Link do zewnętrznego obrazka

Na twarz dziewczyny wkradł się psychopatyczny uśmiech, bowiem własnie kończyła morderstwo. Uroczy, niebieskooki chłopiec leżał w łóżku, nie oddychając. Nina popatrzyła się na niego i wyrzuciła swój czerwony od krwi nóż, którym u wcześniej napisała na ścianie 'Go to sleep, my prince~'. Rzuciła ukradkowe spojrzenie na kalendarz. Zauważyła, że dzień jutrzejszy był zakreślony w kółko. Nina niechętnie podeszła do niego i wtedy jeszcze bardziej się uśmiechnęła.
- Biedaczysko, jutro są jego urodziny, a on dzisiaj zginął... Z moich rąk... No, ale cóż był taki słodki~ - dziewczyna zorientowała się, że ktoś zmierza do pokoju chłopca, ponieważ w szparze pod drzwiami ujrzała światło. Złapała na swój nóż, przejechała po nim palcem i otworzyła okno. Wyskoczyła z niego i schowała się koronie najbliższego drzewa. Za niecałą minutę usłyszała kobiecy krzyk. Krzyczała ona imię swego syna. Nina odetchnęła, czując jak wrzaski matki chłopca działają na nią kojąco.
Nie chciało jej się ruszać, ale poczuła, że gdzieś w okolicy otworzył się portal. Zeskoczyła z drzewa i zaczęła biec w stronę, z której czuła moc owego portalu.
Kilka minut później tylko 10 metrów dzieliło ją od domu. I wtedy zerwał się wiatr. Coś ciągnęło Ninę do tego portalu, a z jej ust padło kilka wulgaryzmów skierowanych do obecnej sytuacji.
Nina była już po drugiej stronie portalu, ale to nie był jej dom. Zaczęła się rozglądać.

Po jej plecach przebiegł dziwny dreszcz, porównywalny do przepływania prądu o niewielkim napięciu. Obraz przed jej oczami załamywał się i wirował, dając jej do zastanowienia, czy nie powinna odstawić fajkę z crackiem i zacząć tą noc od nowa. Po chwili jednak wszystko zaczęło się stabilizować, a ona znalazła się w nieznanym jej otoczeniu. Zerkając przez ramię, zdążyła zauważyć jak cień, którym najpewniej był Jeff umykał gdzieś wgłąb osiedla.
- Poczekajże no!
Krzyknęła, ale ten zniknął.
No cóż, mówi się trudno. Wzruszyła ramionami i poczęła się rozglądać, starając zapamiętać swoje otoczenie.
Pierwsze co rzuciło się w jej oczy to inna pora dnia. Tu słońce świeciło, rażąc jej oczy swoimi promieniami. Narzuciła na głowę kaptur, starając się przed nimi osłonić. Kolejnym faktem, który ją zdziwił to to, iż znalazła się na przedmieściach. Przypadkowy przechodzeń mijający ją również powodował lekki szok. Prześwitywał, a pomruki jakie najwyraźniej kierował sam do siebie roznosiły się echem, jakby modyfikowanym przez program komputerowy. Duch?
- Gdzie ja jestem?...
Powoli ruszyła, mocniej zasłaniając swoją twarz kapturem - sama jednak obserwując życie, tętniące w tej mieścinie. Choć, czy można powiedzieć, że "tętniło życiem" zaczęła się poważnie zastanawiać. W szczególności, gdy minął ją na wpół przeżarty zombi z rozkładającym się ciałem. No proszę, jaki przystojniaczek~
Już po zaledwie kilku minutach pogodziła się z wieścią, iż jest w innym świecie. Wymiarze pełnym duchów, upiorów i innych stworzeń znanych ludziom jedynie z opowiadań na dobranoc bądź takich, które miały na celu wywołać ciarki na plecach. Znaczną część stanowiła ta druga grupa.
Zaczęła podgwizdywać pod nosem, zupełnie jakby nie szła osiedlem pełnym istot, będących w stanie wywołać zawał u człowieka. W pewnym momencie się zatrzymała, widząc trzy znane jej z widzenia istoty. Nie no, bez jaj...
Kątem oka po prawej widziała samą Ninę, znaną z pewnej strony Creepypasta. Spotkała się z jej opowieścią, kiedy zabłądziła w internetach. Natomiast daleko po lewej zauważyła samą Jane oraz Bena w własnej osobie - spacerujących sobie i urywających pogawędkę jakby nigdy nic. Jakby wcale nie byli seryjnymi mordercami.
- Czy ja umarłam i jestem w niebie?
Oczy Hanae wręcz błyszczały, a ją samą rozpierała radość. Nie, nie wracam do swojego świata, co to, to nie!

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (11-07-2014 o 20h09)

 

Już wiedziałam co się święci, gdy moim oczom ukazał się widok Bena kiwającego się w przód i w tył, przestępując z pięt na palce i z powrotem.
- Skoro tak twierdzisz...
Przeciągnął samogłoskę w każdym wypowiedzianym słowie. Chyba próbował mnie tym zdenerwować, a ja muszę przyznać, że nieznacznie mu się to udało.
- Ale, jeśli panienka pozwoli, chodźmy wpierw w jakieś bardziej ustronne miejsce. Stanie na środku ulicy zdążyło mi się już znudzić na dziś.
Rozejrzał się dookoła i po chwili zaczął ciągnąć mnie w stronę wolnej ławki, która - ku mojemu zdziwieniu - ulokowana była pod drzewem, tuż obok fontanny. Dopiero wtedy zauważyłam, że chłopak posiada dość umięśnioną sylwetkę, co w parze z jego wzrostem tworzy dość wysportowanego mężczyznę. Chociaż patrząc na jego twarz dałabym mu najwyżej 18 lat. Tak więc posiadaczka tak wątłego ciała jak ja, nawet gdyby bardzo chciała, nie byłaby w stanie stawić oporu. Ben już w trakcie drogi recytował wstępne, aczkolwiek rozbudowane wprowadzenie do swojej ujmującej oraz chwytającej za serce historii, a ja słysząc to tylko przewróciłam oczami, kręcąc głową i uśmiechając się do siebie. Po chwili spoczęliśmy na siedzeniu. Położyłam rękę na oparciu, a przyjaciel kontynuował - długością zapowiadającą się na streszczenie wszystkich serii książek Harry'ego Pottera - opowieść. Wsłuchując się w kolejne zdania nie dało się nie zwrócić uwagi na to, w jaki sposób są one akcentowane oraz podkreślane gestami. Jakby tak się zagłębić można by dojść do wniosku, że Bennie byłby niezłym aktorem, ba, nawet bardzo dobrym! Jaka szkoda, że nie jest człowiekiem, chociaż wtedy nasza przyjaźń nie miała by prawa bytu. Dodatkowo zastanawia mnie, czy któreś z nas by go w takim wypadku nie zabiło. Jeff, Nina, Slender albo nawet ja? Nieeee.... Chyba nie.
- Och, droga Jane, nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak wielka była radość ma, kiedy zauważyłem na wyświetlaczu właśnie twój numer.
Gdy właśnie owa wypowiedź doszła do mych uszu - śmiejąc się w duchu - oparłam głowę o rękę, spojrzałam dla chłopaka głęboko w oczy i zrobiłam minę, jakbym właśnie była na randce w 5 gwiazdkowej restauracji, a mój ukochany dolewał mi wina, opowiadając jak to zakochał się w mych oczach, gdy podjeżdżał swoim Rolls - Roycem Phantom V i widząc mnie w kuszącej czerwonej sukni, nie mógł powstrzymać się od zatrzymania samochodu, by tylko ujrzeć mój uśmiech. No, a potem to już moje sadystyczne fantazje. Uwielbiałam udawać zachwyconą słowami Bena, choć szczerze mówiąc lubiłam te jego historyjki nie ważne czy były one prawdziwe, czy też z $^@& wyjęte. Ostatecznie okazało się, iż miałam rację, a tym razem nieszczęśliwym losem przyjaciela była wersja numer 3. Już nawet nie wiem, czy on robi te rzeczy specjalnie by nieco ubarwić sobie "życie", czy też ma po prostu wielkiego niefarta.
- Oh Bennie. Jakże ciężki przyszedł Ci los, zawżdy żyć z tym nieszczęściem. Twoja powiastka chwyciła mnie za me od lat martwe serce. Powinieneś jednak pamiętać, iż w bólu i niedoli, ja będę przy Tobie, albowiem jestem twą przyjaciółką.
Mówiąc to wzięłam w obie ręce dłoń chłopaka. Próbowałam jak najdłużej wytrzymać ze zmartwionym wyrazem twarzy, jednak nie dałam rady podołać temu jakże trudnemu dla mnie zadaniu i zaraz wybuchnęłam głośnym śmiechem.
- Jesteś po prostu niemożliwy, wiesz?
Westchnęłam, lecz po chwili szeroko uśmiechnęłam się do przyjaciela.
- A właśnie! Co takiego sprawiło, że postanowiłeś wyjść z domu w tak słoneczny dzień?

Ostatnio zmieniony przez Futaba (11-07-2014 o 23h31)

Idąc tak sobie beztrosko ulicą i gwiżdżąc pod nosem zwiedziła chyba z pół miasta, w którym pałętało się więcej upiorów niż w jej zapiździałej mieścinie. Powoli wracała z powrotem do punktu wyjścia, z uśmiechem obserwując znaną morderczynię Jane, która najwyraźniej chciała uwieść nieszczęsnego Bena. No, no, no... Z tej strony to jej nie znała. Ale co o człowieku... wybaczcie, upiorze - może powiedzieć jakieś jedno, nędzne opowiadanie? Niewiele. Znała ją tylko z świata internetu, gdzie jakiś człowiek który przesadził z LSD postanowił dobrać się do klawiatury i o niej napisać.
Wzruszyła ramionami i kopiąc kamienie leżące jej na drodze - ruszyła w drogę powrotną do portalu. Już niedługo potem wypatrzyła, jak przez portal zostaje "wypluta" jakaś sylwetka. Z tego co się orientowała z jej przeciętnym wzrokiem, był to mężczyzna. Ruszyła w jego kierunku, widząc jego zdezorientowanie całą sytuacją.




Po przekroczeniu portalu oraz pozbyciu się efektów podobnych do utraty równowagi podczas bycia pijanym - ruszył w głąb przedmieść w pełni zajętych przez upiory wszelakiego rodzaju. Gwiżdżąc pod nosem - zadowolony z dzisiejszych połowów - powoli ruszył w drogę, która miała go zaprowadzić do domu. Przed tym jednak coś zwróciło jego uwagę. Zatrzymał się na moment, kryjąc się w cieniu. Zawiesił swój wzrok na portalu, z którego moment temu wyszedł. Pomimo dużej odległości zauważył jak z niego wychodzi... człowiek?! Co robi w tym wymiarze człowiek? Mniejsza. Upiory się tą dziewczyną odpowiednio zajmą. Chwytając w dłoń tasak oczyścił go z krwi, pozostałości flaków i innych tkanek chłopca o leżącą pod jego nogami szmatę, odwrócił się ruszając w powrotną drogę. Musiał zrobić małe kółko, gdyż wyczuł w pobliżu Jane. Jakoś ta istotka go irytowała. Ciągle pragnęła go utłuc na kwaśne jabłko, mimo iż wiedziała że jej się to nie uda. Choć w pewnym sensie było zabawnym obserwowanie jej starań. A powiedzenie kto się czubi ten się lubi może miało prawo bytu w tym przypadku. Nie jemu wiedzieć, co siedzi w głowie tej dziewczynie. Zaczął chodzić po mieście i drobnymi psotami trolować połowę społeczności upiorów. Śmiał się słysząc przekleństwa posyłane pod jego adresem. Boże, jak on ich wszystkich kochał~.

Moje pytanie nie było nieuzasadnione. Jakim cudem on zmusił się do wyjścia na dwór w tak jasny i słoneczny dzień? Temperatura sięgała 30 stopni Celsjusza, żar bił zewsząd. Gdy ktoś opuszczał budynek, natychmiast zalewała go fala ciepła (w przypadku Bena, nie dość, że ciepła to jeszcze fala... lub na odwrót).
Tak więc z niecierpliwością czekałam na odpowiedź, która z pewnością zwali mnie z nóg, jak reszta jego porywających historii. I nie, to nie był sarkazm...
- Od dłuższego siedzenia w jednym miejscu strasznie bolą plecy, wiesz?
Chłopak wzruszył ramionami, po czym założył czapkę z powrotem na głowę. Jakoś średnio przekonała mnie jego wypowiedź. Uniosłam do góry jedną brew i czekałam na kolejne argumenty.
- Zresztą, moja pracownia dzisiaj była jakaś przeklęta. Najpierw komputer nie chciał odpalić, potem wylałem trochę soku na klawiaturę... jedna z szuflad się zacięła, przez co przypadkiem wyrzuciłem wszystkie znajdujące się w niej przedmioty... a na koniec rozwaliłem tego durnego kwiatka, który pociągnął za sobą rolety! Ja tam nie wiem...
Gdy dane mi już zostało usłyszeć dalszą część rozprawki na temat "Dlaczego wyszedłem z domu.", westchnęłam razem z nim i usiadłam w pozycji, która pozwalała mi na oparcie pleców o... oparcie ławki. Najwidoczniej Bennie nie należał do osób obdarzonych Boskim fartem. Wręcz przeciwnie. Odniosłam wrażenie, iż ciąży na nim diabelska klątwa.
- A jak tobie mija dzień, Janie?
Zapytał upiór z ramionami założonymi za głowę i skierował swoje lśniące źrenice w moją stronę.
- Właściwie to bywało lepiej. Smażę się w tej pogodzie, a w dodatku już od dawna doskwiera mi głód. Aż sama siebie podziwiam za siłę woli! Chyba przestanę żerować na Jeffa i wybiorę się na spore polowanko wśród ludzi...
Wtedy właśnie w mojej głowie pojawiła się wizja całego dzisiejszego poranka. Dotarło do mnie, że jedyną atrakcją był moment, w którym podeszłam do lustra, by zobaczyć jak kusząco wyglądam tym razem. Szkoda tylko, ze nie rozróżniam kolorów... Na tę myśl, zaczęłam dotkliwiej przyglądać się przyjacielowi. Czemu dopiero teraz stało się to dla mnie ważne?
- Wiesz... nigdy Cię o to nie pytałam, ale nagle odezwała się moja ciekawość. Jak ty wyglądasz? Nie wiem, jaki kolor mają twoje oczy, włosy, ubrania... wszystko...

Ostatnio zmieniony przez Futaba (04-08-2014 o 00h02)