Link do zewnętrznego obrazka

- W sumie... Jestem trochę głodna. Anri, Sato poczekajcie chwilę, na wypadek, gdyby nasze bagaże raczyły przyjechać. Zaraz wracamy - uśmiechnęłam się do nich i pociągnęłam Davida w stronę kilku kawiarenek. Trzymanie go za rękę można powiedzieć, weszło mi w nawyk. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego co robię, ani z tego, że ludzie, którzy nas mijali uśmiechali się wymownie.
- To co jemy? - zapytałam, patrząc na lodówkę, pełną różnego rodzaju ciast i półki po brzegi wyładowane angielskimi ciastkami. Zaciągnęłam się powietrzem. - Znam ten zapach... Byłam tutaj kiedyś... - na potwierdzenie moich słów usłyszałam za nami kobiecy głos.
- Oczywiście, że byłaś. Oboje byliście, jakiś facet przyprowadził czwórkę dzieci na coś do jedzenia przed odlotem, strasznie dawno to było... Miłego dnia! - kiedy miałam zamiar się odwrócić i zapytać tę kobietę o wszystko, dosłownie rozpłynęła się w tłumie. - Dobrze... To było co najmniej dziwne... - powiedziałam do Davida, patrząc na niego szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami.

- Nie nic nie pamiętam - odpowiedziała mi Anri. Spuściłem głowę. Miałem wielką nadzieję, że otworzy mi trochę umysł, ale cóż... Najwidoczniej potrzebujemy czasu:
- Musisz być taki zimny? - zapytała dziewczyna. Zamurowało mnie. Byłem rozczarowany i wściekły. Wściekły na siebie samego! Dlaczego zawsze muszę być taki oschły?! Staram się. Staram się sprawić, by czuła się przy mnie bezpiecznie, ale nie mogę. Nie potrafię inaczej. Pierwszy raz w życiu jestem bezradny. Już chciałem zacząć się tłumaczyć, gdy nagle przerwał mi komunikat:
Proszę państwa, tu wasz pilot. Za dziesięć minut lądujemy w Meanville. Jest siódma, czasu miejscowego. Temperatura wynosi osiem stopni Celsjusza, słaby wiatr, brak opadów. Proszę zapiąć pasy. Dziękuję
- No, to wracamy do domu - podsumowała Victoria. Po chwili usłyszeliśmy kolejny komunikat:
Proszę państwa, tu kapitan. Mamy godzinę siódmą piętnaście, czasu miejscowego, wylądowaliśmy na lotnisku Norwich. Proszę o pozostanie na swoich miejscach, dopóki samolot nie zatrzyma się. Dziękuję i życzę państwu miłego pobytu.
Rozległy się gromkie brawa pasażerów. Do rozdania bagaży pozostało nam 10 min, więc Victoria i David poszli coś zjeść. Zostałem z Anri sam na sam. Nie wiedziałem co powiedzieć. Czułem, że chce usłyszeć odpowiedź na jej pytanie. Co mam robić? Co mam jej powiedzieć? "O wybacz Anri, ale jestem zwykłym zimnym draniem i nigdy nie będę dla Ciebie miły". Skłamałbym. Ta dziewczyna. Ona nawet nie wie jak się o nią martwię. Jest dla mnie bardzo ważna. Ona o tym wie. Wie prawda? Musi wiedzieć:
- Patrząc na Ciebie, widzę zupełne przeciwieństwo mnie. Jesteś mała i krucha. Nie wiem jakim cudem w tak drobnym ciele zmieściło się tak wielkie serce. Zawsze starasz się jak możesz, chcesz, aby wszyscy byli zadowoleni. Robisz wszystko, aby pokazać, że potrafisz zawojować świat. Przyznaję, mój zawojowałaś. Nie wyobrażasz sobie, jak odważna i jak wielka wydajesz się być w moich oczach. Czuję się za Ciebie odpowiedzialny. Chcę podążać za tobą i mieć pewność, że nic Ci nie jest. Jesteś dla mnie jak anioł. Czuję, że ty mnie zmienisz. Tylko ty. Jednak ja potrzebuję czasu. Więc proszę poczekaj na mnie! - położyłem swoją dłoń na jej dłoni. Była ciepła. Poruszała moje serce. Spojrzałem jej prosto w oczy i natychmiast odwróciłem głowę w drugą stronę. Czułem jak moje policzki płoną.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (23-04-2014 o 18h40)

Link do zewnętrznego obrazka

- Tak, tak... Weźmy je - z zamyślenia wyrwał mnie głos chłopaka. - Usiądziemy na tym murku? Jakoś mniej tam ludzi, praktycznie wcale - zaproponowałam, po czym ruszyłam w tamtym kierunku. Usiadłam na marmurowym murku i położyłam obok siebie woreczek z drożdżówkami.
Tutaj faktycznie nie było ludzi, wszyscy poszli już czekać na bagaże. - Wiesz, to chyba dobrze, że w końcu wróciliśmy... Nie tylko w sensie "do domu", ale... Chodzi mi o to, że między nami... Wiesz o co mi chodzi? - zapytałam, patrząc mu w oczy. - Zawsze, kiedy mieliśmy po trzynaście, czternaście lat i gdzieś się spotykaliśmy, czułam, że coś między nami jest. Teraz też to czuję, tylko jakoś mocniej, niż zwykle... - zaczynałam się plątać. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, ani co on sobie pomyślał, więc po prostu ponownie go objęłam, trzymając chłodne ze zdenerwowania dłonie na jego szyi.
- Wszystko się teraz zmieni, zobaczysz... - szepnęłam, całując go delikatnie w policzek. Przypadkowo wylądowałam w kąciku ust i poczułam, jak cała robię się czerwona. - Przepraszam, nie trafiłam...

Link do zewnętrznego obrazka

Nie chciałam w to wszystko wierzyć, naprawdę. David zaczął się śmiać, a potem po prostu... Mnie pocałował...
Nie da się opisać ile motyli szalało wtedy w moim brzuchu, naprawdę. Bałam się, że są gotowe uszkodzić moje wnętrzności. Już wiadomo czego mi tutaj brakowało.
- Wiesz, chyba jestem skłonna ci wybaczyć... - uśmiechnęłam się lekko, a potem sama musnęłam wargami jego usta. - Kocham cię - powiedziałam, śmiejąc się cicho, a potem mocno się do niego przytuliłam. Nagle zobaczyłam w oddali biegnącą Anri. - David, chyba coś się stało... Idź do tej taśmy od bagaży, a ja spróbuję ją złapać - oderwałam się od chłopaka i pobiegłam za przyjaciółką.
- Anri! - krzyczałam za nią. Na szczęście byłam równie szybka, co ona.
W końcu udało mi się ją dogonić. Chwyciłam ją za rękę i odwróciłam ją przodem do siebie.
- Co się stało, gdzie ty biegniesz? - starałam się złapać oddech.
Domyślałam się o co mogło chodzić. Tylko ślepy człowiek nie zauważyłby, jak jego przyjaciółka patrzy na znajomego... Coś musiało zajść pomiędzy nią a Sato...

Nie wiedziałem, czy dobrze postępuję. Może to wszystko działo się zbyt szybko? Dopiero wróciliśmy do domu. Ona na pewno jest teraz niepewna:
- P-p-p-przepraszam! - powiedziała Anri, padając na ziemię. Chciałem podać jej rękę, jednak ona zdążyła już wstać i otrzepywała swoją spódniczkę:
- Nie gadaj głupot - dodała cicho. Po jej policzku pociekła łza. Stanąłem jak wryty. Czy ja ją doprowadziłem do płaczu?:
- Nie baw się moimi uczuciami! - wykrzyknęła w moją stronę.
- Anri ja nigdy... Anri? Anri! - próbowałem ją przekonać, ale ona już biegła przed siebie. Zrobiłem jeden krok do przodu. "Sato, co ty wyprawiasz?". Moja noga znowu posunęła się do przodu. "Sato, przestań. Najwidoczniej ona nie chce twojej pomocy. A ty już zrobiłeś swoje. To do Ciebie nie podobne. Chyba mi nie powiesz...?". Próbowałem przywołać się do rozsądku, ale coś kazało mi biec. Nie zatrzymywać się. Dogonić ją zanim zniknie w tłumie. Biegłem ile sił w nogach. Co to za dziwne uczucie? Jakby to już się kiedyś wydarzyło. Nie, chyba tylko sobie coś wmawiam. To teraz nieważne. Muszę biec. Nie mogę jej stracić:
- Anri zatrzymaj się!

Biegłem ile sił w nogach. Nagle ją zobaczyłem. Szła i płakała. Może powinienem zostawić ją samą? Tak chyba będzie najlepiej. Tylko dla kogo? Dla nas? Nie. Czułem, że jeżeli czegoś teraz nie zrobię, to będzie już koniec. Przecież to miał być dopiero początek. Mieliśmy zacząć od nowa. Ja chcę zacząć od nowa. Podbiegłem do niej i stanąłem tuż przed nią, tak żeby dokładnie widzieć jej twarz. Złapałem ją za tył głowy i wtuliłem w siebie. Objąłem ją całą. Nie dam jej więcej uciec. Teraz jesteśmy tylko my, a ona musi wiedzieć co do niej czuję:
- Może to do mnie nie podobne. Może nawet mi nie uwierzysz. Nie wiem jak siebie postrzegasz, jednak mówiłem Ci to już i powtórzę raz jeszcze. Jesteś wspaniałą osobą! I nigdy nie myśl inaczej. Wiem, że nie jestem najlepszy w pocieszaniu. Wiem jednak co do Ciebie czuję. I chcę abyś ty o tym wiedziała. Nigdy Cię nie okłamałem i nie okłamię. Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu - ścisnąłem ją jeszcze mocniej - Kiedy Cię goniłem, przypomniałem sobie wydarzenie z naszej przeszłości. Byłaś tu Anri, tak samo jak ja. Biegłaś przed siebie, a ja Cię goniłem. Płakałaś. Jednak nie ze smutku. Były to łzy szczęścia. Zawsze swoimi łzami i pięknym uśmiechem kruszyłaś moje serce. Potrafiłaś rozbudzić moje uczucia w ułamku sekundy, a ja nie potrafiłem Ci niczego odmówić. Tak samo jest teraz. Wreszcie to zrozumiałem - puściłem ją. Ukucnąłem tuż przed nią i wziąłem jej dłoń:
- Kocham Cię Anri. Kocham Cię... - poczułem jak po moim policzku powoli spływa łza.

Link do zewnętrznego obrazka

W obliczu tej sceny czułam się co najmniej idiotycznie. Postanowiłam, więc że zostawię chwilowo Sato i Anri, a zamiast tego oddalę się do Davida, którym nie zdążyłam się jeszcze nacieszyć. Poszłam więc do taśmy, gdzie stał i uśmiechnęłam się do niego.
- Wygląda na to, że nie tylko nam zebrało się dzisiaj na wyznania. Właśnie widziałam, jak nasz Sato przytula Anri. Mało tego, powiedział, że ją kocha i płakał! Możesz w to uwierzyć? Nasz skrywający uczucia Sato... - uśmiechnęłam się szerzej, po czym objęłam mojego chłopaka w pasie. Bo chyba mogę już nazywać Davida moim chłopakiem...?
W końcu przyjechały nasze walizki. Ja wzięłam swoją i Anri, a dla Davida zostały de chłopaków. - Chyba tu na nich poczekamy. Nie mam serca im przeszkadzać... Muszą się w końcu dogadać - powiedziałam, patrząc w stronę przyjaciół.
- Mogę cię pocałować...? Kocham was wszystkich, ale wiesz o czym pomyślałam...? - zapytałam cicho. - Chciałabym wziąć z tobą ślub. Jeśli nie znajdziemy rodziców, to razem zbudujmy dom.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (23-04-2014 o 21h23)

Chwila prawdy. Moje uczucia mogą zostać zaakceptowane, odwzajemnione lub odrzucone. Nigdy nie myślałem, że dziewczyna będzie w stanie tak na mnie wpłynąć. Anri ma mnie w garści. Aż sam siebie nie poznaję:
- Sato, ja nie wiem co powiedzieć. Ja też cię kocham, chyba tak, na pewno. Tylko, że nadal nic nie pamiętam, zupełnie nic - Anri rzuciła mi się na szyję. Objąłem ją i wtuliłem się w jej ciało. Jak dotąd, jest to najszczęśliwsza chwila w moim życiu - Przepraszam, nic nie pamiętam.
- Spokojnie. Obiecuję Ci, że od dzisiaj nie musisz się bać. Zawsze Cię ochronię. Jeżeli potrzebujesz czasu, obiecuję, że poczekam. Będę na Ciebie czekać do końca życia i pójdę za Tobą na koniec świata. Przejdziemy przez wszystko razem. Z moim mózgiem i Twoim zapałem cała droga nasza! - uśmiechnąłem się do niej i pogłaskałem po głowie - A teraz może wracajmy, już pewnie trzeba odebrać bagaże.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (23-04-2014 o 21h26)

Link do zewnętrznego obrazka

Czułam się cudownie, całując Davida. Chyba nie da się już być bliżej. A najzabawniejsze jest to, że przez jedną podróż samolotem we wszystkich nas rozbudziły się ukrywane przed światem uczucia. No i... Anri z Sato jeszcze nic o nas nie wiedzą. Już wyobrażam sobie ich miny!
David zapytał w końcu czy zostanę jego dziewczyną. Roześmiałam się.
- Oczywiście, że tak. Już nią przecież jestem i będę tak długo, jak tylko się da - uśmiechnęłam się, a potem chwyciłam go za rękę.
Ciekawe kiedy pozostali raczą do nas wrócić. Wypadałoby zacząć akcję poszukiwawczą, zanim zacznie się poranny ruch na ulicach. I musimy jakoś załatwić transport na te ulice, których nazwy są wypisane w ogłoszeniach.
Ech, czasami miałam ochotę porządnie wydrzeć się na Anri i Sato. Musieli się tak sami i z własnej woli przyciskać do muru, uciekać...?
My z Davidem po prostu powiedzieliśmy sobie o co chodzi i właśnie jesteśmy szczęśliwi. Byliśmy ze sobą szczerzy. Założę się, że gdyby powiedzieli to sobie od razu i bez zbędnych scen, to żadne nie odrzuciłoby drugiego. - Przepraszam, zamyśliłam się... - powiedziałam do Davida, patrząc jednocześnie w stronę tamtej dwójki.

Link do zewnętrznego obrazka

- Wykorzystajmy? A jak? - roześmiałam się, po czym zaczęłam oddawać jego pocałunki.
W sumie to miłe uczucie, kiedy ktoś troszczy się o ciebie, obejmuje cię ramieniem i wiesz, że wszystko będzie dobrze. - Kocham cię - szepnęłam do niego ponownie, po czym zaczęłam się rozglądać za pozostałą dwójką naszych zakochanych przyjaciół. Gdzie mogą się podziewać...?
Czyżby się pokłócili? Oby nie. Nie mamy w końcu czasu na kłótnie, musimy załatwić tyle spraw, że... No, po prostu nie ma opcji, żebyśmy się pokłócili...
Zauważyłam ich w końcu w niewielkiej odległości od nas i odetchnęłam cicho.
- No, już się bałam, że nas porzucicie! - zawołałam do nich, uśmiechając się szeroko.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (25-04-2014 o 18h05)