Link do zewnętrznego obrazka

Wątpliwości? Chyba wszyscy je mieliśmy. W końcu robiliśmy coś, co było nam zakazane, z przyczyn dla naszej czwórki niewiadomych. Nie mieliśmy pojęcia, czy nasi rodzice w ogóle żyją, a jeśli żyją, to gwarancji, że oni będą nas pamiętać. Kto wie? Skoro my straciliśmy pamięć, to dość prawdopodobne...
Czułam, jak trzęsły mi się ręce, kiedy podawałam kobiecie za biurkiem mój paszport. A co, jeśli się pomyliłam i wszystkich narażam na rozczarowanie...? Chyba sobie nie wybaczę. Ale z drugiej strony chcę się w końcu dowiedzieć kim właściwie jestem, zobaczyć chociaż moje rodzinne miasto. Może wtedy cokolwiek sobie przypomnę...?
- Zapraszam do wyjścia 8B. Muszą państwo dojść do końca korytarza. Miłego lotu - uśmiechnęła się do nas pracownica lotniska, po czym oddała nam paszporty. Szłam szybko, bo zostało nam niecałe pięć minut do odlotu. W końcu jednak znaleźliśmy się na swoich miejscach, we wnętrzu maszyny. Czekały nas trzy godziny lotu do Meanville. Teraz nie było już odwrotu.
- No, to lecimy... - starałam się uśmiechnąć, ale ciężko mi to przychodziło, bo bałam się jak nigdy w życiu.

- Masz pojęcie, jak się baliśmy?! - na dzień dobry powiedziała poddenerwowana Victoria.
Przypominam pasażerom z lotu numer 123 o konieczności stawienia się na odprawie. Dziękuję.
- Nie ważne czemu się spóźnił. Jest cały, zdrowy i na czas. Chodźmy już na odprawę - uspokajał ją David.
- Potem nam to wyjaśnisz, a teraz chodźmy - dodała panna Ross, po czym razem z Beckerem ruszyła w stronę stanowisk odprawy. Już sięgałem po swoją walizkę i miałem iść za nimi, gdy nagle podeszła do mnie Anri:
- M-martwiłam się o C-c--c--ciebie. Usiądźmy r-r-razem - uśmiechnęła się do mnie. Jej policzki były bardzo czerwone. Dla kogoś tak spostrzegawczego jak ja, nie umknie żaden szczegół. Dziewczyna otarła twarz drobnymi dłońmi, uśmiechnęła się ponownie i poszła do kolejki. Nigdy nie interesowały mnie dziewczyny. Często próbowały zaprosić mnie na randkę, poderwać i wyznawały mi uczucia, jednak każdą z nich odtrącałem. Dlaczego więc przez pare niepewnych słów, które wyszły z jej różowych ust, zrobiło mi się tak ciepło w środku? To dla mnie nieznane uczucie i napewno je odkryję. Przestałem rozmyślać i skupiłem się na odprawie. Gdy wszystko było już załatwione usiedliśmy wygodnie w swoich fotelach - Victoria i David razem, a ja obok Anri. Nie przypominam sobie abym leciał kiedyś samolotem, jednak gdy wzbiliśmy się w powietrze, czułem jakby było to dla mnie znane... 4 nad ranem. O 7 będziemy już w Meanville.

Link do zewnętrznego obrazka

Niby wszyscy byliśmy razem, niby spełnialiśmy nasze największe (przez ostatnie lata) marzenie, ale... Czułam, że czegoś mi brakuje. Jakby wewnętrzny głos przypominał, że to, co robię jest absolutnie nieodpowiedzialne, że narażam nie tylko samą siebie, ale też resztę...
Ten sam głos mówił, że prawdopodobnie nasze pochodzenie jest tajemnicą, bo wiedza o nim mogłaby być dla nas niebezpieczna. Że wszystko to nie stało się od tak, dla czyjejś idiotycznej zachcianki. Szeptał, że tak właśnie miało być. Jakby ktoś tam na górze mnie pilnował...
- Wierzysz w anioły? - zapytałam Davida, patrząc jednocześnie za okno i delikatnie stukając opuszkami palców o szybę. Jeszcze nie wystartowaliśmy, a już czułam, jak żołądek podchodzi mi do gardła. - Wierzysz, że ktoś zawsze jest przy tobie, żeby cię chronić...? - ściszyłam głos do szeptu. W tym momencie sama sobie wydałam się nieprawdopodobnie głupia i romantyczna. Nie powinnam mu tego mówić, jeszcze pomyśli, że zwariowałam...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (22-04-2014 o 19h56)

Dobrze, że Anri zajęła miejsce przy oknie. Dzięki temu łatwo mi będzie zamówić coś do jedzenia. Z mojego domu niemożliwym jest zejść do kuchni, otworzyć lodówkę i wziąć jedzenie na tyle cicho, aby nikt się nie obudził. Zrezygnowałem więc z domowych przysmaków i postanowiłem, że wezmę pieniądze i kupię coś na pokładzie. Nie miałem jak zjeść "śniadania", więc potwornie bolał mnie brzuch. Muszę szybko kogoś zawołać, bo inaczej skonam tu z głodu. Moje wybawienie nadeszło w idealnym czasie:
- Mam trochę jedzenia, jak będziesz głodny to mów. Chcesz orzeszków? - odezwał się cichutki słodki głos. Odwróciłem się i zobaczyłem Anri. Znowu obdarzyła mnie miłym uśmiechem, wyciągając ku mnie ręce. Trzymała w nich paczkę orzeszków. Czy ta dziewczyna potrafi czytać w myślach? Jednak to było w tej chwili nieważne. Już miałem wyciągnąć rękę, aby się poczęstować, ale mój charakter dał się we znaki. Nie lubię wisieć innym przysługi, a znając życie będzie oczekiwała ode mnie czegoś w zamian. Niestety nie mam jedzenia. Myśl Sato, myśl.... No tak, oczywiście:
- Prawda jest taka, że nie mam nic ze sobą i nie jadłem śniadania, jednak mam ze sobą pieniądze. Umówmy się, że ty podzielisz się ze mną jedzeniem, za to ja kupię nam coś do picia. Może być? - jeśli mam być szczery, to nie wiem co zrobię, jeśli się nie zgodzi. Będę miał problem. Może powinienem się do niej uśmiechnąć. Ona zawsze tak robi. Nie, to zły pomysł. To jest sprzeczne z moim usposobieniem. Nie potrafię okazywać ciepłych uczuć. Nie potrafię...

Link do zewnętrznego obrazka

- Wierzę, muszę wierzyć... - powiedziałam, po czym uśmiechnęłam się do niego słabo. Czułam się dziwnie, jakbym go znała. I to lepiej, niż ktokolwiek inny. Jakby był w pewnym sensie częścią mnie, mojego życia. Może nawet moim męskim odpowiednikiem? To dziwne uczucie wzmagało się z każdą chwilą, od kiedy znaleźliśmy się w tym samolocie.
W końcu jednak przestałam o tym myśleć, bo zaczynaliśmy startować. Poczułam, jak serce wykonuje wewnątrz mnie dzikie akrobacje. Kiedy tylko David złapał mnie za rękę, wczepiłam się w jego dłoń niesamowicie mocno. Na tym jednak nie poprzestałam. Byłam na tyle przerażona, że schowałam twarz w ramię chłopaka, by nie patrzeć na oddalający się z każdą minutą krajobraz naszego doczesnego domu.
- No, to uciekliśmy... - szepnęłam do niego. Nigdy bym się nie spodziewała, że porwę się na coś takiego. O, Jezu... A co, jeśli namierzą nas po kartach w komórce...? - Wszyscy niszczą swoje karty sim, słyszycie? Nie chcemy mieć na karku policji - powiedziałam, po czym wyjęłam kartę ze swojego telefonu i połamałam ją. - Teraz jesteśmy bezpieczni - odetchnęłam, a potem chwyciłam z powrotem dłoń Davida. - Boję się... - powiedziałam do niego tak, by reszta tego nie usłyszała.

Link do zewnętrznego obrazka

Przez jego słowa poczułam dreszcze... Już to kiedyś słyszałam, może nawet od niego...? Przytulał mnie, obejmował, a ja wcale nie miałam ochoty uciekać. A zwykle, kiedy ktoś próbował znaleźć się bliżej, ratowałam się właśnie ucieczką. Nie dbałam o to, co mogła sobie pomyśleć pozostała dwójka (najpewniej byli w szoku, że David robi coś takiego) i po prostu się do niego przytuliłam.
- Wiem - powiedziałam, po czym zarzuciłam mu ręce na szyję i patrzyłam w oczy. - Na pewno cię znałam... Pamiętam małego chłopca z psem na smyczy... Miałeś psa? - zapytałam. - Wszystko zaczęło do mnie wracać, kiedy wsiedliśmy w samolot... Może już kiedyś nim leciałam? - czułam się dziwnie. Jakby setki tysięcy motyli kotłowało się w moim brzuchu. Jakby mnie samą przestała obowiązywać grawitacja. Zamknęłam oczy i starałam sobie przypomnieć coś więcej. Widziałam chłopca, biegnącego do białej furtki, która była blisko mnie. Samej siebie nie widziałam, to musiało być wspomnienie. Biegł, trzymając na smyczy jakiegoś psa. Uśmiechnął się i pomachał mi. Miał ognistoczerwone włosy i te oczy... - David, ty mieszkałeś dwa domy ode mnie... - powiedziałam i otworzyłam oczy. Rozbolała mnie głowa. To było jedyne wspomnienie, które dosyć wyraźnie zarysowało się w mojej pamięci.

Link do zewnętrznego obrazka

Toffik?! Ach, tak! Już pamiętam! Wszystko pamiętam!
- David, ty byłeś moim najlepszym przyjacielem... - mówiłam drżącym głosem. - Któregoś dnia zniknąłeś, a ja... Ja chciałam cię szukać i... - zamknęłam oczy, bo rozbolała mnie głowa. - Biegłam przez ulicę, za jakąś furgonetką, potrącił mnie motocykl... Ja krzyczałam, żeby ten facet się zatrzymał, ale mnie nie słyszał - mówiłam z lekkim trudem, bo czułam, że ból głowy nasila się z każdą sekundą. W mojej głowie z zawrotną prędkością wirowały obrazy. Uśmiechnięty chłopiec, pies z piłką w pysku, zielona furgonetka, asfalt na ulicy, drzewa, biała furtka i motocykl...
Chwyciłam się mocno ramion chłopaka, żeby nie zemdleć, po czym mówiłam dalej. - Uciekłam z domu, cały miesiąc szukałam drogi, którą musiała jechać ta furgonetka, wypytywałam o nią ludzi, ale... Nikt nic nie chciał powiedzieć. Więc wzięłam plecak i przeszłam wszystkie te drogi. Któregoś razu ktoś mnie uderzył, potem zemdlałam... Więcej nie pamiętam... - czułam, jak cała drżę. - David... - rzuciłam mu się na szyję, czułam, jak łzami moczę jego skórę.

- Zwrotów nie przyjmuję. Z czym chcesz bułkę? Z serem, sałatą i ogórkiem czy z szynką, sałatą i pomidorem? To jak? - zapytała mnie Anri. Nagle przerwał jej głos Victorii:
- Wszyscy niszczą swoje karty sim, słyszycie? Nie chcemy mieć na karku policji - powiedziała do nas Victoria. Mądra, jednak zbytnio się stresuje. Wziąłem mój telefon i przełamałem kartę SIM w pół. Nikt już nie będzie sterować moim życiem:
- Posłuchajcie mnie - wygłaszanie monologów to moja specjalność, zwłaszcza, gdy atmosfera jest tak napięta - Wiem, że zawsze łatwiej jest powiedzieć, biorąc pod uwagę naszą obecną sytuację, będzie to trudne, jednak powinniśmy się uspokoić. Nerwy nic nam teraz nie pomogą. Powinniśmy się cieszyć. Przypomnijcie sobie uczucie, gdy wzięliście do swoich rąk kartkę, a na niej było wasze zdjęcie. Nagle przebudziła się w nas nadzieja. Nadzieja na lepsze jutro. Na odnalezienie rodziny. Na zrozumienie, kim tak naprawdę jesteśmy. I dzięki temu, że uwierzyliśmy, dotarliśmy aż tutaj. Nie ma odwrotu. Nie ma wątpliwości. Jest tylko tu i teraz, a my wiemy co robimy. Dzisiaj zaczynamy nowy rozdział. I tylko my zdecydujemy, czy będzie to horror, kryminał, komedia, a nawet romans. Dzisiaj trzymamy los w naszych rękach i będziemy biec do celu, choćbyśmy mieli ledwo łapać tchu. Wiem, że damy rade. Wierzę. I wy też musicie uwierzyć! - ostatnie słowa wypowiedziałem dosadnie, bez żadnych ogródek. Nie możemy się bać. Odwróciłem się do Victorii i Davida, a następnie spojrzałem Anri prosto w oczy:
- Nie pozwól, by strach przed działaniem wykluczył Cię z gry. I chciałbym kanapkę z szynką, sałatą i pomidorem.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (22-04-2014 o 21h02)

Link do zewnętrznego obrazka

Spojrzałam na niego mokrymi oczyma i uśmiechnęłam się, głaszcząc go po policzku. Na monolog naszego Sato roześmiałam się w głos. Zwłaszcza po tym, jak na koniec ogłosił, że "chciałby kanapkę z szynką, sałatą i pomidorem". Mnie nie oszuka, doskonale wiem, że ma uczucia, a nie tylko intelekt.
Spojrzałam na Davida. Nowy rozdział, tak...?
- Wiem, cieszę się, naprawdę. Tylko... Czuję się jakoś dziwnie, to wszystko... - powiedziałam, nie spuszczając wzroku z jego oczu. Mogłabym się tak na niego patrzeć godzinami, przysięgam. Do tego jeszcze ten dziwny dyskomfort, kiedy Davida nie było obok. Ogarniała mnie wręcz panika. Że sobie nie poradzę, albo
co gorsza, że coś mu się stanie, albo mnie coś się stanie i znowu... Znowu będę mogła go stracić, jak lata temu. Choć wcześniej nie mogłam o tym wiedzieć,
czułam, że tak właśnie było.

- Trochę się śpieszyłam robiąc je więc mogą być krzywo pokrojone i niesmaczne. Sato. A ty coś pamiętasz? - spytała Anri, kładąc mi kanapkę na kolanach.
- Nie wyobrażasz sobie ile razy próbowałem zajrzeć w głąb moich myśli, jednak za każdym razem nie przynosiło to żadnych efektów. Zastanawianie się mi nie pomaga. Przypominam sobie różne rzeczy tylko wtedy, gdy doświadczę ich po raz kolejny. Tak jak dzisiaj, gdy nasz samolot startował. Bawi mnie fakt, iż możemy się znać, a ja tego nie pamiętam. Gdybym jednak miał wspomnienie dotyczące Ciebie, poczułbym wielką ulgę... W każdym razie, jak dotąd moje starania na nic. A ty? Przypomniałaś coś sobie? - miałem nadzieję, że coś pamięta. Czułem, że ta dziewczyna może pełnić bardzo ważną rolę w moim życiu.

Link do zewnętrznego obrazka

Ja wiem, że zachowywałam się tego dnia, jak stuknięta do reszty nastolatka, która wciąż ryczy, wrzeszczy, albo rzuca się komuś na szyję. I w dodatku skopała jakiegoś dresa pod lotniskiem, ale... Bardzo tego dnia potrzebowałam Davida, zwłaszcza po tym, jak okazało się, że jest moim przyjacielem, którego utraciłam i, jak się teraz dowiadujemy, odzyskałam.
- Nigdy nie przestałam nią być i nigdy nie przestanę. Co by się nie działo, wiesz to... Wiesz, prawda? - chwyciłam jego dłoń, przytulając ją do mojej twarzy. - Nie musisz dziękować, dla mnie zrobiłeś w końcu to samo, jeśli nie więcej... - powiedziałam, wypuszczając delikatnie jego rękę. Na powrót moja twarz znalazła się w okolicy jego szyi, a ja objęłam go wokół torsu, żeby nie było między nami praktycznie żadnej odległości. - Obiecaj mi, że mnie nie zostawisz, że nie zerwiesz ze mną kontaktu, kiedy już znajdziesz swoich rodziców, dobrze? - wyszeptałam, zaciskając mocno powieki.

Link do zewnętrznego obrazka

- Będę pamiętać - powiedziałam cicho, a potem pocałowałam Davida w policzek, opierając się na jego ramionach. Niedługo potem usłyszeliśmy komunikat o lądowaniu :
- Proszę państwa, tu wasz pilot. Za dziesięć minut lądujemy w Meanville. Jest siódma, czasu miejscowego. Temperatura wynosi osiem stopni Celsjusza, słaby wiatr, brak opadów. Proszę zapiąć pasy. Dziękuję - i kapitan zamilkł.
Uśmiechnęłam się szeroko do Davida. Znów te stada motyli w okolicach żołądka. Wiedziałam, że był moim przyjacielem, ale... Czy coś takiego czuje się w obecności przyjaciela...?
Zapięłam pasy, po czym wepchnęłam torbę pod siedzenie, żeby nikogo nie uderzyła podczas lądowania. - No, to wracamy do domu - powiedziałam do wszystkich, ale tak naprawdę tylko i wyłącznie do Davida. W sumie mieszkaliśmy w odległości dwóch domów od siebie. Co nie zmienia faktu, że dziwi mnie fakt, iż jego (Davida) pamiętam, a moich rodziców i mojego domu nie. Położyłam głowę na ramieniu chłopaka, czekając na lądowanie.

Link do zewnętrznego obrazka

W końcu pilot posadził maszynę na płycie lotniska. Poczułam niesamowity pęd, z jakim poruszał się samolot. Zewsząd rozległy się brawa - gratulacje dla pilota od pasażerów.
- Proszę państwa, tu kapitan. Mamy godzinę siódmą piętnaście, czasu miejscowego, wylądowaliśmy na lotnisku Norwich. Proszę o pozostanie na swoich miejscach, dopóki samolot nie zatrzyma się. Dziękuję i życzę państwu miłego pobytu. - głos pilota ucichł.
- No, to jesteśmy na miejscu - powiedziałam, uśmiechając się. Wyjrzałam przez okno. Dookoła nie zauważyłam śniegu, było za to dość pochmurnie. Trawa dookoła pasów startowych była wyschnięta, gdzieniegdzie zaczynała dopiero odrastać. Lotnisko było sporym, obłożonym szarą płytą budynkiem z bardzo wieloma oknami. - Tylko się ubierzcie, jest zimno - powiedziałam do reszty. Po chwili samolot zatrzymał się i wszyscy zaczęli zbierać się z miejsc. Moment później wyszliśmy już razem na płytę lotniska. - Musimy odebrać bagaże z taśmy. Chodźcie - zachęciłam ich skinieniem głowy, po czym chwyciłam dłoń Davida i ruszyłam w stronę wejścia.