Link do zewnętrznego obrazka

Otworzyłem oczy. Chłopaków nie było. Za to Sharon tak. Patrzyła na mnie. Tak jakby trochę... Smutno.
- Wszystko ok? - złapałem ją za przedramię. Jakoś nie mogłem się powstrzymać. Dopiero teraz zauważyłem, że ma zielone oczy. Swoją drogą bardzo ładne. Jeszcze takich nie widziałem, a uwierzcie mi, w swoim życiu widziałem dużo.
- Chcesz pogadać? - zapytałem. - Wygląda na to, że mamy czas - uśmiechnąłem się. Chłopaki zapewne wykłócali się nadal z kobietą od administracji. Mogłem się założyć, że trochę im to zajmie.
Patrzyłem jej w oczy i ciągle nie mogłem się pozbyć uczucia, że znałem ją wcześniej, ale nie mogłem sobie przypomnieć skąd. Zresztą było to zbyt abstrakcyjne. Ona jest z Rosji, a ja stąd. Za duża odległość. Chciałem ją lepiej poznać, co mnie dziwiło, bo w końcu na codzień raczej taki nie byłem. Miałem wrażenie, że w ciągu jednego wieczora ktoś wywrócił mój świat do góry nogami.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-01-2014 o 20h08)

Link do zewnętrznego obrazka

- O tobie - powiedziałem, uśmiechając się. - Uwierz mi, nie znam nikogo podobnego do ciebie. Jesteś inna, niż dziewczyny, które poznałem do tej pory... Bo masz w sobie więcej niż tylko makijaż i szpilki - nawet nie wiecie, ile mnie kosztowało powiedzenie tego. Co się ze mną do jasnej anielki dzieje? Nigdy taki nie byłem, przysięgam. Nigdy mi się nie zdarzyło czuć tych dziwnych motyli na dole brzucha. Jakbym się denerwował, a przecież się nie denerwuję. Za to jestem nieprawdopodobnie zmęczony.
- Kim ty właściwie jesteś? - spojrzałem jej głębiej w oczy, przechylając głowę na bok.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-01-2014 o 20h52)

Link do zewnętrznego obrazka

- Hej, nie musisz mi mówić, jeżeli nie chcesz. Rozumiem. Sam nienawidzę swojej przeszłości. Nie wiem co mi przyszło do głowy, żeby cię o to zapytać. Przepraszam - no, brawo, stary! - To może w takim razie : co lubisz robić? - podniosłem się bardziej na łóżku i usiadłem obok niej, żeby na nią spojrzeć, bo zasłoniła się włosami. Uśmiechnąłem się do niej, mając nadzieję, że niczego właśnie nie schrzaniłem. Chłopakom coś długo schodzi z tymi papierami... Nie ważne. Przy nich raczej nie udałoby mi się z nią w ogóle porozmawiać, nie mówiąc już o szczerości. Gdyby to wszystko słyszeli, byliby w szoku. Stwierdziliby, że prawdopodobnie oszalałem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-01-2014 o 22h13)

Link do zewnętrznego obrazka

Roześmiała się. Pierwszy raz usłyszałem jej śmiech i spodobał mi się. Brzmiał trochę, jak srebrne dzwonki. Spojrzała mi w oczy, odrobinę wyczekująco.
- Cóż, po dzisiejszym dniu o mnie wiesz już raczej wszystko - ja też się roześmiałem. - Lubię imprezy i kłopoty - uśmiechnąłem się.
Nagle usłyszałem otwieranie drzwi. Chłopaki.
- Dobra, po długich bojach, zgodzili się nas wszystkich wypuścić - oświadczył Alex z miną męczennika.
- Zbierajcie manatki i jedziemy - zadyrygował Louis, jako jedyny właściciel samochodu w tym gronie. Przyszła jakaś pielęgniarka, wyciągnęła ze mnie całą aparaturę i mogliśmy iść do samochodu. Wsiedliśmy z Alexem do tyłu, Sharon (jako jedyna dziewczyna) dostała luksusowe miejsce z przodu.
- To gdzie cię zawieźć? - zapytał Louis i spojrzał na nią wyczekująco.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 14h35)

Link do zewnętrznego obrazka

Zawieźliśmy ją pod park. W sumie był tylko jeden, więc nie mieliśmy jak się zgubić.
Szybko zapisałem swój numer na karteczce i podałem jej.
- Na wypadek, gdybyś czegoś potrzebowała. To co? Do zobaczenia? - uśmiechnąłem się. Chłopaki rzucili szybkie cześć i odjechaliśmy. Zawieźli mnie pod mój dom. W środku paliły się światła. Czyli nie jest dobrze...
Zebrałem się w sobie i wszedłem do środka.
Elise i Marco siedzieli w salonie, Jamie wykręcał jakiś numer z komórki, a Ally i Troy byli w kuchni i chyba robili wszystkim herbatę.
- Cześć wszystkim - zawołałem i zdjąłem kurtkę.
- Mamo! - krzyknęła Ally w stronę salonu. Elise i Marco poderwali się z kanapy i przybiegli do przedpokoju, a za nimi podążyła reszta.
- Gdzieś ty znowu był?! - oczy Elise zdawały się być lekko mokre.
- U Louisa, z Alexem. Wszystko w porządku, nie napadli na mnie, ani nie wycięli mi narządów - westchnąłem.
- Żartujesz sobie?! Wiesz która godzina?! Nie masz czegoś takiego, jak telefon, żeby do nas zadzwonić?! - Marco był wyraźnie zły. Jak zawsze.
- I dlaczego jesteś taki blady? - niedobrze. Trzeba coś naściemniać...
- To tylko to światło. Nic mi nie jest - postanowiłem ukryć moje przygody z syntetykami.
- Nic ci nie jest?! Zwariowałeś?! Siedzimy tu od dobrych czterech godzin i wydzwaniamy do ciebie, po twoic kolegach i posterunkach policji! Baliśmy się!
- Interesujące! Na codzień macie mnie gdzieś, a teraz nagle zaczynacie się martwić? Darujcie sobie, co? - wyminąłem ich wszystkich i poszedłem się położyć do swojego pokoju. Skutki zatrucia jeszcze mi nie minęły, czułem się dość osłabiony.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 19h59)

Link do zewnętrznego obrazka

NEXT DAY

Rano obudziłem się z zaledwie śladowym bólem głowy. Postanowiłem się przewietrzyć. Ubrałem się szybko w czarny T-shirt w serek, ciemne jeansy i czarne trampki, a potem skierowałem się prosto do parku. Usiadłem na ławce i sprawdziłem telefon. Nikt nic nie chciał.
- Jonathan...? - usłyszałem za sobą głos, który spowodował, że przeszedł mnie dreszcz.
- Daniel, daruj sobie, co? Przeprosiny nic już nie zmienią, a na pewno nie przywrócą ci mojego zaufania - powiedziałem, nadal się nie odwracając.
- Ale... - miałem wrażenie, że łamie mu się głos. Odwróciłem się. Był nieprawdopodobnie siny.
- Dobrze się czujesz? Usiądź - kiedy zobaczyłem jak wygląda, minęła mi cała ochota na kłótnie. Usiadł i milczał, patrząc w ziemię. Spróbowałem zajrzeć mu w oczy. Były tak zapadnięte, że się poważnie przestraszyłem. - Co ty brałeś...? - położyłem mu rękę na ramieniu. - Daniel?
- Nic - odpowiedział lekko otępiałym głosem. - Zupełnie nic. Shila* przedawkowała. Nie żyje - powiedział, a potem oparł czoło na moim przedramieniu. - Zostałem sam - szepnął.

*Shila - siostra Daniela

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 21h41)

Link do zewnętrznego obrazka

Zatkało mnie. Totalnie mnie zatkało. Nie miałem pojęcia co powiedzieć. Gdyby to był każdy inny rodzaj śmierci... Nie taki, jakim wczoraj o mało sam nie zginąłem. Ale przedawkowanie...? Nigdy nikomu w mojej okolicy się to nie zdarzyło. A teraz nagle, w dodatku tak blisko... Przecież znałem Shilę...
Nagle usłyszałem nad sobą inny głos. Sharon. Pewnie przyszła na spacer.
- Co mu jest? - zapytała.
- Shila nie żyje - powiedziałem i objąłem go ramionami. Myślałem, że zaraz sam tam umrę. Nie miałem pojęcia jak go uspokoić. W końcu uprzytomniłem sobie, że Sharon nie ma pojęcia kim jest Shila. - Jego siostra, nie żyje - powiedziałem, sam próbując uwierzyć w te słowa. Daniel tym czasem nie podnosił głowy. Oddychał strasznie płytko.
- Znalazłem ją rano, leżała przed domem... Ona... Wyglądała strasznie. Nic nie mogłem zrobić... - mówił tak, jakby już nie mógł nic powiedzieć. Dotarło do mnie o czym myślał. Że przez dragi stracił nie tylko mnie, ale też najważniejszą dla siebie osobę. - Sharon, pójdziesz z nim i mną do mnie? Nie powinien teraz siedzieć sam. Położy się, a my trochę pogadamy, stoi? - spojrzałem na nią błagalnie.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 22h06)

Link do zewnętrznego obrazka

- Dziękuję - szepnąłem tylko do niej, a potem pomogłem Danielowi zebrać się z ławki. Przez całą drogę się nie odzywał, wzrok miał tępo utkwiony w ziemię. Rzuciłem Sharon porozumiewawcze spojrzenie. Dotarliśmy w końcu na miejsce. W środku była tylko Ally, chyba i tak zamierzała wyjść, ale nie mogła sobie odpuścić czepienia się mnie.
- Co on tu robi? I kto to jest? - spojrzała najpierw na Daniela, a potem na Shar.
- Nie mam nastroju, daj mi spokój - powiedziałem, a potem skierowałem się z Danielem do swojego pokoju. Pomogłem mu zdjąć buty, a potem położyć się na  łóżku. Od razu potem zamknął oczy i zasnął. Zszedłem na dół do kuchni i usiadłem z Sharon przy stoliku. Ally musiała już wyjść.
- Shila... Ona przedawkowała - powiedziałem szeptem. - Do tej pory odpędzałem to słowo od siebie, jak muchę, a teraz wiem, że po każdej imprezie mogłem skończyć tak samo. Kiedy jestem pijany, nie liczę już działek... Chciałbym przestać, ale nie mogę - oparłem czoło na dłoni. Cholera, jakim cudem tak się przed nią otwierałem? Przecież ledwo się znaliśmy... Ale wzbudzała zaufanie.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 22h34)

Link do zewnętrznego obrazka

Powiedziała, że mnie powstrzyma. Uśmiechnąłem się tylko.
- Widziałaś kiedyś człowieka na głodzie? Uwierz mi, to nic przyjemnego. Wiem, że jeśli przestanę brać, to mój organizm się zbuntuje i po prostu umrę. Za bardzo już się uzależniłem. To trwa od kilku ładnych lat. Już za późno. I moja silna wola nic tu nie wskóra - uśmiechnąłem się po raz drugi, ale słabo. - Z piciem to może jeszcze dałbym radę, ale nie z dragami - pokręciłem głową. Cholera, co robić? Nie chcę skończyć, jak Shila. I wtedy Daniel już w ogóle zostałby sam. Nie mówię, że mu wybaczyłem, ale nie mam serca go porzucić, kiedy jest w takim stanie. Po prostu nie ma mowy. Może bywam chamem, ale jestem w końcu człowiekiem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 22h56)

Link do zewnętrznego obrazka

Oparła na chwilę głowę na dłoniach, powiedziała, że nie mogę umrzeć. Zaczęła patrzyć na mnie tak smutnymi oczami, że miałem ochotę ją mocno przytulić. Chociaż wiedziałem, że losu nie oszukam.
- Jest jeden ratunek, ale mnie na niego niestać. To taki lek, produkują go w Korei. To taka jakby antytoksyna na działanie dragów. Ale nie mam skąd jej zdobyć. Do korei nie pojadę - Boże, ona była smutna... Przeze mnie. Już wczoraj była, a teraz zapewne ją dobiłem. Nie powinienem był jej o tym wspominać. Chociaż komuś musiałem powiedzieć.
- Nikt więcej nie wie, że mogę... - nie dokończyłem. Nie byłem w stanie nawet wypowiedzieć tego słowa. Oparłem głowę na obu rękach i z całej siły zamknąłem oczy. - Shar, co ja narobiłem...?

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 11h21)

Link do zewnętrznego obrazka

Najpierw myślałem, że mi się wydaje, ale po chwili byłem już pewny, że zaczęła płakać. Wstałem i podszedłem do niej, a potem mocno ją przytuliłem. Nie miałem zamiaru się dłużej powstrzymywać.
- Wiem, to wszystko moja wina - szepnąłem. - Ale ty musisz żyć, jesteś młoda. Nie możesz się załamywać - starałem się mówić spokojnie. Czy się bałem? Nie. Już za późno, żeby się bać. Dostanę to, na co zasłużyłem. To po prostu przyjdzie któregoś dnia. Nie wiem kiedy. W każdym razie prędzej, czy później spotka każdego. Boże, nie chciałem żeby przeze mnie płakała... Zacząłem głaskać ją delikatnie po plecach. - Przepraszam cię za to wszystko - szepnąłem. Teraz i ja zrobiłem się cholernie smutny, ale nie z mojego powodu. Tylko dlatego, że ona była smutna. Co się ze mną dzieje? Nigdy się tak nie zachowywałem... Nigdy w życiu nie przytulałem tak żadnej dziewczyny, a słowa przepraszam używałem średnio raz na rok.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 12h25)

Link do zewnętrznego obrazka

Wtuliła się we mnie mocno. Powiedziała, że też jestem młody.
- Owszem, jestem młody, ale głupi. A za głupotę się płaci. Nie przejmój się mną - mówiłem wciąż nie przerywając głaskania jej. Oparłem czoło na jej głowie.  Mówiła, że nie muszę przepraszać, ale miałem wyrzuty sumienia, że ją w to wciągnąłem, że płacze przeze mnie.  Sam nie wiedziałem już czego chcę. Czułem tylko tyle, że chcę z nią tak siedzieć. Nigdzie nie iść, nic nie robić. Tylko z nią być.
- Obiecaj, że będziesz wtedy ze mną... - spojrzałem jej w oczy. Dopiero teraz zaczynałem się bać. - Proszę - otarłem łzy z jej twarzy i głębiej zajrzałem jej w oczy.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 12h54)

Link do zewnętrznego obrazka

Powiedziała, że nie potrafi się nie przejmować. Ale w końcu obiecała, że będzie ze mną.
- Tylko nie mów Danielowi, błagam... - wiedziałem, że wtedy załamałby się już zupełnie. Najpierw Shila, potem ja... O Boże... A co z Elise i Marco? Wczoraj Elise prawie płakała przez to, że spóźniłem się do domu... Co będzie, jeśli umrę? W sumie nie byli moimi prawdziwymi rodzicami, ale mieszkałem z nimi długo. Zdążyłem się do nich przyzwyczaić. I co z nią będzie? Wtuliłem się w jej ramię. A co, jeśli ja ją...? Przecież...
Czułem się tak strasznie. Nie wiedziałem nawet ile czasu nam zostało...
I czułem coś jeszcze, o czym chyba oboje wiedzieliśmy, ale baliśmy się o tym powiedzieć na głos... Pogłaskałem ją po policzku.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 13h17)