Jedna dziewczyna uwielbiała grywać w RPG. Mimo to chodziła normalnie do szkoły, pracowała, uczyła się. Lecz kiedy miała wolne całe dnie potrafiła spędzić na rozgrywce z innymi ludźmi w internecie. Pewnego dnia zapisała się do nowego RPG o tematyce komediowej z nutą fantasy. Utworzyła Kartę Postaci i poszła spać, mając nadzieję, że następnego dnia rozpocznie się rozgrywka. Jednak kiedy otworzyła oczy nie ujrzała swojego pokoju, tylko nieznane sobie miejsce. Zaskoczona wyszła na zewnątrz, a tam był świat niczym z bajki. Lekko różowe niebo, latające między chmurami smoki oraz niesłychane istoty.Cofnęła się i spojrzała w lustro, wyglądała jak jej postać w RPG. Wszystko stało się jasne - przeniosła się do rozgrywki. Jednak nie była sama, pewien chłopak zainteresował się dziewczyną. Jednak nic nie wskazywało na to, że pochodzi z "normalnego" świata. Prawdopodobnie był dla normalnych graczy czymś takim jak NPC. Ale dziewczyna nie ma wyboru i musi mu zaufać, by przystosować do reguł panujących w tym miejscu. Nie wie jednak, że to właśnie on ją ściągnął, by zabić tą samotność w świecie, którym on kieruje. Dziewczyna była czymś czego się nie spodziewał i nie mógł rządzić.

 

A więc chodzi tutaj o to, że mamy parę i to z dwóch różnych światów. Chłopak jest tutejszy i wie na czym świat polega. Dziewczyna jest w sumie zdana na jego łaskę, ponieważ chce jakoś wrócić do domu. Ale nie wie jak, a innych w sumie się boi. Czy odkryje jaką tajemnicę może skrywać chłopak na temat tego świata? Może jednak uda mu się zmusić ją by tutaj została. To zależy od nas. Mam nadzieję, że nie jest to zbyt zawiłe. c:



1.1 Dziewczyna z normalnego świata~ @Maruki
1.2 Chłopak, pan świata RPG ~ Asuu



Znamy i kochamy. Przestrzegamy ogólnego regulaminu forum, więc nie ma co więcej dopisywać.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka

 
 

|| Imię ||
Jasper

|| Nazwisko ||
Nie posiada, ale przedstawił się jako Lion

|| Wiek ||
Nieokreślony. Wygląda na 18.

|| Płeć ||
Mężczyzna

|| Rola ||
1.2 - chłopak, pan świata RPG

 



|| Włosy ||
Blond

|| Oczy ||
Zielone

|| Wzrost ||
198 cm


 
 
   

Ostatnio zmieniony przez Asuu (24-07-2014 o 00h35)

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

No to zaczynamy! Na początek informuję, że dopiero się poznają. Znajdują się w małej wiosce o nazwie Armer. Tutaj dziewczyna się obudziła, a na powitanie każda osoba wydaje się wrogo nastawiona i pozbawiona emocji. Dalej to już nasza inwencja twórcza

Link do zewnętrznego obrazka

W końcu po tak długim czasie nie będę sam. Znaczy się nigdy samotny nie byłem, ponieważ tyle istot żyje razem ze mną w tym świecie, ale oni nie mają wolnej woli. Wykonują każdy mój rozkaz, zachciankę i gdzie tutaj niby ma być jakaś spontaniczność? Wszystko wydaje się nudne i przepełnione brakiem emocji. Dlatego postanowiłem sięgnąć po radykalne środki. Ściągnąłem do tego świata dziewczynę, która w końcu jakoś rozbawi moje życie. Oczywiście pozostawiłem jej wolną wolę, więc może robić wszystko czego się nie będę spodziewać. No może nie wszystko... Spodnie chcę na razie pozostawić na swoim miejscu. Same oczekiwanie wprawiało mnie w podekscytowanie. Jeszcze parę chwil i będę mógł cieszyć się prawdziwą rozrywką!
Jeśli nie mogłem się doczekać ujrzenia dziewczyny, to podróż była nieznośna. Mój zamek leży w samym sercu tej krainy, a zaklęcie teleportacji jakby wyrzuciło ją na odległą granicę. Więc co mogłem zrobić jak nie wsiąść na wierzchowca i ruszyć galopem? Kiedy po mozolnej podróży znalazłem się na miejscu, daleko mi było do majestatu Pana. Cały w kurzu, zmęczony rozglądałem się za dziewczyną. Z tego co pisała miała mieć blond włosy. Oddałem konia do stajni, by idealnie wcielić się w swoją rolę. Teraz będę zwykłym człowiekiem, a nie Panem tego wszystkiego.
Przyglądałem się jak Setsuka próbuje zorientować się w sytuacji. Poczekam jeszcze chwilkę na odpowiedni moment. Niech będzie zdesperowana, a Ci mieszkańcy mogliby trochę bardziej być szorstcy jak stare spodnie jakiegoś dziadka.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka

W duchy byłem dumny z moich marionetek, które pięknie olewały nową istotkę. Przez jeszcze jakiś czas, przyglądałem się jak obracali się na pięcie i szli dalej, nie dając dać do słowa Setsuki. Jednak wieki nie można się przyglądać temu samemu, chociaż przyznam, że nie spodziewał się, iż dziewczyna tak szybko znajdzie w sobie jakąś odwagę. Wyszedłem na ulicę i postanowił znaleźć się tak blisko dziewczyny, by zostać przez nią zaczepiony. Będę odgrywał rolę wspaniałego bohatera, który wybawia niewiastę z wieży. No w tej sytuacji to z samotności, ale co tam.
Jednak dziewczyna jakoś mnie nie zaczepiała, więc sam postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce. Nie chce mi się już czekać, kiedy tak wiele czasu spędziłem w samotności. Podszedłem jeszcze bliżej, aż w końcu znalazłem się za jej plecami jak jakiś morderca czyhający na swoją ofiarę. Ale by tak nie odstraszać wzrostem, lekko się schyliłem i szepnąłem jej do ucha.
- Witaj... Widać, że masz problem z porozumieniem się z mieszkańcami. 1
Jak ona na to zareaguje? W końcu jakaś niewiadoma w moim życiu! To takie ekscytująca, ale nie dam tego po mnie zobaczyć. Lekki uśmieszek wystarczy, chociaż mam ochotę szczerzyć się jak psychopata.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Nie, jest dobrze, ja teraz mogę dziwnie pisać bo myłam łazienkę no i nawdychałam się różnych oparów. xD

Link do zewnętrznego obrazka

Kiedy przyłożyła sztylet do mojego gardła, nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Na serio tego nigdy bym się nie spodziewał! Coś wspaniałego! Nie znać ruchu osoby naprzeciw Ciebie, jest czymś niesamowitym. By było naturalnie, spowodowałem, że kilka osób spojrzało na tą scenę pełni zaskoczenia. Kilka z moich marionetek szeptało, a nawet ktoś pobiegł prawdopodobnie po strażnika. Chociaż nie, nie prawdopodobnie. Wiem, że chłopiec pobiegł w tamtą stronę, ale nie wezwie nikogo. Chodzi tylko o pozory, chyba, że będę musiał wymusić taką sytuację.
- Jeśli traktujesz tak każdą osobę, która chce Ci pomóc to nic dziwnego, że nikt tego nie chce zrobić - powiedziałem i spokojnie odsunąłem ostrze od mojej szyi. - Ale skoro tak sobie świetnie radzisz to się oddalę... Powodzenia w uczeniu się języka tego królestwa! Bez tego nigdy się nie dogadasz.
Obróciłem się na pięcie i normalnym krokiem szedłem przed siebie. Czy zaciekawię dziewczynę, albo wręcz zmuszę by za mną poszła. W końcu nikt jej tutaj nie rozumie, oczywiście w tym sam pomogłem. Jestem jedyną osobą z jaką się dogada.

Ostatnio zmieniony przez Asuu (24-07-2014 o 15h13)

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka

Nie musiałem długo czekać, aż mnie dogoniła. Przyglądałem się jej kiedy zagrodziła mi drogę. Wyglądała jakby rzeczywiście żałowała swojego czynu, ale nawet nie wie jak mnie to ucieszyło. Nikt kto nie żył tyle lat w samotności nie zrozumie tego co trawi moją duszę. Niby wydaje się czymś fajnym, kiedy kontrolujesz wszystko, ale to jest takie nudne. Po paru dniach odkrywa się, że nie ma co robić. Zmuszanie ludzi, a raczej marionetek do zabawnych sytuacji nie wydaje się tak ciekawe po paru razach.
Ponownie się uśmiechnąłem. Byłem już głodny kolejnych szokujących reakcji tej dziewczyny. Chociaż trochę mogłem się domyślić co zrobi jak w przypadku dogonienia mnie, ale nie wiedziałem na pewno. Rozejrzałem się, by udać, że czegoś się obawiam. Bez słowa chwyciłem dziewczynę za ramię i pociągnąłem w sobie znanym kierunku. Chłopiec, który pobiegł po strażnika poinformował go o zajściu. Jednak tylko po to, by bardziej przekonać dziewczynę do siebie. Gdzieś za nami Strażnik wołał gdzie jest ta dziewczyna.
- Załóż to na siebie - podałem jej mój płaszcz.
Jak trudno ukryć narastające we mnie emocje. Teraz muszę być poważny, ale w głębi śmieję się! To jest tak zabawne.
W końcu zobaczyłem gospodę. Idealne miejsce na rozmowę. Wprowadziłem dziewczynę do środka i posadziłem w najciemniejszym kącie.
- Teraz możemy porozmawiać... Niezbyt mądrze wyciągnęłaś broń na środku ulicy - westchnąłem i poprosiłem przechodzącą pracownicę o napitek.
Dziwnie jest mówić coś do tych marionetek... Zazwyczaj wystarczy, że trochę sie skupię i robią wszystko co zechcę. Ale ta dziewczyna nie musi wiedzieć kim jestem. Nie będzie zabawnie, kiedy dowie się, że to ja ją ściągnąłem.
- Chcę Ci pomóc, ponieważ nie mówisz językiem tego królestwa. Ale stawiam jeden warunek... Trzymaj swoje sztylety z dala od mej osoby - uśmiechnąłem się promiennie. - A... Jestem Jasper, a ty?

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka

Kiwnąłem głową do pracownicy, która postawiła przed nami dwa kufle. Teraz powinniśmy mieć spokój, ale jak wiadomo to nigdy nic nie wiadomo. Na chwilę obecną nie widzę sensu bawienia się marionetkami, więc wszystko powinno toczyć się normalnie. Chociaż nie koniecznie, ponieważ dziewczyna nie miała schematu działania. Teraz była miła i potulna jak baranek, ale ciekawe jak na długo. Na wspomnienie o damach, uśmiechnąłem się szerzej.
- Jeśli damy noszą przy sobie broń, to wolę nie wnikać co mają przestępcy.
Na kpiący ton, upiłem łyk piwa. Pewnie do końca mi nie ufała, chociaż jako jedyny z nią rozmawiam. Jednak spokojnie, jeszcze się poprawi i nie będzie mieć przy mnie pohamowań. Wszystkie swoje myśli mi wyjawi, ale nie teraz. To byłoby zbyt nudne, gdyby zaufała mi od razu.
- Mi także miło Panienkę poznać - przy tym lekko się skłoniłem, chociaż siedziałem. - A teraz odpocznijmy i trochę porozmawiajmy. Skąd przybyłaś? Język którym się posługujesz, jest uznawany tutaj za wymarły.
Uśmiechałem się przy tym lekko, co jakiś czas upijając trochę napoju z kufla.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Link do zewnętrznego obrazka


Obserwowałem jak Setsuka odsuwa od siebie kufel. Przyznam, że było to dla mnie dziwne. Zwłaszcza, że piwo było napitkiem powszednim i chętniej się je piło niż brudną wodę. Oczywiście w miejscach jak to, bo w lepszych domach jest dostęp do win, nalewek oraz czystej wody. Osoby niższym stanem, musiały zadowalać się piwem i kompotami, jeśli zbiory były na tyle obfite by sobie na to pozwolić. Jak się nie powodziło to po prostu gotowało się wodę ze studni lub rzeki i kilka razy się odcedzało, by pozbyć się niechcianych robaków oraz brudów.
- Właśnie widzę. Gdyby nie sytuacja to bym powiedział, że mam do czynienia z kimś wysoko postawionym, a to przez to, że odsunęłaś od siebie kufel... Pewnie jesteś przyzwyczajona do czystej wody, którą można spokojnie pić. Tutaj bezpieczniej jest nawarzyć piwa, niż spróbować bezpośrednio wodę z rzeki.
Jestem cholernie, ups przepraszam to ponoć brzydkie słowo. Więc jestem bardzo ciekawy jak wygląda świat Setsuki. Czy wszyscy są tacy nieprzewidywalni? Może jednak ktoś nimi rządzi? Jednego jestem pewien, posiadają dziwne maszyny. Dzięki pomocy jednej z nich nawiązałem "kontakt" z dziewczyną. Chociaż w sumie nie wiem o co dokładniej w tym chodziło, ale kontakt był więc zaklęcie przyzwania mogło działać.
Kiedy odpowiedziała na moje pytanie, spojrzałem na nią zaskoczony. Żadna nazwa nic mi nie mówiła. Planeta, Japonia? Co to w ogóle jest? Ziemię to kojarzę, bo chodzimy po niej. Ale planeta Ziemia? Chciałem o to wszystko wypytać, ale się powstrzymałem. Będę miał nie jedną okazję, a teraz wypada odpowiedzieć na pytanie 'damy'.
- A więc moja Pani, teraz znajdujemy się w wiosce Armer, która należy do królestwa Etnar - wyciągnąłem z kieszeni kawałek złożonego papieru, który rozłożyłem i położyłem na stole, wskazując na największy kontynent z mapy - Nasza wioska leży na zachodniej granicy królestwa, jak wejdzie się na jeden z pagórków można dostrzec niekończącą się taflę oceanu potworów - mój palec przesunął się przez ocean i zatrzymał na kolejnej wyspie/kontynencie - To jest naturalną granicą z królestwem Deef, odwiecznym wrogiem władcy.
Odruchowo swoje myśli skierowałem do tamtego królestwa. Było to jedno z tych, gdzie uciekli moje marionetki, ciesząc się, że tam nie mam nad nimi władzy. Gdybym od początku, był świadom tego co potrafię.
W skrócie opisałem dziewczynie, że królestwo w którym się znajdujemy jest otoczone morzami i oceanami, a na sąsiednich wyspach/kontynentach są wrogie państwa.


Mam nadzieję, że nie było to zbyt skomplikowane ; ;

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*