Zorma, nie wtrącam się, ale twoja postać ma być "NOWĄ" przyjaciółką. Czyli albo się wcześniej nie znały albo po prostu nie wiedziały co i jak.

Link do zewnętrznego obrazka

Zmierzyłam wzrokiem zielonowłosą.
- Nie reaguj na takie dziwadła... Dużo się tu zmieniło. I, nie nie dostawałam żadnych listów. Jesteś pewna że donosiłaś je wszystkie na pocztę?- powiedziałam i usiadłam na ławce niedaleko domku z patyków. Ostatnio zadomowiły się tam zwierzęta leśne a więc wolałam im tam nie przeszkadzać...
- Teraz trzeba się odganiać od takich jak tamta. Pełno tu przymułów. Uważają się za super wyjątkowe, ale tak na prawdę nie istnieją w życiu tej szkoły.- mówiąc to wyrzuciłam głowę w tył ogrzewając tym sposobem swoją twarz promieniami słonecznymi.

Link do zewnętrznego obrazka

Zaśmiałam się.
- Wiesz, ja mam takie osoby daleko gdzieś. Nieważne czy są fajne czy nie, ja i tak się zadaję z tymi... lepszymi. W tej szkole są już półki, a ja jestem no... na najwyższej. Jak chcesz mogę Cię wciągnąć.- uśmiechnęłam się na myśl o ostatniej imprezie. Gdy usłyszałam ostatnie mruknięcie Eriki zastanowiłam się chwilę.
- Do Harr'ego niech zgadnę? Ciekawie tu z nim było przez ostatnie trzy lata, ha! Nawet jeszcze lepiej. Dużo uczniów doszło... Każdy się zmienił, teraz to byś już nikogo nie poznała.- zachichotałam i ponownie przeczesałam palcami włosy. Oczywiście ja nic z Harrym wspólnego nie miałam. Co to to nie.
- Jeśli się nie mylę to on zawsze na Ciebie czekał, zawsze ten sam wyraz twarzy jak ktoś o Tobie wspominał.- powiedziałam na koniec

Sen Ukita
Wyrwała się z zamyślenia i znów zerknęła przez okno. Prawie spadła z parapetu gdy zobaczyła tą nową z Arisą. Chwyciła się za pierś, bo serce niemiłosiernie ja zakuło. Nie wiedziała co zrobić. Czy będzie mieć śmiałość iść tam i rozdzielić je? Czy to w ogóle ma sens? Wygląda jakby się znały od dawna. No tak, ona przecież chodziła tu wcześniej do szkoły. Czy... czy była wtedy blisko z Harrym? Drgnęła niespokojnie i jej ciało poruszyło się samo - wyszła ze szkoły szybkim krokiem i stanęła niedaleko dziewczyn. Głupia, po co tu przyszłam?
-W...Witaj, Arisa. - ukłoniła się, stojąc od nich jeszcze parę metrów. Bała się, że przyjaciółka nie usłyszy. - Przedstawisz mnie? - dodała, podchodząc trochę bliżej i mówiąc głośniej.

Alexander Mustang

Ta dyskusja coraz bardziej mnie bawiła. Kto by pomyślał, że wiecznie ostrożny, zimny i małomówny Black potrafi się tak kłócić? No, no, no...
- Słuchaj, Black - zacząłem, uśmiechając się przekonująco. - Kim jest ta dziewczyna, co? Nie chodzi mi o to, co cię z nią łączy, bo to jednak nie moja sprawa - pewnie mu teraz gula skacze, haha. - Jak ma na imię? Kojarzę ją skądć, ale nie wiem skąd... A ty jak widać, znasz ją aż za dobrze...

Harry Black

- Ma na imię Erika i.. zaraz co Cie to w ogóle obchodzi? - spytałem patrząc się podejrzanie na chłopaka. Dopiero teraz zauważyłem, że Eriki już z nami nie ma. Rozejrzałem się i zauważyłem ją na dziedzińcu wraz z Arisą i Sen. Nie wiedziałem, że Sen ją lubi.. W ogóle dziś ani razu nie rozmawiałem z Sen, a wszystko przez tą dziewczynę. Jeden dzień a już sporo namieszała..

Sen Ukita
Ukłoniła się nisko przed dziewczyną, trochę skołowana.
-Jestem Ukita Sen. Miło mi Cię poznać, Erika.
Ta dziewczyna jest taka śmiała i otwarta... Z jednej strony były to bardzo pożądane cechy, oczami Sen, z drugiej strony, mogły się przerodzić w zbytnią gadatliwość, której dziewczyna nie znosiła.
-Nie, spokojnie. Nie oceniam ludzi po jednym dialogu.
Oceniam. Zawsze. I Ciebie oceniłam na najniższą możliwą ocenę. Dziwiło ją trochę, czemu Erika nagle jest taka miła. Może gra w tą samą grę co ona? To byłoby kłopotliwe, ale nie wygląda na zbyt mądrą. Bardziej na frywolną i nieodpowiedzialną. Jakby w ogóle nie myślała co mówi.
-Jestem przyjaciółką Arisy... - zamilkła, widząc jak Erika ją lustruje, ale zaraz kontynuowała dalej, trochę pewniej. - Czuję, że przyjaźniłyście się... Kiedyś?
Nie miała w zwyczaju się rozglądać podczas rozmowy. Patrzała prosto w oczy szatynki, by pokazać, że nie widzi w niej żadnej rywalki. Ale ona chyba nie miała zamiaru z miejsca znienawidzić Sen.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (07-07-2013 o 21h24)

Sen Ukita
Były przyjaciółkami... Japonka opuściła głowę, chowając na chwilę twarz między ciemnymi włosami. Co jeśli ona będzie mi chciała wszystkich zabrać? W sumie... Mam tylko Harrego i Arisę. Przeklęła w myślach swój charakter, który nie pozwalał poznać jej nikogo nowego i ścisnęła pięści za plecami. Mała jędza, niech ją... Zaraz, czy ta Erika przypadkiem z nią nie flirtuje? To niecodzienne, by tak komplementować obcą dziewczynę. Ona chyba nie jest... A co jeśli? Aż wzdrygnęła się niewidocznie na samą myśl. Głupiam.
-Ty też jesteś całkiem ładna. - uniosła kąciki ust, ni to w uśmiechu ni grymasie. Od dziecka każdy mówi jej, że jest śliczna, więc z przyzwyczajenia nie lubi, jak ktoś w towarzystwie dorównuje jej urodą. Uniosła oczy ku niebu. Słońce świeciło dziś wyjątkowo mocno. Przestraszyła się, że rozmowa pociągnie się jeszcze trochę, a ona nie potrafi zbyt długo wytrzymać w upale. W najgorszym wypadku opali twarz, co będzie straszną hańbą dla rodziny. W najlepszym... zemdleje.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (07-07-2013 o 22h29)

Alexander Mustang

Spojrzałem na bruneta z zaciekawieniem. Erika... Ładnie imię. Chyba nawet kiedyś miałem koleżankę, która nazywała się Erika... O kurde.
- Erika?! - krzyknąłem, potrząsając ramionami Blacka. - Erica Castoldi?! Ta Erica Castoldi? Boże, nasza Eirczka wróciła! Nareszcie! Dlaczego ja jej nie poznałem? Jak mogłem? Muszę się z nią przywitać!
Kompletnie zignorowałem skołowanego chłopaka i zadowolony jak nigdy pobiegłem w stronę Włoszki. Stała na dziedzińcu i rozmawiała z Sen.
- Eriiiikaaaaa! - krzyknąłem, rzucając się dziewczynie w ramiona. - Erika, jak się cieszę, że wróciłaś! Wiedziałem, że skądś cię znam! Nie poznajesz mnie? To ja, Alexander Mustang! Kolegowaliśmy się w podstawówce!
Byłem tak szczęśliwy, że aż potrząsałem niezwykle kruchą i delikatną dziewczyną.

Ostatnio zmieniony przez Olga31082000 (07-07-2013 o 23h25)

Harry Black

Stałem bez ruchu i patrzałem pusto przed siebie. Czy Mustang to wszystko wykrzyczał? Otrząsłem się i spojrzałem na miejsce, w które skierował się chłopak. Tam zobaczyłem Erike w ramionach tego palanta. Odwróciłem wzrok i podrapałem się w tył głowy. Założyłem słuchawki na uszy i włączyłem muzykę najgłośniej jak się dało, po czym włożyłem ręce w kieszenie i ruszyłem w stronę swojej szafki.

Sen Ukita
Jak tylko zobaczyła obcego chłopaka, które nagle rzuca się na Erikę, to instynktownie podciągnęła swoje kimono minimalnie do góry, dając sobie większą swobodę ruchu i czmychnęła stamtąd wręcz niezauważalnie. Zdecydowanie nie chciała stać jeszcze w towarzystwie obcego chłopaka, ani psuć im rozmowy "po latach". Było jej to w sumie na rękę, bo w głowie zaczynało jej huczeć i wirować od słońca, więc gdy znalazła się już w szkole to szła jedną ręką trzymając się ściany. I tak za chwilę zacznie się chyba następna lekcja. Oby po drodze złamała nogę na schodach. Przeklęła Erikę Sen i wyciągnęła książki ze swojej szafki, zamykając ją potem z trzaskiem. Niedaleko zobaczyła niebieską czuprynę.
-Witaj, Harry.- ukłoniła się i uśmiechnęła blado. Nie mogła zrozumieć, dlaczego wszyscy mówią, że jest wredny i chamski. Jakoś nigdy nie rzuciło jej się to w oczy... Chciała coś jeszcze dodać, ale wyjątkowo nie mogła dobrać słów, więc tylko zakołysała się, opierając jedną ręką o ścianę i spoglądała na niego, szeroko otwartymi oczami. Miała wtedy ochotę pójść się pomodlić, żeby znielubił Erikę i nie chciał się do niej odzywać.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (08-07-2013 o 00h13)

Harry Black

Gdy szedłem w stronę swojej szafki zauważyłem Sen. Czyli, już nie stoi razem z Eriką na dziedzińcu.. Moja szafka była obok jej dlatego kierowałem się w tamtą stronę. Sen ukłoniła się i poruszyła ustami, jednak przez moje słuchawki nic nie słyszałem ale dało się odgadnąć, że po prostu się witała, zawsze tak robiła. Ściągnąłem słuchawki i powiesiłem je na szyi po czym sięgnąłem po komórkę i wyłączyłem muzykę.
- Hej, Sen - powiedziałem gdy byłem już bliżej i uśmiechnąłem się do niej. Wtedy ona zakołysała się i oparła o ścianę.
- Co się stało? - spytałem podbiegając do niej. Złapałem ją w talii by odzyskała równowagę.
- Znów zbyt długo stałaś na słońcu? - spytałem retorycznie ponieważ znałem odpowiedź.

Link do zewnętrznego obrazka

Uśmiechałam sie tylko gdy Sen prowadziłam bardzo interesującą rozmowę z Eriką. Ale gdy przyleciał ten palant, myślałam że po prostu uduszę.
- Alexander! Weź z Niej złaź!- wrzasnęłam i wstałam by złapać blondyna za umięśniony kark i zedrzeć go z przyjaciółki.
- Ogarnij się!- dodałam po czy stanęłam pomiędzy nimi, by ten znowu się na Nią nie rzucił. Wtedy mógłby nieźle dostać, i nie tylko ode mnie ale też od Eriki. Pamiętam jak za dawnych czasów lubiła się bić. Ja wtedy nie cierpiałam przemocy jednakże w czasie tych 3 lat kiedy jej nie było przywykłam do codziennej dawki tego uczucia. Czasem jest to konieczne... Nieprawdaż?
- To jest Alexander Mustang, kochaś szkolny, może pamiętasz? Trzy lata temu jeszcze sławny nie był...- powiedziałam do przyjaciółki i uśmiechnęłam się figlarnie. Chyba wiedziała to samo co ja.

Sen Ukita
Nie usuwając bladego, trochę zbyt sztucznego uśmiechu, spojrzała na niego i ostrożnie pokiwała głową.
-To nic. Przepraszam, że Cię martwię. - stanęła już o własnych siłach. - Albo raczej... Dziękuję, że się martwisz. - skinęła mu grzecznie głową i otwarła usta, by spytać o Erikę. Niestety przerwano jej niezbyt grzecznie.
-Miło Cię poznać.
Wcale niemiło. Odczep się. Skąd ona w ogóle się urwała? Sen aż zadygotała, żeby nie skrzywić się wrednie na twarzy. Ostatnio coraz częściej jej się to zdarzało. A dałaby głowę, że kiedyś nie potrafiła pomyśleć o kimś złego słowa. Hipokrytka z niej wyrosła, jednak, póki nikt nie czyta w myślach, nie ma się czego bać.
-Nazywam się Ukita Sen. Proszę, traktuj mnie dobrze. - ukłoniła się niezbyt nisko i odwróciła się twarzą do Harrego, mając nadzieję, że zielonowłosej tyle wystarczy i sobie pójdzie.

Harry Black

Nie zwróciłem uwagi na jakąś dziewczynę, która do nas podeszła, po prostu nie miałem na to ochoty, a nawet jeślibym się przywitał było by to tak wredne i bezuczuciowe, że od razu bym ją odrzucił od siebie. Dlatego wolałem w ogóle nie zwracać na nią uwagi.
- Nie przepraszaj. Jesteś moją przyjaciółką nie chcę żeby coś ci się stało - powiedziałem patrząc na nią.
- Dobrze dogadujesz się z Eriką? Przepraszam, że Cie o to pytam, ale po prostu zobaczyłem jak z nią rozmawiałaś.. - powiedziałem po czym ruszyłem w stronę okna, które było obok, i usiadłem na parapecie. Poklepałem miejsce obok pokazując Sen żeby usiadła.

Alexander Mustang

Erika była widocznie zdziwiona moją obecnością i tym , że ją pamiętam. Skakałem w miejscu i co jakiś czas podnosiłem ją do góry. Była ciężka jak diabli ale miałem w sobie tyle energii, że bez problemu ją unosiłem.
- Jak możesz mnie nie pamiętać?! - krzyknąłem zrozpaczony, przytulając ją mocniej. - Nawet nie wiesz, jak wszyscy tęsknili za tobą, kiedy odeszłaś! Ja też! A Harry to w ogóle, mało co w depresje nie wpadł. Ale spokojnie, uratowałem go od pewnej śmierci.
Uśmiechnąłem się niezwykle dumny ze swojej bohaterskiej postawy.
- Alexander! Weź z Niej złaź!- Arisa musiała oczywiście zainterweniować. Jak zawsze. Na siłę odciągnęła mnie od Eriki i stanęła między nami. Zmarszczyłem brwi.
- Ale ja jestem bardzo ogarnięty - fuknąłem, teatralnie odwracając głowę na bok. Niech wie, że mam na nią focha.
- To jest Alexander Mustang, kochaś szkolny, może pamiętasz? Trzy lata temu jeszcze sławny nie był...-
Zaśmiałem się głośno i objąłem Arisę ramieniem. Musiałem być z kimś blisko, bo bym inaczej czkawki dostał!
- No jakże mogłaby mnie nie pamiętać? Zawsze starałem się do niej przystawić, ale niestety... zawsze dostawałem w twarz. Miałem przez ciebie pełno siniaków - wycelowałem palcem w Erikę. - A teraz mam przez nią wiele siniaków! - wskazałem palcem na Arisę. - Kobiety to samo zło...

Link do zewnętrznego obrazka

Gdy tylko Alexander mnie objął zmierzyłam go lodowatym spojrzeniem.
- Nigdy. Więcej. Mnie. Nie. Obejmuj.- wycedziłam przez zęby i odskoczyłam. My zło?! Jeszcze czego?! My nie szukamy codziennie innej zdobyczy! No dobra, niektóre nie.
- Kobiety nie są złe. Po prostu są nie doceniane. To mężczyźni są złem.- powiedziałam i przeczesałam palcami włosy. Feministki byłyby ze mnie dumne.
- Dobra kochasie, odświeżcie starą miłość. Erika, pogadamy później.- uśmiechnęłam się i pomachał do przyjaciółki teatralnie, po czym odeszłam z gracją.
Chwilę potem już byłam w szkole, z łatwością znalazłam swoją drugą przyjaciółkę. Sen. I była z Harrym i z tą zielonką... Dziwne stworzenie.
- No cześć.- powiedziałam i uśmiechnęłam się.
- Zielonko, zgubiłaś się czy coś? Poszukaj kogoś innego, lub kup GPS'a.- powiedziałam i objęłam Sen ramieniem.
- Harry, widziałeś już Erikę? Jeśli nie to idź się z nią przywitaj, a poza tym... Dostałeś od Niej jakiś list? Bo ja nie.. A wysyłała podobno.- powiedziałam i uśmiechnęłam się delikatnie. Podejrzane, co nie?[/i]

Lucy de Mur
Zachorowałam. Ta zło sie dzieje. Dlaczego ja?! Co się dzieje w szkole?! Co z Harrym?! To wszystko mnie przerasta. Ja chce wyzdrowieć.Napisałąm Sms do Harrego by się nie martwił iż tak długo mnie nie ma.
"Harry jestem chora. To nic poważnego ale to fest zaraźliwe. Nie przychodź nie dzwoń, nie pisz i nie martw się u mnie spoko"
Po czym położyłam się spać.


-----
Mam szlaban na miesiąc więc postanowiłam napisać iż zachorowała. Wybaczcie mi może czasem coś tam naskrobie. Jeszcze raz wybaczcie mi T_T