Moti, trzymaj się! Może tak miało być... a może się zejdziecie jeszcze. Moja przyjaciółka zeszła się z jednym takim po ponad roku, tez oboje byli zbyt dumni... a potem to się zatarło.
Różnica wieku to tylko... no różnica wieku właśnie Do przeskoczenia zawsze i wszędzie!

Moim powodem do deprechy jest to, że mój chłopak obecnie mieszka na drugim krańcu Polski, a ja mam ochotę się wytulać! T-T

Ja wiem,mi różnica wieku nie przeszkadza, po prostu dziwnie mi się to słyszy i dziwnie mi się czyta niektóre rzeczy od tej osoby,gdy pomyślę właśnie o tej różnicy.

@Ikan, nie będę żałowała. Czasami gdzieś przemknie w głowie myśl o nim, ale nie jest to już żadne radosne oczekiwanie ani ciągłe myślenie. Ot, zwykłe cześć-cześć na uczelni i czasami pogadanie. Widocznie miało tak być

Namae, związki na odległość są trudne. Ale jeśli naprawdę jest między Wami to uczucie to dacie radę bez problemu. Nie wiem czy Twój wiek w profilu jest prawdziwy ale jeśli tak to rozumiem problem. Zapewne jeszcze nie możesz powiedzieć w domu 'mamo,jadę do X,będę za kilka dni' tak o, zresztą ja te 7 lat temu nawet bym się nie odważyła zapytać czy mogę.
Podtrzymujcie uczucie,pielęgnujcie je i ani się obejrzycie a przyjdą studia i może wtedy uda Wam się razem np.zamieszkać

Kocham go jak szalona., Okropnie go kocham, strasznie! Już nawet zlewam na to, ze mieszka tak daleko, ciągnie mnie do niego już od dobrych dwóch lat i jest coraz gorzej
Do tego dochodzi różnica wieku- nie czytałam postów wyżej, ale już ktoś o tym wspomniał. Nie wiem czy wychodzi mi to na złe- bo różnica to cztery lata, czy na dobre, bo dobrowolnie może do mnie przyjechać w każdej chwili. Teraz tylko przeszkadzają pieniądze, których brak ,-,

Moim powodem do deprechy jest fakt, że wszyscy się czepiają mojego związku.   
Cały czas próbują go rozbić, gadając mi kłamstwa o nim, i jemu kłamstwa o mnie.
Próbujemy to wytrzymać, dać sobie radę, ale nie wiem, ile jeszcze w takim stanie przetrwamy...
Przez to mam ciągle doła.
I nie chce mi się pisać na Miss Fashion, a tak chciałam wbić dużo postów. >.<

Paululusia doskonale Cie rozumiem mam podobną sytuacje. Inni też wymyślają jakieś plotki o mnie i o nim, jakby nie chcieli żebyśmy byli razem. Na początku byłam wściekła, ale teraz sobie wszystko przemyślałam za bardzo mi na tym facecie zależny, i już nie zwracam uwagi co mówią. Tak wiec nie przejmuj się innymi A  wszystko się ułoży

Mój powód do deprechy? Pokłóciłam się z matką, a to się dzieje rzadko, ale za to porządnie. W efekcie ona twierdzi, że uważam ją za okropną matkę (oczywiście ona sama tak o sobie nie myśli, bo przecież jest idealna i cudowna), a ja jestem leniwym nierobem, którego na swoje nieszczęście musi utrzymywać. Akurat słowa o "leniwym nierobie" padły z jej ust, co podkopało moją już i tak słabą wiarę w siebie. Ja jej nie nazwałam złą matką, powiedziałam tylko, że zamiast chodzić do niej z problemami piszę do siebie listy, a to pokazuje jak bardzo nie mogę polegać na ich wsparciu.
A leniwym nierobem jestem po prostu w stu procentach. -.- Tak, bo leniwy nierób byłby w stanie przez osiemnaście lat życia zdobyć wyłącznie jedną, jedyną jedynkę ze sprawdzianu z matmy (co się stało jakiś miesiąc temu pierwszy raz w życiu, ze znienawidzonej przeze mnie stereometrii - a konkretnie graniastosłupów), z innych przedmiotów zdobyć łącznie może trzy (przez całe życie), mieć średnio ponad 80% z próbnych matur, a w czasach gimnazjalnych niemalże zostać lauratem z konkursu polonistycznego, na co szanse odebrał mi jedynie "poemat heroikomiczny", bo już mnie oczy bolały od czytania tekstów wymaganych na etapie i oglądania filmów.
A zaczęło się tak niewinnie, od żartobliwie rzuconego czy umówi mnie na hybrydę do manicurzystki przed studniówką (konkretnie "więc może zapiszesz mnie na paznokcie skoro zaoszczędziliście na sukience i butach" – miałam zamiar iść w tych, co mam). Potem ona zaczęła gadać o moim prawie jazdy, w które "włożyła półtora tysiąca", więc kiedy zdaję, ja się wkurzyłam, że znowu gra tą kartą, a stąd było już krótko do "potrafisz się tylko obrażać" i ogólnej awantury.
Przelewy na jej konto za prawo jazdy i studniówkę już poszły. Mam dość tej gadki. Teraz już nie ona włożyła pieniądze w kurs, a ja. Teraz to nie ona włożyła pieniądze w studniówkę (na którą prawdopodobnie w ogóle już nie pójdę, bo pewnie skończy się to jedynie moim płaczem, kiedy przypomni mi ona wszystkie słowa matki), a ja. Mam zamiar zacząć oddawać jej za wszystko. Chcę w końcu uciąć zarzucanie mi wyciągania od niej jedynie pieniędzy nie dając nic w zamian. Dopóki "łaskawie" pozwala mi ze sobą mieszkać to sobie poradzę bez jej pomocy. Korki to nie takie złe zajęcia, ba, ja wręcz uwielbiam uczyć innych.

eufrozyma, tulę wirtualnie bardzo mocno. Wiem, co przeżywasz. Sama miałam podobne przejścia z matką, które skończyły się tym, że w sierpniu ostatecznie wynoszę się z miasta. Trzymaj się i nie daj sobie wmówić, że jesteś leniwym nierobem ;*

Powód do depresji to to nie jest, ale podłamał mi się nastrój, bo złapałam jakąś grypę żołądkową czy coś w tym guście i cierpię...

No więc, pewnie to nic nowego, ale hmm smucę się bo poznałam fajnego chłopaka,   pisałam z nim raz na fb a teraz nie pisze nic, a tak bym chciała. Ja to wkółko tak mam i nie potrafi się z tym uporać.   

lillchen, wmówić sobie nie dam, bo wiem, co w życiu osiągnęłam i ile jestem w stanie osiągnąć, jeśli tylko będzie mi się chciało. Wiesz, najbardziej zabolały słowa, że ja "wyciągam od niej pieniądze, nie dając nic w zamian", a całe moje życie było podporządkowane spełnianiu jej ambicji. Ja nigdy nie chciałam być najlepsza, robiłam to dla niej, a potem słyszę, że nic z siebie nie daję plus twierdzi, że wcale nie muszę tego robić, a doskonale wiem, jakie byłyby komentarze, gdybym się pogorszyła, co mi jest z kolei zupełnie obojętne. A to, że mam większe oszczędności od niej i mogę sobie pozwolić na większe "zakupowe szaleństwa" to tylko kwestia mojej silnej woli (która pozwoliła mi to zbierać przez kilka i nie wydawać na bzdety typu jakieś bryloczki czy cokolwiek w tym stylu – gdybym do tego nie wydawała na książki i ubrania to miałabym dwa razy więcej) i pracy jako korepetytorka, a nie wyłącznemu żerowaniu na jej portfelu.

A tak w ogóle to mogę się z tobą łączyć w bólu i to dosłownie. Mój żołądek odmawia posłuszeństwa i doskonale wiem od czego. Mleko – młodszy brat mi zrobił na pocieszenie latte i kanapki z nutellą. Latte mnie załatwiło, tak to jest jak ma się problem z florą bakteryjną. Na szczęście chyba zaczynają działać leki, które pożarłam, bo już nie jest tak źle i nawet się tak źle nie czuję po tym sushi, co miałam na obiad <3 (Może dotarło do matki, że przesadziła? W końcu od kilku lat sama nie robiła, a chodziliśmy do knajp, a dzisiaj tacie udało się ją namówić <3)

Ostatnio zmieniony przez eufrozyma (22-01-2014 o 21h29)

Lili708 napisał

Paululusia doskonale Cie rozumiem mam podobną sytuacje. Inni też wymyślają jakieś plotki o mnie i o nim, jakby nie chcieli żebyśmy byli razem. Na początku byłam wściekła, ale teraz sobie wszystko przemyślałam za bardzo mi na tym facecie zależny, i już nie zwracam uwagi co mówią. Tak wiec nie przejmuj się innymi A  wszystko się ułoży

Tyle że w tym jest problem, że raz już mnie wykorzystał, dlatego cały czas muszę być czujna. Moja BFF uważa, że on się zmienił, ale nigdy nie mogę być na sto procent pewna... Zwłaszcza przy takich plotkach, jakie są powtarzane kilkadziesiąt razy ! 

Paululusia napisał

Tyle że w tym jest problem, że raz już mnie wykorzystał, dlatego cały czas muszę być czujna.

Paululusia, porozmawiajcie z sobą tak sczesze i wszystko sobie wyjaśnijcie Zgadzam się z Motionell, niektórzy ludzie są do tego zdolni niestety Mam nadzieje, że będzie dobrze

Dziękuję dziewczyny, pocieszyłyście mnie trochę
Mam nadzieję, że sobie poradzimy.
Jutro się umówiliśmy, aby o tym pogadać.
3majcie kciuki.

Mój powód do deprechy, że znów zrobiłam coś źle i dostałam opieprz. Było by to nawet spoko gdyby nie był określony niemiłymi epitetami :x Otóż. Siedziałam przy laptopie i zrobiłam sobie popcorn. Wcześniej wyłączyłam światła z sufitu i włączyłam lampkę która stoi na drugim końcu, więc tak wiele światła nie daje. No i ja wzrok w monitor a łapą pakuję ten popcorn do buzi. Później przyszedł tata i korzystał z mojego laptopa. Ja poszłam przynieść sobie sałatki. No i niestety na moje nieszczęście nie widziałam, bo było ciemno, że trochę okruszków mi spadło na dywan. On do mnie, że mam to podnieść i posprzątać a ja odpowiedziałam, że jak zjem. Zaczął się na mnie drzeć, że jaki ja jestem brudas, świnia itd, itp. nie będę więcej przytaczać... (Tylko podłoga była lekko brudna a raczej w reszcie swojego pokoju mam czysto.) Wygonił mnie z pokoju... Nie rozumiem. Jak można się tak drzeć na własne dziecko, które tak naprawdę nic nie zrobiło? Potem jeszcze rozmawiał z moją mamą przez skype (wyjechała) i dalej nawijał jakie my nie dobre. (czyli ja i moja siostra) Że nic nie pomagamy w domu i w ogóle. Eh... Codziennie, kiedy jest w pracy my zmywamy naczynia, obieramy ziemniaki, zmiatamy podłogę a w sobotę cały dom sprzątamy a trochę tego jest żeby on się nie przemęczał po pracy a robi jedyne co to obiad. Po za tym dobrze się uczymy, nie pijemy nie palimy, mógł mieć gorsze dzieci. Staram się mieć do nich szacunek nie nazywać "starymi", ale widzę, że z drugiej strony tego szacunku nie ma ani żadnych wdzięczności tylko same kłótnie.
Musiałam się gdzieś wyżalić, bo naprawdę ciężko czasem jest w tym domu i żadnego wsparcia.

---

                   

Moim za to miłość coś związane z miłością. W mojej klasie jest jeden chłopak (taki tam Sebastian)w którym się bujam od dawna. Niestety okazało się że moje 2 przyjaciółki się w nim kochają. W ogóle jak im to powiedziałam a one mi to zaczełyśmy się bardziej kłócić. Jak z nim kiedyś usiadłam to dziewczyny były zazdrosne. No co sam mnie poprosił. Dał mi zaproszenie na urodziny zazdrosne.

---

     

Depresja głównie to przez szkołę ;( naszczęście ferie tuż, tuż jedyne co mi poprawia nastrój

Gdy czytam o waszych problemach moje staję się dość błahe. Najbardziej przybijająca jest historia o rodzicach, ja z moimi mam świetny kontakt, są dla mnie strasznie ważni i gdybym usłyszała od nich takie rzeczy chyba bym tego nie przeżyła. W kwestiach miłośnych nie czuję się dobrym doradcą, więc milczę, trzymając tylko za was mocno kciuki.

Ostatnio zmieniony przez Jessica23 (07-02-2014 o 21h07)

---

Przeczytałam Wasze żale, ale powiem szczerze, że nie mam ani grama siły żeby komentować.
Leże teraz z ogromnym bólem brzucha, który wizął się znikąd i nie pozwala normalnie funkcjonować. To po raz.
A po dwa jestem totalnie załamana progami punktowymi na studia. Ja nawet zakładając ultra optymistyczną i nierealną wresję nie wyciągne tyle, bo wzięte są, jak na moje możliwości (które chyba aż tak niskie nie są) z kosmosu... Masakra.

Ostatnio zmieniony przez Shillo (05-02-2014 o 19h41)

Shillo napisał

Przeczytałam Wasze żale, ale powiem szczerze, że nie mam ani grama siły żeby komentować.
Leże teraz z ogromnym bólem brzucha, który wizął się znikąd i nie pozwala normalnie funkcjonować. To po raz.
A po dwa jestem totalnie załamana progami punktowymi na studia. Ja nawet zakładając ultra optymistyczną i nierealną wresję nie wyciągne tyle, bo wzięte są, jak na moje możliwości (które chyba aż tak niskie nie są) z kosmosu... Masakra.

Powód do deprechy? ...Połamałam dwa palce. Chyba tyle wystarczy, by wszystko wyrazić ;-; Swoją drogą, wie ktoś może ile to mi się może zrastać? Bo internety mają na ten temat zdanie bardzo różne i to mnie martwi jeszcze bardziej ;-;

---