Anastasia McConn

Podążałam za liskiem do budynku. Oczywiście bardziej zdziwiona być już nie mogę.
~Nie jestem zdziwiona, po prostu żyję na uboczu i tak wiele osób w jednym miejscu wprawia mnie w zakłopotanie.
Oczywiście to co powiedziałam mijało się trochę z prawdą, jednak po tonie mojego głosu nie dało się tego wyczuć. Mówiłam spokojnie, w takich momentach trzeba zachować spokój. Przy wejściu złożyłam parasolkę, która przed deszczem i tak mnie niezbyt ochroniła.
Starałam się nie okazywać emocji jakie mi towarzyszą właśnie w tej chwili. Zdziwienie, ciekawość i jednocześnie zagubienie w tej całej sytuacji.
Dziwi mnie to, że gadający lis tak jakby prowadzi mnie przez to wszystko. Zupełnie jakby miał być jakąś tarczą czy czymś w tym stylu, tak jakby miał mnie chronić przed złem tego świata. Głos owego lisa działał kojąco, był tak miły i melodyjny, że od razu się uspokoiłam. Nie wiem, może to tylko złudzenie. Jednak ten gadający lis przyciąga uwagę.


Hide

Wiaterek zaatakował mnie. Patrzyłem na dziewczynę z zdziwieniem. Na co ona sobie pozwala? W dodatku zarumieniła się, kobiety.
~Onieśmielam cię.
Stwierdziłem z uśmiechem. Zabawny wiaterek, jej wywody na temat tego, że wszyscy jesteśmy równi rozbawiły mnie.
~Słuchaj wiaterku, jak dla mnie na razie jesteś nikim. Jakimś tam bóstwem, mniej lub bardziej ważnym. Na razie jednak dla mnie nic nie znaczysz, więc nie widzę potrzeby w tym abym cię słuchał.
Ująłem ją za podbródek.
~Rozumiesz wiaterku?
Wręcz wbiłem się wzrokiem w jej oczy. Niech nie zapomina z kim ma do czynienia. Wiaterek a susza, to jest duża rozbieżność jeśli chodzi o pozycję. Jak dla mnie to ja mam wyższą.

Ostatnio zmieniony przez Sszyszka (15-03-2015 o 00h01)

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Shizue Mura

Czy on właśnie uważa, że mnie onieśmiela? Chyba nie miał zbytniego kontaktu z płcią przeciwną. Do tego uważa się za lepszego co szczerze mnie irytuje, a rzadko daję się wyprowadzić z równowagi. W końcu gdyby tak było to Japonia nie byłaby krajem tsunami tylko trąb powietrznych. Już otwierałam usta by powiedzieć mu co myślę, kiedy poczułam jak chwyta mnie za podbródek. Wiecie jak to jest kiedy macie ochotę kogoś ugryźć niczym pies? Bo właśnie ja tak mam, chcę wręcz odgryźć mu tą rękę, którą sobie na zbyt wiele pozwolił. Ale opanuj się dziewczyno, w końcu jesteś bardzo pokojowym bogiem i taki wyczyn jeszcze bardziej uraduje twoich przeciwników. Więc zamieniając się w cholerną oazę spokoju, spojrzałam w jego oczy bez większego gniewu, który trawi mnie od zewnątrz. Ręką odsunęłam jego dłoń i uśmiechnęłam się.
- I mówi to youkai, który ponoć przyszedł z pierwszym suchym wiatrem. A by było mało swe słowa kierujesz do jednego z nielicznych bóstw, które były przed istnieniem świata. Czy to nie jest zabawne?
Wiatr jest bardzo plastyczny, więc i ja także. Bardzo szybko zmieniam nastroje dlatego znowu byłam wesoła i spokojna. Jeśli chce ze mną zadzierać to przekona się, że nie da się panować nad takim żywiołem jakim jestem.
- Więc panie oschły, jeśli nie chcesz by przypadkiem nie przywiało deszczowych chmur okazuj chodź minimum szacunku. Ja Ci nie grożę, ale grzecznie proszę o jakieś oznaki wychowania. Bo stawiam, że między innymi dlatego tutaj jesteś.
Mówiąc to podeszłam tak blisko jak się dało i gdyby nie fakt, że muszę zadzierać głowę to byłoby idealnie. Ale pech chciał, że blondyn jest wyższy niż ja i to trochę.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Yuki Onna

Tak, wiem, głupia jestem ale zaczęłam się plątać w kółko po wielkim korytarzu tak jakbym nie zauważała płatków śniegu które od czasu do czasu spadały. Zresztą naprawdę ich nie zauważałam dopóki nie poczułam jak jeden z nich spada mi na plecy... Pomyślałam, że mogłam urodzić się człowiekiem i nie chodzić do tej szkoły. Więc plątałam się tu i tam rozmyślając o tym, jak to ludzie mają fajnie i od tego całego myślenia poczułam się głodna. Chociaż nie miałam zamiaru jeść. Nie w tej chwili, kiedy to jestem zajęta. Sama nie wiem czym, ale czymś!!! Taka ja jestem: roztrzepana, pląsająca się tu i tam. Potem pomyślałam, że jak nie człowiekiem mogłam urodzić się Bogiem Wiatru. Bo wiatr wcale nie jest taki zły, no i nikt nie zauważa że to ty go tworzysz... Deszcz też by mi nie przeszkadzał. A śnieg? No właśnie!!! A potem pomyślałam że równie dobrze mogłam się urodzić mniej wybredna... I wtedy tak jakby wyłączyłam swój mózg żeby popatrzeć przez okno.  Tak-uwielbiam patrzeć przez okno. Tak mnie to pochłania że zapominam o własnym istnieniu... Żeby jednak niczego nie zapomnieć włączyłam swój mózg i zaczęłam myśleć. To przynajmniej coś pożytecznego... Chyba jeszcze długo będę się plątać tu i tam i rozmyślać, nie odzywając się do nikogo...

---

Hide

Ale wiaterek się rozgadał i jeszcze odtrącił moją rękę. Nie dałem się i ponownie złapałem ją za podbródek. Zniżyłem się ''do jej poziomu'' i głęboko spojrzałem w oczy.
~Przeznaczenie? Słodziutki jesteś wiaterku jak się denerwujesz.
Powiedziałem sarkastycznie i puściłem wiaterek. Z tym zabawnym stworzonkiem przyjdzie mi mieszkać.
~Zapamiętaj jednak kochana, że ja mogę panować nas życiem. Ty jesteś zaledwie wiaterkiem.
Nie chciałem wdawać się z nią w kłótnie.
~A teraz może udamy się do środka panienko?
Miałem dość tego deszczu. Wkurzał mnie do takiego stopnia, że gdyby nie to, że rada kazała mi tu być to już dawno bym się stąd wyniósł.

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Po pewnej chwili fioletowowłosa dziewczyna, przedstawiła się, a Rei uśmiechnął się lekko. Jednak jego kolor oczu nadal pozostał pomarańczowy, w końcu cały czas był zaciekawiony jej osobą.
- Jestem ciekawy jakiego rodzaju youkai jesteś. - Odparł trochę bezmyślnie, ale również obdarował ją głupiutkim uśmiechem. Po czym skierował swój wzrok na niebo, które nadal było zachmurzone i tym razem spadał deszcz wraz z śniegiem. Skierował wzrok na Uryuu i ponownie zaczął się jej przypatrywać.
- Może masz ochotę wejść do środka? - Spytał się, tak jakby dając jej propozycję. W końcu, nie miał ochoty dłużej stać na tym dworze, również nie wypadałoby zostawiać nowo zapoznanej osoby.



Przeglądał przeróżne papiery, aż w końcu odezwała się do niego brunetka. Pomyślał czy potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, po czym pomachał przecząco głową, uważnie przypatrując się owej kobiecie. Obdarował ją lekkim, nieśmiałym uśmieszkiem, po czym odłożył papiery i odkręcił się w jej stronę.
- Ja jestem Gilbert. - Również się przedstawił. Parę razy widział ją na korytarzu, jednak nie było okazji na porozmawianie. - Miło Cię poznać, Nako. - Odparł, po czym odwrócił od niej wzrok i ponownie spojrzał na papiery. Westchnął bardzo cicho i zaczął ponownie je przeglądać.

Link do zewnętrznego obrazka

Gdy moje ciało się zregenerowało, otrzepałam niebieski sukienko-płaszcz. Mimo niechęci ruszyłam na około szkoły do jej wejścia, byłam może kilka metrów od niego, gdy usłyszałam rozmowę jakiś dwóch nieznanych mi youkai (całkiem wymyślonych przezemnie).
-Ej, mam nadzieje że przestanie padać, jest tak depresyjnie.-stwierdziła ta wyższa w warkoczu. Niższa jej przytaknęła gorliwie.
-Masz racje, deszcz jest strasznie depresyjny. Dlaczego nie ma słońca? Jeśli Ame-onna chodzi tutaj, to będzie załamanie.-prychnęła opryskliwie. Upuściłam na ziemię moją kwiecistą parasolkę. Patrzyłam na nich pustym wzrokiem, nie zważając na to co mnie otacza. W głowie już widziałam pełno drwin na około mnie z czasów gdy byłam młodsza. Nikt go nie lubi, dla nich jest depresyjny. Mimo że przez wody większość by nie przeżyła a syreny nie miałby morza. Zacisnęłam mocniej dłonie padając na kolana, od razu kilka osób, łącznie z tymi dwoma dziewczynami na mnie spojrzało. Zacisnęłam oczy ze łzami, zaraz z wściekłością się podnosząc. Spojrzałam tylko na te dwie, prostując przed siebie ręce, a olbrzymi strumień wody, który pewnie uderzył w kilka innych osób w tych chyba boga suszy, uderzył w dwie niecierpiące deszczu youkai.
-Tak! Akemi jest Ame-onną! Jednak dyrektor przyjął Akemi taką jaka jest! Nikt nigdy nie docenia deszczu Akemi! Dopiero gdy naprawdę jest potrzebny ludzie o niego błagają! A wcześniej był przekleństem! Dla Akemi jest częścią życia! Nie ważne co Akemi zrobi i tak deszcz przy niej będzie!-wrzasnęłam, ciągle celując w nie ze łzami w oczach, wrzątkiem.




___
Za pozwoleniem Sszyszki B)

Shizue Mura

No patrzcie! Ja tu się wyswobadzam i produkuję się w sumie by coś mu przemówić do rozsądku, a ten znowu mnie chwyta za brodę i jeszcze mówi, że jestem słodka. Czy to nie jest przypadkiem przegięcie? Miałam ochotę zdmuchnąć go na drugi koniec dziedzina, ale wiem, że takie rozwiązanie nic nie przyniesie. W końcu i tak spotkam się z nim w pokoju, a wtedy będzie gorzej. Gdy stwierdził, że jestem zaledwie "wiaterkiem" nadymałam policzki powstrzymując się by mu nie pokazać jak bardzo niebezpieczny jest mój żywioł oraz ile od niego zależy. Ale przecież pierwszego dnia nie można tracić kontroli. Ciągle z nadymanymi policzkami jak małe dziecko patrzyłam na niego.
- To nie ja narzekam na wszystko, więc jeśli pan nie będzie lamentować i wewnątrz to z miłą chęcią.
Nie, ja wcale nie jestem urażona. W końcu mogę mówić tak wyrafinowanym językiem, chociaż zazwyczaj nie zwracam uwagi na słowa. A jak o słowach mowa to wcześniejszy bożek deszczu coś zaczął krzyczeć i nim zorientowałam się poczułam na skórze wodę i to nie zimną. Przez myśl przeszło mi co teraz myśli Pan Oschły, ale szybko sobie zdałam sprawę, że wrzątek mimo wszystko jest niebezpieczny.
- Przestań! - krzyknęłam poddenerwowana.
Czy w tej szkole nie ma nikogo normalnego. Jako, że jestem z natury miła nie mogłam patrzeć na cierpienie poszkodowanych. Machnęłam ręką i nieznane youkai od wody oddzielał wirujący podmuch wiatru. Teraz stanowczo nie przeproszę deszczowej dziewczyny za zachowanie Pana Oschłego! Nie po tym co zrobiła. Spojrzałam na nią jedynie zdenerwowana i chwytając Hide za ramie, zaciągnęłam do budynku nie zważając na nic.
- Co za karygodny brak wychowania! Totalnie każdy chyba na niego tutaj cierpi.
Powiedziałam bardziej do siebie niż do boga suszy. W końcu się zatrzymałam i puściłam jego ramię. Jeśli nie chcę wywołać trąby powietrznej to lepiej bym się uspokoiła.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Yuki Onna

Nie będę chodzić do tej szkoły. Coś wymyślę! Kompletny brak kultury. Jednej dziewczynie tak odbiło, że zalała nas wrzątkiem. Musiałam ąż z bólu krzyknąć: -Au! Ach, jakie szczęście że jestem kobietą śniegu! Mogłam puścić na siebie niewielką chmurkę śniegu i się ochłodzić... Potem zaczął padać normalny deszcz, całkiem ciekawy. Lepsze to, niż wrzątek. Ciekawe, co jej tak odbiło??? Naprawdę, brak kultury. Więc trochę się ośmieliłam, podeszłam do tej dziewczyny i zapytałam -Możesz mi powiedzieć, co się stało?- bo choć nadal spacerowałam tu i tam, to nie zauważyłam tej awantury.Zastanawiałam się co odpowie. Czekałam, aż się zniecierpliwiłam i powiedziałam trochę dokładniej: -To Tobie tak odbiło???- I znowu czekałam...

---

Hide

Już miałem z wiaterkiem iść do budynku. Zostałem jednak olany, dosłownie. Ta sama dziewczyna co wcześniej. Tym razem zamiast deszczem oberwałem wrzątkiem.
Zacisnąłem zęby i wręcz płonąłem z złości. Pstryknąłem palcami i zarówno ja jak i wiaterek byliśmy suszy (nie wiedziałam jak ująć to słowo, mam nadzieję, że zrobiłam to dobrze).
Już miałem podejść i wygarnąć jej wszystko co o tym sądzę, gdy wiaterek zaciągnął mnie do budynku. Przebrzydła dziewczyna, niech ja ją tylko dorwę. Z wielką chęcią bym tam teraz poszedł. W dodatku za to mógłbym wylecieć z tej szkoły, dwie pieczenie na jednym ogniu.
Niech tylko do mnie podejdzie, to pokażę jej co to znaczy susza.

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Akira

A jednak weszła za nim.. Akira westchnął bezgłośnie i spojrzał na nią z lekkim uśmiechem. Szczerze powiedziawszy zadziwiała go tym jak trzymała fason swoim zachowaniem i wypowiedzią. Może nie miał co do niej racji..? W prawdzie powinien ufać swoim instynktom, jednakże nie był też nieomylny jak dziewięcio-ogoniaste kitsune. Jeśli więc jego intuicja nie kłamie, to Ana z pewnością była najodważniejszym lub najgłupszym człowiekiem jakiego przyszło Akirze poznać.
Chłopak, słysząc odgłosy dochodzące z zewnątrz, postawił uszy. Spojrzał przez ramię na frontowe drzwi strzygąc uchem. Doszły do niego piski i wykrzykiwane przez inne youkai niezbyt przychylne słowa. Nie minęła chwila, a kitsune spuścił głowę ciężko wzdychając. Czy nie o takich niebezpieczeństwach mówił wcześniej..? Zdecydowanie tak. Spojrzał jakby z troską na towarzyszącą mu blondynkę i zrobił krok w jej stronę, przepuszczając przy tym dwójkę rozzłoszczonych bóstw, które właśnie weszły. Naprawdę może być dla niej tutaj groźnie, tym bardziej, jeśli nie jest youkai.
- Może odprowadzę cię do twojego pokoju? -zaproponował, niemrawo się uśmiechając. Mimo wszystko nadal próbował dodawać jej otuchy, skoro nie zamierzała odejść z tej szkoły.

---

Yuiko Shimada
Słysząc słowa Nekomaty dziewczyna z niepokojem wyjrzała za okno. Wyglądało to niebezpiecznie. Chciała mu powiedzieć, żeby nie próbował się w to mieszać, ale zanim zdążyła go powstrzymać, wybiegł na zewnątrz. Jej przyjaciel chyba lubi być w centrum uwagi... W przeciwieństwie do niej samej i Aarona, który stał teraz ze zwiniętymi skrzydłami, najwyraźniej starając się zajmować jak najmniej miejsca. Yuiko starała się nie zwracać uwagi na krzyki i kłótnie za oknem i znaleźć jakiś temat do rozmowy z aniołem, z którym niespodziewanie została sam na sam.
- Wiesz, masz bardzo ładne piórka... - zaczęła mówić, ale w tym momencie powrócił Nekomata. Był przemoczony i najwyraźniej wkurzony. - Co się stało Neko? Czekaj, wydaje mi się, że mam ze sobą chusteczki, chociaż trochę Cię wysuszę. - zaczęła grzebać w torbie i kieszeniach w poszukiwaniu opakowania, ale niestety nie znalazła. Ogon zaczął się jej nerwowo machać, a uszy nieco oklapły. - Wybacz, wygląda na to, że zapomniałam je wziąć ze sobą...

---

Discord MF zaprasza! (♥u♥)/

Ponownie ukazała swój złowieszczy uśmiech, po czym skierowała wzrok na grupkę osób. Przez chwilę zaczęła im się przypatrywać z wielką ciekawością.
- Czuję się zaszczycona. - Odparła obdarowując go swoim dość natrętnym uśmieszkiem. Zamrugała kilkakrotnie i dość wolnym krokiem ruszyła przed siebie. Nie patrzyła się czy idzie, czy może stoi i przypatruje się jej osobie. Ponownie przystanęła w miejscu, które zbytnio nie rzucało się w oczy i zaczęła się przyglądać drobnej akcji. Kot był mokry i lekko wkurzony, i stwierdził że uda się do pokoju. Dziewczyna kot, stała i wpatrywała się w anioła. Po pewnej chwili Kuru zauważyła, blondynkę... Która strasznie jej przypominała człowieka, jednak nie mogła tego potwierdzić. Obok blondyki zauważyła kolejne youkai przypominające lisa. Jej oczy ponownie zabłysły wielką ciekawością i zaczęła im się przypatrywać. Nawet nie miała pojęcia czy Takeshi z nią przebywa.

Uryuu i Nako w kolejnym poście. c:

---

Anastasia McConn

Gdy ledwo weszliśmy do budynku, zaraz było słychać wrzaski i piski z zewnątrz. Do środka weszła jakaś para, która ewidentnie była oburzona tym co się stało. Ja jednak nie orientowałam w tym co się stało.
Kątem oka zauważyłam, że jedna dziewczyna mi się przygląda. Spojrzałam na lisa i kiwnęłam głową, mimowolnie przysunęłam się bliżej. Jakoś tak czułam, że ta czarnowłosa dziwnie mi się przygląda.
~Tak, chodźmy. Numer trzy.
Oczywiście miałam na myśli numer pokoju. Jakoś tak dziwnie się czułam, miałam wrażenie, że ta czarnowłosa cały czas się na mnie patrzy. Spojrzałam w jej stronę i nasz wzrok się spotkał. Szybko odwróciłam głowę.
Dobra, może serio będzie lepiej będzie iść do tego pokoju.

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Kot wyszedł, było słychać krzyki i wrzaski, wrócił zdenerwowany i mokry. Od razu dziewczyna zarzuciła go pytaniami i zaczęła szukać chusteczek, których najwidoczniej nie wzięła. Kot zostawił nas sam na sam, powracając do wcześniejszej wypowiedzi dziewczyny zwróciłem się do niej.
- Dzięki, nie zawsze są przydatne jak widzisz... Za duże skrzydła mogą być piękne lecz miejsce jakie zajmują sprawia iż staję w centrum uwagi.
Zatrzepotałem lekko skrzydłami i zarzuciłem wzrok na dziewczynę, odwróciłem się na chwilę by zobaczyć co dzieje się za oknem. Nie miałem ochoty dalej słuchać tej bezsensownej kłótni, powoli ruszyłem z wciąż złożonymi skrzydłami, korytarzem. Stanąłem na chwilę i kiwnąłem w stronę dziewczyny, jeśli zechce to pójdzie ze mną, nie zmuszam do niczego. Wolnym krokiem podążałem przed siebie.

Yuiko Shimada
Nekomata znów zostawił ją sam na sam z aniołem, który uprzejmie skomentował jej wcześniejszą wypowiedź, po czym odwrócił się i zaczął powoli iść korytarzem. Postanowiła pójść za nim. Sądząc po tym, co się wydarzyło na dziedzińcu, w tej szkole jest mnóstwo konfliktowych osób, więc lepiej trzymać się Aarona, który wydaje się nastawiony, jeśli nie przyjaźnie, to przynajmniej neutralnie. Yuiko szybko zgarnęła truskawki z parapetu, wepchnęła je z powrotem do torby i podbiegła kawałek, żeby dogonić chłopaka. Przez chwilę szli w milczeniu, ale że niezbyt dobrze znosiła ciszę, postanowiła zagaić rozmowę:
- Więc, zwiedzałeś już trochę budynek szkoły? Lepiej się zorientować, co gdzie jest, zanim rozpoczną się lekcje - roześmiała się nerwowo. - Wiesz, kiedyś zgubiłam się pierwszego dnia zajęć... bardzo nieprzyjemne doświadczenie. Dobrze, że niedługo później zmieniłam szkołę.

---

Discord MF zaprasza! (♥u♥)/

Dziewczyna po chwili dogoniła mnie, nie wydaje się złą osobą. Jest bardziej rozgadana i poszukująca przyjaciół. Kątem oka spoglądałem na nią kontynuując spacer korytarzem. Zaczęła rozmowę dość nerwowo i tak ją kontynuowała.
- Czy to było powodem zmiany szkoły? Szczerze nie sądzę, zatem co Cię tu sprowadza? Mam nadzieję że nie jesteś z tych posłanych siłą, z nimi lepiej się nie zadawać. - Urwałem na chwilę i przystanąłem - Nigdy dobrze się takie znajomości nie kończą...
Odwróciłem się do dziewczyny i z lekkim spokojem po trochę bliższym poznaniu jej przystanąłem. Skrzydła rozłożyłem lekko przez co ponownie zabierały większość miejsca w korytarzu.
- Z kim jesteś w pokoju?

Yuki Onna

Ile można czekać na odpowiedź?!?!?! Stoję tu i stoję przed tym youkai i pytam, a ona nie odpowiada. Nie będę tu czekać, pójdę sobie. Tak, pójdę sobie. Cudem się odwróciłam bo ciągle sprawdzałam, czy przypadkiem ten youkai nie otwiera ust by mi odpowiedzieć... Nie odpowiadała. Zatkało ją... No to pójdę dalej. Ile można kręcić się po budynku??? A, no tak! Przecież jest jeszcze następne piętro. Chyba tam ucieknę, bo ile można z nimi siedzieć. Nic, tylko się kłócą. A ja chciałam tylko zapytać, czyja to wina, nic nie krzyczałam, w porównaniu do innych... No, muszę już iść na górę... jeszcze tyle do zwiedzenia.
(...)
Kiedy byłam już na górze, oglądałam tamten korytarz który bardzo mi się podobał. Ale chyba tylko dlatego że jest tam pusto. No, może kilka osóbek. Tu nic się nie działo. Usiądę sobie i popatrzę.
(...)
Zasnęłam na kilka sekund, ale zaraz się obudziłam... Przez jakieś rozmowy. Dobrze, że nikt nie zauważył jak spałam. To było takie głupie..

---

Yuiko Shimada
- Nie, nie przysłano mnie tu na siłę. Właściwie chętnie przeniosłam się tutaj, Po prostu kocie uszy i ogon trochę mnie wyróżniały na tle innych dzieciaków. Od zawsze - wróciły do niej wspomnienia. Okrzyk "potwór" był najdelikatniejszą z obelg z jakimi się spotkała. Często ją szturchano, popychano na korytarzach. Potrząsnęła głową, starając się pomyśleć o czymś innym. - Zresztą, co ja Ci będę opowiadać, z tymi skrzydłami... nie zrozum mnie źle, myślę, że są piękne... ale pewnie nie miałeś łatwo w "normalnej" szkole.
Aaron przystanął i zadał jej pytanie. Speszyła się. Zapomniała sprawdzić. Nie chciała wyjść przed swoim kolegą na kompletną idiotkę.
- Nie mogłam się dopchnąć do listy - właściwie nie było to kłamstwo, gdy wychodziła z sali gimnastycznej przy kartce kłębił się tłum różnych stworzeń. - O spójrz, tam siedzi jakaś youkai. Czy to nie dziwne siedzieć tak samemu? - z ulgą zmieniła temat. Jeszcze zdąży się dowiedzieć z kim jest w pokoju. - Przywitajmy się z nią.
Nie czekając na jego reakcję stanęła naprzeciwko dziewczyny.
- Cześć, jestem Yuiko. - przywitała się. - Lubisz truskawki? Ja uwielbiam truskawki. Mam kilka przy sobie. Masz ochotę? - wyciągnęła z torby paczuszkę.

---

Discord MF zaprasza! (♥u♥)/

CHODZI O MNIE? W końcu się ktoś do biednej Yuki odezwał xD

Yuki Onna

Siedziałam sobie aż nagle podszedł jakiś kot (lub coś innego...), przywitał się i spytał, czy lubi truskawki. Nigdy nie jadłam truskawek... Ale chętnie spróbuję. -Cześć, jestem Yuki...  Lubię, dzięki...- Wzięłam truskawkę i zjadłam. Dobra... W końcu kogoś poznałam. Głupio tak być ciągle samemu. Czułam się trochę niezręcznie więc musiałam dodać: -Miło cię poznać.

Ostatnio zmieniony przez MaMiMuMeMo (25-03-2015 o 20h51)

---

Podszedłem do dziewczyn i stanąłem przy Yuiko. Spojrzałem na dziewczynę której proponowała truskawki po czym zakryłem się lekko skrzydłami. Miała na imię Yuki.... czy to nie podobne do Yuiko? Aż nazbyt.
- Macie podobne imiona...
Zwróciłem uwagę na ten fakt po czym dalej zakrywając się skrzydłami przyglądałem się obu dziewczynom zachowując przez resztę czasu milczenie. Wygląda na to że Yuiko bardzo zależy by z jak największą liczbą osób się zaprzyjaźnić. Czy aby po zdarzeniach w jej poprzedniej szkole nie powinna zostać w cieniu? Cóż nie jest mną...

Yuiko Shimada
Nowo poznana youkai przedstawiła się i zjadła podsunięty owoc.
- Mi też miło Cię poznać, Yuki. Proszę weź jeszcze truskawkę, widzę, że Ci posmakowały. - sama również wzięła i zjadła jedną.
Aaron, który stanął przy nich, zasłaniając się skrzydłami (tak chyba objawia się u aniołów nieśmiałość?) zauważył, że obie dziewczyny mają bardzo podobne imiona. Yuiko roześmiała się radośnie, usłyszawszy tą uwagę.
- Masz rację, nie zwróciłam na to uwagi. Przeznaczenie, czy co? - zażartowała, po czym zmieniła temat. - A przy okazji Yuki, po mnie i po Aaronie od razu widać, że jesteśmy "inni", ale ty wyglądasz jak zwykła dziewczyna. Mogę spytać jaką masz moc?

---

Discord MF zaprasza! (♥u♥)/

Takeshi & Akira

Takeshi parsknął cicho na jej odpowiedź, unosząc kącik ust. Jeszcze chwilę stał w miejscu, przypatrując się dziewczynie, zanim ruszył za nią, uśmiechając się sam do siebie. To też mu się trafiło towarzystwo.. Była całkiem niezła na pierwszy rzut oka.. Na drugi także, jednak kitsune zaczął teraz bardziej interesować się tym, co siedzi w jej główce. Gdy stanęła podszedł do niej i z ciekawością spojrzał w kierunku, w którym ona patrzyła. Uniósł nieznacznie brew na widok Akiry z jakąś blondynką. Czyżby Pan Świętoszek wyrwał sobie jakąś dziewczynę..? Takeshi'emu chciało się głośno zaśmiać na tę myśl, jednak tylko uśmiechnął się wrednie. Chyba powinien przywitać się z braciszkiem i jego towarzyszką.
- Ah, Akira! Tu się zgubiłeś braciszku.. -jasnowłosy zesztywniał, słysząc lekko kpiący głos Takeshi'ego. Odwrócił się się zbyt gwałtownie w jego stronę, na co tamten ukazał rząd śnieżnobiałych zębów w uśmiechu. Zaraz jednak Akira przywrócił się do porządku i ze spokojem patrzył na brata, unosząc brew w geście czekania na wyjaśnienie, czego od niego chciał.
- Przygruchałeś sobie jakąś pannę i już zapomniałeś o mnie? -odparł czerwonowłosy, udając żal do brata, na co ten jednak pozostał niewzruszony- Zobaczmy chociaż, czy mam o co być zazdrosny. -powiedział z zadziornym uśmieszkiem, delikatnie ujmując dłonią podbródek blondynki, a przy tym na tyle mocno, aby się zaraz nie odsunęła. Powoli obracał jej głowę, jakby chciał się przyjrzeć każdemu milimetrowi jej twarzy.
- Nie powiem, całkiem ładny kąsek. -mruknął, oblizując wargi i przybliżając swoją twarz do jej.
- Wystarczy Takeshi. Zostaw ją w spokoju. -powiedział Akira spokojnie, lecz stanowczo, mocno chwytając czerwonowłosego za ramię i tym samym zatrzymując go.
- No weź Akira.. Nie podzielisz się ze swoim ukochanym braciszkiem zdobyczą? -odparł prostując się i obracając głowę w jego stronę. Choć Takeshi uśmiechał się uroczo, Akira wiedział jaki diabeł siedział mu za skórą. Z pewnością też nie chciał, aby Ana skończyła jako przekąska yako.
- Jak zwykle nie znasz się na żartach, Akira. -westchnął Takeshi, widząc jak powagę i upór w oczach Akiry. Strzepnął jego rękę z ramienia, niechętnie odsuwając się od blondynki.- Wpadnij do 9 pokoju, jeśli będziesz szukać ciekawszego towarzystwa. -odparł jeszcze do dziewczyny, puszczając jej oczko i zakładając ręce za głowę, ruszył wolnym krokiem w stronę Kurumi.

---