"Najdłużej jednak zatrzymała ich ostatnia z wystaw. Rozkwitały tam całą gamą kolorów o najsubtelniejszych odcieniach różne gatunki jedwabiu. U szczytu udrapowano aksamity o głębokiej czerni lub bieli zsiadłego mleka, niżej atłasy – różowe, niebieskie, błyszczące w załamaniach, wszystkie w tonach pastelowych coraz to bledszych i delikatniejszych; jeszcze niżej ułożono fantazyjne węzły jedwabi, zharmonizowane według kolorów tęczy, jakby zaplisowane wokół wciętej talii i ożywione, rzec by można, biegłymi palcami subiekta. Każdemu z motywów, każdej barwnej frazie wystawy towarzyszył dyskretny akompaniament w postaci pofałdowanych pasm kremowego fularu. Po obu zaś krańcach wystawy piętrzyły się w olbrzymich stosach dwa gatunki jedwabiu stanowiące monopol firmy „Paris-Bonheur” i „Cuir d’Or” – towar wyjątkowy, mający wywołać rewolucję na rynku tekstylnym."

To tak dla wprowadzenia odpowiedniej atmosfery.
A teraz już witam. *dyga*
Obserwując inne konkursy zauważyłam, że często, niezależnie od tematu, pojawiają się w nich kreacje stylizowane na XIX wiek. Pomyślałam więc, że warto byłoby zorganizować konkurs, w którym moglibyście wykazać się jeszcze bardziej, jeśli chodzi o to stulecie.

Zadanie jest proste:
należy stworzyć strój jak najwierniejszy wybranej dekadzie XIX wieku.
Można inspirować się postaciami literackimi, filmowymi i historycznymi.
Nie można natomiast tworzyć mężczyzn i strojów inspirowanych steampunkiem. Tych pierwszych, dlatego że uważam, iż zasługują na oddzielny konkurs, a tych drugich, bo zwyczajnie nie czuję się wystarczająco kompetentna, by je oceniać.

REGULAMIN
1. Obowiązuje mini-regulamin nieoficjalnych konkursów.
2. Można zgłosić jedną stylizację.
3. Nie można używać więcej niż dwóch elementów z gotowego zestawu lub od gwiazdy
4. Należy uściślić , która dekada była inspiracją.

TERMIN SKŁADANIA PRAC
29 marca do godziny 23:59
Może zostać wydłużony, jeśli zajdzie taka potrzeba, tj. jeśli ktoś o to poprosi albo nie będę miała wystarczająco dużo czasu, by zakończyć konkurs.

KRYTERIA OCENIANIA
Stylizacje będą oceniane pod kątem zgodności z realiami historycznymi w następujących kategoriach:
♥ strój
♥ fryzura
♥ makijaż
♥ adekwatność do okazji (:

Rozbudowane opisy będą mile widziane. Mogą pomóc mi w interpretacji i ocenie stylizacji, ale od razu ostrzegam, że mogą także zaszkodzić.
Przykład: jeśli ktoś napisze, że stworzył strój na pogrzeb męża młodej damy, a ja ujrzę w tym miejscu suknię balową z odkrytymi ramionami i gorsetem na wierzchu, to będę bezlitosna.

NAGRODY
Trzy zwyciężczynie otrzymają wykonane przeze mnie dyplomy.
(nie jestem zbyt utalentowana plastycznie, ale ćśś)
Nie wykluczam wyróżnień.

Ze spraw formalnych to wszystko. Mam nadzieję, że nie brzmi to zbyt przerażająco. Będę wymagająca, ale bez przesady, w końcu gra też potrafi nieraz ograniczyć kreatywność i trzeba trochę naciągać niektóre rzeczy (:

A pod tym linkiem kryje się mała ściąga.
Oczywiście nie musicie ograniczać się do kultury zachodniej. Stroje z innych części świata i z różnych warstw społecznych są jak najbardziej w porządku.

Ostatnio zmieniony przez Lahlae (16-03-2015 o 00h16)

Przełom lat 80 i 90 wieku XIX to czas rozwoju rozrywki cyrkowej.Szczególną popularnością cieszyły się widowiska oniryczne, tajemnicze, zachwycające, ale też przerażające oraz tzw. freak show - pokazy dziwacznie zdeformowanych ludzi...

A oto i gwiazda wieczoru drodzy państwo - Niemka z pajęczymi odnóżami, która zwiedziła cały świat, zadziwiając go sobą ogromnie, a dziś jest tu specjalnie dla państwa przyjemności! Powitajmy gorącymi oklaskami niesamowitą Hrabinę von Spinne!

Ja tylko dodam, że w sprawie wątpliwości co do punktu 4, możecie do mnie pisać. Postaram się pomóc (:

Zgłaszajcie się dalej c:

Ach, Lahlae, kocham cię za ten konkurs! :) Wyszło mi chyba mało poprawnie epokowo, ale jak już zrobiłam, to wrzucę, a co tam. Bardziej jestem w sumie ciekawa pomysłów dziewczyn.

Przydługi Wstęp

Tworzenie tej stylizacji to był koszmar (walka z warstwami ftw!). Moja ukochana epoka regencji - banał, za łatwe, zwłaszcza jak ma się kiecki od Elisabeth, a ja lubię wyzwania. No to co w takim razie? I wtedy pojawiła się ONA. Pomysł zagnieździł się w mojej głowie i wyrzucił wszystko inne, a niestety ta konkretna osóbka była uparta jak stary osioł (i między innymi dlatego umarła), więc nie dało się jej z tej mojej biednej głowy wyrzucić. Zajrzałam do szafy, do Nine, i prawie zaczęłam płakać - praktycznie nic mi nie pasowało. Dekada 1840-1850, hahah, też sobie wybrałam... Po zajrzeniu do fryzjera postanowiłam pójść się utopić z rozpaczy, bo o ile sama gładka fryzura to nie problem, o tyle pasemek tworzących te nieszczęsne, straszliwie nietwarzowe loczki po bokach twarzy zwyczajnie NIE MA (ja ich nie mam, w każdym razie), chociaż w większości modowych gier są dostępne defaultowo, bo można je z powodzeniem wykorzystać np. w stylizacjach rokokowych. Po namyśle postanowiłam się jednak nie topić i do mojej nieepokowej fryzury (tak, zdaję sobie z tego sprawę...) dorobić Filozofię.

Koniec Przydługiego Wstępu



Wersja bez płaszczyka z przodu:

Spoiler (kliknij, aby zobaczyć)

"Silniejsza [psychicznie/duchowo] niż mężczyzna, szczera bardziej niż dziecko. Jej natura pozostawała osobna (...) kochała wrzosowiska. Dla niej kwiaty jaśniejsze od róży zakwitały wśród najczarniejszych torfowisk; z dala od ponurej doliny, na sinych zboczach wzgórz jej dusza czuła się jak w raju. W posępnej samotności odnalazła wiele drogich uciech, a najukochańszą z nich była - wolność."
Oto Emily Brontë. Po wypełnieniu wszystkich domowych obowiązków, które po tym, jak wierna Tabby zestarzała się, a siostry opuściły plebanię, praktycznie w całości spoczywały na jej ramionach, zwykła zakładać stary płaszcz ojca i wędrować na wrzosowiska, by tam w samotności czytać bądź przenosić się do krainy stworzonej we własnej głowie. Uśmiechała się rzadko, śmiała się jeszcze rzadziej. Jej sławny upór widać było w mocnym zarysie brwi. Pomimo wyraźnego odseparowania się Emily od świata zewnętrznego, Charlotte tłumaczyła wnikliwość "Wichrowych Wzgórz" jej bystrym zmysłem obserwacji, przenikliwym wzrokiem, przed którym niewiele się ukryło.
Na sukni widać przebarwienia - nic dziwnego, była przerabiana wiele razy, a prosty, ale wytrzymały ciemny bawełniany materiał z czasem zaczął się poddawać - lecz na dzikiej, biednej północy rzadko można sobie pozwolić na coś nowego. Zresztą kwiatów wrzosu nie obchodzi ani wytarta, noszona na codzień suknia, ani nieupudrowane policzki i nosek. Wiatr wiejący wśród wzgórz strojność ma za nic jeszcze bardziej, śmiało igra więc z długimi włosami, które Emily rozpuściła, częściowo uwalniając się od sztywnych, duszących i krępujących wiktoriańskich zasad i nakazów (i to była ta Filozofia).

Temat konkursu jest niesamowicie ciekawy ale szczerze mówiąc dość trudny (przynajmniej dla mnie, ze względu na mój uparty, utrudniający mi moje życie charakter) 
Zgłaszam się z stylizacją, która też chyba nie jest w 100% poprawna epokowo (mam wątpliwości przez kilka małych elementów i niedociągnięć ale raz kozie śmierć), mimo to uparłam się na nią, bo już od dawna miałam ją w planie, a oddaje ona w pełni moje zainteresowania i miłość, którą mam od 12lat do kultury z nią związaną, więc musiałam postawić na swoim 



Jak już na pewno wszyscy widzą! Miss jest zdecydowanie wystylizowana na Azjatkę.
Kreacja przez pewne pojedyńcze elementy nie jest ani całkowicie Japońska, ani całkowicie Chińska. Choć jeżeli mam wyznaczyć do, której kultury jest ona bardziej zbliżona wizualnie powiedziałabym, że jednak do kultury Japonii. Co do czasu nie jest prostym określenie go dokładnie więc powiedziałabym, że jest to coś między latami 30, a 60 XIX wieku.
(choć tutaj mogę się mylić)

Tsubaki Hime była dziewczyną z dobrego, zamożnego i konserwatywnego domu. Tuż po jej urodzeniu rodzice wybrali jej męża. Latami ją kształcili, uczyli etykiety i typowych czynności, które dobra żona powinna mieć w małym palcu.
Hime jednak chciała od życia czegoś więcej, choć przestrzegała narzuconych jej z góry standardów i żyła zgodnie z tradycją to zawsze po cichu w ukryciu, gdy nikogo nie było w pobliżu studiowała materiały, które nie były przeznaczone do jej nauki. Przez to wymykanie się wyrosła na niesamowicie inteligentną, sprytną dziewczyne, która wiedzą przerastała nie jednego uczonego. Ramie w ramie z zasobem jej wiedzy, wyróżniała ją również niezwykła uroda i gracja. Kroki, które stawiała idąc były niczym stawiane na powietrzu. Cera jej biała jak mleko, była po prostu idealna, wraz z delikatnymi rysami twarzy i pięknymi głębokimi oczami tworzyły cudowną całość. Mimo wszystkich atutów nie była zarozumiała i nie można było powiedzieć o jej osobie, że szczyciła się pychą, była ona świadoma swojej urody ale w sposób umiarkowany, choć wiedziała, że od niektórych dziewczyn jest ładniejsza to miała też świadomość, że są też dziewczyny od niej ładniejsze. Gdy patrzyła w lustro zawsze w głowie miała złotą myśl, którą kiedyś przeczytała na marginesie zapisków w biblioteczce ojca "Piękno jest względne. Dla jednego co brzydkie, dla drugiego najpiękniejsze", nigdy nie dowiedziała się kto to zapisał ale ukochała sobie tą myśl. Tydzień przed ceremonią zaślubin spotkała ona młodego mężczyzne o urodzie przewyższającej jej urodę. W jej otoczeniu nie było wielu mężczyzn i nigdy nie pomyślałaby, że potrafią oni tak wyglądać. Po dosłownie chwili gdy zaczął z nią rozmawiać wydawało się im, że znają się lata. Od tamtej pory spotykali się codziennie pokryjomu. Oboje byli niesamowicie wykształceni i wygadani, w tematach do rozmów nie było widać końca.
Nadszedł dzień ceremonii, na ich ostatnim spotkaniu pojawiło się dużo smutku i żalu. Wiedzieli, że po zaślubinach już nigdy się nie zobaczą.
Jakie, że wielkie było ich zdziwieie gdy w dzień ślubu okazało się, że to za siebie mają wyjść. Jeszcze większe niż zdziwienie było szczęście, które poczuli. W oczach obojga pojawiły się łzy radości. Po ceremonii Hime zobaczyła w rękach męża zapiski identyczne do tych w pokoju ojca, gdy pokazał jej je bliżej zauważyła dobrze jej znaną myśl ii zapytała go o nią. Niesamowite było jej zdziwienie gdy usłyszała, że zdanie, które było z nią prze prawie całe jej życie wymyśliła niesamowicie bliska jej osoba. Na jej twarzy pokazał się delikatny uśmiech i pomyślała, że tak naprawde to był on z nią w postaci słów, które niczym wiadomość o przyszły spotkaniu, już zawsze były i będą w jej sercu.

Jak widać przy okazji tworzenia tej stylizacji pozbyłam się różu z jej włosów :-P

Nie jestem pewna co do lat w dziesiątkach, ale sądze że to coś między 40-60.

Moja miss jest hrabianką (nie hrabiną) De Loce. Jest dosyć nieszablonową osobą, ponieważ umie odczytywać emocje innych ludzi. Z tego powodu również, nie ma za wielu przyjaciół- bo od razu wie kto jest fałszywy,a kto nie. Jej jedynymi przyjaciółkami są dziewczynki uratowane z sierocej wyspy, które jako jedyne potrafią ją zrozumieć. Moja miss została uchwycona w momencie spaceru po swojej posiadłości. Otrzymała ją w spadku po dziadku- Masteniusie Mikledock. Moja hrabianka, której zapomniałam przedstawić, ma na imię Mori i kocha motyle, które kochają ją również i zawsze towarzyszą jej podczas spacerów, ale nigdy nie odlatują dalej niż do altany łez. (Ech, trochę nieskładnie to brzmi). A więc wracając. Mori bardzo kocha swoją matkę, którą widzi jednak dość rzadko ponieważ jej matka pracuje w swojej pracowni malując szkło. Na sobie ma kilka rzeczy wybranych przez jej matkę do ubrania i pasek tej kobiety, który dosyć rzuca się w oczy. Spódnicę dostałą od matki przed jej pierwszym balem, koszulę dostała kiedy po raz pierwszy przeczytała książkę, kapelusz dostała na urodziny, a parasolkę i kolczyki dostała z okazji świąt. Pasek jej matki ukradła z szafy, kiedy tamta malowała witraże dla księżnej Bonti. Założyła wszystkie te rzeczy żeby poczuć obok siebie matkę, która nie poświęca jej za dużo czasu.

A tak całkiem na serio, to tą stylizację wykonałam głównie dlatego że chciałam użyć tej koszuli. To było od razu jak ją wygrałam na licytacji :-P

Długie suknie zapięte pod szyję, usztywnione gorsetami. Gdzie szło jeszcze spotkać drewniane stelaże zakładane do sukni . moda wiktoriańska XIX
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Przypominam, że konkurs kończy się za tydzień i gorąco zapraszam do zgłaszania się :3

Lahlae pomogła mi ustalić dekadę, bo nawet z tym sobie nie poradziłam. Jeszcze raz dziękuję <3
Prezentuję więc suknię wieczorową młodej arystokratki z lat sześćdziesiątych XIX wieku.

Link do zewnętrznego obrazka

Może oszczędzę sobie kompromitacji i odpuszczę sobie rozbudowany opis stylizacji. Zwyczajnie nie posiadam wystarczająco dużej wiedzy nt. epoki, orientuję się nieco w wyglądzie ówczesnych sukien, ale to cała moja "wiedza" i wolałabym jednak nie wstawić opisu od czapy. Tym bardziej, że nie inspirowałam się samą epoką, a czymś zupełnie innym.

Na defiladzie pełno pasujących do tematu stylizacji, a tu tylko sześć. No jak to tak!
Konkurs kończy się w niedzielę, więc ponownie zachęcam do zgłaszania się :3

Moja miss to nastolatka z bogatego domu, która dopiero wchodzi do towarzystwa. Jeszcze nie skończyła bawić się lalkami, a już musi wyglądać jak jedna z nich. Ciężkie i sztywne ubrania zagłuszają jej osobowość, tylko rude loki nie dały się ujarzmić.
Inspirowałam się Lalką Prusa, jest to zatem przedostatnia dekada XIX wieku. Nie jest to konkretna postać.Główni bohaterzy mogliby ją jednak minąć na ulicy.

Link do zewnętrznego obrazka

Mam nadzieję, że nie napisałam nic głupiego

XIX wiek, i pomyśleć że nie było to tak dawno temu. Koronki, szerokie halki, treny, draperie na sukniach. Wszystko po to żeby zadowalać wyglądem, nie pokazywać absolutnie nóżek i pokazać jaką się jest damą. Ja postanowiłam zrobić dziewczynę z z wysoko postawionego domu, która nie wyszła jeszcze za mąż. Strój idealny na paradowanie po domu wraz z "przyjaciółkami", plotkowanie, picie herbatki i spacer po zapajęczonej piwnicy. Na imię jej Lukrecja. Uwielbia nocne spacery po swoim ogrodzie, gdzie z żywopłotu utworzony został labirynt. Na jego wygranym końcu (jeśli ktoś wiedział jak się tam dostać) znajdowało się specjalnie skonstruowane ogrodzenie wraz z drzwiami, za którymi długimi godzinami spędzała odpoczywając dziewczyna. Uwielbiała to miejsce. Ogrodnik co roku zasiewał tam kwiaty, sprzątał suche liście. Latem zawsze było tam zielono i przyjemnie.

Co do dekady myślę, że jest to początek XIX wieku, czyli coś pomiędzy 1801-1810 ^^

Pewna młoda kobieta przygotowuje się w swoim pokoju do wyjścia. Z jednej strony czuje wielkie szczęście, w końcu dzisiaj po raz pierwszy wybierze się na bal i zostanie wprowadzona do towarzystwa. Z drugiej strony wolałaby zostać w domu i zagłębić się w dalszy ciąg historii z jej ulubionej książki. Pół godziny później kończy przygotowania, a powóz zabiera ją wraz z rodziną na miejsce.
Gdy tylko wchodzi do środku od razu do jej uszu dobiegają delikatne dźwięki smyczków, a jakiś przystojny młodzieniec posyła jej delikatny, ale dyskretny uśmiech. Młoda kobieta z uśmiechem na ustach ostatecznie stwierdza, że książka może jednak poczekać...

Panna młoda z XIX w,a dokładnie z 1900r.

Czas konkursu dobiegł końca.
Dziękuję za wszystkie zgłoszenia.
Możecie teraz komentować zgłoszone stylizacje i typować swoje faworytki. Wyniki pojawią się ok. 22-23 (:

Zakochałam się w stylizacjach Jessica23 (jak to już ktoś kiedyś ujoł podobnie, choć troche inacze to ja dodam tylko, że "jak zwykle wymiotła swoją stylizacją rywalki")
oraz
Rillianne (ma cudowny klimat)
Moje serce skradły również Sartani i jula1243 <3

Moje serce skradły: Jessica23 (wielokrotnie było mówione, że wymiotła konkurencję), Likoris (jako jedyna poszła w azjatyckie klimaty) i Sartani. Niekoniecznie w tej kolejności.

Moje serducha należą do Likosława, Jess i Rillianne. Zgadzam sie z Wami że Jessica wymiotła, Likosław świetnie ujął azjatyckie klimaty i Rilli ze swoim mrocznym ale jak kolorowym klimatem.

najbardziej podoba mi się stylizacja Podoina, ale tak jak powyżej też podoba mi się strój jessica23 ^^

Heh miło że Teru podoba się mój kicz lekki :-)
Nikogo nie zdziwi pewnie że spodobała mi się stylizacja Sartani , wymiotła również konkurencję @Rilliane .

Mi najbardziej przypadły do gustu stylizacje Rillianne i Saeniver

Temat konkursu okazał się chyba dość trudny, ale przyznam, że z mojej strony ustawienie zgłoszonych stylizacji było równie trudne, o ile nie trudniejsze. Ocenienie zgodności z realiami historycznymi, nie zapominając o estetyce, to spore, ale i bardzo przyjemne wyzwanie. Zwłaszcza dla takiego historycznego nerda jak ja.
Żeby już nie przedłużać, przechodzę do wyników.

Pierwsze miejsce.

Udało Ci się stworzyć strój najbardziej osadzony w epoce. Wszystko do siebie pasuje, a drobne odstępstwa są uzasadnione w taki sposób, że trudno się sprzeciwiać. Najbardziej urzekły mnie spódnica od Pięknej, której wątpliwy urok wyjaśniłaś zniszczeniem i wielokrotnym przerabianiem (to jest tak prawdziwe!) i płaszcz ojca. Podoba mi się też to, że jako jedyna postawiłaś na suknię dzienną. Makijaż mający udawać brak makijażu jest prześliczny i dzięki niemu twarz Twojej miss ma w sobie coś z prawdziwej Brontë.
Gratulacje, Twoja stylizacja jest najbardziej dziewiętnastowieczna i najbardziej realistyczna :3

Drugie miejsce.

Twoja stylizacja zachwyca genialnym użyciem warstw! Złożona, falbaniasta spódnica i gładka góra wyglądają razem świetnie i dopiero po dokładnym przyjrzeniu się, można dostrzec, że to nie jest gotowa suknia. Naprawdę świetna robota, zazdroszczę takiej umiejętności łączenia wielu warstw. Dobrze, że postawiłaś na skromne dodatki. Suknia jest wystarczająco strojna.
W Twoim przypadku pominęłam ocenę makijażu, ponieważ spojrzałam na Twoje starsze stylizacje i zauważyłam, że zawsze go używasz.
Jedyne, do czego mogłabym się doczepić, to kolorystyka stroju niepasująca do młodej dziewczyny.  Napisałaś jednak, że inspirowałaś się czymś innym niż stroje z epoki, więc dodałam jej kilka lat c:
Gratulacje!

Trzecie miejsce.

Byłabym bez serca, gdybym nie umieściła tej stylizacji na podium. Jest prześliczna. Biel, delikatność i zwiewność świetnie pasują do okresu, który wybrałaś. Podoba mi się, jak użyłaś sukni Julii, ale najmocniejszymi elementami Twojej stylizacji są makijaż i fryzura. Makijaż, podobnie jak w przypadku pierwszego miejsca, świetnie pokazuje brak makijażu, jest bardzo naturalny i dziewczęcy, a fryzura zachwyca prostotą. Zresztą, wszystko zachwyca prostotą, a ja prostotę uwielbiam przede wszystkim. Tylko rękawiczki niezbyt mi się podobają, kojarzą mi się z Myszką Miki i odbiegają od epoki (:
Gratulacje!

Nie obyło się bez wyróżnień.

Pierwsze wyróżnienie.

Twoja stylizacja była najtrudniejszą do ocenienia. Przyznam, że nie znam się za bardzo na kulturze Japonii, więc gdy tylko zobaczyłam Twoje zgłoszenie, wiedziałam, że czeka mnie dużo researchu. Sięgnęłam do tylu źródeł, do ilu tylko mogłam, jednak wciąż miałam problem ze stwierdzeniem, czy strój jest dziewiętnastowieczny czy jednak nie.
Nie zmienia to faktu, że stylizacja jest bardzo ładna, podobnie makijaż i fryzura, a także opis i zasługuje na wyróżnienie.

Drugie wyróżnienie.

Twoja panna młoda to urocze połączenie mody z końca XIX wieku i już pojawiających się elementów charakterystycznych dla epoki edwardiańskiej, która jest dość trudna do odwzorowania. Bardzo ładna i nie przekombinowana stylizacja, ale jednak nie jestem do końca przekonana do tej czerni, w końcu czarny welon był symbolem żałoby.

Coś wcześniej nieplanowanego.

Byłaś zdecydowaną faworytką publiczności, więc i dla Ciebie przygotowałam małe wyróżnienie (: Gratulacje!

To tyle. Mam nadzieję, że wszyscy dobrze się bawili. To znaczy tak dobrze jak ja. I przepraszam, że wszystkie dyplomy są takie same, ale ostrzegałam – nie mam do tego talentu, więc żeby nie zepsuć, personalizowałam je tylko troszkę.
Dziękuję wszystkim za udział i być może niedługo znów będę mogła Was oceniać w kolejnym konkursie związanym z historią mody c:

Obie moje faworytki w czołówce podium - ukontentowanam ^u^
Dyplomy może i dość podobne, ale jakie ładne ♥
A konkurs był świetny, liczymy na więcej takich

Dziękuję bardzo za drugie miejsce! Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się, konkurencja była bardzo wymagająca, a poziom przedstawionych stylizacji naprawdę wysoki. Gratuluję wszystkim! : D
Dyplomy piękne, już pozwoliłam sobie wstawić go na profil ♥

Zgadzam się z KimKas, oby więcej takich konkursów.

Ojej! Pierwsze miejsce w tym konkursie bardzo mnie cieszy, bo historia mody to mój mały konik, a nad epoką wiktoriańską ślęczałam swego czasu dość sporo. Dyplomy są śliczne, klasyczne i bardzo klimatyczne, jak stara papeteria.

Gratuluję też pozostałym dziewczynom!