Link do zewnętrznego obrazka

Uśmiechnęła się słysząc, że wygląda uroczo. Zawsze faceci określali ją różnymi przymiotnikami, ale nigdy nie była “urocza”. Ciężko uznać bezuczuciową, znudzoną powłokę za uroczą. Nie, kiedy z oczu na co dzień zieje pustka.
- Zaskocz mnie. Warzywa na śniadanie to był dobry wybór, może poradzisz sobie też z obiadem - rzuciła rozbawiona, po czym lekko Johna cmoknęła i szybko uciekła do kuchni. Usiadła na jednym z wolnych blatów i z figlarnym uśmiechem machała nogami, czekając aż jej mężczyzna zdobędzie dla niej jedzenie. Jeśli kiedykolwiek miałaby naprawdę wyjść za mąż, to daleko Nutrii będzie do idealnej żony. Niezbyt umiała gotować, od zawsze sprzątali za nią inni ludzi, ciężko było jej się otworzyć. Nie planowała swojej przyszłości, nie wiedziała, czy umie się zajmować jakimkolwiek człowiekiem poza sobą. Czy można w ogóle było o niej powiedzieć coś dobrego? Coś, co było warte wysiłku?

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

John roześmiał się serdecznie słysząc słowa Nutrii. Dobrze było widzieć ją taką - radosną. Mężczyzna ruszył za nią do kuchni i od razu przystąpił do dzieła. Zabawnie się czuł ze świadomością tego, że dziewczyna obserwuje każdy jego ruch. - A nie masz ochoty mi pomóc? - spytał z uśmiechem. Rozumiał, że Nutria może niezbyt dobrze gotować. Sam kiedyś tak miał. Nauczył się dopiero podczas wspólnego gotowania z Lizzy. Ona sprawiła, że poczuł do tego smykałkę, że zrozumiał pewne mechanizmy i połączenia. Teraz chciałby zrobić to samo z Nutrią. O ile mu na to pozwoli. A zdaje się, że całkiem się jej podobała jedyne funkcja widowni.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zeskoczyła z blatu i przytuliła się do pleców Johna, wychylając głową z jednej strony, aby móc spojrzeć, co robi. Z jednej strony chciała się czegoś nauczyć, z drugiej bała się, że okaże się tak fatalna, że następnym razem zniknie nawet ta chęć nauki.
- Jeśli nie boisz się, że spalę ci kuchnię, możesz mnie pouczyć. Chociaż pewnie będę tylko przeszkadzać - odpowiedziała z nieustającym rozbawieniem. Nie była aż takim antytalentem, żeby puścić mieszkanie z dymem, ale zakładała, że to, co zrobi, będzie wybitnie niejadalne, więc lepiej nie ryzykować, że coś popsuje swoją niewiedzą.

Ostatnio zmieniony przez eufrozyma (11-03-2015 o 22h51)

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Nutria zeskoczyła z blatu i przytuliła się do pleców Johna, co raczej go rozbawiło. - Jak tak bardzo się boisz... możesz umyć i pokroić. To nie wymaga zbyt dużych umiejętności. - mówiąc to uśmiechał się szeroko. Nawet nie pamiętał czasów, kiedy ostatnio się tak dużo uśmiechał. Sam tym czasem zajął się smażeniem mięsa mielonego, jednocześnie ścierając ser. Oczywiście kątem oka spoglądał co chwilę na Nutrię. Pomimo pierwotnych obaw, lęków czy też niechęci, cieszył się widząc ją w swoim mieszkaniu.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Ułożyła sobie wszystkie rzeczy do mycia w misce (której położenie w szafkach pamiętała z porannego przetrząsania szafek) i podeszła z całym ekwipunkiem do zlewu. Mycie faktycznie nie należało do przesadnie odpowiedzialnych zadań, ale jakby ktoś się uparł to zawsze może powiedzieć, że są różne temperatury wody i co jeśli użyje za gorącej albo za zimnej. Dla chcącego nic trudnego w końcu.
- Kroić można w kostkę, plastry, grubo, cienko. Jest w tym więcej do popsucia niż się na pierwszy rzut oka wydaje - stwierdziła żartobliwie, celowo robiąc z siebie większe nieszczęście niż była. Specjalnie przesadzała, chociaż po części miała rację. Jak się uprzeć to nawet krojenie mogłoby być skomplikowane. I niebezpieczne, w końcu trzymało się nóż.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Słysząc pytanie Nutrii musiał się powstrzymać, żeby się nie roześmiać. - Powodzenia przy krojeniu brokuła w kostkę. - puścił do dziewczyny oczko i dopiero po chwili odparł - Jest mi to zupełnie obojętne, grunt, żeby było w miarę drobno. - w końcu i tak wszystko miało wylądować na patelni razem z mięsem, a następnie w makaronie. Zawsze lubił cannelloni. Nie było specjalnie trudne w przygotowaniu, a bardzo smaczne. No i nie trzeba było na nie aż tak długo czekać, a John musiał przyznać, że zgłodniał.

Ostatnio zmieniony przez Ojsa (11-03-2015 o 23h30)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Dźgęła Johna w bok, kiedy zauważyła, że ledwie powstrzymuje się od parsknięcia śmiechem.
- Pff, nie mówiłam, że w tym przypadku jest aż tyle dylematów - prychnęła niby to wielce oburzona. Przecież nie była blondynką, żeby aż tak bardzo się nie orientować. Ciemne włosy miała w stu procentach naturalne. Znając życie spadek po tatusiu.
Miała wrażenie, że jedzenie nie wyjdzie takie jak zwykle tylko dlatego, ponieważ się do niego dotknęła. Wiedziała, że proste mycie czy krojenie nie mogą mieć znaczącego wypływu, ale jednak ciężko było przekonać samą siebie, że jej obecność w kuchni wcale nie doprowadzi ich do rozstroju żołądka.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

John dźgnięty przez Nutrię, widząc ogniki w jej oczach jeszcze bardziej nabrał ochoty, żeby się roześmiać. O mały włos nie stracił z tego powodu palca, który omsknął mu się na tarkę. Całe szczęście jakimś cudem udało mu się uniknąć wylewu krwi i przyprawienia nią potrawy. Użył za to wielu innych przypraw.
Gdy mięso było już przesmażone, dorzucił do niego pokrojonego przez Nutrię brokuła. - Widzisz, to nie było takie trudne. - rzekł do dziewczyny z uśmiechem mieszając. Po kilku minutach zaczął nadziewać canneloni i układać w szkle żaroodpornym, pytając z szerokim uśmiechem Nutrie czy to też jest w stanie zrobić.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Rzuciła mu mordercze spojrzenie, kiedy stwierdził, że to wcale nie było takie trudne. Mogłoby być. Jakby się postarała i na przykład poharatała  sobie palce nożem. Ciekawe, czy byłoby mu tak do śmiechu, kiedy przez niego miałaby miliony plasterków w Kubusie Puchatki. Na pewno byłaby z tym piekielnie seksowna, każdy kocha Kubusia i jego brzuszek.
- Przyznaj się, ty po prostu chcesz zmienić mnie w perfekcyjną panią domu, żeby sam leżeć i pachnieć - rzuciła z teatralnym westchnieniem, ale było jasne, że żartuje. Bez dalszych protestów zaczęła nadziewać canneloni, po drodze cichaczem wyjadając brokuły z nadzienia. Zawsze je lubiła, jak większość warzyw, które mogłaby jeść w kółko tylko dlatego, że są warzywami.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

John nie mógł się powstrzymać, żeby się nie zaśmiać widząc jak Nutria narzeka, że na pewno chciałby zrobić z niej kurę domową. - Nawet by mi to przez myśl nie przeszło. Nie nadajesz się. Widzisz w ogóle jak pokroiłaś te brokuły? - spytał niby oburzonym tonem. Ale było to prawdą. Nigdy nawet nie pomyślał o tym, by zamknąć Nutrię w kuchni. Sam zawsze doskonale sobie radził. Wcześniej myślał, że mógłby jej tu nie wpuszczać. Ale jego plany jak zwykle upadły. Po raz pierwszy od ośmiu lat działał na żywioł. Bez planu. Zawsze myślał, że kontrola jest drogą do sukcesu. Aktualnie nie miał kontroli, a i tak bardzo mu się to podobało.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Nutria nie potrafiła nie kontrolować, bo jej nawet brak kontroli był kontrolowany, jakkolwiek by to nie brzmiało. Żyła z głosem w swojej matki w głowie, namolnym i irytującym, nieustannie próbującym zmusić do podjęcia właściwej decyzji. Czasem się zastanawiała, co by przyszło z robienia wszystkiego odwrotnie, ale była na to zbyt zdyscyplinowana.
- Skoro ja się nie nadaję, to ty będziesz musiał czekać na mnie z obiadem, gdy będę wracała z wyczerpujących spotkań z inwestorami albo kończyła długie rozmowy telefoniczne z menadżerami z całego świata. Nie na odwrót - rzuciła z delikatnym uśmiechem na myśl o tej surrealistycznej wizji. Patrzyła na nadzienie i przez chwilę próbowała samą siebie przekonać, że lekkie i przyjemne życie byłoby możliwe. Ale nie wierzyła. Próba uwierzenia wywoływała jedynie rozbawiony, trochę pobłażliwy uśmiech. Nigdy nikt na nią nie będzie czekał. Nie będzie wracała do ciepłego domu. Przez dwadzieścia siedem lat mieszkała po hotelach i chwilowych pałacach, więc czemu miałaby wierzyć?

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Słysząc słowa Nutrii zastanowił się chwilę. Więc to tak miało to wyglądać? Będzie robił obiadki i czekał dzielnie na powrót Nutrii? Jej branża nie pozwalała nawet zbytnio na kontrolę, czy już go zdradziła, czy nie. W sumie coraz bardziej czuł, że wolałby nie. Denerwowało go to, że sam się wyłamuje z własnego planu. - Cóż... Przynajmniej będę czekać na kogoś ważnego. - powiedział z uśmiechem, zasypując makaron serem. Wstawił szkło do piekarnika, umył ręce, chwycił dziewczynę za dłoń i przyciągnął do siebie - Niestety teraz my będziemy musieli trochę poczekać.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Kogoś ważnego zabrzmiało echem w jej głowie i jak zwykle zastanawiała się, co poczuje, kiedy John ją zdradzi (co zabawne, nawet nie łudziła się, że mogłoby być inaczej). Wiedziała, że jest to element planu, ale za każdym razem ciekawiło ją, czy ktoś oprze się pokusie. Do tej pory nikt tego nie zrobił i chociaż zazwyczaj wybierała takie cele, żeby nie było szansy niepowodzenia, to mimo wszystko rozczarowywało ją takie zachowanie. Pokazywało mężczyzn w tym złym świetle, w którym zawsze stawiała ich matka Nutrii.
- Myślę, że będziemy w stanie zająć sobie jakoś ten czas - rzuciła z uśmiechem i splotła palce na karku mężczyzny.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Reakcja Nutrii mu się spodobała. Chyba nawet bardziej niż powinna. - Tak myślisz? A masz coś konkretnego na myśli? – spytał, po czym nie czekając na odpowiedź objął dziewczynę w pasie i posadził na blacie, tak że jej głowa znajdowała się na nieco wyższym poziomie niż jego. Spojrzał jej głęboko w oczy, przez ułamek sekundy chcąc jej opowiedzieć o całej historii swojego życia, którą ukrywał przez ostatnie osiem lat. Działo się z nim coś dziwnego. Odczuwał olbrzymią potrzebę bycia przy Nutrii – istne pożądanie, którego brakowało mu przez tyle lat. Zaczął delikatnie całować szyję dziewczyny. Delikatnie, by nie zostawić na jej gładkiej skórze żadnych niepotrzebnych śladów.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zaśmiała się lekko, kiedy John bez zastanowienia ją podniósł i posadził na blacie. Gdyby nie była tym, kim była, jej życie byłoby zdecydowanie prostsze. Mogłaby się po prostu cieszyć takimi chwilami, lekkimi pocałunkami na szyi i głębokimi spojrzeniami bez myśli, że to nigdy nie będzie naprawdę jej. To wszystko było tylko chwilowe, pożyczone z prawdziwych związków, z prawdziwych uczuć, których nigdy do siebie nie dopuszczała, aby nie stracić z oczu celu, chociaż już nawet nie potrafiła go właściwie określić.
Delikatnie przyciągnęła Johna za podbródek, żeby móc spokojnie go pocałować. Nutria nie była wulkanem tłamszonych emocji, od zawsze stanowiła oazę spokoju, której tylko okazjonalnie zdarzały się potknięcia. Całe życie uczyła się być opanowanego, przemyślanego zachowania, więc nic w tym dziwnego. Wszelka porywczość była sukcesywnie tłamszona od małego, żeby ograniczyć późniejsze wpadki. Jeśli nie będzie uczuciowa, wyeliminuje to ewentualne potknięcia i niedogodności typu złamane serce.
- Och, zupełnie nic konkretnego, ale chyba minutnik byłby dobrą opcją, jeśli nie chcesz niczego przypalić w tym czasie - zażartowała i przyciągnęła mężczyznę jeszcze bliżej siebie.
Co ciekawe, Nutrii nigdy przez myśl nie przeszło, że kiedykolwiek mogłaby się komuś zwierzyć ze swojego sposobu życia. Nie była w stanie uwierzyć, że ktoś mógłby to zrozumieć, że ktoś byłby w stanie zaakceptować takiego rodzaju przeszłość. Jak po takim wyznaniu można by w ogóle uwierzyć, że jej hipotetyczne uczucia byłyby prawdziwe, a to nie jedynie kolejny sposób na zdobycie pieniędzy?

Ostatnio zmieniony przez eufrozyma (19-03-2015 o 21h25)

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Nutria uniosła podbródek mężczyzny i pocałowała go delikatnie. Zupełnie spokojnie. Jakby nic nie czuła. Jej słowa rozbrzmiały w głowie Johna jako droga wolna do działania, ale jej spokój i to smutne spojrzenie... Wczoraj była inna. Wczoraj była sobą. A może to jej dzisiejsze ja, jest tym prawdziwym? Nie. Pocałunek po powrocie do domu musiał być prawdziwy. W tamtym momencie John czuł, że dziewczyna czuła, a w tym momencie zupełnie nie czuł. Przyciągnęła go bliżej, a on widząc jej oczy, nie potrafił zrobić nic innego, jak tylko delikatnie pocałować ją w usta i przytulić. Co ty w ogóle wyrabiasz – sam pytał się w myślach, ale nie potrafił odpowiedzieć. Nutria dziwnie na niego wpływała. Ale może to dobry pomysł. Teraz ją rozkochać, by na pewno doszło do ślubu. Ale do ślubu i tak by doszło. Nutria już i tak wyraziła zgodę. Więc po co to wszystko? John będzie musiał uważać, bo może sam się rozkocha. Już i tak powiedział dziewczynie o sobie zbyt wiele. Nawet jeśli przypadkiem i pół słówkami, ale mimo wszystko zbyt wiele. Nie lubił gdy ktokolwiek o nim tyle wiedział.

---

Link do zewnętrznego obrazka

To wcale nie jest miłe. Nie waż się tak myśleć, usłyszała w głowie, kiedy John ją przytulił. W życiu Nutrii nie było osób, które mogłyby ją po prostu obejmować. Matka? Była zbyt bezwzględna na przytulanie. Ojca nie miała, a wszyscy mężczyźni w jej życiu nie mieli dawać jej poczucia bliskości i bezpieczeństwa, a zapewniać stały dochód.
- Myślałeś kiedyś, jak by to było obrócić swoje życie o sto osiemdziesiąt stopni? - zapytała, a w jej oczach widać było tę nutę zainteresowania odpowiedzią, której zazwyczaj brakowało.
Nutria zastanawiała się nad tym wielokrotnie, chociaż nigdy nic w tym kierunku nie zrobiła. Żeby móc cokolwiek zmienić, musiałaby najpierw odciąć się w stu procentach od matki, która nie pozwoliłaby córce na popełnienie tych samych błędów co ona, a dziewczyna nie chciała stracić jedynej rodziny, jaką miała. Bez względu na to, jaka to rodzina by nie była, to ciągle rodzina.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Czy John o tym myślał? Oczywiście, że myślał. I to nie raz. Ale zawsze pojawiał się lęk przed stratą najbliższych. Lęk przed tym dziwnym fatum, które nękało go od lat. A teraz podświadomie dążył to tego by wszystko zmienić. By być szczęśliwym. - Nie raz Nutrio. A teraz odnoszę wrażenie, że mam w końcu na to szansę. - powiedział niemal szeptem, jakby nie chciał by "fatum" usłyszało, co planuje. Nie musiał się martwić tym co dziewczyna sobie pomyśli. W jej oczach, może i widniał fałszywy obraz mężczyzny, ale ten samotny mężczyzna i tak potrzebował zmiany, a Nutria była dla niego szansą. Szansą dla ich obu. Zarówno dla Johna jak i jego fałszywego obrazu. - Czemu pytasz?

---

Link do zewnętrznego obrazka

John nie mógł się spodziewać, że owszem, ma szansę na zmianę swojego życia dzięki Nutrii, ale raczej nie taką, jakiej się spodziewał. Bez względu na to, którego “jego” miałby człowiek na myśli.
- Po prostu. Sama często zastanawiałam się, co by było, gdybym zostawiła wszystko za sobą - rzuciła z lekkim uśmiechem i spuszczonym wzrokiem, jakby guziki od koszuli Johna były niezwykle interesujące. Jak wcześniej przy temacie ojca, nie mogła patrzeć mężczyźnie w oczy.
Porzucenie obecnego życia nie byłoby łatwe ze względu na zaszczepioną w głowie wizję, że każdy na świecie próbuje ciebie zranić, więc musisz być szybsza, ale nie niemożliwe. Chociaż to i tak nie zmieniłoby tego, kim jest. A była zamkniętym w sobie kłamcą. Nie można tak naprawdę zostawić za sobą wszystkiego. To “wszystko” sprawia, że jesteśmy tym, kim jesteśmy. Bez względu na to, czy nam się ten ktoś podoba czy nie, pomyślała i uświadomiła sobie, że ma szansę przegrać z samą sobą.
- Muszę zadzwonić, zaraz wracam - rzuciła nagle, szybko pocałowała Johna i ruszyła do wyjścia z kuchni. Musiała działać, dopóki była w stanie się przyznać, że mury idą w dół. Musiała przyznać rację matce, że nie jest nią.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

John starał się pochwycić spojrzenie dziewczyny, która zamiast patrzeć mu w oczy, wolała obserwować jego klatkę piersiową. Nie znosił, kiedy jego rozmówca nie patrzył mu w oczy. Nie potrafił wtedy odczytywać uczuć rezygnacją spojrzał na zasłonięte żaluzje za dziewczyną. Po chwili odsunęła go od siebie i wybiegła twierdząc, że musi zadzwonić. - Dziwne – pomyślał mężczyzna – wczoraj mówiła, że nikt nam nie będzie przeszkadzał przez najbliższy tydzień. – czyżby Nutria już kogoś miała? Jeszcze przed ślubem? Serce Johna zostało przeszyte lodową strzałą na wylot. Mimowolnie się skrzywił i złapał za pierś. Bolało. A to miał być tylko i wyłącznie związek dla pieniędzy, który właśnie w ten sposób miał się zakończyć. Mężczyzna wziął kilka głębokich wdechów i przykucnął przed piekarnikiem, wpatrując się w piekący się tam makaron. - Spokojnie. Wszystko znów idzie zgodnie z planem. Po prostu musisz dalej grać. – Przyłożył czoło do ciepłej tafli szkła dzielącej go od wnętrza piekarnika. Jak mógł być tak głupi i tak szybko dać się omamić.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Poczuła się trochę rozczarowana, że John nie próbował jej zatrzymywać; że nie był w najmniejszym stopniu ciekawy, czemu nagle się zerwała i nie mogła poczekać. Wiedziała, że nigdy nie będzie z nim szczera, jeśli nie wymusi na niej prawdy. A chciałaby, żeby ktoś próbował ją wymusić i chciał pokazać inną wersję świata. Tylko nie była jeszcze tego świadoma.
Wyjęła telefon z torebki rzuconej przy wejściu do mieszkania i wybrała jedyny numer, któremu ufała, bez względu na to, jak bardzo czasami była na kryjącą się pod nim osobę wściekła.
- Mamo, będę potrzebować twojej pomocy - powiedziała krótko do słuchawki, zamykając oczy, jakby nie wierzyła, że mogła to zrobić. Nie chciała potrzebować matki, bo to oznaczało bycie słabszą od niej. Naiwniejszą albo przynajmniej w takim samym stopniu naiwną. Kiedy zamykała oczy, mogła udawać, że śpi, a nic tak naprawdę się nie stało. - Wczoraj. Wczoraj się zaręczyliśmy- odpowiedziała na zadane pytanie, siadając na kanapie w salonie (w końcu nie miała zamiaru wyglądać, jakby coś ukrywała) i wzięła do wolnej ręki pierścionek, który rano zostawiła na stoliku. Mimowolnie uśmiechnęła się, bo naprawdę był ładny. Będzie jej żal, gdy wszystko się skończy, że już nie będzie go nosiła na palcu. - Ładny. Nieprzesadzony. Idealny - rzuciła do telefonu, w którym momentalnie pojawiło się kilka nieprzyjemnych wiązanek. - Jak przyjedziesz to zmienisz zdanie - odparła z westchnieniem. Tylko Nutria mogła wiedzieć, że nie chodziło o zmienianie zdania matki. Chodziło o zmienienie jej zdania, aby mogła z czystym sumieniem dokończyć to, co planowała na początku.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Widząc, że dziewczyna długo nie wraca, postanowił iść za nią do salonu. Siedziała wygodnie w fotelu. Tak się raczej nie rozmawia z kochankiem, zwłaszcza, że w ogóle z niczym się nie kryła. Pomimo wszystko John był mocno zaniepokojony. Usłyszał jedynie ostatnie zdanie Nutrii i pochwyciwszy jej wzrok spytał niemo z kim rozmawia. Miał nadzieję, że nie zaprosi tego kogoś tu. To było jego królestwo, do którego i tak nieopatrznie zabrał Nutrię, podświadomie pokładając w niej zbyt duże nadzieje. W tym momencie żałował, że nie przygotował specjalnego mieszkania trochę wcześniej.

---

Link do zewnętrznego obrazka

W momencie, w którym zauważyła Johna bez pośpiechu pożegnała się z matką i położyła telefon na stole. Założyła pierścionek na palec i znacznie weselsza podeszła do Johna, splatając dłonie na jego karku. Mogła porzucić wszystkie ograniczenia i przestać się martwić. Przyjedzie mama i dopilnuje, żeby wszystko poszło dobrze. To już nie jest na głowie Nutrii.
- Z matką. Nie jest fanką kogokolwiek, kto się koło mnie kręci, więc postanowiła przyjechać. Pewnie jutro zamelduje się u mnie w hotelu. Pójdziemy z nią do restauracji i spróbujesz ją przekonać, że nie jesteś złym i okropnym człowiekiem, który planuje złamać mi serce? - powiedziała i pod koniec zaczęła mówić już tonem, który bardziej przypominał pytanie niż stwierdzenie. Nie chciała go do niczego zmuszać, ale mimo wszystko musiała zaciągnąć go na spotkanie z matką i dać jej pracować. Bez względu na to, co planowała.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Nutria radośnie odłożyła telefon i zarzuciła Johnowi ramiona na szyję. Słowa dziewczyny wywołały w min pewnego rodzaju rozbawienie. Mężczyzna chwycił ją za dłoń, obrócił delikatnie mówiąc – A co jeśli jestem złym i okropnym człowiekiem? – następnie objął ją, stojąc na nią i złożył kilka delikatnych pocałunków na jej karku. - Ale serca ci nie złamię. Nie widzę takiej potrzeby. – zaśmiał się cicho z własnych słów, a potem zastanowił się chwilę. Może i był przystojny i dosyć urokliwy, ale w pracy informatyka... Cóż, jak wpadał na kobiety, to były to tylko bogate, szczegółowo poznane i wyselekcjonowane jednostki. Ale nigdy więcej niż jedna na raz. Nigdy. To one doprowadzały do rozpadu związków. Zawsze. On nie mógł sobie na to pozwolić. Obrócił ją znów i objął w pasie. Uśmiechając się delikatnie i patrząc jej w oczy spytał - Myślę, że chyba muszę się tam wybrać i poudawać dobrego faceta, prawda?

---

Link do zewnętrznego obrazka

Słowa Johna ją paradoksalnie w równym stopniu uspokoiły i zaniepokoiły. "Ale serca ci nie złamię" mogło wszystko utrudnić, chociaż nigdy nie wiadomo, czy faktycznie tak myślał. Słowa to były w końcu tylko słowa, a kto wiedział o tym lepiej, jak nie dziewczyna, która raz po raz przysięgała miłość aż po grób, a odchodziła gdy tylko nadarzyła się okazja?
- Myślę, że niepojawienie się mogłoby skutkować na twoją niekorzyść - rzuciła rozbawiona. Znała swoją matkę i wiedziała, jakie wnioski padłyby z braku Johna na obiedzie - jak nic matka Nutrii powiedziałaby, że ma coś do ukrycia i zapewne miałaby rację. Prześwietlała ludzi od lat, jeszcze zanim pojawiła się na świecie jej córka. Nie zawsze w celu ich uwiedzenia, ale wiedziała, jak szukać sekretów znacznie lepiej od panny Lehsedi.

Boru, kto o takiej porze w wolne wstaje : O