Link do zewnętrznego obrazka

                                   Mijały minuty, godziny, potem lata. Zrozumiały, że nigdy nie zobaczą słońca, nigdy nie dotkną trawy, nigdy nie poczują wiatru we  włosach. Były pewne, że całe życie spędzą w zamknięciu. W ogromnym domu z zamkniętymi na cztery spusty drzwiami. Bo były pomyłką. Skąd mogły wiedzieć, że w ciągu kilku sekund, wszystko co znały zniknie z powierzchni Ziemi...?

W skrócie : siedemnaście lat do tyłu CIA postanowiło stworzyć agenta idealnego. Kobietę tak inteligentną i niezłomną, że będzie w stanie zdobyć każdą informację. Odbyły się setki badań i eksperymentów. Udało się. Nie przewidzieli tylko jednego : ona była w ciąży. Z bliźniaczkami. Umarła kilka dni po porodzie. Dziewczynki odziedziczyły wszystkie skutki eksperymentów. Postanowiono ukryć je przed światem, by nikt nie dowiedział się o nielegalnych badaniach. Pewnego dnia jednak dom, w którym mieszkały dziewczyny spłonął. Udało im się uciec. Nie mają pojęcia o świecie. Czy uda im się przetrwać? CIA je znajdzie? A co, jeśli się zakochają...? Wszystko zależy od nas.

MIEJSCA :
*Dziewczyna1 ~Alyssa~ ja
*Dziewczyna2 ~Fawn~ Lynn

                                     



                             







Link do zewnętrznego obrazka

*jeśli się zgłaszasz, to postaraj się być pewna, że NA PEWNO będziesz pisać

*KP anime & manga (24h od zgłoszenia)

*W KP postaraj się za bardzo nie rozpisywać. Wystarczy tylko godność, wiek i ciekawostki o postaci.

*O nieobecnościach informujemy się na pw.

*Dwa posty na tydzień (min. osiem zdań)

*Przestrzegamy regulaminu MF.


                             






                                                                                                          
                                                                   
                             
                                                                           *Imię* Alyssa

                                                                           *Nazwisko* Jacobs

                                                                           *Wiek* 17

                                                                           *Ciekawostki*

                                                                           ~uwielbia słodycze~

                                                                     ~bezgranicznie ufa wszystkim~

                                                                           ~zawsze szczera~

                                                                            ~kocha muzykę~

                                                                    ~lubi czytać dosłownie wszystko~

                                                                   ~często chodzi po domu bez celu~

                                                                        ~boi się ciemności~

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-01-2014 o 22h19)

                                                                   

Obudziłam się rano, zlana potem. Znowu śniła mi się ta kobieta... Kim mogła być? Już chciałam do niej podejść, coś powiedzieć, ale zniknęła. Spojrzałam na zegar, stojący na komodzie. Dziewiąta.
Śniadanie zostało mi już przyniesione przez panią Barymoore i stało na nocnym stoliku. Zupa mleczna... Czyli dzisiaj piątek... Ubrałam się szybko w czarną bluzkę na ramiączkach i spudnicę mini tego samego koloru. Do tego mój srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie klucza. Podobno to po mojej mamie...
Szybko zerwałam się z łóżka i podbiegłam do ściany. Musiałam z kimś porozmawiać.
- Fawn? Jesteś tam? Chodź szybko, proooszę! Znowu miałam ten okropny sen! - nigdy nie widziałam Fawn, ale byłam pewna, że istnieje naprawdę. Nie miałam pojęcia kim właściwie jest, ale mieszkała tu na pewno od tego samego czasu, co ja. Więc teoretycznie coś musiało nas łączyć. Tylko co? Chyba nigdy się tego nie dowiem...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (13-01-2014 o 14h53)

                                                                   


- Jest okropny, bo nad niczym w nim nie panuję. Stoję, jak kołek i nic nie mogę zrobić, a mój głos zamiera mi w gardle i tak, znowu nie dałam rady z nią porozmawiać... Czy wszystko ze mną w porządku? Ostatnio śni mi się coraz częściej, byłabym w stanie ją narysować... - do tej pory sen powtarzał się co kilka miesięcy. Teraz dręczył mnie praktycznie co noc. Fawn starała się mnie uspokoić, ale nie było to bynajmniej łatwe... Kied coś mnie dręczyło nie umiałam się tego tak szybko pozbyć. Na przykład Fawn. Nie mam pojęcia jak ona właściwie wygląda i  chciałabym ją w końcu zobaczyć. Porozmawiać z nią w cztery oczy. W końcu jest moją przyjaciółką. I jedyną osobą, z którą w ogóle mogę porozmawiać.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-01-2014 o 15h57)

                                                                   

- Fawn? Wszystko w porządku? - zapytałam, choć dobrze wiedziałam, że nie. Znałam ją zbyt dobrze, by nie domyślić się o czym pomyślała. - Jutro nasze siedemnaste urodziny. Nie zastanawiałaś się nigdy nad tym, że urodziłyśmy się jednego dnia? Może to jest jeden z powodów, dla których... - nie byłam w stanie dokończyć. Niby byłyśmy przyzwyczajone do tego, że żyjemy tak, jak żyjemy, ale... Chyba nigdy nie udało nam się z tym do końca pogodzić. A na pewno mnie. Marzyłam o tym, że kiedyś stąd wyjdę i zobaczę to wszystko, o czym do tej pory mogłam tylko usłyszeć. Czasami udawało mi się uprosić panią Barymoore, żeby otworzyła moje maleńkie okienko nad półką z książkami. Nie było co prawda nic widać, ale czułam zapach powietrza po deszczu i słyszałam szum drzew. To sprawiało, że czułam się lepiej. Namiastką wolności były właśnie nasze urodziny. Wtedy pan Collins pozwalał mi wyjść z pokoju i pochodzić sobie po domu. Często szłam do ogromnej biblioteki na trzecim piętrze. Niestety, nigdzie nie było ani jednego, dużego okna, przez które mogłabym coś zobaczyć. Pan Collins i reszta pilnowali wtedy każdego mojego kroku. A dwóch mężczyzn zawsze pilnowało ogromnych, cynowych drzwi na dole. Nikt nie chciał mi powiedzieć dokąd właściwie prowadzą. Mówili tylko tyle, że za tymi drzwiami czeka na mnie śmierć. Do tej pory myślą, że nic nie wiem o Fawn.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-01-2014 o 22h22)

                                                                   

- Może kiedyś... - przytaknęłam. Co roku o tym myślałyśmy. A ja z każdym rokiem traciłam nadzieję, że kiedyś będzie lepiej. Czasami miałam wrażenie, że zaczynam być chora na głowę przez ten ciągły pobyt w zamknięciu. Na przykład moje dziwne sny, albo to, że kiedy się denerwuję zaczynam wypisywać różnego rodzaju działania i równania na ścianie mojego pokoju... Nikt ich nigdy nie sprawdzał, ale według książek, które dostałam od pana Collinsa wszystkie są rozwiązane dobrze. Swoją drogą dziwne, bo nigdy się nie uczyłam. Ani matematyki, ani niczego innego. A umiałam wszystko, o czym napisane zostały te książki. Kiedy byłam mała i się nudziłam pisałam różne historie w zeszytach, a potem czytałam je Fawn. Musiała je oceniać, inaczej byłam na nią śmiertelnie obrażona. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie.
- Fawn, pamiętasz, jak byłyśmy małe? Tych wszystkich dziwnych ludzi, którzy przychodzili nas oglądać, badania, spisywanie dokumentów...? Przypomniało mi się coś... - zaczęłam zachodzić w głowę. - Mówili wtedy, że oddziaływanie Gamma13 znacząco wpłynęło na nasz rozwój. Ale... Czym jest właściwie to Gamma13? - zapytałam i usiadłam wygodniej pod ścianą.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (03-01-2014 o 14h48)

                                                                   

- Ech, wątpię, żeby okazały się przydatne... To zwykłe działania według schematów z książek matematyki kwantowej. Nic specjalnego, co mogłoby mieć z nami jakikolwiek związek. Collins coś wie. Wszyscy tutaj coś wiedzą, Fawn. Musimy to z nich jakoś wyciągnąć. Tylko jak? - oparłam się o ścianę, bo zrobiło mi się strasznie niewygodnie.
To było oczywiste, że każdy człowiek pracujący w tym domu musi wiedzieć dlaczego obsługuje dwie, zamknięte na klucz w pokojach dziewczyny. Inaczej (tak, jak w tych kryminalnych książkach) każdy mógłby zadzwonić na policję.
Mijał kolejny rok, byłyśmy już prawie dorosłe, a wcale nie poznałyśmy życia,  które opisywali pisarze w swoich książkach i powieściach. Normalnego życia, wśród innych ludzi. Jedynymi osobami, jakie widywałam byli pani Barymoore, Collins i kilku na krzyż służących w domu pracowników. Nikogo więcej.
- Chciałabym cię w końcu zobaczyć, Fawn. Wiesz... W sumie mam jeden pomysł... - uśmiechnęłam się sama do siebie.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 16h56)

                                                                   

Zachęcona jej reakcją ciągnęłam dalej.
- Jak w każde nasze urodziny wypuszczą nas z pokoi. Wystarczy, że pójdę do biblioteki i poczekam na ciebie odpowiednio długo. Nikt nie będzie zwracał na nas uwagi, bo w końcu Collins co roku każe dać nam wolną rękę, byle ktoś pilnował drzwi. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłam? - zawołałam do niej i czekałam z entuzjazmem na odpowiedź. No, mózgu - gratuluję!
Uśmiechnęłam się szeroko na myśl o tym ,że w końcu zobaczę przyjaciółkę.
Nie mogłam się wręcz doczekać. Nie było niczego, co mogłoby zgasić mój entuzjazm. Plan był prosty, ale genialny. Wystarczyło trochę zamanipulować. W końcu wszyscy myśleli, że nic nie wiemy o sobie nawzajem. Trzeba to tylko wykorzystać...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 18h10)

                                                                   

- To jak? Jesteśmy umówione? Na jutro, w bibliotece? Za dwadzieścia piąta panience pasuje? - uśmiechnęłam się szeroko. W końcu ją zobaczę!
Moją najlepszą przyjaciółkę. Jedyną osobę, która wiedziała o mnie wszystko. Tak jak ja wiedziałam wszystko o niej. - Fawn, jesteś... - głos zamarł mi w gardle, bo do pokoju wtoczyła się korpulentna postać pani Barymoore, niosącej dla mnie obiad. Czyżby było już po trzeciej? Dlaczego ten czas tak szybko mija?*
Zjadłam ochydną rybę, a potem oddałam kobiecie talerz, mówiąc dziękuję. Na to "dziękuję" nigdy nie odpowiadała i dzisiaj nie było wyjątkiem. Po prostu wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz. Usiadłam na łóżku i sięgnęłam po książkę. Musiałam poczekać, aż Fawn upora się ze swoim obiadem...



*Skutek eksperymentu. Ally czasami (raz na kilka tygodni,miesiąc) nie odczówa upływu czasu.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 12h32)

                                                                   

                                      Słyszałam wszystko, co działo się w pokoju Fawn. Co jej się nagle stało? Przecież przed chwilą cała była w skowronkach!
Kiedy stwierdziłam, że Barymoore wyszła, szybko podbiegłam do ściany.
- Fawn? Co ci się stało? Powiedziałam coś nie tak? - zapytałam.
Cholera, nie chciałam jej zasmucić. - Chcesz pogadać? - usiadłam po turecku na przeciwko ściany i oparłam się z tyłu na rękach.
Jeśli coś było nie w porządku, to istniały dwie możliwości : albo to przeze mnie, albo przypomniała sobie o czymś związanym z zamknięciem nas tu.
Nie ma opcji, żebym uwierzyła w rzekomą kłótnię z Collinsem.
- Fawn, wiesz że mnie możesz powiedzieć o wszystkim. Jesteś moją przyjaciółką - dodałam szybko, w razie gdyby się wahała. Kiedy ja potrzebowałam pomocy zawsze była obok, więc i ja starałam się jej pomagać, gdy było to konieczne. - Nie bój się, nie obrażę się na ciebie - zachichotałam.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-01-2014 o 14h10)

                                                                   

                                     Czy ja o czymś nie wiem...?
- Fawn, czyś Ty do reszty zwariowała?! Oczywiście, że jestem żywa i prawdziwa! - warknęłam. - Nie jesteś chora, przypadkiem? - zapytałam, kiedy usłyszałam jej histeryczny śmiech. - Fawn, do jasnej cholery! Mam przebić ścianę, żebyś mi uwierzyła?! Uwierz, jestem do tego zdolna - ostrzegłam.
                                                     Zwariowała! Padło jej na mózg!
Jak coś podobnego mogło jej w ogóle przyjść do głowy? Pewnie to wynik tak długiego przebywania w samotności. - Jeśli mi nie wierzysz, zrobię w tej ścianie taką dziurę, że bez problemu podam ci rękę! - zaproponowałam najbardziej uprzejmym tonem, na jaki tylko było mnie stać.
                                                     Mówiłam całkiem poważnie. Zawsze dysponowałam dużą siłą. Co prawda narobię wtedy trochę hałasu, ale trudno. Przecież muszę jej udowodnić, że nie oszalała, gadając sama do siebie, ponieważ przez całe swoje życie gadała ze mną, właśnie.

                                                                   

                                 Teraz się jeszcze popłakała! Ja nie miałam najmniejszego zamiaru na nią nakrzyczeć, ale kurczę, właśnie się dowiedziałam, że w opinii najlepszej przyjaciółki prawdopodobnie nie istnieję. Jak inaczej można na to zareagować?
- Przepraszam... Nie chciałam się wydrzeć... I dobrze, nie rozwalę tej ściany. Ale jak jutro nie przyjdziesz do biblioteki, to chyba będę zmuszona ją unicestwić - uśmiechnęłam się pod nosem.
                                   Lubiłam Fawn, a przede wszystkim dobrze ją znałam i dziwiłam się, że mogła choćby o tym pomyśleć. Przecież byłam z nią od zawsze, ona ze mną też. To dość czasu na to, żeby zdobyć pewność, że obie jesteśmy prawdziwe i jak najbardziej istniejemy.
- Już późno. Zaraz przyniosą kolację. Do jutra - powiedziałam, a potem wspięłam się na łóżko i chwyciłam książkę do poczytania. Wystarczy tylko wytrzymać do jutra...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (15-01-2014 o 15h41)

                                                                   

NEXT DAY

                                  Obudziłam się z lekkim bólem brzucha, co oznaczało nic innego, jak tylko zdenerwowanie. Moje śniadanie (czekoladowe płatki z mlekiem) stało już na stoliku i czekało na zjedzenie. Sądząc po tym, że było całkiem przyzwoitej temperatury, Barymoore musiała je przynieść niedawno. Szybko zjadłam, a potem doskoczyłam do szafy. W co by się tu ubrać? W końcu pierwszy raz wychodzę gdzieś z przyjaciółką. Czytałam o tego typu spotkaniach w książkach. Ale te dziewczyny z książek zwykle spotykały się w galeriach handlowych i chodziły w wysokich szpilkach. A ja nie tylko nigdy w życiu na oczy nie widziałam galerii handlowej, ale także nie posiadałam szpilek.
Co za to posiadałam? Całkiem czarną garderobę. Sukienki, bluzki, spódnice... Jedynym nie czarnym jej elementem były moje jeansy. Postanowiłam w końcu ubrać się w czarną sukienkę na ramiączkach, przed kolano. Do tego mój srebrny klucz na szyję, czarne baleriny i trochę tuszu na rzęsy (puder mi nie potrzebny, gdyż się nie świecę).  Po oględzinach w lustrze stwierdziłam, że wyglądam dobrze i teraz czekałam już tylko na Collinsa.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-02-2014 o 15h56)

                                                                   


                                                   Siedziałam jak na szpilkach, czekając aż w końcu pojawi się Collins. Wreszcie usłyszałam znajomy dźwięk klucza, przekręcanego w zamku i zerwałam się na równe nogi.
- Wszystkiego najlepszego, Allyso - odrzekł z tym swoim pustym uśmiechem, a potem wykonał dwa, teatralne pocałunki w oba moje policzki, czego wybitnie nienawidziłam, ale musiałam to znosić w każe urodziny, więc...
- Dziękuję - powiedziałam, nie patrząc na niego.
- Ach, pewnie chcesz już iść... Proszę bardzo, tylko pamiętaj o której masz wrócić. Ja i pani Barymoore jedziemy na zakupy. Wieczorem zjemy razem kolację - oświadczył, a potem wyszedł. W podskokach pobiegłam pod drzwi biblioteki w nadziei, że Fawn jednak się nie rozmyśli i przyjdzie. Jeśli nie, to sama znajdę drzwi do jej pokoju, co nie powinno być takie trudne, zważywszy na to, że słyszę ją przez ścianę.
                               Oparłam się o stare, drewniane drzwi i spojrzałam na zegar w korytarzu. No, gdzie ona do diabła jest...?
Zaczęłam liczyć słoje na drewnianej podłodze, później bawiłam się kluczem na swojej szyi. Czyżby zapomniała...?
W końcu usłyszałam w korytarzu czyjeś kroki. Przeszedł mnie dreszcz. Oby to nie był Collins...
Zaraz, Collins i Barymoore wyszli! Nie mam powodu, by się ich bać...
                                    Tykanie zegara odbijało się echem po korytarzu. " Tik - tak, tik- tak, tik - tak"...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-02-2014 o 16h24)