Link do zewnętrznego obrazka

Roześmiała się. Słuchałem tego, co mówiła i sam się uśmiechałem. Powiedziała, że nigdzie nie ucieknie.
- Wiem, ale chcę czuć, że jesteś blisko... - szepnąłem i pocałowałem ją. - Chyba będziesz musiała wytrzymać tak całą noc - powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej. Zajrzałem jej w oczy i pogłaskałem ją po policzku.
Dlaczego to wszystko takie skomplikowane...? - pomyślałem. Chciałem tylko z nią być. Zawsze. Cokolwiek się stanie.
Zamknąłem oczy i oparłem głowę o jej czoło.
Bałem się trochę teraz zasnąć. Bo na dobrą sprawę, nie wiedziałem, czy się obudzę... I to napełniło mnie smutkiem.
Jedynym co mnie pocieszało, była świadomość, że ona jest teraz przy mnie i będzie tu, gdyby to miało się teraz stać. Że nie będę wtedy sam...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 13h48)

Link do zewnętrznego obrazka

NEXT DAY

Obudziłem się na kanapie, nadal przytulając Sharon. Uśmiechnąłem się. Była pierwszą osobą, którą zobaczyłem po przebudzeniu. Zaraz... Przebudzeniu! Czyli, że jeszcze żyję...
- Dzień dobry - powiedziałem cicho, a potem cmoknąłem ją w policzek. - Zamierzamy zjeść jakieś śniadanie? - zapytałem. W sumie tylko dlatego, że postanowiłem nie być egoistą. Bo naprawdę, ale to naprawdę nie chciałem się od niej odklejać...
Zaraz też dotarło do mnie, że nie boli mnie głowa i nie mam żadnych innych typowych objawów głodu narkotykowego. Dziwne... Powinienem tu właśnie leżeć na podłodze i zwijać się z bólu...
Nie przeszkadzało mi jednak, że nic mi nie jest. Wręcz przeciwnie. Byłem bardzo zadowolony. Wyszczerzyłem się, jak wariat i porwałem ją z kanapy na ręce. Wstałem i zaniosłem ją do kuchni. - To co jemy? - pocałowałem ją w czoło i nadal się uśmiechałem. Kolejny dzień z nią... Cudowne życie...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 12h39)

Link do zewnętrznego obrazka

Niechętnie odstawiłem ją na ziemię.
- A na co ma pani ochotę? - zapytałem, również szeroko się uśmiechając. - Nie chcę się chwalić, ale potrafię gotować - chwyciłem nóż i uniosłem lekko głowę do góry, robiąc pozę człowieka pewnego siebie. - Spełnię każde twoje kulinarne życzenie, madamme  - odparłem, przewiązując się białym fartuchem, który wisiał na wieszaku w kuchni. Zapaliłem światło nad kuchenką i rozłożyłem deskę do krojenia na blacie. Chyba jej nie wspominałem, że przez miesiąc chodziłem do szkoły kulinarnej... Co prawda to było jakieś trzy lata temu i szybko zrezygnowałem, ale jednak...
Coś chyba potrafię. Spojrzałem na zegarek. Dopiero w pół do dziewiątej. Mamy jeszcze około godziny. Potem będę musiał się zwijać, bo Elise i Marco zejdą z niepokoju. A naprawdę nie chcę sobie i im fundować kolejnej uroczej awantury...
Trzeba będzie z nimi pogadać.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 13h03)

Link do zewnętrznego obrazka

- Jajecznica? Robi się - uśmiechnąłem się szerzej i zabrałem się do roboty. Wkroiłem w to trochę szczypiorku, posoliłem, popieprzyłem. Po dziesięciu minutach było gotowe. Pokroiłem jeszcze chleb i położyłem na małym talerzyku trochę masła. - A do picia co chcesz? - zapytałem, patrząc w jej kierunku. Patrzyła na okno. Kiedy to zobaczyłem, poczułem, że odjęło mi nogi. Daniel miał zamiar władować się na ulicę, podczas, kiedy dla przechodniów świeciło czerwone światło. Te samochody jeździły z prędkością około stu dwudziestu kilometrów na godzinę.
- *@$#&! Daniel! - wrzasnąłem i wybiegłem na ulicę. Chyba pobiłem światowy rekord na dwieście metrów.
W ostatniej chwili zdążyłem go popchnąć. Obaj wylądowaliśmy na skraju chodnika po drugiej stronie. - Odbiło ci?! - wrzasnąłem i podniosłem go z ziemi. Wygladał, jakby nie kontaktował. Patrzył się na mnie tępym wzrokiem, jakby nie rozumiał co do niego mówię. - I dlaczego nie jesteś w domu z Hannah? - nadal mi nie odpowiadał.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 13h23)

Link do zewnętrznego obrazka

- Mógłbyś mi łaskawie odpowiedzieć? - chwyciłem go za oba ramiona.
- Ja sam nie wiem co robię... - oparł się na mnie. Zachowywał się, jak potłuczone dziecko, którym trzeba się zaopiekować. - Hannah powiedziałem, że idę się przewietrzyć. Szedłem, aż doszedłem tutaj. Nie wiem dlaczego. Przed przejściem nie myślałem, po prostu nie moglem się zatrzymać... - mówił z rozbrajającą szczerością.
- Cholera, Daniel... - objąłem go ramieniem. Miałem wrażenie, że cała ulica nagle stanęła. Samochody dostały czerwone światła, a ludzie stali w bezruchu patrząc na nas z niemym szokiem na twarzach. - Chodź, zabiorę cię stąd z powrotem do domu - powiedziałem.
- Nie, wolę z tobą posiedzieć. Chyba nieświadomie cię szukałem. Musimy pogadać - podniósł głowę i spojrzał mi w oczy.
- A co z Hannah? Będzie się martwić - zapytałem.
- Nie będzie. Mam telefon, może zadzwonić kiedy będzie chciała - spojrzał na mnie tak błagalnie, że nie miałem serca mu odmówić.
- Dobra, ale najpierw muszę powiedzieć Sharon, że idziemy się przejść - westchnąłem i pociągnąłem go do klatki.
- Sharon? - zapytał nieprzytomnie. Dotarło do mnie, że on o niczym nie wie.
- Potem ci wyjaśnię - wdrapałem się po schodach na pierwsze piętro i wszedłem do mieszkania. - Shar, zabieram go na spacer. Trzeba mu przemówić do rozsądku - powiedziałem. - Niedługo wrócę - uśmiechnąłem się lekko i pocałowałem ją przelotnie. Potem wyszedłem z Danielem z powrotem na dwór.

Link do zewnętrznego obrazka

- To o czym chcesz pogadać? - zapytałem, kiedy kierowaliśmy się w stronę parku.
- Ja... Ja wszystko słyszałem... - spojrzał na mnie z przestrachem. Dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów. - Wszystko wiem... - powtórzył, łamiącym się głosem. - Najpierw Shila, teraz ty...
- Daniel, to nie tak... Znalazłem to lekartwo, biorę leki... Nic mi nie będzie - skłamałem, żeby go uspokoić. Byłem pewien, że jest ze mną lepiej, więc pożyję jeszcze conajmniej z rok. Cholera, mogłem pomyśleć, że nasze ściany nie są dźwiękoszczelne.
- Jakoś ci nie wierzę. Znam cię.
- Ale ja naprawdę czuję się dobrze. Nic nie brałem od tego wypadku z syntetykiem i nawet nie boli mnie głowa. Jakbym... Jakbym był zdrowy - sam usiłowałem zrozumieć te słowa. Spuścił głowę i się nie odzywał. - Hej, będzie dobrze... - otoczyłem go ramieniem, jak starszego brata i uśmiechnąłem się.
Jeśli czegoś byłem pewny, to tylko tego, że nie umrę w najbliższym czasie.
- No i nie powiedziałem ci, że jestem z Sharon. O, stary, jakim ja jestem szczęśliwym wariatem - mówiłem szczerząc się. Daniel przystanął i spojrzał na mnie zdziwiony.
- TY się zakochałeś? Świat się kończy...
- Mów sobie co chcesz, ale to głównie dzieki  niej zaczynam zdrowieć. Powinienem być jej wdzięczny. No i jestem. Acha - koniec z dragami - dodałem szybko. Na to przystanął drugi raz. Zapewne pomyślał, że zwariowałem. - Mówiłem ci już, że wszystko w porządku. A teraz dzwoń po chłopaków. Ktoś musi cię odwieźć do domu - uśmiechnąłem się ponownie do niedoszłego samobójcy i rozsiadłem się na ławce.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 20h37)

Link do zewnętrznego obrazka

Chłopaki przyjechali dosyć szybko. Nie zadawali zbędnych pytań, więc postanowiłem im nie opowiadać o rewolucji, jaka właśnie zaszła w moim życiu. Daniel zapewne sam ich uświadomi w czasie drogi...
Pożegnałem się z nimi, a potem wróciłem z powrotem do mieszkania Sharon.
Siedziała na kanapie i rysowała coś. Zajrzałem jej przez ramię.
- Całkiem nieźle - powiedziałem do niej, a potem wskoczyłem na kanapę obok niej i przytuliłem się do jej ramienia. - Pojedziesz ze mną do mnie? Ktoś będzie musiał być świadkiem dla mojej rodziny, że rzeczywiście pomagałem Danielowi - po chwili dotarło do mnie, że nazwałem Elise i Marco rodziną i o mało nie zadławiłem się własną śliną. Nigdy bym tak o nich nie pomyślał, słowo. - Musielibyśmy się zaraz zbierać. Jest w pół do jedenastej... - spojrzałem na zegarek i uśmiechnąłem się lekko. Padną trupem, jak zrobię to, co zamierzam zrobić. Swoją drogą, to czas najwyższy...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 21h13)

Link do zewnętrznego obrazka

Spojrzała na mnie ponaglająco, więc szybko wskoczyłem w buty i byłem gotowy. Nie mieszkaliśmy daleko od siebie, więc droga nie była wcale długa. Szliśmy raptem pięć, może osiem minut i byliśmy na miejscu.
Trochę się denerwowałem, ale Sharon była obok, więc...
Teoretycznie wszystko powinno pójść dobrze. O ile ktoś nie zemdleje, albo nie zarząda tabletek nasercowych...
Uśmiechnąłem się do dziewczyny, a potem wyciągnąłem klucze od domu z kieszeni i otworzyłem drzwi.
W środku przy stole w jadalni siedzieli Elise i Marco, a z nimi Ally. Moi przyszywani bracia natomiast zgoddnie okupowali kuchnię.
Zamknąłem za nami drzwi.
- To ja! - krzyknąłem. Wszyscy nagle porzucili swoje miejsca spoczynku i prawie równocześnie zjawili się w przedpokoju, okalając kręgiem mnie i Shar.  Wylądowałem twarzą w twarz z Elise. Patrzyła na mnie takim wzrokiem, że myślałem, że zwali mnie z nóg.
- Możesz nam wytłumaczyć - zaczęła łamiącym się głosem - gdzie ty się szlajasz po nocy? - nie krzyczała. Zamurowało mnie po prostu.
- Tak trudno jest odebrać telefon? Powiedzieć, że wszystko w porządku, że nic ci nie jest? - kontynuowała a reszta, jakby na potwierdzenie jej słów zgodnie się we mnie wpatrywała. Zapewne oczekiwali, że zacznę się zażarcie bronić, jak zawsze.
Ale miałem w zamiarze coś innego. Elise w końcu zastępowała mi matkę...
- Przepraszam - powiedziałem i przytuliłem ją. Njpierw stała się sztywna, jak kłoda, a potem oddała uścisk. Kiedy się od niej oderwałem, stwierdziłem, że wszyscy zastygli w bezruchu i gapią się na mnie w niemym szoku. Jakby bali się choćby wziąć oddech, bo właśnie napotkali niepoczytalnego wariata.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 21h36)

Link do zewnętrznego obrazka

                                               Wszyscy nadal stali jak słupy, niepewni co ze sobą zrobić. Usta Marco otworzyły się i najwyraźniej nie miały siły się domknąć.
Elise, jak zwykle przejęła kontrolę nad sytuacją.
- A ta twoja koleżanka, synu, to kto? - spojrzała z uśmiechem na Shar, najwidoczniej zawstydzona tym, że reszta rodziny wyglądała w tej chwili dość... Mało inteligentnie...
- To moja dziewczyna, Sharon. Skarbie, to moi rodzice i rodzeństwo. Od lewej : Jamie, Ally, Troy, tata i mama - powiedziałem, a resztę zamurowało jeszcze bardziej, bo nazwałem Elise i Marco "mamą i tatą". Mama natomiast starała się nie przejmować ich reakcją i zaprosiła wszystkich do środka na herbatę.
                                               Usiedliśmy przy stole i długo rozmawialiśmy. Od czasu do czasu ktoś się roześmiał. Naturalnie nie wspominaliśmy słowem o naszych przygodach z imprezą i syntetykiem...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 22h03)

Link do zewnętrznego obrazka

- To... Długo się znacie? - zapytał Marco i za razem odezwał się po raz pierwszy tego popołudnia.
Spojrzałem na Sharon, lekko zawstydzony... Powiedzieć im prawdę? Przecież to "tylko" trzy dni... Choć dla mnie były to "aż" trzy dni, bo z żadną  dziewczyną nie zostawałem do tej pory dłużej, niż jeden, może dwa wieczory.
A Shar... No cóż. Przeżyła ze mną sporo. Najpierw ta impreza, potem wypadek, szpital, Daniel, wiedziała nawet o tym, że prawdopodobnie umieram, a potem cieszyła się razem ze mną, kiedy poczułem się lepiej. A teraz siedzieliśmy właśnie z moją rodzinką przy stole i wesoło sobie gawędziliśmy.
Czy tylko mnie się to wydaje dosyć... Eee... Niezwykłe?
Uśmiechnąłem się delikatnie do dziewczyny. Wszyscy patrzyli na nas zachęcająco.
Nawet moja wredna siostrzyczka, Ally, chwilowo się przymknęła i była zajęta swoją herbatą.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (06-01-2014 o 13h04)

Link do zewnętrznego obrazka

Spojrzałem na Sharon z wdzięcznością. Znając moją rodzinkę, zaraz będą chcieli znać najdrobniejsze szczegóły. A przecież nie mogę im powiedzieć, że zakochałem się w niej,kiedy była ze mną w szpitalu, kiedy przypadkowo zatrułem się syntetykiem od Daniela, któremu aktualnie umarła siostra (która zresztą przedawkowała) i którego dziś rano ratowałem przed śmiercią pod kołami samochodu. To wszystko brzmiało w mojej głowie tak nieprawdopodobnie, a jednak było w stu procentach prawdziwe.
- A właściwie to jak się poznaliście? - Ally patrzyła na mnie spod oka. Czyli, że może coś podejrzewać. Cholera...
No, chyba że moje zachowanie jej nie pasuje, co w sumie byłoby uzasadnione, zważywszy na to, że po raz pierwszy w życiu przytuliłem i przeprosiłem Elise.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (06-01-2014 o 13h45)

Link do zewnętrznego obrazka

Odetchnąłem lekko, kiedy to powiedziała, a potem wilczym wzrokiem spojrzałem na Ally.
Ona natomiast skuliła się nienaturalnie i do końca wieczoru się nie odzywała.
- To może gdzie chodzisz do szkoły? - Elise uśmiechała się, żeby jakoś rozładować sytuację. Chyba była tu jedyną (poza mną i Shar) osobą, której minął już szok i która starała się być po prostu miła.
Reszta... No cóż... Reszta wyglądała, jakby była pewna, że właśnie przebywa na oddziale zamkniętym w szpitalu psychiatrycznym i cierpi na jakiś nowy, wyjątokowo dziwny rodzaj halucynacji grupowej.
- Niedawno się przeprowadziła. Z Rosji. Tam miała szkołę, tutaj pójdzie dopiero od przyszłego semestru. Razem ze mną - dodałem, a Jamie prawie wypluł swoją herbatę z ust. Oczy Marco zamieniły się w dwa talerze, a Ally i Troy oświadczyli, że pójdą pozmywać. Jakby się chcieli upewnić, czy nie zwariowałem.