Irash Subaru

Irash była wściekła. Opiekowała się dwoma, ba, TRZEMA osobami naraz. Nie oczekiwała słowa ,,Dziękuję". Wystarczyłoby, gdyby któraś z nich pomogła jej posprzątać krew z głowy Sophii. Ale jak widać to było dla nich za trudne. Nie zamierzała żebrać o pomoc - sama zeskrobała krew swoimi pomalowanymi w stylu ,,French" paznokciami, brudząc je niemiłosiernie. Przeklęła i wstała. Podłoga czysta. Zdenerwowana poszła do swojego pokoju, nie patrząc nawet na Sophię.

Sophia Loris

Było mi szkoda Irash. Dlatego pobiegłam za nią.
- Irash! - krzyknęłam. - Ja... dziękuję - szepnęłam.
Nie wiem czy słyszała. Ale nagle mi się zakręciło w głowie. Przed oczami widziałam gwiazdy. Czułam, że zaraz upadnę. Przytrzymałam się ściany. Liczyłam że, to wystarczy, by wysłać sygnał, że zaraz zemdleję. ZNOWU!

Irash Subaru

Usłyszawszy głos Sophii, Irash odwróciła się gwałtownie.
- Sophia? Co się dzieje? - spytała, podchodząc do niej. Sophia była cała blada - Niedobrze ci? Mam przynieść miskę?

Sophia Loris

Nie, Irash znowu chce pomóc! Sama sobie poradzę!
- Nie trzeba! - jęknęłam. - Dam radę!
Chociaż nie wiem czy dam radę.
TRUDNO.

Mira Asano

Siedziałam sobie na kanapie strasznie nudząc się.. Wzięłam ze stolika jakąś rzecz i zaczęłam bawić się nią. W tej chwili nie zwracałam się do nikogo a nikt do mnie..
Byłam zajęta tą rzeczą była taka hipnotyzująca! Nagle dostałam straszny ból głowy jakby coś złego się działo, spojrzałam w przyszłość która na stanie widziałam wiele rzeczy. Aniołów jedna która też im powiedziała co u nas, zaraz, zaraz czy to nie jest przypadkiem ta stąd?! Ta demonica która stała się teraz serafinem?! To teraz mi przyszłość mówi że ona jest aniołem.. Przyszłość skończyła już mi mówić o tej dziewczynie!
- "Muszę jak najszybciej komuś to powiedzieć!" - Pomyślałam stanowczo.
Właśnie zobaczyłam jak Michele schodził ze schodów czym prędzej do niego podbiegłam i powiedziałam mu, nie wiem czy powinnam..
- Michele, słuchaj jakaś jedna demonica stąd jest teraz serafinem, nie wiem czy ją znacie ale na pewno się domyślicie kto to może być! - Powiedziałam szybko z jednym tchem.
Myślę że zaraz mi zada pytanie skąd wiem i za pewnie też tak będzie!

Ostatnio zmieniony przez Eminaria (15-08-2013 o 11h05)

---

Michele Ombre

Schodził ze schodów z niezwykle kwaśnym uśmiechem na ustach. Nie udało mu się obudzić Victora, ponieważ ten debil miał cholernie ciężki i kamienny sen, więc sobie jakoś odpuścił to wszystko. Zostawił drinka na jego szafce nocnej i wyszedł, głośno trzaskając drzwiami. Kto powiedział, że nie może być względem szefa złośliwy?
Zastanawiał się, co się dzieje z Aiko. Minęło trochę czasu, a ona dalej nie wracała. Martwił się, że mogła znowu stać się... aniołem. Zadrżał na tę myśl, obejmując się ciasno ramionami. Sam wiele razy myślał o swoim nawróceniu na ścieżkę dobra. Byłby aniołem, pięknym i niesamowicie dobrym. Znowu byłby ze swoimi starymi przyjaciółmi. Con, Shilon i ci wszyscy, których opuścił skazując się na bycie demonem.
Nagle nadbiegła Mira i zaczęła mu coś szybko tłumaczyć. Kiedy skończyła, wyraźnie zbladł. Jedna z nas stała się...serafinem? Od razu po nawróceniu? Czy to w ogóle możliwe? Zaczął z paniką rozglądać się po pomieszczeniu. As? Nie. Napewno nie, dopiero co z nią rozmawiał. Megan? Nie. Victor? Nie. Więc kto? Prawda uderzyła w niego tak gwałtownie, że aż zachwiał się na nogach, podpierając ściany.
- Aiko... - szepnął, wpatrując się pustym wzrokiem w podłogę. Aiko stała się... serafinem? Przełknął głośno ślinę i spojrzał na Mirę ze strachem. - Skąd to wiesz?

Ostatnio zmieniony przez Olga31082000 (15-08-2013 o 14h16)

Mira Asano

Widziałam jak poważnie zbladł, chyba ta wiadomość strasznie go poruszyła..
- Tak, ta Aiko została serafinem.. - Odpowiedziałam na jego pytanie..
Kolejne pytanie mi zadał, skąd wiem.. Po prostu nie zna mych umiejętności dlatego nie wie, szkoda na prawdę, szkoda ale tak mu powiem!
- Mam, umiejętność widzenia przyszłości każde wydarzenie widzę. Dlatego wiedziałam jak tu dojść i wiedziałam kto tu był.. - Odpowiedziałam z uśmiechem..
Patrzył na mnie cały czas z bladą miną, myślałam że na prawdę coś go ruszyło..
- Coś się stało? Nie wyglądasz najlepiej.. - Spytałam podejrzliwie..
Dokładnie nie wiem o co chodzi ale chyba nie powinnam się w to mieszać..

Ostatnio zmieniony przez Eminaria (15-08-2013 o 14h31)

---

Irash Subaru

Irash chciała jej pomóc, ale Sophia nie chciała. Widziała, jak Sophia próbuje dojść do siebie, choć nie bardzo jej to wychodziło. Gdzie jest Shiloh, kiedy jest potrzebna? myślała zdenerwowana.
Spostrzegła, że Sophii chyba naprawdę zrobiło się niedobrze, więc szybko pobiegła po miskę i podłożyła jej.

Przepraszam, że tak długo nie pisałam xo
Conversionis

Gdy zobaczył jak Aiko przemienia się w serafina, to wykorzystał swój nieduży wzrost i to, że nikt go zwykle nie zauważa i uciekł. Najpierw do kaplicy, gdzie szybko się pomodlił i wyspowiadał za swoje myśli, które go ogarnęły. Potem, upewniając się, że nikt nie widzi, wzleciał wysoko w powietrze i rozpłakał się. Płakał długo, mocno i głośno, a gdy poczuł, że oczy całkiem mu wyschły i nie chcą stworzyć już ani jednej kropli, wylądował na wysokim dachu starego magazynu, lub czegoś w tym guście. W każdym razie w taki miejscu, w którym mógłby pobyć sam. Pomyśleć.
Czemu? Czemu, do cholery?! Czemu taka wstrętna demonica jak Aiko! Czemu nie ktokolwiek inny! Czemu nie ja! Co we mnie jest gorszego? Przecież ona jest obrzydliwa, zła i wredna! Czemu nagle staje się aniołem najbliższym Tacie?
Płakał jeszcze długo. Tak długo, że w końcu usnął, oparty o starą skrzynie.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (15-08-2013 o 20h50)

Megan Silver

Otworzyła oczy. Przeciągnęła się na łóżku, po czym wstała. Na dworze robiło się już jasno. Otworzyła okno i przemieniła się w pięknego czarno-czerwonego motyla.
Leciała jakiś czas, dając się od czasu do czasu ponieść prądom powietrznym. Wylądowała na dachu starego magazynu. Przemieniła się w czarnego kota i usiadła by wygrzać się w słońcu. Delikatne promienie oświetlały jej futro, nadając mu pięknego wyglądu. Potrafiła tak siedzieć całymi dniami.
Nie zauważyła, że tym razem nie jest tu sama.

____________
Megan jako motyl klikI jako kot klik

Ostatnio zmieniony przez Alexanda (16-08-2013 o 16h18)

---

A I K O   S A K U R A

Wsłuchałam się w słowa Shiloh. Ah tak... Przyznam się iż już zapomniałam o niektórych informacjach, w końcu długo byłam demonem. Ale archaniołowie są chyba po to by przypominać takie rzeczy. Taaa... A, właśnie! Moja wizja!
- Shiloh... Bo wiesz mam dar przewidywania przyszłości. No i widziałam jak nowa diablica dołączyła do grupy Victora. I chyba są też tam jakieś problemy, mianowicie jeden płakał. A taka inna diablica zemdlała.- westchnęłam i przeczesałam palcami włosy. Nie ciągnęłam już tematu treningu bo widziałam iż anielica była w nie za dobrym stanie.


Przepraszam, że tak krótko. Brak weny -,-

Conversionis

Promienie słoneczne dosięgły go za skrzynią, więc mimowolnie się obudził. Czuł, jakby wszystkie problemy zniknęły z tą drzemką, a z drugiej strony jeszcze bardziej nie chciał wracać do dziewczyn.
Przeciągnął się i wstał. Niemal od razu poczuł, że jest w pobliżu kotek. Kotki to on czuje na kilometr. Ruszył w stronę, gdzie go czuł.
- Łaaa~! - wyrwało mu się, gdy go zobaczył. - Jesteś najśliczniejszym kotkiem jakiego widziałem! - podniósł go delikatnie do góry i przytulił mocno. - Och, pardon. Kotką!
Usiadł teraz z kotem na ziemi. W takich chwilach nawet nie zwracał uwagi czy kotom się podoba, że je tak ni stąd ni zowąd pieści, ale żadne nigdy nie protestowały, a nawet posłusznie mruczały i rozkładały się brzuchem do góry.
- Po co przychodzisz w takie wysokie miejsce, śliczna?
Powinien się może zapytać "jak to możliwe, że wszedł tu kot", ale Con nie jest jakoś specjalnie bystrą i domyślną osobą.

Michele Ombre

- Nie, wszystko w porządku - wymamrotał, analizując wszystkie informacje w głowie po kolei. Aiko stała się serafinem i jest teraz tak blisko Pana, jak on nigdy nie był. To było przerażające. - Przepraszam, ale ja muszę już iść...
Odszedł od Miry z lekkim uśmiechem na ustach i pognał w stronę wyjścia. Musiał sprowadzić Aiko z powrotem. Jak to możliwe, że ona, ta zła do szpiku kości Aiko stała się kimś tak dobrym. Wyszedł z kwatery i rozejrzał się uważnie. Krew w żyłach krążyła mu z zdwojoną szybkością.
Rozłożył swoje czarne skrzydła i ruszył w stronę miejscówki aniołów. Miejscu, którego demony się boją.

Mira Asano

Widziałam jak Michele wyszedł z bazy, jakby to można powiedzieć.. Był strasznie zszokowany, no ale nie miałam komu powiedzieć. No a Michele to jest jedyny mój przyjaciel, więc wolałam z nim podzielić się tą nowiną. Trochę mi ulżyło kiedy mu powiedziałam ale nie był zbytnio zadowolony!
- "Może pójdę zapoznać się z okolicą miasta.." - Pomyślałam z chęcią.
Wyszłam z bazy i rozwinęłam swoje czarne skrzydła. Poleciałam na drzewo i zaczęłam oglądać okolicę.

---

Megan Silver

Ciało dziewczyny ogrzewały pierwsze promienie słońca. Przymknęła oczy. Nagle usłyszała znajomy głos i bez żadnego ostrzeżenia została wzięta na ręce i mocno wyściskana. Gdy już znalazła się z powrotem na ziemi przyjrzała się swojemu porywaczowi. Co ten głupek wyprawia? przemknęło jej przez głowę. Nie poznał mnie? Przecież tyle razy zmieniałam się przy nim w kota... Nagle przypomniała jej się jeden, drobny szczegół. Oczy. Kiedyś nie potrafiła zmieniać i koloru, gdy zamieniła się w zwierzę. Nadal była ślepa na lewe oko, tego nie potrafiła zmienić.
Mimo, iż wszyscy myśleli, ze opanowała swoje moce w stu procentach, ona wciąż nie potrafiła mówić w zwierzęcej postaci. Miauknęła więc tylko z niezadowolenia i zaczęła przyglądać się Conversionisowi, machając czarnym ogonem w prawo i w lewo.
Mogła wrócić do ludzkiej postaci, ale wtedy nie miałaby nad nim tej przewagi.

---

Conversionis

Kot jakoś nie kwapił się do rozmowy.
- Jakbym miał jedno życzenie, to chciałbym mieć moc porozumiewania się z kotami - zamyślił się, nie wypuszczają kotki z rąk. Głaskał ją od głowy, aż po czubek ogona. - Chociaż... Może powinienem wybrać coś mądrzejszego, hm? Jakbym wrócił do Nieba i pochwalił się, że zażyczyłem sobie rozmawiać z kotami, to pewnie wszyscy by mnie wyśmiali... - posmutniał i spojrzał kotu w ślepia. - Powinienem wybrać coś co pomoże wszystkim. Nawet takiemu koteczkowi jak ty - po tych słowach uśmiechnął się szeroko i pocałował zwierze w nos. - Może żeby demony nigdy nie istniały? Ale wtedy byłoby tak nudno. Nie wiem czy to rozumiesz. Koty jak ty, tylko leżą w słońcu i śpią, a ich największy problem, to co na którym boku się położyć. Ja mam trochę gorsze problemy, ale nie będę Cię nimi zamęczać.
Położył kota na ziemi. Może powinien już wrócić do kościoła... Wróć. Czy one są w kościele? Nawet nie był pewny. Chyba poszły gdzieś indziej. Tylko gdzie?Con nie mógł sobie przypomnieć gdzie jest baza aniołów. W sumie teraz nawet nie umiał wrócić do kościoła. A do bazy demonów doszedłby z zamkniętymi oczami.
Westchnął i usiadł przy kotce.
- Chyba się zgubiłem.

Megan SIlver

Con, wolałam cię jako demona pomyślała dziewczyna. Anioł ją denerwował, ale musiała przyznać, ze głaskanie było przyjemne. Zaczęła cicho mruczeć. Potem dostała całusa w nos. Dziwne uczucie.
- Koty jak ty, tylko leżą w słońcu i śpią, a ich największy problem, to co na którym boku się położyć - usłyszała z usta Conversionisa.
Tak, szczególnie takie, które plątają się po ulicach i nie mają co jeść odezwał się sarkastyczny głosik w jej głowie.
Chłopka wstał i zaczął się rozglądać. Po chwili oznajmił, że się zgubił.
Dobra, raz mogę być dobra pomyślała Megan. Stanęła na skraju dachu i dała Conowi znak, że chce zejść an dół. Miała nadzieję, że zrozumie przekaz.

---

Conversionis

Kot podszedł do skraju dachu, a Con rzucił się w jego stronę jak oparzony.
- Kotku, uważaaj! - złapał ją ramiona, wywracając się przy tym na plecy, jak bramkarz, który łapie piłkę. - Ooo... Rozumiem... Chcesz zejść... - zachichotał -  Wybacz~ - położył ją na ziemi i otrzepał na pokaz, śmiejąc się niepewnie. - Jak powinniśmy to zrobić, kocie? Czy powinienem mówić Ci per "kocie"? Wymyślę Ci jakieś zastępcze imię - usiadł na skraju dachu, machając wesoło nogami. - Niech będzie... Wrona! Pewnie Ci się nie podoba. Mnie też by się nie podobało. Ale czarny kot, który ma ochotę zlecieć z dachu zasługuje na takie imię. Dobra, chodź - złapał ją pod pachę i zsunął się z dachu. Skrzydła otworzył dopiero metr nad ziemią, bo takie uczucie było dla niego najprzyjemniejsze. - Dobra, księżniczko Wrono. Uratowałem Cię. Co teraz?

Megan Silver

Megan zaczynało powili irytować zachowanie Cona. Mało brakowało, a zmieniła by się w człowieka. Jednak spodobało jej się imię wymyślone przez anioła. Dziewczyna lubiła czarne ptaki, takie jak kruki i wrony.
W końcu Conversionis zdecydował się spełnić jej prośbę. Gdy już znaleźli się na ziemi dziewczyna zeskoczyła z rąk chłopaka i skierowała się w stronę świątyni, co chwila oglądając się za siebie dając Conowi znak, żeby za nią poszedł. Chłopak chyba przez chwilę nie wiedział o co chodzi, więc usiadła na środku chodnika i głośno zamiauczała.

Ostatnio zmieniony przez Alexanda (19-08-2013 o 17h54)

---

Conversionis

Kot zaczął iść przed siebie. Con chciał pomachać jej na pożegnanie i pójść w swoją, nieznaną stronę, ale w ostatnim momencie zauważył ten dziwny błysk w kocim oku. Nie był jakimś specjalnym nowicjuszem w gadaniu z kotami, więc po dłuższej chwili w końcu zrozumiał o co jej chodzi.
- Nie miaucz już, rozumiem - poklepał ją po głowie i ruszył śladami kotki. - Czyżbyś chciała mnie gdzieś zaprowadzić? Nie mogę się doczekać! Daleko to? Umilimy sobie drogę! Może pośpiewamy? Nie znam żadnych piosenek. Możemy pomiauczeć, ty i tak nie umiesz śpiewać! Miau, miau miaaau~!!! - darł się i kołysał, idąc na zwierzęciem. Gdy wyszli na ruchliwe uliczki ludzie trochę się za nim oglądali, ale lazł prawie z zamkniętymi oczami, zaaferowany miauczeniem, więc nawet nie zwracał uwagi. - No! Miaucz ze mną, Wrono!

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (19-08-2013 o 18h46)

A I K O

Wstałam swobodnie. Nagle nabrałam ochotę by wypróbować nowe skrzydła. Nieśmiało wysunęłam ogromne, biało-czerwone kończyny i zamachałam nimi dostojnie. Wow... Ale do latanie muszę też jakoś wyglądać. Jako serafin czułam się taka... wyjątkowa. Znów miałam ochotę bawić się ubraniami i wszystkim innym. Jednym pstryknięciem palców zmieniłam swój ubiór, makijaż i uczesanie. Teraz miałam na sobie białą, krótką spódniczkę ze złotym paskiem, lekko kremowy top, niebieską kamizelkę i kremowo-niebieskie szpilki. Zamiast mocnego makijażu miałam teraz na sobie jedynie tusz do rzęs, eyeliner, podkład i różową szminkę. Dziwne uczucie, nie mieć tej tapety... Hmm. Może już na wieczność tak zostanie.
Co do włosów... Postanowiłam je po prostu związać w warkocza, który delikatnie obijał się o moje łopatki i pośladki.
Gdy już się upewniłam iż wyglądam jak na serafina przystało zamachałam mocno skrzydłami.
-  Wow!- syknęłam gdy poczułam na swoim ciele nieznane wibracje. Jaka moc...
Świadoma swoich ruchów wystrzeliłam w górę. Nie dość iż wydzielały ogromną aurę ot jeszcze były bardzo szybkie! Nie to co demonie i anielskie skrzydła. Te były takie.. potężne! Nigdy bym się nie spodziewała odczuć jako serafin.
Gdy chciałam zrobić kilka zgrabnych salt poczułam coś. Ale gdy spojrzałam przed siebie zobaczyłam ciemną aurę... Czyżby to? Niemożliwe!
Stanęłam w powietrzu jak wryta. Nawet nie mogłam poruszyć skrzydłami, ale i tak się utrzymywałam w powietrzu.

Megan Silver

Nie zwracała uwagi na zachowanie Cona, tyko szła przed siebie. Chciała zaprowadzić go do siedziby aniołów. Kierowała się energią Irash, którą rozpoznałaby wszędzie. Czasem skręcała w boczne uliczki, by ominąć ruch na głównych ulicach. Dojście zajęło im około dziesięciu minut. Megan tak się przynajmniej wydawało, nie miała zegarka.
W końcu zobaczyli świątynie w całej jej okazałości. Dziewczyna zatrzymała się kilka metrów przed nią, ponieważ wyczuwała barierę stworzoną przez Shiloh.
Pokazałam ci drogę, teraz radź sobie sam pomyślała. Odwróciła się i uciekła w stronę siedziby demonów. Gdy już była wystarczająco daleko zmieniła się we wronę. W powietrzu zobaczyła Michelea, lecącego w stronę , z której ona właśnie wracała. Nie zastanawiała się, co chłopak chce zrobić.
Wleciała przez otwarte okno swojego pokoju i wróciła do ludzkiej formy. Podeszła do lustra i zdjęła opaskę z lewego oka. W przeciwieństwie do drugiego, było ono zielone.  Zamknęła zdrowe oko. Nic się nie zmieniło. Nadal była pół ślepa. Westchnęła.

---

Mira Asano

Siedziałam na drzewie i jednocześnie patrzyłam na widoki, widziałam wielu ludzi którzy byli kuszący.. Tak, tak oczywiście to nie moja pora na polowanie! Siedziałam aż zauważyłam jakiegoś kota, chyba z aniołem! Popatrzyłam w przyszłość i zobaczyłam że ten chłopiec to był anioł, a kot to demon! Nie wtrącałam się w żadne sprawy jakiejś rasy.. Posiedziałam jeszcze chwile i zeskoczyłam z drzewa, oczywiście nie rozwinęłam jeszcze skrzydeł! Już prawie bym upadła z wysokości ale wtedy rozwinęłam swoje czarne skrzydła i poleciałam do bazy.. Kiedy już wleciałam do bazy nie wiedziałam co robić zobaczyłam demonice jak sprząta szkło.. Dokładnie nie miałam co robić więc jej pomogłam!

---

Conversionis

- Dzięki, Wrono! Mam u Ciebie dług! - pomachał jej na pożegnanie i ruszył do wejścia. Jakoś czuł się lepiej dzięki spotkaniu z kotką, ale nadal nie wiedział jak powinien się zachowywać. Nienawidził Aiko tak jak anioł nienawidzi demona. Nie czuł, że to dobry pomysł by stawała się serafinem. Jeszcze rano dokuczała mu i pokazywała czarne wizję z jej siostrzyczkami, a teraz była wyżej postawiona od niego?
- Siostrzyczki! Jestem w domu! - wrzasnął słodko, gdy wszedł już do budynku. Nie orientował się w nim, więc miał nadzieje, że ktoś wyjdzie mu na spotkanie.