Sam pomysł zaczerpnięty od @JasmineRose, która niestety usunęła RPGa :c Przy okazji dziękuję za możliwość zaczerpnięcia inspiracji i pozwolenia na skopiowanie pomysłu.


Rok 2034, Tajny, międzynarodowy ośrodek naukowy. Trwają badania nad wirusem zwanym Cząsteczką N. Nie odkryto na razie, w jaki sposób dokładnie działa i jak szybko się rozprzestrzenia, istnieje jednak prawdopodobieństwo tego, iż jest w stanie egzystować w symbiozie z ludzkim organizmem i w zamian za środowisko do życia eliminować będzie wszelkie drobnoustroje, inne wirusy, a także komórki rakowe i nowotwory. Oznacza to koniec nieuleczalnych chorób, a także epidemii czy nawet pandemii.
Pół dekady później, rok 2039. Po latach testów okazuje się, że owszem, wirus rozprzestrzenia się bardzo szybko i uodparnia na wszystkie znane ludzkości choroby. Nie oznacza to jednak sukcesu, projekt zostaje zawieszony ze względu na zagrożenie, jakie ze sobą niesie. Jest już jednak za późno, wszystko wymyka się spod kontroli...

Ten sam rok, Tokio, Japonia. 
Spora paczka przyjaciół, wszyscy znają się tam dłużej lub krócej, jednak nie jest to dla nich istotne. W każdym wypadku szanują się nawzajem, tolerują swoje dziwactwa, orientacje seksualne... Traktują się jak rodzinę. W końcu udaje im się odnaleźć odpowiednio duże dla nich wszystkich mieszkanie, do którego wszyscy się przenoszą. Jednak już pierwszej nocy spędzonej w nowym domu zdarza się coś, czego nikt się nie spodziewał.
Słychać krzyk jednej z dziewczyn, dobiegający z dachu. Wszyscy zaraz się tam znajdują by odkryć, co było jego przyczyną. Wówczas odkrywają, że są jednymi z niewielu ludzi, jacy pozostali na tej planecie... Reszta zmieniła się w krwiożercze istoty wyglądem od razu kojarzące się z zombie. Czy zdołają obronić się przed nimi i przetrwać apokalipsę?

***

Nabór otwarty

Postacie:

Chłopcy:
1. Lynn jako Cinna Brown
2. Ikuna jako Ren Lacroix
3. Rosemary5 jako Simon Carter
4. @ jako

Dziewczyny:
1. @JasmineRose jako Masaya ''Hizaki'' Kawamura
2. melody3 jako Mariko Sato
3. Ewangelin jako Katniss Rose
4. Tessiaa jako Mary Lianor

***

Zasady:
1. Regulamin forum znamy, kochamy i przestrzegamy. Podobnie z Regulaminem działu.
2. Zastrzegam sobie prawo do wykreślenia osoby, która zaklepała sobie KP, jeśli nie odda jej w określonym terminie.
3. Nie przeklinamy i nie kłócimy się. Do kłótni między sobą mają prawo tylko nasze postacie.
4. Zignoruj ostatni punkt. Nie pisz pod kartą nic, znajomość Regulaminu i zasad wyjdzie w praniu.
5. Nie tworzymy postaci doskonałych, tacy ludzie nie istnieją. Ponadto, jeśli ktoś Cię uderzy lub też przewrócisz się - boli.
6. Nie posiadamy też niezniszczalnych broni o nieskończonej ilości amunicji, które nigdy nam się nie gubią.
7. Nie zostawiamy RPGa, dodając samą KP. Zgłaszasz się = chcesz pisać, a nie nabijasz sobie ilość postów wrzucając cokolwiek. Jeśli boisz się zapomnieć o opowiadaniu napisz do mnie, przypomnę w razie czego.
8. Jeśli to przeczytałeś i zgadzasz się, pod KP napisz "Przetrwam".

***

Czo te KaPe...

(Wygląd M&A/Art)
Godność: (ewentualnie dodatkowo ksywka)
Wiek: (18-22)
Płeć:
Orientacja: (Hetero/Bi)
Opis: (Zamiast tego możecie dać charakter, ale z nim to często różnie bywa, więc jak chcecie)
Umiejętności: (Zarówno te przydatne w walce jak i zupełnie inne)
Broń: (czyli czym walczysz z zombie, może być broń do walki wręcz lub palna, max dwie)
Dodatkowe:

Na oddanie KP macie 24 godziny od zaklepania. Wszyscy od urodzenia jesteśmy odporni na Cząsteczkę N, przez co zaraza się na nas nie przenosi. Zombie mogą nas jednak skrzywdzić, a nawet zabić, jednak to drugie tylko i wyłącznie w wypadku, gdy komuś odechce się pisać. Tworzycie własne postacie lub podbieracie kogoś z anime. Prosiłabym jednak o Japończyków lub pół-Japończyków, żeby moja postać nie okazała się jedną z wielu, wielu przyjezdnych xD

Moje KP:




Link do zewnętrznego obrazka

Godność | Cinna Brown
Ksywka | Sin
Wiek | 19 lat
Płeć | Niepiękna
Orientacja | Nieznana
Opis | Gdyby Sin nie był osobą otwartą, ufną i towarzyską, nigdy nie poznałby swoich przyjaciół, których jest w stanie w każdej chwili pocieszyć lub przynajmniej uspokoić. Jest niezwykle ufny, przez co często także naiwny, jednak czego się spodziewać po kimś, kto najlepszych przyjaciół poznaje przez Internet... Bardzo rozmowny, ale strasznie roztrzepany i zapominalski.
| Umiejętności |
~ Od dziesięciu lat na strzelnicy ~
~ Psycholog-amator ~
~ Mówi w trzech językach: po angielsku (bo pochodzenie), po polsku (bo mama) i po japońsku (bo kolegom było wygodniej) ~
~ Gra na gitarze (przez co Ren wykorzystuje biedaka! D ~
~ Jako jedyny ze swoich przyjaciół ma prawo jazdy ~
Broń | Rozbita, szklana butelka (potem sobie przypomni, że ma przecież jeszcze pistolet ^^'')
| Dodatkowe |
~ Urodził się w polskiej dzielnicy Chicago ~
~ Jego matka jest Polką ~
~ Zajęcia na strzelnicy miał zamiast wf-u ~
~ Zna swoich przyjaciół już 5 lat, widział ich już na żywo ~
~ Kiedy miał 16 lat pierwszy raz sam leciał samolotem ~
~ Myli czasem japońskie alfabety ~
~ Klnie jak szewc, ale zwykle tylko po polsku więc i tak nikt nie rozumie ~


Zaczniemy przy sześciu osobach, jeśli nie znajdzie się więcej chętnych. Have fun! ^^

Ostatnio zmieniony przez Lynn (05-12-2013 o 15h27)

---

Godność: Ren Lacroix
Wiek:22
Płeć: Oczywiście facet
Orientacja:Hetero
Opis: Ren jest uparty złośliwy, cyniczny i egocentryczny.Jako wschodząca gwiazda i idol Japońskiej sceny muzycznej uwielbia być w centrum zainteresowania. Jednak pod maską złośliwego i upartego faceta kryje się dusza prawdziwego niespokojnego artysty, który tworzy prosto z serca. Uwielbia rozmawiać o wszystkim i niczym, chętnie też pomaga, ale się do tego nie przyznaje.
Umiejętności: świetnie śpiewa, pisze wiersze i piosenki, zna też sztuki walki
Broń: kij baseballowy, później może jakaś maczeta
Ciekawostki;
-często wykorzystuje zdolności gitarowe Sina przy tworzeniu nowych tekstów
-ma 1.93 wzrostu
-jest pół Japończykiem, pół Francuzem, ale większość genów odziedziczył po ojcu europejczyku
-uwielbia czytać
- jest mistrzem gotowania
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (03-12-2013 o 22h47)

RPG w którym jeszcze mnie nie ma !

imię : Simon
nazwisko : Carter
wiek : 19 lat
broń : dwa pistolety i dużo amunicji w kieszeniach ( która może się zgubić lub rozsypać ) i ostry nóż.
umiejętności :
- Trenował sztuki walki przez dziesięć lat
- nie wiem czy to pomoże ale umie rapować XD
- Boks to także trenował
- szybko biega bardzo szybko
- podniósł by cztery osoby na raz
opis : Myślę że tego też nie potrzebujesz ale okej jestem zapominalski i często nie potrafię komuś zaufać ale ci ludzie są dla mnie prawdziwymi przyjaciółmi ale czasem ich zawodzę ale taki już jestem nie lubię o sobie opowiadać sam nie wiem czemu może jestem nieśmiały a może nie mam przyjaciół często zapominam różnych rzeczy nie jestem też zbyt dobry z nauki.
ciekawostki :
- Nigdy nie opuścił żadnej lekcji wf i treningów
- Kocha lody waniliowe
- lubi psy a kotów nie cierpi
- ma uczulenie na kocią sierść
- i na cynamon też ma uczulenie
- nosi okulary ale tylko do czytania

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (01-12-2013 o 20h17)

Godność: Katniss Rose
Wiek: 19
Płeć: Kobieta
Orientacja: Hetero
Opis:Jest miła i życzliwa. Nigdy nie odmawia nikomu pomocy. Lubi rozmawaiać z innymi, śmiać się i bawić. Jest optymistką widzącą wszystko w różowych barwach.

Umiejętności:
- Doskonale rzuca
- Wspaniale się wspina
- Tańczyła balet
- Wspaniale rysuje
Broń: Noże kuchenne potem wywożone noże do rzucania
Dodatkowe:
- Boi się pająków
- Ma uczulenie na pyłki
- Wspaniale gotuje
- Ma siostrę bliźniaczkę

Ostatnio zmieniony przez Ewangelin (03-12-2013 o 08h43)

---

   

Link do zewnętrznego obrazka
Pożegnałem się jeszcze raz z mamą, po czym ruszyłem na lotnisko. Westchnąłem. Więc to już koniec życia w Chicago? Naprawdę przenoszę się tam na stałe? Owszem, już dawno podjąłem tę decyzję. Kupić razem z przyjaciółmi ten penthouse, wprowadzić się tam i od razu znaleźć pracę... No, może nie w tej kolejności, bo pracy szukałem jeszcze przed wystarczająco dużym na nas wszystkich mieszkaniem. Tak tu już jest, nie chciałem ich przecież zostawić samych z utrzymywaniem, pomijając już, że choć to moi przyjaciele, równie dobrze mogliby mnie wtedy wyrzucić na bruk.
Ale, jakby nie patrzeć, pracę dostałem. Nie, nie mam na myśli latania za Renem z gitarą, on mi za to nie płaci. Zostałem tłumaczem. Praca dobrze płatna, do tego zacząłem ją jeszcze mieszkając w Stanach, starczyło więc, by kupić samochód, który czekał już na mnie w Japonii.
Podróż trwała tak długo, że zdążyłem porządnie się przespać. Oczywiście z ręką na broni, w razie porwania samolotu, jednak fakt, ze wylądowaliśmy w Tokio, wcale na to nie wskazywał. Odnalazłem tam swój bagaż i zacząłem rozglądać się za moimi przyjaciółmi. Widziałem już ich kilka razy w swoim życiu, nie licząc nieskończonej ilości rozmów wideo oczywiście, nie miałem więc problemu ze zidentyfikowaniem któregoś z nich. Inna sprawa, że niekoniecznie musieli być tak wspaniałomyślni, by po mnie tu przyjechać...

---

Katniss Rose

Dzisiaj miał przylecieć Cinna. W końcu spotkam go na żywo. Nie mogłam wytrzymać i po noego przyjechałam. Nie wiem czy będzie zadowolony czy nie ale byłam zbyt przejęta jego przyjazdem aby się zastanowić. Czekałam na niego przy wyjściu. Kiedy ja go wreszcie ujrzę... Szkoda że z nikim się nie umówiłam bo zrobilobyśmy transparent. Wreszcie go zobaczyłam. Pomachałam do niego i krzyknęłam:
- Cinna! - podbiegłam do niego i go przytuliłam. Z wielkim uśmiechem pocałowałam go w oba policzki. Wreszcie nasza paczka będzie mieszkać razem. Ciekawe jak będzie wyglądać nasze życie.
- Jak mineła podróż? - byłam ciekawa bo nigdy nie latałam samolotem. Chociaż zawsze pragnęłam polecieć do paryża i rzymu. Oh jakbym chciała. Jednak mogę pomarzyć.

---

   

Link do zewnętrznego obrazka
Odwróciłem się, gdy usłyszałem swoje imię wypowiedziane głosem nieco innym, niż brzmiał on przez komputer. Nie powiem, że mnie to nie zaskoczyło, bo szczerze mówiąc Katniss była ostatnią osobą, której bym się spodziewał oczekującej mnie na lotnisku. Była ona bowiem jedyną osobą z grona mych japońskich przyjaciół, której poza wideokonferencjami nie miałem okazji spotkać. Nie oznacza to jednak, że mi to przeszkadzało, wręcz przeciwnie, też przecież nigdy jej nie widziałem, przynajmniej nie na żywo, dlatego strasznie niecierpliwiłem się na to spotkanie.
Pocałowała mnie w policzki. A sądziłem, że Japonki są nieśmiałe, nawet w stosunku do przyjaciół! Jednak stereotypy to tylko stereotypy. A ja zostałem nazwany moim prawdziwym imieniem, według mnie pasującym bardziej do dziewczyny niźli chłopaka.
- Mówiłem już, starczy Sin... - powiedziałem cicho, jednak zaraz dałem sobie z tym spokój, bo przecież zadała mi pytanie. - Um... Nie wiem, spałem.
Po czym zaśmiałem się. Tak, mało śmieszne żarty. To zawsze było w moim stylu, o czym Kat powinna już wiedzieć. Zaraz potem przez jej ramię zobaczyłem idącą w naszą stronę Maiko, do której zaraz pomachałem. Jakby im tu powiedzieć, że muszę jeszcze odebrać mój samochód...



______
I tak jeszcze dopowiem, żeby nie było wątpliwości - jeśli już chcecie na siłę nazywać go Cinną, odmienia się to tak, jak imiona żeńskie.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (03-12-2013 o 16h40)

---

Przeciągnąłem się w moim nowym łóżku, to mieszkanie które kupiliśmy było świetne. Mogłem oczywiście dostać mieszkanie od agencji, ale fanki będą zachwycone jeśli usłyszą że ich idol mieszka ze znajomymi. Dobrym pomysłem było przyjechać do mieszkania wczoraj i wybrać sobie najlepszy pokój, w końcu to ja jestem tutaj gwiazdą. Na stoliku obok łózka stała butelka wina, pusty kieliszek i nowe zapisy nutowe, ahh to mi przypomniało ze dziś przyjeżdża Sin. Ciekawe kto odbierze go z lotniska, ja się w to nie będę pakował i tak nie mam prawka żeby go podwieźć a i za taksówkę trzeba by więcej zapłacić. Zamiast tego wolałem przygotować coś do jedzenia, nie jestem tak paskudny jak uważają, zrobiłem zakupy i potrafię dobrze gotować. Nie ma co, jak się odziedziczyło takie geny trzeba to potrafić w końcu jestem dzieckiem kucharza światowej sławy i byłej miss Japonii, która swoją drogą dorównywała ojcu talentem w kuchni. Przygotowałem pieczeń, wczoraj zrobiłem też mus z mrożonych owoców, Sin mówił że to jego ulubiony więc jak na powitanie to miły prezent, dołożyłem jedna porcję bez cytrusów dla Miako. Zająłem się przygotowywaniem shuhi, licząc że niedługo dojadą bo niedługo pieczeń zeschnie się na wiór.

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (03-12-2013 o 22h52)

Link do zewnętrznego obrazka
Nagle ogarnęła mnie ciemność i poczułem na powiekach czyjeś dłonie. Gdybym miał czas na reakcję, pewnie podskoczyłbym lekko, jednak głos zaraz się odezwał, każąc mi zgadywać, co kogóż należy.
- Hizaki! - odwróciłem się i przytuliłem ją. Tak, to z nią pisałem najdłużej, ona mnie ze wszystkimi tam poznała. Oczywiście, drugi był Ren, jednak temu leniowi nie chciało się nawet przyjechać po mnie... W sumie to przyjechały same dziewczyny, mam więc nadzieję, że Japończycy są do takich widoków przyzwyczajeni. Zwłaszcza, że aktualnie miałem na sobie wypożyczoną pół roku temu od Rena koszulkę z napisem "The hottest senpai ever", cokolwiek ów "senpai" oznaczało. No cóż, trzeba je jakoś uzbierać i doprowadzić do porządku. Ja rozumiem, powitanie i takie tam, ale jeśli Ren znów kombinował coś w kuchni, chciałem wrócić jak najszybciej, by uniknąć jego psioczenia.
- Hm... Dziewczyny? Wiecie może, jak tam trafić? - spytałem, po czym pokazałem im adres, który pojawił się na wyświetlaczu mojego telefonu. - Mam się tam zabrać po auto, potem możemy nim od razu pojechać do domu, okej?
Rozejrzałem się. Wokół sami Azjaci, możliwe, że nie tylko Japończycy. A ja, jedyny z innego kontynentu, otoczony uroczymi dziewczynami. Taa, z pewnością nie wyglądałem jak, że tak powiem, pies na baby...

---

Link do zewnętrznego obrazka
Moje brwi wykrzywiły się błagalnie.
- To Rena... - jęknąłem, zastanawiając się, skąd on do cholery ma taką koszulkę i o co z nią chodzi. Może zakładanie tej koszulki nie było dobrym pomysłem? Chciałem spakować ją najpóźniej, żeby potem łatwiej było ją znaleźć i oddać, tymczasem musiałem wypożyczyć ją na jeszcze jeden dzień, ponieważ na moją koszulkę stewardessa wylała kubek kawy, więc pomijając to, że poparzenie bolało jak cholera, musiałem przebrać się jak najszybciej... A to była jedyna koszulka, którą miałem w bagażu podręcznym, bo finalnie nie zmieściła się w walizce.
- Pewnie, szkoda czasu, nie? - spytałem, a jako że nie było żadnych sprzeciwów, zaraz wszyscy razem wybraliśmy się w tamto miejsce.
Ów adres nie okazał się miejscem zbytnio odległym. I całe szczęście, bo przecież cały czas miałem ze sobą bagaże, co najwyraźniej rozbawiło faceta, od którego kupiłem wóz.
Nie wyglądał tak źle, choć dokładnie też nie będę go opisywać, by Ci, co się na tym nie znają, nie pogubili się. W każdym razie, tak na chłopski rozum, typowy japoński samochód... Nie zdecydowałem się jednak na sportowy, bo wówczas posiadałby dwa miejsca siedzące zamiast pięciu, a wówczas ewentualna podróż w szóstkę byłaby jeszcze bardziej niewygodna, niż w takim wypadku... Wiem, wiem, tam są inne przepisy i bez względu na wszystko nie można jechać z tyloma osobami... Całe szczęście Hizaki miała motocykl. Dobra, mniejsza.
W każdym razie, wizja posiadania takiego samochodu niezwykle mnie satysfakcjonowała, zwłaszcza że wyglądał nawet lepiej, niż na zdjęciach. U nas coś takiego było oczywiście rzadkością, ale pewnie tutaj większość ludzi taki ma, więc co się będę pakować w jakiegoś starego grata, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, ile zarabiam.
Mężczyzna wyjaśnił mi jeszcze kilka rzeczy, po czym oddał kluczyki. Kiedy dziewczyny wchodziły do auta, ja wpakowałem swoje rzeczy do bagażnika. A potem, wciąż kierowany przez nie(ale starałem się zapamiętać, co jest gdzie!), podjechałem pod wieżowiec, na szczycie którego znajdował się nasz nowy dom...

Ostatnio zmieniony przez Lynn (04-12-2013 o 21h06)

---

Zacząłem poważnie się niecierpliwić,  z tego co Sin mi mówił miał już dawno być na lotnisku, a dojazd z niego do mieszkania nie trwa aż tyle czasu. Wkurzyłem się niesamowicie, wziąłem telefon z zamiarem zadzwonienia do niego. W ostatniej chwili rozmyśliłem się i rzuciłem go na stół, wyłączyłem piecyk, odstawiłem shushi do lodówki i sam poszedłem do mojego pokoju gdzie miałem jeszcze wino, nalałem sobie czerwonego trunku po czym skierowałem kroki do salonu. Rozsiadłem się w fotelu który chwilę wcześniej odwróciłem w stronę okna, było za cicho, wstałem i znów odwiedziłem mój pokój. Wziąłem z niego futerał, mały poręczny który skrywał moje ukochane skrzypce od mamy, ileż to razy zmuszała mnie żebym uczył się na nich grać. Były one ostatnią rzeczą jaką podarowała mi w życiu, kilka miesięcy później już jej nie było, zacząłem grać, nie była to melodia jaka zwykle posługuje się na scenie. Była to melodia smutna, płynąca z serca przesiąkniętego rozpaczą po stracie bliskiej osoby. Zatraciłem się w melodii którą sam skomponowałem całkowicie tracąc poczucie czasu. Muzyka zawsze pozwała mi odseparować się od świata, chyba dla tego zostałem piosenkarzem.

Link do zewnętrznego obrazka
Już włożyłem klucz do stacyjki, gdy nagle siedząca obok mnie Hizaki zauważyła coś dziwnego u mężczyzny. Faktycznie, wcześniej wyglądało to na jakąś chorobę skóry, teraz przypominało coś w rodzaju gnijącego... Nie, bez przesady.
Postanowiłem udać, że nic nie zauważyłem, po czym zacząłem się modlić, by ten syf nie okazał się zaraźliwy. Ten facet najpewniej korzystał wcześniej z tego auta.
- Co? Ja nic nie widzę... Przecież stałem tuż obok niego, a nic nie zauważyłem. Wydaje Ci się - powiedziałem z uśmiechem, prowadząc już samochód. A jechało się świetnie... Dużo lepiej niż tym złomem podczas egzaminu. - Nie za dużo czasu spędzasz przy kostiumach?
Przy ostatnim pytaniu wyszczerzyłem się. Lubiłem ją drażnić, chyba od zawsze.
Chwilę potem (dzięki Ci, o Boże, za ten wspaniały środek transportu...) byliśmy już pod wieżowcem. Wyciągnąłem swoje rzeczy i zamknąłem auto. Wszyscy wpakowaliśmy się do wielkiej windy, po czym nacisnąłem przycisk z numerem ostatniego piętra. Już kilka poziomów przed słyszałem dźwięk skrzypiec. Nie wiem, czym bardziej byłem zdziwiony - tym, co zobaczyłem, czy tym, że w takim tempie wyniosłem wszystkie swoje bagaże z windy do penthouse'u.
- Ren, to ty grasz na skrzypcach?! - spytałem dość głośno, ale co się dziwić no, w szoku byłem. Miałem z resztą nadzieję, że nie tylko ja.

---

Moja chwila samotności została przerwana nieznośnym krzykiem Siny. Odwróciłem się nie tyle zaskoczony co zły, przerwał mi najlepszy moment.
Cóż wyobraź sobie że potrafię, gram, śpiewam, gotuję. Jak myślisz czemu kobiety się za mną uganiają, gdybyś chciał zauważyć chodziłem do tej samej szkoły co Mai, a tam obowiązkowo rozwijali zdolności muzyczne uczniów.Po za tym ile można na Was czekać, chciałem być miły i przygotować coś dobrego, ale teraz to się nie nada do jedzenia bo jak widać ktoś nie trzyma się wyznaczonych godzin.
Odłożyłem skrzypce do futerału.Oczywiście nie przyznałem że w porównaniu do Mai jestem cienki w grze na nich.Zlustrowałem wzrokiem naszą paczkę, podszedłem do Mai i wziąłem od niej walizkę. Dla niej zawsze byłem miły, chyba własnie dlatego ze znałem ją od drugiej klasy podstawówki. Rzuciłem Sinie żartobliwe spojrzenie i oczywiście nie mogłem powstrzymać się od komentarza gdy zobaczyłem moją koszulkę.
- Nie senpai?Mai który chcesz pokój?

Link do zewnętrznego obrazka
- A czy powiedziałem, że to źle? - spytałem z uśmiechem. Te ubrania były całkiem w porządku, co prawda sam bym ich na siebie nie założył, ale Hizaki pasowały one idealnie, nie da się zaprzeczyć. A powiedziałem to wtedy tylko po to, by zmienić temat, co jak widać, udało mi się.

***

- Przepraszam bardzo, o wielce łaskawy mistrzu gastronomii, któryś to raczył nas obdarować swym boskim posiłkiem, skąd miałem wiedzieć, że ten facet się tak rozgada?! - spytałem nieco wkurzony, ale zachowując swoją gadatliwość. Lubiłem nadawać Renowi takie długie tytuły, pasowały do takiego "księcia" wręcz idealnie. - A tak serio to wybacz. Jeśli Cię to pocieszy, mam dla Ciebie nowy kawałek, który nawet jeśli nie spodoba się Tobie, to z pewnością spodoba się panienkom pokroju tej, co dała Ci tę koszulkę...

---

Dałoby się zapisać jako dziewczyna??
Link do zewnętrznego obrazka
Godność:Mary Lianor
wiek:20
płeć:żeńska
Orientacja:
Opis:Mary jest złośliwa,uparta i zawsze dotrzymuje słowa.Pomimo tych ,,mrocznych'' cech potrafi być miła i pomocna,jeśli ja się trochę lepiej pozna.Zawsze mówi to,co myśli.
Umiejętności:Jest znakomita dżokejką.Niedawno nauczyła się tez ,,władać'' łańcuchem z kulami.
Broń:łańcuch z kolczastymi kulami.
dodatkowe* :
-Ma konia rasy Shire,o imieniu Jimper
-Dotychczas mieszkała z dziadkami
-Jej rodzina zmieniła się w zombie
-Lubi tworzyć rysunki.
-Jest Hiszpanką,jednak od kiedy skończyła 5 lat mieszka w Tokio.

Ostatnio zmieniony przez Tessiaa (05-12-2013 o 14h18)