Zaśmiałem się radośnie na pierwsze słowa Misia, że powinienem wcześniej mówić. Jestem w pełni przekonany, że wiadomym jest jakie są moje potrzeby i myśli, w końcu nie jestem za gram skomplikowany. Ponoć można ze mnie czytać jak z otwartej księgi w której na każdej stronie pisze "idiota". Dlatego gdy padło hasło o latających świniach jako pierwszy rzuciłem się do okna jak dzieciak z przedszkola. Bo nikt mi nie wmówi, że latające prosiaki to brednie! To samo mówili, że krzesłem nie da się latać, a co?! Da się! Tylko lepiej nie robić tego tak jak ja w zamkniętym pomieszczeniu. Powiedzmy, że dziura w suficie pewnie na długo zostanie w szkole i lekarze będą sobie przez lata opowiadać o takim dziwnym przypadku, który cholernie mocno przywalił głową w strop. Lepiej nie wnikać jakim cudem moja czaszka jest cała i jest mi dobrze bez tej informacji. No ale wracając do świń to ktoś mnie wrobił, bo za oknem nic nie było. Robiąc z ust dziubek zająłem wolne łóżko, wcześniej rzucając na nie moją torbę. Zignorowałem pierwsze pytanie Niny, w końcu niech wszyscy wiedzą, że nie wyprowadza się mnie w pole. Jednak gdy dziewczyna uparcie drążyła temat, postanowiłem poświęcić się dla dobra męskiego grona. W końcu jeśli zacznie się od tak śmiesznego faceta jakim jestem ja to później pójdzie już z górki. Podniosłem rękę jak za czasów szkoły, zgłaszając swoją chęć do odpowiedzi. No dobra, w rzeczywistości nigdy tego nie robiłem, bo po co się produkować przed nauczycielem?
- Chcę zgłosić nieprzygotowanie - rozpocząłem od żartu po czym się zaśmiałem - A tak na serio to ukończyłem technikum otrzymując tytuł Technika Mechanika, w między czasie szlajałem się z Irenką, a później założyłem warsztat. No i o to jestem!
Jednym słowem skróciłem swoje życie do jednego zdania. W sumie co by tu więcej opowiadać, jeśli każdy dzień wyglądał tak samo?
Uśmiechnęłam się do Bianki słysząc jej pytanio-stwierdzenie. W końcu już wtedy byliśmy w pewien sposób zżyci a teraz po tylu latach mamy okazję do ponownego spotkania. I to za dramo! Jako logistyk nie mogłam przegapić takiej okazji, w końcu sam zysk. No prawie bo koszty dojazdu czyli zużycia paliwa istniały, więc całkowicie nie udało mi się uniknąć ponoszenia kosztów. Ale ja tu o logistyce, a mam okazję w końcu porozmawiać z kimś z gimnazjum kto nie jest Marcinem. Nic do niego nie mam i bardzo się cieszyłam, że uczymy się w tym samym mieście ale i tak pozostałych mi brakowało.
Nagle coś mnie oświeciło i na szczęście nie dosłownie, bo w ostatniej chwili uratowałam lampkę nocną, której kabel zakręcił mi się koło ręki. Ostrożnie odstawiłam ją na miejsce upewniając się, że zdradziecki przewód nie planuje kolejnej próby uduszenia mojej ręki.
- Wspominałaś coś przed chwilą o morzu. W jakiej nadmorskiej miejscowości mieszkasz? -uśmiechnęłam się i usiadłam po turecku naprzeciw Biance.
W końcu sama teraz mieszkam nad morzem i jestem ciekawa czy mam blisko do Panny Dębskiej czy daleko. W końcu jeśli odległości nie będzie za duża to możemy się widywać. Nie chcę na kolejne lata nie widzieć tych kochanych wariatów, ani nie wiedzieć co się u nich dzieje.
Zapraszam na mojego bloga *Klik*
