1.3 C:
Karta jeszcze dziś <3
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Song & Voice

Imię | Iñes
Nazwisko | De Oro Pulido
Przydomek | Jako takiego nie posiada,
lecz wiele osób używa "Cerda"

Płeć | Kobieta
Orientacja | Bi

Wiek | 22 lata
Data Urodzin | 1 kwietnia
Znak Zodiaku | Baran

Wzrost | 172 cm
Waga | 55kg
Cera | Jasna
Kolor Oczu | Błękit
Kolor Włosów | Blond
Długość Włosów | Do łopatek

Tatuaże | Brak
Kolczyki | Standard lobe, Industriale
Znaki szczególne | Brak/Styl

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Nieve (15-02-2016 o 23h31)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka



IMIĘ I Vesta
KSYWKI/ PRZEZWISKA I Vee
NAZWISKO I Collins

DATA URODZENIA I 21 kwietnia
WIEK I 25 lat
PŁEĆ I Piękna
ORIENTACJA I Hetero
ROLA I 1.5

K. OCZU I Piwne
K. WŁOSÓW I Kasztanowe
WZROST I 175cm

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Song

Imię | Adrián
Nazwisko | Mendoza
Przydomek | brak

Płeć | Mężczyzna
Orientacja | Bi
Rola | 2.1

Wiek | 27 lat
Data Urodzin | 26 lipiec
Znak Zodiaku | Lew

Wzrost | 187 cm
Waga | 73 kg
Cera | Jasna
Kolor Oczu | Niebieskie
Kolor Włosów | Blond
Długość Włosów | Aktualnie krótkie,
lekko opadające na oczy

Tatuaże | Kilka
Kolczyki | brak
Znaki szczególne | brak

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Madelleinee (15-02-2016 o 23h59)

Link do zewnętrznego obrazka

Imię / Marcelo \
Nazwisko / Gonzales \
Wiek / 26  \

Cera / Lekko opalona \
K. włosów /Ciemny blond  \
K. oczu / Piwne \

Orientacja / Hetero \
Wzrost / 188 \
Rola / 2.5 \

Link do zewnętrznego obrazka



Link do zewnętrznego obrazka

Imię / Federico \
Nazwisko / Mendoza \
Wiek / 58  \

Cera /Opalona \
K. włosów /Siwe  \
K. oczu / Piwne \

Orientacja / Hetero \
Wzrost / 178 \
Rola / 2.4 \

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Satsuoki (17-02-2016 o 22h31)

Gdy tylko zagnaliśmy byki do zagrody udałem się na obchód stajni. Sprawdzałem czy koniom niczego nie brakuje a następnie odesłałem chłopaków. Pozamykałem wszystko i skierowałem się do pawilonu dla pracowników. W tym samym czasie Eva prowadziła jakąś dziewczynę, była brudna i zaniedbana. Kto to jest? Zadałem sobie pytanie kręcąc głową. Westchnąłem i pociągnąłem za klamkę drzwi prowadzących do mojego pokoju. Zapaliłem światło i zacząłem rozbierać się z przepoconych ubrań, wyjąłem czysty ręcznik z szafy i pomaszerowałem wziąć ciepły prysznic. Stróżkami brodzika spływały brudy z mojego ciała. Dziś znowu było tyle pracy a bracia Antonio nie zawili się nawet żeby kiwnąć palcem czy nadzorować pracę. Zakręciłem kurek, złapałem ręcznik i owinąłem go wokół paca następnie wychodząc  z pod prysznica otworzyłem lodówkę i wyciągnąłem z niej zimne piwo  otworzyłem je i położyłem się na łóżku. Jestem tak zmęczony, że odechciało mi się nawet jeść, upiłem  łyk  i odetchnąłem, nawet nie wiem w którym momencie zasnąłem.

A d r i á n
Link do zewnętrznego obrazka
     Cięcie. Odskok. Długi krok w tył. Poprawienie postawy. Natarcie.Przejście na drugi koniec planszy. Zdezorientowanie przeciwnika. Bezpośrednie cięcie na bok. Trafienie. Jedna lampka.
     Zdjęcie maski. Ustawienie się na linii startowej. Podziękowanie za walkę. Zejście z planszy.
     Kolejna kilkunastosekundowa akcja.
     Dzień jak co dzień. No prawie. Zapewne jak zwykle śmiałby się z kolegami, żartując z drobnych błędów, jakie popełniali podczas akcji. Dzisiaj był jednak całym sobą skupiony na treningu. Zbliżały się ważne zawody, liczące się do kwalifikacji na olimpiadę. Nie tracił więc sił na gadanie, tylko zajmował się całym sobą walkami. Jeśli miał zamiar coś jeszcze poprawić i przećwiczyć, to tylko teraz. Później już nie będzie na to czasu. Później pozostanie tylko dążenie do perfekcji.
     Szczerze powiedziawszy, był jeszcze jeden powód jego nagłego zaangażowania. Nie miał ochoty denerwować się i prowadzić wojen w swoich myślach. Aktywność sportowa sprawiała, że nie musiał na szczęście o niczym myśleć.
     Humor mu nie dopisywał. Wczoraj wieczorem pokłócił się ze swoją dziewczyną. W sumie na tyle mocno, że niedługo potem rozstali się. Nie, żeby wiązał z nią jakieś szczególne nadzieje i plany, ale miał już tego trochę dość. Albo on nie potrafił się dobrze zaangażować w związek, albo druga połówka miała jakieś problemy. Albo on wolał spędzać czas flirtując z innymi, albo ta druga osoba niszczyła ich relację. Różnie bywało. Co prawda - Adrián nie mógł narzekać na brak zainteresowania. Po prostu go to już męczyło. Miał przecież dwadzieścia siedem lat i dalej żadnych planów na rodzinę. Dom - da się załatwić. Kariera - obiecujący młody przystojny sportowiec, często pozujący na okładki magazynów i rozchwytywany przez media. Zdecydowanie w tym kierunku jego życie można było uznać za udane.
     Kobiety to inna sprawa.
     Minęło około dwóch godzin. I dopiero, kiedy już bez białego stroju i elektryki na sobie, w mokrej koszulce, którą czym prędzej chciał zdjąć i normalnych spodniach, mężczyzna zorientował się, że trochę przesadził. Głównie po tym, że nagle boleśnie uświadomił sobie istnienie swoich nóg. Jak również lewego ramienia i prawego boku.
     Przeszedł do szatni, zdejmując bluzkę, po czym skoczył do lustra, oglądając swoje ciało. Skrzywił się, widząc powoli powstające siniaki. Adrián obrócił się na pięcie, słysząc chrząknięcie za plecami.
     Jego przyjaciel - Micheal - stał za nim z rękoma zaplecionymi na piersi. Wyglądał po połowie na zadowolonego z siebie, na ustach igrał mu uśmieszek.
    - Wybacz, stary. Ale dzisiaj przechodziłeś samego siebie, więc i my nie oszczędzaliśmy się z siłą - powiedział, rzucając mu ręcznik i żel.
     Adrián jedynie pokręcił głową z rezygnacją.
    - Szczerze mówiąc, to nawet mnie nie dziwi fakt, że dopiero teraz to zauważyłem.
     Przyjaciel wyglądał na lekko zamyślonego i może zmartwionego. Znali się długo, łatwo zgadywali co ich trapi.
    - Wpadnę wieczorem, obgadamy co ci siedzi w głowie - powiedział, a blondyn przystał na tę propozycję. - A teraz idź się umyć, śmierdzisz.
    - Taa, dzięki.

.o0O0o.

     Nie, tylko nie to, tylko nie teraz.
    - Adrián! Co tam słońce, jak się miewasz?
     Nie wszystkie dziewczyny są jednak tymi, które go kręcą.
     I zdecydowanie do tej niewielkiej garstki zaliczała się ta lalunia. Biust po trzeciej operacji, niesamowicie czerwone usta i perfekcyjna fryzura. Może i podobać się facetom, ale miał zdecydowanie dość tego, że się go uczepiła jak rzep psiego ogona.Irytująca, nie przyjmuje do wiadomości, że ze sobą nie są. Niestety, miał częste okazje, aby ją spotkać. Również trenowała szermierkę, więc kiedy mężczyźni i kobiety mieli razem ćwiczenia, łatwo dochodziło do kontaktu.
    - Słuchaj Agnes. Nie jestem w nastoju na twoje przytulanki. Daj mi święty spokój i wróć do poprawiania makijażu czy co tam robiłaś wcześniej - naprawdę nie miał najmniejszej ochoty się z nią bawić.
     Na całe szczęście, uratowała go przyjaciółka. Kiedy wyżej wymieniona Agnes próbowała kontynuować, zza rogu wyszła Teresa. Jedna z niewielu dziewczyn, które szczerze lubił i nie próbował z nimi być. No, dość sporym problemem mógłby być zapewne fakt, że była ona narzeczoną Micheal'a.
     Potem sytuacja potoczyła się szybko. Chwila dyskusji, ucieczka z holu, pożegnanie się ze znajomymi i wejście do samochodu. Beznamiętna droga powrotna do domu, spędzona na słuchaniu jakiś drętwych utworów z radia.
     Adrián niemal miał ochotę dziękować Bogu, że wreszcie dotarł na miejsce. Marzył jedynie o tym, aby usiąść, odpocząć, coś zjeść i poczytać książkę. Nie było jakoś szczególnie późno może, ale miał już kompletnie dość tego dnia. Pocieszała go perspektywa wieczornego spotkania z przyjacielem. Taka "chwila tylko dla nich".
     Jakie było jego zdziwienie, kiedy wchodząc do jadalni zobaczył nową twarz przy stole. Przez sekundę stanął jak wyryty, nie widząc dokładnie dziewczyny. Na całe szczęście, kiedy się poruszyła, zauważył, że to nie jego była. Już myślał, iż ojciec zaprosił Ritę.
     Odetchnął i usiadł do posiłku. Specjalnie nie zwracał uwagi na otoczenie, dziękując za wymyślenie czegoś takiego, jak jedzenie. Wysłuchał też historii nowej dziewczyny. Zastanawiał się, ile mogła mieć lat. I jak do tego doszło, że skończyła jak skończyła. Na całe szczęście ojciec zdołał ją uratować. Co jak co, ale gwałciciele powinni być karani wyjątkowo surowo.
     Obiad dobiegł końca, a Adrián odetchnął, mogąc w końcu się wyrwać i chwilkę odpocząć. Ruszył w kierunku swojego pokoju, mając na celu zabranie jakiejś książki do czytania.

/ I Ñ E S   P U L I D O /

Naprawdę, wykonywanie pracy przy której nie musiałam się ruszać z domu i narażać swojej idealnej jasnej cery na spotkanie ze zdradzieckimi promieniami słońca, było niezwykle komfortowe. Siadasz z zeszytem, szkicownikiem, czy laptopem i robisz co chcesz, bo naprawdę, pisanie artykułów o modzie to pestka, ale czasem fajnie je urozmaicić jakimś kawałkiem własnej sztuki. Of kors, nie zawsze zostają one zaakceptowane, ale kogo to obchodzi! Mam jedynie dwadzieścia dwa lata, studia rzuciłam w trakcie drugiego roku, bo i po co mi one? I proszę, niepotrzebne, całkiem nieźle mi się wiedzie i nikt nie jęczy, że jestem taką sassy queen, czy królową dramatu. Przynajmniej gdy jestem grzecznie zajęta zaleganiem w bibliotece i pisaniem pod pseudonimem, choć nie tym, którym raczyli mnie znajomi.
No dobra, to było bardziej jak praca dorywcza, bo robiłam to raz na tydzień i dziś dzień był właśnie poświęcony jej - "'Cause this craze is crazy"*. Oczywiście artykuł bym poświęcony ostatnim kilku pokazom japońskich projektantów, cóż, to było ciekawe. I nie było tym statycznym szajsem, który opisywałam z reguły, bo projektanci nie mają żadnej wyobraźni. O niebo lepiej, choć żałowałam, że sama nie mogłam na nie pojechać z uwagi na to, że utknęłam na tej przerośniętej farmie. Matki są takie upierdliwe, naprawdę.
I w cale w przerwach od pisania nie jęczałam Veście w sms'ach, jak to ja chcę rozprostować kości i czemu do jasnej anielki nie ma jej obok mnie by mi przynosić kawę, czy coś, a tak musiałam sama latać do kuchni. Bo nie lubiłam służby, a przynajmniej nie tej tutejszej. I o to kiedy zorganizujemy jakąś porządną próbę też pytałam, bo cóż, wszyscy ostatnio mieli lenia i szukali pretekstu by nie ćwiczyć. A mnie już chyba pod tym względem jednak zaczynała rozpierać energia, bo... ej, co taka dama jak ja miała robić tutaj, co? Poza pisaniem artykułów oczywiście i stalkowaniem całego domu w poszukiwaniu jakichś ciekawych książek. I who cares z tym, że szwendam się wtedy dosłownie po każdym zakamarku tej hacjendy, zaglądając do każdego pokoju. Moja ciekawość świata, i nie tylko, w pewnym sensie nie miała granic. I naprawdę, może i byłam zbyt wścibska, ale kogo to obchodziło...?
W każdym razie tego dnia w sumie odpuściłam sobie na rzecz kawy i laptopa wszystkie posiłki, aż do kolacji, na której to już jednak wypadało się pojawić. I oczywiście to, że chciałam zobaczyć Adriána nie miało z tym nic wspólnego. Skądże. Bo to nie tak, że prawdopodobnie byłam w nim beznadziejnie zabujana. Nie znałam się na uczuciach, więc tego nie przyznam, dopóki mnie to nie palnie w łepetynę patelnią albo statkiem kosmicznym, a w tle nie poleci muzyka ze znienawidzonej przeze mnie Odysei Kosmicznej.
- Ten makijaż cię strasznie postarza. - rzuciłam od niechcenia zaraz po wejściu do jadalni do mojej matki, po czym zajęłam swoje zwyczajowe miejsce przy stole. I to nie tak, że nie zauważyłam dodatkowej osoby, ale, naprawdę, po jednym spojrzeniu umiałam stwierdzić, że mojej uwagi warta nie jest. Takie nic.
A zresztą, ja za takowe większość osób tutaj uznawałam. I to przecież nie tak, że zerkałam zaciekawione spojrzenia na jednego chłopaka... Mężczyznę. Inválido, realmente. Prawdopodobnie przez to ledwo co skubnęłam jedzenia, ale kogo to obchodzi, i tak nigdy dużo nie jadałam, kawa w tej kwestii była znacznie ważniejsza. Bardziej się już martwiłam tym, że zwyczajnie nie umiem zacząć z nim rozmowy, nawet jeśli wiedziałam czym się zajmuje i o czym teoretycznie mogłabym zagadać. Ale nie, to przecież nad moje siły, aż miałam samej sobie coś za to zrobić. Dobra, rusz w końcu te zgrabne cztery litery ty smoczy podrobie...
Gdy stwierdziłam, że więcej nie zjem, mruknęłam jakieś podziękowanie i wyszłam czym prędzej z pomieszczenia, jakby co najmniej się paliło. Wdech, wydech, wdech... Easy. A w którą stronę iść to wiesz.
- Adrián~! - zawołałam, gdy byłam już względnie blisko chłopaka. I jakoś zdusiłam wszelkie pierwotne instynkty by przyjąć władczą oraz ja-jestem-lepsza pozę, wiedząc, że przez to wyglądam nędznie niepewnie. - Um, chciałam spytać... To znaczy... Pożyczyłbyśmijakąśksiążkę? - nie, spokojnie. Ja naprawdę umiałam mówić jeszcze szybciej, nawet jeśli to co powiedziałam i tak takie się wydawało. Hej, byłam frontmanką i wokaistką zarazem! Musiałam umieć nadążać za każdym tempem muzyki.

Nie wiem co tu jest napisane? Serio, to plątanina zbyt wielu myśli, które i tak są skupione na pewnym koncercie...

---

Link do zewnętrznego obrazka

Po zjedzonej kolacji z rodziną udałem się wprost do swojego gabinetu gdzie czekała już na nie Vesta.
- Przepraszam, że tak długo cie dziś przetrzymałem powiedziałem siadając na fotelu a asystentka od razu podsunęła mi papiery do podpisania. Postawiłem parafkę i oddałem jej
Te są do księgowej, a jeśli chodzi o te... Wyjąłem z teczki i również podpisałem - To wstępna umowa, prawdopodobnie będziemy mieli nowego odbiorcę mięsa, a co za tym idzie będziemy musieli powiększyć stado. Zamknąłem teczkę i podałem kobiecie Zawieziesz te dokumenty panu Fabianowi, niech to przejrzy, jeśli zgodzi się na te warunki poinformujesz Marcelo o zwiększeniu ilości byków. Niestety jutro nie będzie mnie cały dzień, jadę do stolicy za sprawami. Dopilnujesz wszystkiego za mnie. Samochód czeka już na zewnątrz odwiezie cie do domu Wydałem polecenia kobiecie a w tym samym czasie do gabinetu weszła Ana Paula
Zamieszkasz w pawilonie dla pracowników, Eva da ci wolny pokój. Od jutra będziesz odpowiedzialna za porządek w domu, podawanie posiłków, a nawet może przydasz się Marcelo. W tym domu zawsze jest jakieś zajęcie. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała zwracaj się do Evy lub Vesty pod moją nieobecność. A teraz możesz odejść i wypocząć  Westchnąłem i podniosłem się.
- Vesta, chodź odprowadzę Cię Otworzyłem drzwi i zeszliśmy na dół.

Link do zewnętrznego obrazka

Ten dzień był naprawdę pracowity. Powoli odczuwałam brak zjedzonych posiłków i wczesne wstanie na nogi. Telefony dziś się urywały, co chwilę ktoś miał jakieś pytanie, zażalenie lub po prostu chciał mnie wkurzyć. Chciałam już odpocząć i nabrać sił na następny dzień.
Siedziałam w gabinecie Pana Mendozy i odpisywałam na wiadomości od jego córki. Lepiej nie będę jej pisać, że ciągle siedzę w gabinecie, bo będzie jeszcze bardziej marudzić i jeszcze tu przyjdzie. A naprawdę już chcę wrócić do domu. Nie żeby ktokolwiek na mnie tam czekał. W końcu trudno kogokolwiek znaleźć, jeżeli pracujesz 24/7. Nie żeby mi to jakkolwiek przeszkadzało. Praca i wykształcenie od zawsze były u mnie na  piedestale. W końcu po co zaprzątać sobie głowę czymś takim jak związek, może na starość....
W pewnym momencie w gabinecie pojawił się mój szef. Podpisał ostatnie dokumenty i zawiadomił o zmianach. Pokiwałam głową i posłusznie wyszłam z posiadłości. Kolejny mieszkaniec domu? Ciekawe i to do tego służba. Dziwne, zawsze zatrudnianie nowych pracowników należało do mnie. Ciekawe co w niej jest takiego, że zyskała tutaj dom. Bo jest młoda, a takie młode nie szukają pracy na ranczu. Coś musiało się wydarzyć.
Wsiadłam do samochodu, który miał mnie odwieść do domu i od razu napisałam wiadomość do Ines o co chodzi z tą nową. Podróż do domu trochę mi zajęła. Mieszkałam bliżej miasta niż rancza. Dlatego, kiedy dotarłam do domu było już zupełnie ciemno. Weszłam do swojej kawalerki i zdjęłam wierzchnie okrycie. Ruszyłam do łazienki i już po chwili cieszyłam się ciepłą wodą, spływającą po moim ciele. Siedziałam pod prysznicem z dobre pół godziny. W końcu ubrałam się w piżamę,  zjadłam dobrą kolację złożoną z sałatki. Przejrzałam dokumenty, które jutro muszę dostarczyć aż w końcu zasnęłam...

---

A d r i á n
Link do zewnętrznego obrazka
     Mężczyzna zastanawiał się, co mógłby czytać przez kolejne dwie godziny do przyjścia Micheal'a. I to nie tak, że kompletnie nie miał nic do wyboru, nie był czymś zainteresowany lub właśnie skończył jakąś interesującą serię i ma kaca książkowego. Po prostu w takie dni, kiedy jego humor niebezpiecznie zbliżał się do punktu zero, wolał usiąść w dobrze znanym miejscu z dobrze znaną powieścią. Nie musiał się jednocześnie zastanawiać nad nią jakoś szczegółowo, ale też od niej "nie odlatywał" w takim sensie, że nie musiał ponownie czytać jednej strony pięć razy.
     Po prostu zaczytać się w czymś dobrze znanym, co poprawi mu nastrój.
     Ledwo wyszedł na korytarz, kiedy usłyszał swoje imię.
    - Adrián~!
     Odwrócił się, lekko marszcząc brwi. Nie z irytacji, czy coś w tym stylu. Zdecydowanie. Po prostu się zdziwił. Iñes De Oro Pulido. Dziewczyna, która podobno należała do jego dalszej rodziny - chociaż nie był pewny, czy ten stopień pokrewieństwa miał jeszcze jakiekolwiek znaczenie. Mieszkała od jakiegoś czasu w ich domu, ale...
     No właśnie. Ale.
     Nie potrafił o niej powiedzieć dobrze dwóch zdań. Nie wiedział, czy to może przez to, że ostatnio nie poświęcał zbyt wiele czasu rodzinie, czy z innych przyczyn. Aż tak bardzo się tym nie przejmował, ale czasami odnosił wrażenie, że dziewczyna musi się albo go bać, albo nienawidzić z jakiegoś powodu. Wymienili ze sobą może z kilka zdań i za każdym razem wydawała mu się jakaś.. niepewna? Tak, niepewna to dobre słowo.
    - Um, chciałam spytać... To znaczy... Pożyczyłbyśmijakąśksiążkę? - zapytała jednym tchem, ciskając słowa z prędkością światła.
     Z minimalnym trudem zrozumiał co powiedziała. Zrobił grymas na kształt uśmiechu, przekręcając lekko głowę.
    - Hej, kuzynko - powiedział, niemal ze śmiechem. - Jasne, cokolwiek tylko zechcesz.
     Zaraz potem wyprostował się i zaczął iść w stronę swojego pokoju na piętrze, licząc, że dziewczyna idzie za nim. Lubił wysokość, więc rozległy widok z górnych części domostwa radował jego oczy każdego ranka. Aby nie nastąpiła niezręczna cisza, Adrián spróbował nawiązać rozmowę.
    - Nie mam pojęcia skąd przyszło ci do głowy, aby u mnie szukać książek, ale dobrze trafiłaś - stwierdził, rozmyślając chwilkę nad tym. W sumie nie wiedział prawie nic o Iñes. Może coś mu się obiło o uszy od jego braci, ale... nie lubił oceniać kogoś po plotkach. - Co najbardziej lubisz czytać?
     Gratulację, Adrián. Może nie był to najlepszy temat do rozmowy, ale chyba lepszy od niezręcznej ciszy..? Tak?



//O MÓJ BOŻE. Przepraszam za te powtórzenia! (I inne głupie zdania). Nie mam siły i czasu dzisiaj na poprawkę, ale w przyszłości mam nadzieję, ze aż tak często takich rzeczy robić nie będę ;-;
Madi//

Ostatnio zmieniony przez Madelleinee (18-02-2016 o 23h19)

/ I Ñ E S /

Naprawdę, przypominanie mi o naszym pokrewieństwie wcale nie było takie fajne, nawet w pewnym sensie było ono dosyć znikome. Jak piąta woda po kisielu, czy komar ojca brata cioci babci, bo w sumie... Hej, to było zdecydowanie dalekie pokrewieństwo. I czy my dalej mogliśmy nazywać się kuzynostwem, skoro to nasze matki takowym był? Dalekim w dodatku, to nasze oddalenie genetyczne i nie tylko tylko się bardziej pogłębia. Nie znam się na tych wszystkich stopniach pokrewieństwa.
Ale to teraz ważne nie było i powinnam się skupić na tym, że się zgodził i, naprawdę, jak on słodko wyglądał gdy tak przechylił głowę. I kij z tym lekkim grymasem na jego twarzy, który chyba miał być jakąś niskobudżetową parodią uśmiechu, był słodki - a ja pewno powinnam się leczyć, albo rozładować tą frustrację, czy coś - i już. Zdusiłam chęć by podskoczyć i zaklaskać uradowana, bo hej, nie jestem dzieckiem. To nie moja rzecz. Ale prawdopodobnie będę miała książkę, nie będę się nudzić, jak muszę samej siedzieć w domu. Chyba, że Vesta zagoni mnie w końcu do ćwiczeń, choć... Nie, nie musi. Sama już chyba do nich lgnę w pewnym sensie.
I, aj, serio, może następnym razem postaram się sformułować pytanie tak, by nie wyszło, że jednak wiem więcej niż powinnam, hmm? Albo trochę ograniczę moją ciekawość, czy coś. Nawet jeśli to praktycznie niemożliwe. Odrobinę prawdopodobnie się zarumieniłam, ale ten problem szybko zdusiłam przygryzając policzki od środka.
- Cóż... W pewnym sensie wszystko? To znaczy, jasne, nie każdy styl i fabuła przypadnie mi do gustu, i oczywiście, najlepiej gdy jest to przygodowe fantasy z nutką romansu, ale naprawdę nie pogardzę czymś innym. Jak choćby "Zaufajcie Drakuli" Quiryna, czy "Bal Absolwentów" Ruth Newman, albo Szekspir! Czytałeś "Koriolana"? Albo "Trzynastą opowieść" Setterfield? Z początku nie byłam do niej przekonana, ale okazała się świetna. Choć coś lżejszego, jak "Jeden dzień" Nichollsa albo "Candy" Southerna też zawsze jest dobrą lekturą. - i tak, prawdopodobnie w tym momencie się rozgadałam, ale, hej, to książki! Kto ich nie kocha? A przez całą tą wypowiedź pewno byłam żywsza niż przez cały dzień, tym bardziej z tą moją okropeczną gestykulacją i zapałem z jakim mówiłam, na szczęście tego pierwszego prawie na pewno nie widział. - I Poe też jest moim zdaniem świetnym pisarzem, a czytanie jego "Czarnego kota" to było jedno wielkie wow, a jego wiersze... Nie da się tego opisać, są wspaniałe. - dodaję po chwili, przygryzając lekko wargę. Bo naprawdę, odkąd tu przyjechałam nie powiedziałam aż tyle o sobie, a temat zszedł na książki i nagle jestem jak jakaś chluśnięta wodą wróżka. - A ty? Jakie są twoje gusta? - pytam, bo tak, wypada. I to w końcu nie tak, że mam mówić cały czas o sobie. I on mi się w sumie tak trochę podoba, przez co wiem, że nie umiem, choć przy każdym innym byłabym do tego zdolna.

---

Link do zewnętrznego obrazka

A d r i á n
Link do zewnętrznego obrazka
     Może i nie widział, ale dość wyraźnie słyszał wszystko co działo się za jego placami. Adrián przyłapał się nawet na tym, że na jego ustach lekko zaigrał szczery uśmiech, kiedy Iñes tak żywo rozprawiała o swoich gustach i ulubionych powieściach.
     W międzyczasie udało im się dotrzeć pod drzwi jego sypialni. Nie różniły się niczym od reszty w tym domu, bo dlaczego miałyby? Przystanął i odwrócił się, słuchając końcówki wywodu kuzynki. W sumie nie przeszkadzało mu to.
     Zawsze lubił słuchać kobiecego głosu, cóż poradzić. Tym bardziej jednak, jeśli miał ten głos coś ciekawego do powiedzenia. A Iñes zdecydowanie wydawała mu się osobą, która ma coś w głowie. Nikt głupi nie czyta tylu książek. A nawet jeśli - nie rozprawia o nich tak zacięcie.
     Szczerze mówiąc, w pierwszej chwili nie załapał, że dziewczyna skończyła mówić. W dodatku oczekiwała od niego odpowiedzi na pytanie. Po prostu się zamyślił, kiedy tak na nią spoglądał. Gdyby mogła tylko siebie zobaczyć. Wyglądała w tym jednym momencie na młodszą i o wiele bardziej szczęśliwą. Fragment jego duszy czy umysłu, który poświęcony był sztuce, pomyślał, że w takim obliczu wydaje się wyjątkowo piękna. Nie, żeby Iñes nie należała do ładnych kobiet, skąd. Może i do tej pory tylko ją mijał co jakiś czas, lub wymienił pojedyncze zdania, ale nie mógł nie dostrzec jej urody. Najzwyczajniej - kiedy w jej oczach niemal namacalna była pasja i przeczytane stronice, wydawała mu się pochodzić z innego świata.
     Odchrząknął, otwierając drzwi i gestem zapraszając ją do środka. Miał przez chwilę ochotę odwrócić wzrok, ale tego nie zrobił. Nie robił przecież nic złego, prawda?
    - Aktualnie jestem na etapie, kiedy nie potrafię się na nic zdecydować. Jednego dnia mam ochotę na klasykę, rzucając się na Austen, innego wolę czytać Tremayne lub Stieg'a - odpowiedział, podając jej rękę, aby pomóc zejść po trzech schodach do środka sypialni. Ta część domu wybudowana była lekko niżej, chociaż jego zdaniem dodawało to pewnego uroku do wnętrza. - Z gatunków? Sam nie wiem. Kiedyś bardzo lubiłem fantastykę i science-fiction. Nie, żebym teraz za tym nie przepadał, do tej pory mam mnóstwo książek na półkach. Po prostu chwilowo sięgam po wszystko, co wpadnie mi w oko.
     Adrián rozejrzał się po pokoju. Zwyczajne piaskowe ściany, co jakiś czas przecinane pasami błękitu, zniżając się do tak ciemnego granatu, że można go prawie uznać za czerń. Dość przestronne wnętrze, duże okna, wyjście na balkon. Łóżko w niemal oddzielnej części, którą można całkowicie zakryć za pomocą grubych zasłon. Dodatkowe dwie pary drzwi - jedne prowadzące do łazienki, drugie do garderoby. Czasami nawet jego dziwiła ilość ubrań, jakie posiadał. Jak był młodszy, myślał, że tylko kobiety tyle ich mają.
     Uśmiechnął się lekko, przypominając sobie mamę, która zawsze lubiła siebie oraz ich przebierać. Czasami z braćmi - dla zabawy - zakładali jej rzeczy. No, to już jej mnie przypadało do gustu.
     Odchodząc od rozważań, skinął Iñes na znak, aby usiadła gdzieś. Na kanapie, pufie, gdziekolwiek. On sam podszedł za to w stronę ściany z półkami i regałami, zawalonymi książkami. Musi je kiedyś w końcu posegregować. Wiele z nich walało się luzem po pomieszczeniu, niektóre zaczynały tworzyć osobliwe figury. Zastanawiał się chwilę, patrząc na dobrze i mniej znane tytuły. Przeczytane, rozpoczęte, wertowane wielokrotnie i tylko raz.
    - Hmm... A może wolałabyś sama sobie coś wybrać?

Po powrocie do swojego gabinetu przejrzałem kilka faktur, które też powinny znaleźć się w najbliższym czasie u księgowej. Z tego co widzę, rancho ostatnio podniosło swoje dochody, wszystko dzięki moim lojalnym i pracowitym ludziom. Uśmiechnąłem się do siebie, a przede wszystkim Marcelo, ten chłopak spadł mi z nieba, stajnie, wybiegi, szklarnie wszystko jest dopilnowane i zadbane. Nie dajesz mi wyboru, jutro jestem zmuszony porozmawiać z Vestą o podwyżce da ciebie i twoich ludzi. Nie mogę być chciwy, dzięki temu zyskam jeszcze większe oddanie pracowników. Podniosłem się i podszedłem do okna. Niebo dziś jest bezchmurne i pełne gwiazd, jutro będzie piękny upalny dzień. Odwróciłem się i podszedłem do barku, wyjąłem z niej butelkę whisky i nalałem odrobinę do szklanki, poluzowałem krawat i usiadłem na łóżku. Jutro czeka mnie podróż do stolicy, pewien Amerykanin chce zawrzeć ze mną umowę tuż po wynikach badań mięsa. Co tu dużo rozmyślać nie pogardziłbym takim kontraktem. Wypiłem trunek a następnie ułożyłem się do snu.

Następnego dnia wziąłem prysznic i ubrałem się. Zadzwoniłem do kierowcy by jechał po Veste, a sam udałem się na śniadanie z rodziną. Byli już wszyscy z wyjątkiem Antonio. To dobrze, że ma dobre kontakty z pracownikami, ale posiłek z rodziną też jest ważny. Pokręciłem głową siadając. Po chwili w jadalni zjawiła się Ana Paula i jak błyskawica podała śniadanie. Skinąłem tylko głową na znak, że może odejść. Nie miałem czasu by brnąć w rozmowę z dziećmi, zjadłem dość szybko i wstałem od stołu udając się do wyjścia gdzie czekał już na mnie samochód wraz z Vestą, który miał zawieść mnie na samolot do stolicy.
-Witam cię Vesto, w drodze na lotnisko omówimy jeszcze kilka spraw przywitałem sie z nią i od razu przeszedłem do konkretów
Z tego co zauważyłem, rancho przybiera tendencje wzrostową od kilku miesięcy. Trzeba podwyższyć pensie pracownikom pod dowództwem Marcelo, jego szczególnie trzeba wynagrodzić za ciężką pracę. Ponadto dziś ma przyjechać weterynarz i zabrać próbki mięs do badań. Proszę cię abyś osobiście dopilnowała aby odpowiednie pakunki trafiły do niego. Nie chce mieć żadnych niejasności, kontrakt z tym Amerykaninem zapieni nam uznanie. Jak tylko dostaniesz wyniki niezwłocznie mu je wyślesz - westchnąłem
- Jestem już coraz starszy nie wiele sił mi pozostało, ale chce zapewnić moim dzieciom dostatek by i im niczego nie brakowało tak jak i mnie. Od śmierci żony coraz trudniej mi z nimi rozmawiać. Zachowuje się jak tchórz uciekając od rozmowy i wpadając w wir pracy, ale chłopcy na swój sposób są do niej tak podobni. Każdy z nich odziedziczył po niej inną cechę uśmiechnąłem się do siebie a już po chwili drzwi od auta otworzyły się. Byliśmy już na lotnisku. Pożegnałem się z Vestą ja ruszyłem na samolot ona zaś pojechała do hacjendy.





Obudziło mnie stukanie do drzwi, była to Eva wołająca na śniadanie
- Już wstaje wstaje, nie musisz się tak dobijać Mruknąłem i z wielką trudnością stanąłem na równe nogi. Wrzuciłem na siebie strój roboczy, złapałem kapelusz i zanim ruszyłem do kuchni nakazałem przygotować konie. Na miejscu od razu w progu moje spojrzenie przykuła nowa dziewczyna. Była dość urokliwa a jej spojrzenie było tajemnicze, można wręcz rzec, że z lekka mnie zaintrygowała.
- Mam na imię Marcelo i jestem zarządca tego bałaganu uśmiechnąłem się pod nosem
Jestem Ana Paula Przedstawiła się i w mgnieniu oka śniadanie czekało już na mnie na stole. Zdążyłem usiąść gdy w drzwiach zjawił się Antonio, kiwnąłem głową na przywitanie i zabrałem się za jedzenie. Chcąc nie chcąc słyszałem rozmowę Antonio z Aną, wspominał aby zaczęła obsługiwać najpierw kuzynkę Rosario i Ines, Ines jak Ines mniej ją widziałem niż widziałem ale jeśli o jej matkę chodzi zawsze łaziła tam gdzie nie było takiej potrzeby i wydawała rozbrajające polecenia. Najchętniej wrzuciłbym ją do zagrody razem z bykami, przewaliłem oczami.
"Dziękuje, ale proszę się nie martwić. Nie jestem niewolnicą i nie pozwolę się źle traktować. Należy mi się szacunek" Gdy tylko usłyszałem odpowiedź dziewczyny podniosłem wzrok z nad talerza. Uuuuu, czyżby chciała postawić się "pani wielkiej", zaśmiałem się w duchu, odważna jesteś, ale to dobrze lubię takie. Lecz za chwilę mój entuzjazm spadł, Antonio stwierdził, że dziś jedzie na przejażdżkę z siostrzyczką. Ehhh, nie mogłem mu tego zabronić, ale nie ukrywam też, że dziś przydałaby mi się jego pomoc. Moja twarz wygięła się w grymasie. Kiedy tylko zjedliśmy poszliśmy wprost do zagrody by zagnać stadko na wypas.

Link do zewnętrznego obrazka

Nie jedna osoba by chyba zwymiotowała ze zmęczenia na samą myśl o moim poranku. Musiałam wstać o czwarte, o piątej być gotowa by odwieźć pana Mendozę, być na szóstą na jego ranczu, sprawdzić czy wszyscy żyją i później jechać załatwić wszystkie sprawy w mieście. Ja sama nie wiem jakim cudem mam na to wszystko energię, ale hej!, jeszcze jakoś żyję więc...
Jak mówiłam wstałam o czwartej i zaczęłam się ogarniać. Wypiłam dwie kawy i dokładnie sprawdziłam czy spakowałam wszelkie dokumenty. Miałam je poukładane w teczce alfabetycznie i chronologicznie co wpierw załatwię. O piątej już odwoziłam Pana Mendozę na lotnisko i uważnie się przysłuchiwałam jego słowom. Podwyżka? Ciekawe czy ja też dostanę... W duchu mam nadzieję.
W drodze na ranczo wystąpiły korki, więc na miejsce dojechałam z drobnym opóźnieniem. Poszłam od razu do gabinetu pana Mendozy i zadzwoniłam do owego weterynarza, o której przyjedzie. Powiedział, że po południu. Wykonałam jeszcze kilka telefon i do przybycia weterynarza została mi papierkowa robota i rozmowa z Marcelo. I chyba tym się teraz zajmę.
Wyszłam na zewnątrz i poszłam do pomieszczenia, w którym sypiał. Pusto. Stajnia, pusto. Musi być na łąkach. Okej, czego się nie robi... Zdjęłam swoje drogie obcasy i zmieniłam je na sztyblety. Dobrze, że założyłam dzisiaj spodnie. Przygotowałam sobie konia i po chwili już na nim siedziałam. Każda minuta się liczy. Pognałam przez pastwiska, aż w końcu dojechałam do Marcelo.
- Dzień Dobry, Marcelo. Będziesz miał wolną chwilę? Muszę z tobą porozmawiać, to dosyć pilne, bo późnij przychodzi weterynarz i nie będzie czasu.- powiedziałam do mężczyzny.

---

/ I Ñ E S /

Zdecydowanie dziewczyny były w niebie, jeśli im tak pomagał schodzić, nawet jeśli to tylko minimalna liczba schodków, naprawdę. W każdym razie ja byłam miło zaskoczona. I dodać do tego te przepuszczanie w drzwiach, tak, więc tego - to było bardzo przyjemne, w końcu, błagam, spróbujcie znaleźć gentlemana w tych czasach. Życzę powodzenia bynajmniej, bo to ten jeden na tysiąc, albo i więcej, biorąc pod uwagę aktualny rozwój umysłowy większości przedstawicieli homo sapiens. Niestety nie ograniczało się to tylko do jednej płci. Bywa. Z jedną przedstawicielką tego upadku mieszkałam pod jednym dachem, da się przyzwyczaić.
I hej, serio, usiadłam ledwo na chwilę, bo już zaraz potem byłam przy chłopaku oceniając jego mały zbiór książek. W sensie, widziałam większe, tak? Ale to i tak było sporo. I sporej ilości wcześniej nie widziałam, więc tak. Byłam zachwycona. Bo, naprawdę, jak można nie kochać tak wspaniałych dzieł ludzkiej wyobraźni?
A potem to w sumie jakoś tak rozmowa sama się pociągnęła, oscylując cały czas gdzieś przy książkach, choć później chyba jakoś zboczyła z toru. Czas w pewnym sensie przestał się liczyć, a z tego która godzina dało radę zdać sobie sprawę dopiero, gdy przyjaciel Adriána do nas dołączył. I może byłam w pewnym sensie niespodziewanym uczestnikiem, ale jednak zostałam. Bo może i sama miałam w sobie jakąś minimalną nutkę z gamera. A to ile tego się przewinęło przez konsolę to sama nie byłam już pewna. Sporo...? Tego, że byłam w towarzystwie dwóch mężczyzn w sumie też nie odczuwałam, jakoś tak naprawdę łatwo mi się z nimi rozmawiało. Jak z kumplami po prostu. I, hej, nawet czasem udawało mi się ich ograć - albo dawali mi fory, kto wie.
I ten tego, w trakcie jakiejś ich gry przeciw sobie, ułożyłam się wygodniej na sofie i, ten, chyba zasnęłam? Przynajmniej to było ostatnie, co pamiętałam z wieczora - nocy.
A to jak potem znalazłam się na łóżku, okryta kocem, było dla mnie raczej niewielką zagadką. Bo wątpiłam, bym ten dystans pokonała samodzielnie, naprawdę, niełatwo się mnie budziło, więc o ruszeniu mnie po tym jak zasnęłam nie było najmniejszej mocy nawet. I, aniele, to była dosyć słodka myśl, że w pewnym sensie ktoś mnie tak trochę potraktował jak księżniczkę.
Wspominałam może o mojej porannej koordynacji ruchowej? Nie? No cóż, więc zaraz po tym jak się podniosłam, nadal owinięta w koc, bo tak, ładnie pachniał, czy coś, uznajmy, wciąż zaspana oczywiście, musiałam się uderzyć w nogę łóżka, bo jakżeby inaczej. I odtańczyć tanie bolącego małego palca na jednej nodze, bo, hej, boli! Po chwili jednak opadłam na łóżko z powrotem, i tak, dopiero wtedy uderzyła mnie myśl, że jednak nie jestem w swoim pokoju, więc skoro ja łóżko zajęłam, to gdzie gospodarz?  Nawet nie wiecie ile energii można zyskać od zwykłych myśli....
Już po chwili byłam przy sofie, na której to spał Adrián, przykucając na przeciw jego twarzy.
- Dzień dobry, pora wstawać~. - zaświergotałam... Dobra, nie, nie umiem świergotać, ale ton mój był bynajmniej wesoły, I, naprawdę, to nie moja wina, że zaraz mój palec wskazujący prawej dłoni dźgał lekko jego policzek. Uroczo denerwujące. A przynajmniej to drugie. Ciekawe czy go to ruszy, a jak nie, jest tu jakiś dzbanek, aka wazon, z wodą?

---

Link do zewnętrznego obrazka

A d r i á n
Link do zewnętrznego obrazka
     Mówi się, że szczęśliwi czasu nie liczą. Cóż, Adriánowi z pewnością poprawił się nastrój. Szczerze mówiąc, w pewnym momencie całkiem stracił orientację. Rozmawiał z Iñes o najróżniejszych rzeczach. Był całkiem pewny, że zaczęło się pogadanką o książkach. A jakim cudem potem znaleźli się w drugim końcu pokoju, żartując, opowiadając historie i dyskutując na inne tematy? Cóż, po prostu dobrze spędzili czas, a on odnotował sobie, że będzie musiał podziękować dziewczynie. Zdecydowanie poprawiła mu nastrój bardziej, niż wyżywanie się na kolegach z klubu.
     W pewnym momencie przyszedł Michael. Adrián prawie o nim zapomniał. Przez chwilę obawiał się niezręcznych pytań, ale jak na dorosłego człowieka przystało - przedstawił ich sobie i przeprosił za słabą pamięć. Na szczęście wydawało się, że żadne z nich nie czuło się pominięte czy źle potraktowane. Po prostu przywitali się ze sobą i mimo, że Micheal posłał Adránowi sugestywne spojrzenie, nie wydarzyło się nic niezwykłego. No, może prócz tego, że Iñes okazała się nie tylko dziewczyną, która lubi czytać książki, ale również nieźle gra w gry wideo.
     Czasami to dawali jej lekkie fory, czasami zaskakiwała ich sama umiejętnościami. Najważniejsze było jednak to, że końcówka tego dnia należała do o wiele przyjemniejszych, niż jego początek.
     W pewnym momencie zorientowali się, że Iñes zasnęła. Nie odzywała się już jakiś czas, a kiedy mężczyźni postanowili spojrzeć co się z nią dzieje, zobaczyli ją zwiniętą na kanapie. Wtedy też dotarły do Adriána dwie rzeczy. Po pierwsze - nie miał zielonego pojęcia, gdzie znajdowała się jej sypialnia. A po drugie - nie może jej tak po prostu otrząsnąć ze snu i wyrzucić do swojego pokoju, a zachowując się głośno mogą ją obudzić.
     Przeniósł ją - najdelikatniej i najostrożniej jak potrafił - na swoje łóżko i - aby nie robić hałasu - przykrył jednym z koców. Nie było jakoś wyjątkowo zimno, więc nie martwił się, że zmarznie. Upewnił się, że wszystko jest w porządku, po czym chciał odejść. Zawsze go dziwiło, jak niewinnie i bezbronnie człowiek wyglądał podczas snu. Z blond włosami rozrzuconymi po poduszce, spokojnie oddychająca, młoda zwyczajna kobieta. Po dzisiejszym dniu tym bardziej nie rozumiał skąd ta niechęć do niej ze strony reszty mieszkańców domu.
     Wrócił do przyjaciela, przygasił lekko światła i przyciszył telewizor. Po chwili grania, zaczęli trochę rozmawiać o tym, co się dzisiaj wydarzyło. Dlaczego chłopak nie miał humoru, że aktualnie ponownie jest kawalerem. Przeskoczyli na temat przygotowań do ślubu Micheala i Teresy. Miał się odbyć już za parę tygodni, a Adrián miał robić za drużbę. Prócz tego, wypadałoby zaprosić jakąś dziewczynę, jako osobę towarzyszącą.
     Porozmawiali jeszcze chwilę o treningach i innych rzeczach. Sekundę nawet o Iñes i jej towarzystwie. Rozeszli się później, niż spodziewali. Co prawda, młody Mendoza proponował przyjacielowi pozostanie na noc, ale ostatecznie ten się nie zgodził i postanowił wrócić do domu, póki Teresa zbytnio się nie martwiła. Jako, że jego łóżko było zajęte, Adrián znalazł drugi koc w szafie i ułożył się wygodnie na kanapie.
     Obudziło go nieustępliwe pukanie w policzek, połączone z wesołym, damskim głosem.
     Nie potrafił jednak stwierdzić, co go szybciej podniosło z kanapy. To, że dotarło do niego, że zapewne Iñes nie śpi i próbuje go dobudzić, siedząc wyjątkowo blisko niego, czy też fakt, że z tego wszystkiego zapomniał ustawić budzika i nie miał pojęcia która jest godzina. Trening!
     W pierwszych odruchu złapał za telefon i spojrzał na wyświetlacz. Sekundę potem odetchnął z ulgą. Miał jeszcze dużo czasu na dotarcie do klubu. Zaraz się też zreflektował i spojrzał na kuzynkę. Uśmiechnął się przepraszająco.
    - Wybacz, spanikowałem trochę. Wolałbym naprawdę nie spóźnić się na trening - powiedział, śmiejąc się lekko. Oj, trener nie byłby zadowolony. Ani trochę... - Dzień dobry, Iñes. Wypoczęta? - zapytał, przyglądając się dziewczynie. Chyba wyglądała w porządku, ale nie mógł mieć pewności. W końcu nie widywali się na co dzień.
     Po chwili zaburczało mu w trochę w brzuchu. W sumie była pora śniadania. Rozejrzał się po pomieszczeniu, aby znów wrócić wzrokiem ku blondynce.
    - Nie wiem jak ty, ale ja umieram z głodu. Pójdźmy się może lepiej odświeżyć i zejść coś zjeść. Spotkamy się na śniadaniu? - zapytał, a w swoim głosie ze zdziwieniem usłyszał nutkę nadziei. Sam ledwo ją wykrył, ale była!
     Kilka minut później stał umyty i gotowy na kolejny dzień w drzwiach jadalni. Usiadł na swoim miejscu, czekając za jedzeniem i witając się ze wszystkimi. Zauważył, że Iñes jeszcze nie dotarła na miejsce. Nawet nie wiedział jak bardzo oddalony ma pokój od jego sypialni, oraz części wspólnej domu. Powinien przy jakiejś okazji się tego dowiedzieć. W międzyczasie kuzynka dotarła na miejsce. Nowa dziewczyna, która poprzedniego dnia jadła z nimi obiadokolację* podała do stołu. Wyglądała nieznacznie lepiej niż wczoraj, chociaż dalej wydawała się słaba fizycznie. Z całą pewnością jak osoba mieszkająca jakiś czas na ulicy. Jedna rzecz tylko sprawiała, że widać było w niej życie. Spojrzenie, bardziej pewne siebie, niż Adrián się spodziewał. Może była po prostu wystarczająco silna psychicznie, aby wszystko przyjąć na siebie?
      Wydawała się raczej drobna, ale co on mógł wiedzieć, nie znając jej wcale. Musiał chwilę pomyśleć, aby przypomnieć sobie jej imię. Ana? Tak, chyba Ana. Wypadałoby ją przywitać jak należy, jako nowego domownika.
     Śniadanie powoli dobiegło końca, reszta mieszkańców domostwa zaczynała się rozchodzić. On sam zamierzał za jakąś chwilę się zebrać i zacząć szykować na trening.


*sorki, jedni pisali, że o obiad, drudzy, że kolacja, zdurniałam ;-;

Ostatnio zmieniony przez Madelleinee (21-02-2016 o 01h58)

/ I Ñ E S /

Prawdopodobnie pomyślenie o tym, że jest jak nastolatka, gdy pierwszym co zrobił było sięgnięcie po telefon, nie było odpowiednie, ale hej, to ja, większość ludzi i tak mnie unika, więc po co miałabym się przejmować moim dziwnym tokiem myślowym. No i tak trochę może te przyrównanie do takiej małolaty było trochę hipokryzją, biorąc pod uwagę to, że zazwyczaj sama w pierwszym odruchu sięgałam po te okropeczne urządzenie mobilne, od którego była uzależniona najpewniej połowa ludzkości. A to, że dziś był wyjątek od reguły to naprawdę całkiem inna kwestia - nie miałam bladego pojęcia tak przy okazji, gdzie telefon zostawiłam, tak swoją drogą. Poszukam później, jakoś przy okazji. O swoją prywatność, jakby ktoś inny go znalazł, się nie martwiłam. Wymyślanie bezsensownych haseł zdecydowanie było moją rzeczą. Przezorny zawsze ubezpieczony, czy coś.
Przytaknęłam tylko, uśmiechając się delikatnie, że rozumiem na to jego wyjaśnienie. Bo jakby nie patrzeć, nie wszyscy mają ten mój zmysł spóźniania się na próby. I nie tylko na nie tak w sumie, bo i na posiłki, czy zwykłe spotkania miałam zwyczaj choć lekkiego naruszenia ram czasowych. Nawet w trakcie szykowania sobie czegoś do jedzenia, bo jakby nie patrzeć wcześniej nikt mi usługiwać nie musiał, miałam problem z pilnowaniem upływających minut. Nie, że gotować nie umiem, ale jednak... Lepiej nie dawać mi do zrobienia czegoś zbyt wymagającego.
A teraz grzecznie wróć myślami do tego przystojniaka przed tobą, bo, tak, zadał ci pytanie. Czy byłam wypoczęta? Tak jak można być, biorąc pod uwagę, że było wcześnie, a wcale tak szybko nie zasnęłam. Choć i tak miałam lepiej niż on. Ale przyznać musiałam, że łóżko miał wygodne. Z chęcią bym w takim zamieszkała.
Zanim jednak zdążyłam się wypowiedzieć w tej kwestie, przy czym oczywiście zamiar miałam wspomnieć o moich myślach odnośnie jego łoża, dało się usłyszeć burczenie w jego brzuchu. I, hej, ni wińcie mnie za to, ale nie mogłam się powstrzymać by się jednak nie zaśmiać.
- Jasne, tylko nie zasłabnij nam gdzieś w międzyczasie z tego głodu. - rzuciłam, tak trochę uszczypliwie, na poziomie maksymalnie dziesięciolatka, jak dla mnie, po czym w świetnym humorze wyszłam z jego pokoju, posyłając mu jeszcze jeden uśmieszek.
Dojście do mojego lokum chwilę mi zajęło, szybki prysznic, jakby nie patrzeć też, a całą resztę wykonywałam tak trochę na biegu. Podsuszyć włosy odrobinę i zebrać je w luźną wstążkę. Bo kto umie, ten może, a praktyka czyni mistrza, tak? Podobno. I tym oto magicznym sposobem, mając na sobie czarne satynowe alladynki i luźną, jasną tunikę na sobie po kilkunastu minutach zeszłam w końcu na śniadanie. Operación Dragón i tym podobne sprawy, norma.
I, hmm, chyba jednak zapomniałam czegoś na nogi założyć... Nie pierwszy raz zresztą, więc niekoniecznie jakoś było to ważne.
- Doberek, ciżbo. - rzuciłam wesoło od progu. I niech mi ktokolwiek spróbuje powiedzieć, że jestem złośliwa! Zajęłam swoje miejsce i zrobiłam zeza na posiłek. Dosłownie. Hej, to na pewno moje? Bo ten tego, tak jakby, ktoś zapomniał albo o moich upodobaniach, albo już nie wiem co, bo co z tego, że mało kiedy w ogóle na nie schodziłam, powinni pamiętać, tak? - Nie będę tego jadła. - rzuciłam urażona po chwili odsuwając od siebie zarówno talerz jak i napój. W końcu mówiłam nie raz, że na śniadanie pijam jedynie mleko, ciepłe, z łyżeczką białego miodu, nie potrzebne mi było więcej, naprawdę. A poza tym... - I dlaczego w ogóle zostało mi nałożone bez mojej uprzedniej zgody? - prychnęłam. Tak, więc, tak... Robienie scen lvl ja. Mówiłam już, że jestem taką denerwującą królową dramatu?
Nie ma to jak się odpowiednio zaprezentować.

---

Link do zewnętrznego obrazka