Anastasia Varin

Gdy Hongbin odebrał babeczkę, z radością wygryzłam się w swojego łakocia. Smakował tak samo wspaniale jak wyglądał. Co nie jest dziwnym biorąc pod uwagę, że moje cesarstwo słynie z najlepszych wypieków cukierniczych i największych festynów z tej okazji. Może dlatego jestem takim łasuchem na słodycze? Słuchałam z uwagą jego zdania i spojrzałam zamyślona na sufit. Musiałam się z nim zgodzić.
- Cóż... Faktycznie niezbyt im wychodzi rozmowa oraz zaplanowanie niektórych rzeczy... - idealnym przykładem było to jak nas przyjęli. - W ogóle nawet para królewska jest podejrzana - mruknęłam.
Odruchowo zaczęłam iść powoli w stronę, gdzie ponoć są sypialnie. Spojrzałam na chłopaka z uśmiechem, czekając, aż mnie dogoni. Sama nie mam zamiaru chodzić po tym zamku...
- W końcu jesteśmy na tym samym poziomie- prawie wszyscy, ale nie powiedziała tego na głos. -  a witali nas jakbyśmy byli zwykłym mieszczaństwem.
Spojrzałam na puste pudełko. Szkoda, że były tylko dwie babeczki, ale zapewne Sophie już przygotowuje łakocie i herbatę. Pocieszająca myśl.
[/center]

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Hongbin

Przytaknąłem głową na jej słowa.
Ruszyłem powoli za nią w stronę rzekomych sypialni. I,że niby ile mamy tu spędzić czasu... Tydzień? Dwa? Miesiąc?
-Masz rację... To bez sensu... - szepnąłem i ruszyliśmy po stromych schodach na górę. Z jednej strony zauważyłem drzwi ze swoim imieniem. Co to ma być co...? Z drugiej były pokoje z imionami dziewcząt. Do wszystkich zostały właśnie wnoszone walizki i inne cuda niewidy.
Westchnąłem cicho odprowadzając ją pod drzwi pokoju.

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Anastasia Varin

Wszystko wydawało się bez sensu. Jeśli nas zaprosili to powinni uzgodnić tę sprawę ze swoimi dziećmi. Przecież nie powinni robić nam łaski, że przyjechaliśmy. Ba! Czułam jakby chcieli nam powiedzieć "To dla was zaszczyt przebywając w naszych progach". Taka arogancja jest aż irytująca. Zaczęłam powoli tęsknić za moim domem, gdzie wszyscy byli mili. Tak się zamyśliłam, że prawie wpadłam na czyjegoś lokaja.
- Przepraszam - mruknęłam.
Ja nawet dla służby jestem miła, więc nic dziwnego, że odstrasza mnie to całe rodzeństwo. Spojrzałam na drzwi i uniosłam brew do góry.
- Przynajmniej tutaj się postarali by przyjąć nas po królewsku - uśmiechnęłam się.
Podeszliśmy pod drzwi z moją tabliczką i mogłam zauważyć, że Sophie już zaparza herbatę. Kochana wie czego potrzebuję w tej chwili. Kiedy dziewczyna podniosła na mnie wzroku, musiałam się pożegnać.
- Do zobaczenia na obiedzie... - uśmiechnęłam się. - Jeśli go nam podadzą.
Oby podali, bo mimo powszechnej opinii nie najem się słodyczami.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka
- Ale to wszystko kłopotliwe, prawda braciszku? - weszłam do jego pokoju i opadłam na fotel. - Czemu matka nie potrafi zrozumieć, że nie potrzebujemy nikogo oprócz siebie nawzajem? - trajkotałam słodziutko i poprawiałam loki.
Nikt nie będzie mi mówił co mam robić, a za mąż mogę wyjść jak sama o tym zdecyduje. I na pewno nikt ni odbierze mi braciszka. Żadna głupia baba nie wejdzie między nas.
-Ugh, jak tak bardzo jej zależy to niech sama znajdzie sobie żonę i jeszcze jednego męża - prychnęłam, wyglądając za okno. - Pójdziemy zagrać w krykieta czy coś? Nie mam ochoty zabawiać gości, czy jakkolwiek się z nimi integrować...