybko użyłam moich oczu, aby zobaczyć okolice z lotu ptaka. Zauważyłam dość daleko młodą dziewczynę z dużą raną na nodze. O nie! Trzeba jej pomóc. Tylko ta myśl zaprzątała mi głowę:
- Przepraszam, idźcie przodem, później dołączę! - krzyknęłam już w biegu i z całą szybkością ruszyłam na miejsce zdarzenia. Można tylko wyobrazić sobie moje zdziwienie, gdy zobaczyłam kałużę krwi na podłodze, a po dziewczynie nie było śladu. Kolejny raz użyłam mocy, by zobaczyć chłopaka, który trzymał poszkodowaną. Natychmiast ruszyłam w ich kierunku. Nagle mężczyzna zatrzymał się przy jakimś budynku. Spojrzałam przez jego ściany. Pusty:
- Tu nie ma żadnego lekarza - powiedziałam zdejmując chustkę z szyi i obwiązując nią ranę w celu tymczasowego zatamowania upływu krwi - Mój znajomy jej pomoże.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (19-06-2014 o 20h24)

Acha, ok. Tazuo zabawi się w chirurga <bugagagah!>... Ale tak na serio. Błagam, powiedz że Neira ma ten dzyndzel do wyciągania kul, bo raczej mało higienicznym byłoby wydłubywanie kul palcami ;^;


T a z u o   I n u g a m i


Stanął przed budynkiem, lecz nigdzie nie znalazł sali w której byłaby jakakolwiek osoba uprzywilejowana do opatrywania ran uczniów. Czyli mam zrozumieć, iż jeśli nie mamy przy sobie maga lub osobę z zdolnościami leczenia, oraz nie jesteśmy doświadczonymi wampirami bądź wilkami to czeka nas śmierć? Warto wiedzieć.
Warknął, słysząc za sobą głos. Odwrócił się i zauważył o dwie, jeśli nie trzy głowy niższą od niego samego istotę. To jedna z tych dziewcząt tworzących wręcz żywy mur obronny wokół tamtego młodzieńca. Wnioskując z otaczającej białowłosą piękność aury również była magiem. Chwała. Obserwował, jak zawiązuje chustę na ranie wilczycy.
Tymczasowo pomogła ona zatamować krwawienie. Wiedział, że wkrótce organizm dziewczyny zostanie poddany procesowi regeneracji, pomimo iż była osłabiona. Gorzej, jeśli ta zbawienna zdolność wilkołaków spowoduje, iż wewnątrz jej ciała pozostaną kule od postrzału. Wtedy nie byłoby za ciekawie gdyż mogłyby naruszyć jej organy wewnętrzne. Wkrótce dołączyła do nich Neira wraz z mroczną elficą. Szybko przypomniał sobie drogę do uczniowskich pokoi oraz placu... I uznał, że o wiele bliżej będzie do akademiku... Bo tak to się nazywało?
- Myślę, że szybciej będzie do pokoi. Ale dziękujemy. Coraz rzadziej spotyka się osoby, które bezinteresownie chcą komuś pomóc.
Uśmiechnął się serdecznie, zanim w szybkim truchcie co dla zwyczajnej rozmiarami istoty było biegiem ruszył w stronę kompleksu poświęconemu dla istot paranormalnych. Co jakiś czas sprawdzał czy dziewczyny nadążają oraz zwalniał tempo, aż znaleźli się przed drzwiami pokoju. Pokoju dziewczyn. Wparował do środka prawie jak w filmach, brakowało aby wyrwał drzwi z zawiasów kopniakiem i w przeciwieństwie do sposobu przechodzenia przez próg pokoju delikatnie położył dziewczynę na pościeli. Natychmiast również zwrócił się do Neiry.
- Jeśli byś mogła przynieść coś czym będziemy mogli wyciągnąć kule oraz rzeczy do opatrzenia ran to całowałbym się po stopach.
I raczej wypowiedział to ostatnie poważnie. Ledwo skończył mówić, a ponownie sprawdził oddech wilczycy. Oddycha. W porządku. Odsłonił jej rany i zdążył zauważyć, iż zaczęły się już regenerować. Jak najszybciej będzie trzeba usunąć kule z jej ciała. Błagał, aby Neira miała coś takiego w swoim ekwipunku.

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (19-06-2014 o 19h32)

Czy Juvia obmacuje własny biust dłońmi, z których leje się woda? Swój ogromny biust, który doprowadza moją wyobraźnię do kompletnego szaleństwa? Chyba ten widok stanie się moją nową fantazję erotyczną... Będę to sobie wyobrażał przed snem i... stop. Muszę się opanować. Jestem facetem, tak, ale nie mogę wykazać się tak zboczoną naturą przy innych dziewczętach. A właściwie, przy Sorano. Nie wygląda na taką, która lubi facetów, którzy dostają szału na widok kobiecych piersi.  Juvia zadała mi pytanie, lecz moją uwagę odwróciła właśnie panna Akatsuki, która odbiegła od nas, krzycząc, abyśmy już kierowali się w stronę szkoły. Zacisnąłem mocniej zęby, obserwując jej oddalającą się sylwetkę. Miałem z nią iść się poszwendać. WE DWOJE. Ale jak zawsze, moja romantyczne plany szlag jasny trafił.
- Tak, widać, że jesteś elfem wodnym - uśmiechnąłem się szeroko, znacząco patrząc na jej dłonie. Bardzo mnie krępowała ta szalona bliskość, a jednocześnie doprowadzała do utraty zmysłów. Tragedia. Nie dość, że Mei milczała jak zaklęta, Sorano sobie poszła, to jednocześnie Juvia chyba chciała zaprowadzić mnie do łóżka, na co byłem kompletnie nieprzygotowany. Co to ma być? - Ja jestem magiem, a dokładnie Medykiem. Bardzo fajna rasa, przyznam, ale kompletnie bezużyteczna jeśli chodzi o walkę

Ostatnio zmieniony przez Tanay (19-06-2014 o 20h13)

T a z u o   I n u g a m i

Kiedy zniknęły z pokoju na poszukiwania tego przedmiotu, on obserwował twarz dziewczyny oraz kontrolował jej oddech. Na razie wszystko w porządku. Kiedy obie pojawiły się z nietęgimi minami oraz niekorzystną wieścią mimowolnie zagryzł dolną wargę.
Skinął jedynie głową na przepraszający gest przeprosin, co miało znaczyć jednocześnie aby nie zaprzątała sobie tym głowy oraz że jest inny sposób... Potrafił kontrolować przemianę oraz zmieniać tylko określone części ciała, więc to wykorzystał. Wyprostował parę razy palce i zgiął, gdy zaczęły się stopniowo przekształcać w wilcze szpony. Wziąwszy głęboki oddech wbił je w rany dziewczyny jak najostrożniej mógł. Co było dość ciężką sprawą z jego wrodzonym brakiem delikatności. Wyciągał po kolei kule, starając się, aby nie rozszarpać przypadkiem dodatkowo jej ran. Na szczęście, nic takiego nie zaszło.

Po kwadransie opadł na krzesło lekko zmęczony. Cała ta koncentracja względem faktu, aby nie zrobić jej krzywdy była męcząca. Psychicznie i fizycznie. Ręce miał tak sztywne, że nawet po ich połamaniu dalej byłyby takie. Kiedy obmywał ręce z krwi, kątem oka obserwował jak jej rany się zasklepiają. Po całkowitym zagojeniu, zmył krew z jej skóry.

Zaciskałam zęby patrząc, jak śnieżnobiała chustka powoli zaczyna nasiąkać krwią. Jakim łotrem trzeba być, aby zrobić coś takiego dla niewinnej dziewczyny, bo wątpię żeby zrobiła to sobie sama - nie wygląda na masochistkę. Dodatkowo była to rana postrzałowa, więc tym bardziej nieprawdopodobne są tu zapędy samobójcze. Po chwili dobiegły do nas dwie dziewczyny. Obie były elfkami. Może to siostry?:
- Nie trzeba, panujemy nad sytuacją. Chodź, coś czuję, że zaraz znów zlecą się tu gapie - dodała patrząc na wilkołaka, po czym ruszyła przed siebie, a pozostała dwójka za nią. Stałam gapiąc się w przestrzeń. Ciągle przed oczami miałam te dwie dziewczyny. Były tak piękne. Tak zupełnie różne, ale identyczne w swojej doskonałości. Głos tej blondynki był tak ciepły i melodyjny, że mogłabym go słuchać non stop. Westchnęłam głęboko i wyciągnęłam mój notatnik. Naszkicowałam na oddzielnych stronach każdą osobę ze spotkanej 4 i dopisałam wszystkie zdobyte dane - najwyższy chłopak - wilkołak, pomocny, niezwykle szybki - poszkodowana - wilkołak - blondynka - elfka, bardzo miła - czarnowłosa - elfka, prawdopodobnie jej siostra. Tylko tyle informacji, jednak wystarczająco dużo, jak na dzisiejszy dzień. Wróciłam z powrotem do Gilberta, Juvii i Mei:
- Wybaczcie. Zdarzył się wypadek, jednak już wszystko pod kontrolą - powiedziałam do wszystkich, po czym spojrzałam na wampirkę - Przepraszam Cię Mei, ale dzisiaj już nie idę w okolcie szkoły - powiedziałam i ukłoniłam się w geście skruchy - Idę za to na spacer po osiedlu. Gilbercie, chciałbyś pójść ze mną? Wspominałeś, że nie chcesz jeszcze wracać do domu... - dodałam z nadzieją, że chłopak nie zraził się do mnie. To była szansa zdobyć cennego kolegę. Kto wie, może nawet byśmy mogli być przyjaciółmi. Ale do tego to chyba jeszcze milion lat świetlnych... Powiedziałam i uśmiechnęłam się do siebie

Z kłopotliwej sytuacji związanej z Juvią oraz narastającym problemem w... echem... pewnym miejscu na dole, wyrwała mnie - o dzięki wam Niebiosa - Sorano. Tak samo jak niespodziewanie zniknęła, tak samo niespodziewanie wróciła, a ja zacząłem czuć się o wiele bardziej swobodnie. Przynajmniej białowłosa nie próbowała mnie zaciągnąć do łóżka, a po wzroku Juvii mogłem wiele wnioskować... Aczkolwiek, gdyby to właśnie Sorano wykorzystywała moją słabość do kobiecego ciała, to chyba nie miałbym nic przeciwko. Ba, na pewno bym jej nie odmówił! Ale ona na pewno tego nie chce, a ja po przygodzie z jedną elfką, Neirą, naprawdę czuję się przy tej rasie mocno skrępowany. No, dla Neiry zachowałem się jak świnia. Ale mniejsza.
Mei odbiegła od nas prędko, jakby się przestraszyła całej sytuacji. No, moje powodzenie chyba spada... Smuteczek. Nie no, nie mogę narzekać. Jestem tu godzinę i już się do mnie dwie przyczepiły, więc nie będę nawet próbował marudzić.
- Jasne, że idę! - powiedziałem stanowczo zbyt energicznie, uśmiechając się przy tym jak głupi do sera. Spacer z Sorano. WE DWOJE. Boże, lepiej być nie mogło. Jeszcze na osiedlu, blisko mojego mieszkanka... Dobra, zaczyna mnie ponosić. Czas się ogarnąć. Spojrzałem na Juvię, tym razem z całych sił próbując patrzeć się w jej oczy. - My spadamy. Przyjdź kiedyś na Osiedle Magów, co? To sobie posiedzimy i coś porobimy, jeśli rozumiesz o co mi chodzi.
Puściłem jej oko, przy okazji ukazując swój najbardziej figlarny uśmiech, po czym podszedłem do Sorano i złapałem ją tak, aby trzymała mnie pod rękę. Odeszliśmy kawałek, a ja dalej w myślach zachwycałem się swoimi technikami podrywu. Ja to jednak dobry jestem!