Link do zewnętrznego obrazka
Pewien chłopak wpada w poważne kłopoty finansowe. Stracilł pracę, a do tego studiuje i musi opłacać czesne za szkołę. Bez stałego dopływu gotówki jest to jednak zadanie z lekka niemożliwe. W związku z tym, postanawia uciec się do rozwiązań ekstremalnych - opracowuje plan kradzieży na najbogatszych mieszkańcach Londynu. Nie jest to jednak zadanie proste : musi po pierwsze zdobyć ich zaufanie, a po drugie dostać się do ich domów. Następny etap planu to przejęcie kart kredytowych i płatniczych. Ostatni punkt zakłada włamanie się do bazy danych banku i sczyszczenie gotówki z konta właściciela. Wszystko ładnie, pięknie, perfekcyjnie, ale czy to aby na pewno tak łatwe, na jakie wygląda? Zwłaszcza, że po piętach naszemu  przyszłemu kryminaliście depcze zauroczona chłopakiem bogata właścicielka jednego z kont bankowych...
Co zrobią, jeśli zostanie nakryty? Jak zachowa się zakochana w chłopaku kobieta? I czy przypadkiem w obliczu niebezpieczeństwa znajomość głównych zainteresowanych przerodzi się w coś więcej? A może przeszkodzi im "jej ojciec"? Co z tego wszystkiego wyniknie? Czy to w ogóle ma prawo się udać...? To już zależy od nas.
Link do zewnętrznego obrazka
1.1 - chłopak, zamieszany w plan kradzieży, haker ~ @Rachel8 ~ jako ~ Louis Avila ~

1.2 - zakochana w chłopaku młoda właścicielka galerii obrazów ~ nisiam ~ jako ~ Henriette Levittoux ~

Link do zewnętrznego obrazka

~ KP wygląd realny, czas na zrobienie 24h od zaklepania (w razie czego - piszcie)
~ Przekleństwa cenzurujemy (&#$@), oczywiście "cholera" dozwolona (;
~ Nie kłócimy się, ani nie obrażamy. Mamy się dobrze bawić!
~ Proszę o poprawność gramatyczną. Posty przynajmniej sześć linijek tekstu, choć szczerze wierzę, że stać nas na więcej (;
~ Staramy się pisać dwa razy w tygodniu, o dłuższych nieobecnościach piszcie do mnie na pw.

W razie jakichkolwiek pytań piszcie śmiało. Jestem, żeby pomóc, nie żeby Was ścigać z nożem (;.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Imię : Louis

Nazwisko : Avila

Wiek : 22 lata

Data urodzenia : 28 maja

Płeć : mężczyzna

Orientacja : hetero

Pochodzenie : Francja/Anglia

Rola : 1.2

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Włosy : ciemnobrązowe

Oczy : szare z błękitnymi refleksami

Waga : 80 kg

Wzrost : 187 cm

Sylwetka : dobrze zbudowana, atletyczna, wysportowana

Znaki szczególne : tatuaż na przedramieniu "La vie est un cadeau" - (życie jest darem)

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Louis jest uparty, jak osioł. Zawsze wytrwale dąży do swojego celu, choćby miał nie wiadomo jak się poświęcić. Osiąga wszystko, czego zapragnie i nie słucha ludzi, którzy próbują mu perswadować swoje racje, tłumacząc, że nie ma na to szans. Dla niego pojęcie "niemożliwe" nie istnieje w słowniku - sam określa swoje predyspozycje i sam decyduje o tym, czy jest w stanie coś zrobić, czy nie.
Jest wiecznym optymistą. Może być wykończony po nauce do sesji, głodny i wściekły, a i tak będzie się uśmiechać, żartować i podnosić na duchu wszystkich dookoła. Należy do osób, które dają dobre rady, ale niekoniecznie same potrafią sobie poradzić z problemami. Lou nie zna słowa "nie". Mógłby zarwać noc i dostać grypy żołądkowej, a i tak zorganizowałby całą imprezę, gdyby ktoś z jego przyjaciół obchodził tego dnia urodziny (oczywiście przespałby balangę na górze). Często ukrywa swoje prawdziwe uczucia pod maską uśmiechu i robi  dobrą minę do złej gry. Tylko osoby, które dobrze go znają potrafią dostrzec błysk smutku w jego oczach, kiedy coś idzie nie tak. Louis za nic nie przyzna się, że czuje się nie najlepiej. Nie lubi zwracać uwagi na swoje problemy, żyjąc w przekonaniu, że wszyscy mają ich więcej od niego i nie ma sensu zawracać im tym głowy. Będzie udawał, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, a wieczorem po prostu weźmie tabletki na sen i położy się do łóżka, żeby nie myśleć.
Jego znajomi twierdzą, że za bardzo angażuje się we wszystko, co robi i potem włóczy się po świecie, niczym cień człowieka. To parcie do osiągania sukcesów zostało mu jeszcze ze szkoły. W  tamtych czasach był klasowym kujonem i bardzo wiele czasu spędzał na nauce, co zaowocowało mnóstwem informacji w jego głowie. Teraz zastępuje mu to praca. Co prawda bardzo się zmienił. Nie jest już nieśmiały, ani cichy, otwarcie wyraża swoje zdanie. Przestał bać się życia, przez co zdarzyło mu się wpadać w kłopoty.


Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
  Kiedy tylko skończył szkołę, uznał, że to dla niego za mało i wybrał się na studia na kierunku "literatura francuska". W międzyczasie udało mu się dorwać pracę informatyka, ale szybko się tym znudził i zabrał się za pisanie programów komputerowych. Był dobry do tego stopnia, że z powodzeniem mógłby stać się hakerem. Zdarzało mu się odrobinę nadszarpnąć prawo i miewał kontrole policyjne, ale zawsze jakoś to załatwiał. Znudziło mu się życie grzecznego chłopca, wiecznie siedzącego nad książkami. Po szkole bardzo się zmienił, dawniej był nieśmiałym kujonem, gotowym dać wszystkim spisać swoje lekcje. Stwierdził, że czas zacząć cieszyć się swoim pobytem na Ziemi - imprezy, nielegalne wyścigi na motorach z kumplami, przy tym wszystkim jeszcze praca i studia. Ledwo wyrabiał się na zakrętach, ale jakoś dawał sobie radę.
Dwa lata wstecz podczas jednego z wyścigów Louis miał poważny wypadek. Wjechał motocyklem na zamarznięty odcinek drogi i wpadł w poślizg, w wyniku którego zderzył się z drzewem. Miał sporo szczęścia, ponieważ wyleciał z siedzenia i wylądował w zaspie śnieżnej, ale i tak doznał poważnych obrażeń.
Tego samego dnia, podczas, kiedy chłopak był operowany, jego ojciec dostał ataku serca i zmarł. Louis dowiedział się o wszystkim dopiero wtedy, kiedy się wybudził. Nie mógł sobie poradzić ze śmiercią ojca, który jako jedyny go wychowywał. Matka zostawiła ich, kiedy miał zaledwie trzy lata i więcej o niej nie słyszał. Nie był w stanie darować sobie faktu, że nie miał szansy się z nim pożegnać. Usłyszał wtedy od znajomego, że widocznie ktoś musi umrzeć, żeby druga osoba mogła żyć. Wtedy Louis zdecydował się na swój tatuaż ("Życie jest darem"). Zaczął bardziej uważać na to, co robi, ale nigdy nie przestał się zapracowywać. Postanowił odnaleźć swoją matkę w internetowej bazie danych, zaczął grzebać w urzędowych archiwach i udało mu się. Teraz jest w trakcie rozważania, czy odwiedzenie jej ma jakikolwiek sens. Z pracy zwolniono go za grzebanie w archiwum firmy. Dowiedział się, że szykuje się redukcja etatów. Teraz jest bezrobotny i spłukany. Nieciekawie...

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Lubi+/Nie lubi- :

+ Ciężką pracę/Lenistwo -
+ Szczerość/Kłamstwo -
+ Kwaśne/Słdokie -
+ Swój motor/ - Przydługich podróży samochodem
+ Duże przestrzenie/ - Długie przebywanie w małych pomieszczeniach
+ Muzyka/ Hałas -
+ Przyjaciele/ - Rodzina ojca
+ Herbata/ - Kawa
+ Książki/ - Seriale
+ Cisza/ - Rozmowy o swoich problemach

Ciekawostki :
~ Jego ojciec był z pochodzenia Francuzem, ale Louis urodził się w Anglii. Jego matka jest Brytyjką.

~ Louis sam zajmuje się serwisem swojego motoru. Jest całkiem niezły, jeśli chodzi o motoryzację.

~ Zabrał się za pisanie książki, ale nikt o tym nie wie. Po wypadku zaczął się zastanawiać nad sensem swojego życia i mniej więcej o tym jest jego dzieło.

~ Od śmierci ojca był zmuszony bardziej zainteresować się jego francuską rodziną, ale szczerze jej nie cierpi. Krewni ojca demotywują go we wszystkim, co robi, powtarzając, że będąc "młodocianym przestępcą" do niczego w życiu nie dojdzie.

~ Postanowił, że jednak odwiedzi swoją matkę. Jest to dla niego trudna decyzja, ale chce w końcu się dowiedzieć, dlaczego go zostawiła bez słowa wyjaśnienia.

~ Wiele dziewczyn ogląda się za nim, od kiedy przestał wyglądać, jak typowy kujon, ale on raczej tego nie zauważa, bo nadal nie wierzy w siebie.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-07-2014 o 16h39)

Link do zewnętrznego obrazka
Krótkie informacje wstępne : mamy środę, drugiego maja, godzina dwunasta w południe. Louis wybiera się do galerii obrazów, której właścicielką jest Henriette. Ma nadzieję poznać tam potencjalne ofiary kradzieży, której ma zamiar dokonać.


Szedłem chodnikiem w samym środku centrum. Dopiero zaczął się maj, a temperatura już nie dawała się znosić, co było o tyle dziwne, że działo się to w Wielkiej Brytanii, gdzie pogoda zwykle nie jest tak łaskawa. Żeby było ciekawiej wcisnąłem się w białą koszulę, spodnie garniturowe i marynarkę, żeby wyglądać w miarę wiarygodnie. Cóż, najwyraźniej odbiło mi do reszty. No, pomijając fakt, że wydałem na ten gajer ostatnie pieniądze, ponieważ ja naiwny, sądzę, że znajdę sobie jakiegoś łatwowiernego idiotę, który da się okraść.
"- Taaak, powodzenia, Louisie! Na pewno ci się uda!" - prychnąłem na siebie w myślach.
I tak nie miałem innego wyjścia, biorąc pod uwagę, że zwolnili mnie z pracy i z taką reputacją nigdzie się nie dostanę, chociaż już próbowałem składać CV w różnych firmach. Oczywiście nie dało to oczekiwanych skutków. Nadal pozostawałem bezrobotnym mieszkańcem Londynu. Gdybym nie znalazł źródła gotówki do przyszłego miesiąca - zapewne eksmitowaliby mnie na bruk. 
Tak więc, postanowiłem jednak wprowadzić swój pomysł w życie. Musiałem przyznać, że nie był to wcale pomysł tak głupi, jak mogłoby się wydawać. Ale trzeba było ciężko nad nim popracować.
Rozpiąłem guziki koszuli przy kołnierzu, bo było potwornie gorąco. Odpiąłem ich chyba z sześć. Oby mnie tylko wpuścili do tej cholernej galerii...
Dotarłem na miejsce. Tak, jak opisywał mi znajomy, budynek stał wtopiony w kilka londyńskich kamienic, praktycznie w samym centrum miasta. Biały, zadbany i ozdobiony płaskorzeźbami - idealne miejsce, żeby poszukać kogoś z wysokim stanem konta.
Wszedłem do środka, ochroniarz nawet na mnie nie spojrzał. Pomimo tego, że był środek tygodnia w budynku znajdowało się sporo osób. Mógłbym śmiało rzec, że coś koło pięćdziesięciu. Wszyscy porządnie wystrojeni. Dobra, pomysł z garniturem miał swoje plusy - przynajmniej nikt mnie o nic nie podejrzewał. Postanowiłem przejść się po galerii, udając, że oglądam obrazy tak, żeby zauważyli mnie wszyscy odwiedzający. Jeśli ktoś się mną zainteresuje, na pewno sam potem do mnie podejdzie i zacznie rozmowę. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Zacząłem przechadzać się powolnym krokiem po galerii. Oglądałem płótna, akwarele i oleje. Szkice i sztukę współczesną.  Potem znalazłem się na powrót w miejscu, z którego wyruszyłem. Podszedłem do jednej ze ścian i zająłem się oglądaniem jednego z obrazów, który przedstawiał baletnicę. Z podpisu wywnioskowałem, że autor był francuzem.  Teraz wystarczyło tylko czekać...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-07-2014 o 16h31)

Link do zewnętrznego obrazka
Tak, jak się domyślałem, nie musiałem czekać długo. Podeszła do mnie dość młoda kobieta o blond włosach i zielonych oczach, ubrana w elegancką sukienkę. Dobry gust? Kobieto, gdybyś tylko wiedziała... Uśmiechnąłem się do siebie w myślach. Odwróciłem się do niej, widziałem ją tutaj już wcześniej, kiedy piła kawę.
- Dziękuję - powiedziałem, delikatnie się do niej uśmiechając. Czy mi się zdawało, czy rzeczywiście patrzyła na mnie jakoś tak dziwnie? Człowieku, odpuść! Jest upał, a ty paradujesz w garniturze! Jak niby ma na ciebie patrzeć?
- Widziałem też inne prace tego artysty. Znakomity. Nawet, jeśli nie można go nabyć, i tak cieszy oczy. Gratuluję takiej perełki - uśmiechnąłem się ponownie. Przedstawiła się. Ja również podałem jej rękę, delikatnie ujmując jej dłoń. - Louis Avila. Bardzo mi miło. Jest pani Francuzką, mam rację? Chyba mamy ze sobą wiele wspólnego, bo ja również pochodzę z kraju Moneta - puściłem do niej oko.
Jest właścicielką, tak? Gruba ryba... Teraz wystarczy tylko nie zdejmować jej z haczyka...
Musiałem się spokojnie zastanowić, co robić dalej i jak postępować, żeby jej nie spłoszyć. Na całe szczęście zanim wybrałem się do galerii zdążyłem wkuć na pamięć kilka rozdziałów o malarstwie od klasycystycznego do barokowego. Oby to mi wystarczyło...
- Szukam czegoś na prezent dla przyjaciela. Jest pisarzem i właśnie świętuje wydanie swojej powieści. Chciałbym, aby było to coś nietuzinkowego, wyjątkowego... Rozumie pani? Coś, co będzie przykuwać wzrok, kiedy tylko ktoś wejdzie do pokoju. Tak, jak ta piękność - uśmiechnąłem się, wskazując delikatnie głową na obraz baletnicy.
Połknij haczyk, połknij haczyk... - modliłem się w duchu.
Jeśli wszystko pójdzie gładko, jutro o tej porze będę pił z nią kawę w jakimś wytwornym saloniku w drogim mieszkaniu na jednej z głównych ulic. Jeśli nie, to cóż... Będę musiał poszukać innej naiwnej...
Ciągle musiałem sobie powtarzać, że nie mam wyboru i dlatego zdusiłem w sobie wszelkie wyrzuty sumienia, których w tej chwili na całe szczęście nie odczuwałem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (05-07-2014 o 09h35)

Link do zewnętrznego obrazka
Zaczęła coś opowiadać o obrazach. Słuchałem jej, ale nie jakoś przesadnie, bo wciąż zastanawiałem się, co zrobię, jeśli ten plan jakimś cudem nie wypali. Trzeba będzie poszukać kogoś innego, a ja stanowczo nie miałem na to czasu. Musiałem działać szybko i skutecznie, jeżeli chciałem dożyć przyszłego miesiąca i nie zginąć z głodu.
Pokazała mi obraz ze studnią. Faktycznie był dość... przygnębiający. Ciężkie kolory i jeszcze ten dom w oddali, wyglądający, jak miejsce stacjonowania duchów...
- Faktycznie ma w sobie głębię, ale sądzę, że na taką okazję przydałoby się coś nieco weselszego. Mówiła coś pani o drugim obrazie, który został już zamówiony. Mógłbym zobaczyć jego zdjęcia? Jeśli to oczywiście nie problem - uśmiechnąłem się do niej. - Jeżeli te kolory są w rzeczywistości tak piękne, jak to pani opisywała, to uważam, że dokonamy transakcji. I będzie to raczej lepsza motywacja do działania dla mojego przyjaciela, piszącego romantyczne książki - puściłem do niej oko.
Dobra, Louis, spokojnie. Pierwsza część planu zaliczona, teraz tylko punkt drugi...
I dlaczego ja ciągle mam wrażenie, że ona patrzy na mnie w dziwny sposób...?
Zupełnie, jakby czegoś ode mnie chciała... A może tak zachowują się właśnie właściciele galerii, którzy chcą upchnąć bogatym klientom obrazy? Nie wiem, nigdy wcześniej nie miałem z tym do czynienia i nigdy w życiu nie kupowałem obrazu. Swoją drogą, mogłem wymyślić coś innego, niż obraz! Przecież, jak przyjdzie mi zapłacić za to wzniosłe dzieło, to złapię się za głowę, dostanę zawału i wyląduję w grobie! W sumie... Zawsze to jakaś alternatywa dla bycia bezdomnym...
Co robić? Dobra, z tego co mówiła, obraz będzie tutaj dopiero za tydzień. Do tego czasu zdążę to wszystko poodkręcać i już dawno będę miał  w garści jej kartę płatniczą. Przecież nie będzie mnie podejrzewać, pomyśli, że okradł ją jakiś dzieciak na środku ulicy, co w Londynie jest dość popularne. Najważniejsze jest tylko, żebym zdobył jakoś jej zaufanie. Musi być pewna, że nie byłbym zdolny do czegoś tak wyrachowanego i pozbawionego sentymentu. Czas zostać dżentelmenem, Louisie!
Nagle poczułem, jak mój telefon wariuje i nagle mnie olśniło!
- Przepraszam, muszę odebrać - uśmiechnąłem się przepraszająco.
- Louis? Gdzie ty jesteś do jasnej cholery? Profesor grozi, że jak opuścisz jeszcze chociaż jeden wykład, to cię zawiesi! - usłyszałem głos mojego przyjaciela, Christophera.
- Kupiłaś obraz? Ale jak to : kupiłaś obraz? Właśnie jestem w galerii, w centrum! Dlaczego nawet do mnie nie zadzwoniłaś? - mówiłem, starając się naśladować pretensje w głosie.
- Louis, co ty odwalasz?! Nawdychałeś się czegoś?
- Ech, jest chociaż ładny?
- Stary, ja nawet nie chcę wiedzieć, co to za zabawa. Za dwie godziny najpóźniej masz być na uniwerku. Trzeźwy i w miarę sprawny umysłowo! Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, nie masz wyboru. Na razie.
- Dobrze, Chloe. Wpadnę go obejrzeć. Do zobaczenia - rozłączyłem się. - Bardzo panią przepraszam, moja szwagierka zadzwoniła, że wraca z Brukseli z obrazem... Naprawdę strasznie mi przykro, że zmarnowałem pani czas... Może w takim razie da się pani zaprosić na kawę w ramach wynagrodzenia? Wstyd mi, że zabrałem pani tyle czasu... - spojrzałem na nią, uśmiechając się delikatnie pod nosem, starając się robić wrażenie skruszonego.

Link do zewnętrznego obrazka
Okay... Robi się niebezpiecznie... Ona coś kręci z tą kawą. Nie ma czasu, spotkanie... Cholera jasna!
Zaczynałem się denerwować, w końcu taka szansa się raczej prędko nie powtórzy!
Zaraz : pojutrze? Dobra, może jakoś ubłagam profesora, żeby dał mi wolne w ten piątek... Lunch? W porządku, niech będzie i lunch, tylko, żebym nie wylądował w polu!
- W takim razie, bardzo się cieszę - uśmiechnąłem się.
Chce mój numer? A, proszę bardzo!
Szło mi naprawdę nieźle, byłem przekonany, że to ja będę ją błagać o numer, a tutaj taki nagły zwrot akcji... Oczywiście dobry, nawet bardzo. Jak tak dalej pójdzie, to dostęp do jej konta będę miał dwadzieścia cztery na dobę, sama da mi pin!
Dobrze, Louis : nie rozmarzaj się tutaj, bo i tak nic jeszcze nie jest przesądzone...
- Oczywiście, że to nie problem! Numer ma pani na tej wizytówce - na szczęście miałem przy sobie wizytówkę z ozdobnym napisem "Wydział Literatury Francuskiej", a pod spodem nazwę uniwersytetu. Powinno pójść dobrze...
Ale : zaraz! CO?! Jak to chce oglądać obraz? Przecież ja nie mam żadnego, cholernego obrazu! No, to się wpakowałem, nie ma co! Genialnie! Mogłem to przecież przewidzieć, na miłość Boską...
Ale zaraz... Mam pewien pomysł...
Ciotka Rossalinde niedawno kupiła wielki obraz Moneta, podobno zaginiony podczas wojny i nigdy nie wystawiany. Zapłaciła fortunę za pejzaż księżyca i gwiazd nad polem zboża! Artysta uchwycił także podobno nocne, błękitne motyle i świetliki. Oby był tym, za co wzięła go ciotka...
- Tak, to świetny pomysł. Bardzo dziękuję. Tylko, wybaczy mi pani na chwilę? Muszę wykonać telefon - uśmiechnąłem się przepraszająco.
Wyszedłem na chwilę przed galerię i zadzwoniłem do mojego kuzyna, Armanda.
- Halo?
- Armand? Ciotka w domu?
- Nie... A o co chodzi? Znowu potrzebujesz pieniędzy?
- Niezupełnie. Słuchaj : poznałem właśnie właścicielkę galerii obrazów w centrum. Chce obejrzeć tę zdobycz ciotki, Moneta... No, wiesz, o co mi chodzi! W każdym razie, ona uważa, że to jest obraz, kupiony w prezencie, dla mojego przyjaciela, powieściopisarza, który...
- Nie kończ. Mów, co mam robić - odetchnąłem. Armand to jedyna osoba w tej rodzinie, z którą znalazłem wspólny język.
- Chloe ma udawać moją szwagierkę, która przywiozła ten obraz z aukcji w Brukseli, a ty mojego brata. I wszyscy doskonale znacie pisarza, który właśnie ma zamiar wydać swoją pierwszą powieść romantyczną. Acha! Posprzątajcie w domu, niech Nicolas przyniesie ten obraz z piwnicy i postawi go na stole w salonie. I niech ktoś kupi jakieś dobre wino, może być nawet drogie, potem oddam ci pieniądze. I trzeba pilnować, żeby twoja matka nie wróciła do domu! - instruowałem go.
- Tak jest, kapitanie! Już się nie mogę doczekać tego cyrku! Napisz, jak będziesz w drodze, na razie!
- Dzięki, do zobaczenia! - wróciłem z powrotem do środka. - Możemy jechać nawet w tej chwili, jeżeli ma pani czas. To niedaleko, dwie ulice dalej - uśmiechnąłem się do niej delikatnie, patrząc jej prosto w oczy. Oby "oczy zbitego szczeniaka" podziałały...

Link do zewnętrznego obrazka
Jej samochód? W porządku, i tak nie przyprowadziłem swojego... Ale nieważne, przynajmniej nie muszę się silić na wymyślanie kolejnej wymówki...
Wsiedliśmy do jej (całkiem niezłego) samochodu. Poprosiła o adres.
- To na Camden Town. Numer dwanaście - poinformowałem ją. Po chwili parkowaliśmy przed domem ciotki i Armanda.
Pierwsza pojawiła się Chloe, ubrana w jakąś czerwoną sukienkę koktajlową, którą zapewne zakosiła swojej matce. Kiedy zobaczyłem Armanda w białej koszuli, o mało nie zszedłem na zawał. Chyba naprawdę wzięli to na poważnie...
- Chloe Avila. Zapraszam do środka - uśmiechnęła się moja niby-szwagierka i gestem zachęciła nas do wejścia. Jak na tak niedługi czas, wszystko było odpicowane nienagannie. Blat stołu wręcz błyszczał. Oby tylko ciotka nie wróciła do domu za szybko. Błagam, Niebiosa! Choć raz bądźcie mi przychylne!
Henriette zaczęła przyglądać się obrazowi z błyskiem w oku. Ocho, coś mi się tutaj nie podoba... Jeśli ona będzie chciała odbić ten obraz, to będzie koniec! Ciotka mnie zabije, a potem powiesi moją głowę nad kominkiem, jako trofeum wojenne...! Ciotka Rossalinde była konserwatywną Francuzką w wieku lat pięćdziesięciu pięciu. Swoje gęste, ciemnobrązowe włosy układała w kok nad karkiem, a usta wiecznie i nieodmiennie pociągała tą samą, ciemnoczerwoną szminką. Ubierała się w kostiumy w stonowanych kolorach, a na szyi zawsze musiała nosić sznur pereł. Spryskiwała się Chanel nr 5 i nigdy nawet nie przyszłoby jej do głowy, by użyć czegokolwiek innego. Uważała ten zapach za szczyt kobiecej elegancji i gdyby ktoś choćby spróbował na niego ponarzekać, byłaby gotowa zabić go, lub w lepszym wypadku wygłosić pouczający monolog na temat kobiecości i jej praw. Usta wydymała w niezliczone grymasy, a przenikliwy wzrok błyskotliwych, szarych oczu tylko czekał, by wyłapać twój najmniejszy błąd. Gdyby wróciła i dowiedziała się, że jej drogocenny obraz odszedł w zapomnienie... Nie chciałbym być w swojej skórze...
- Znalazłam go na aukcji w Brukseli. Człowiek, który mi go sprzedał zapewniał, że to autentyk. Muszę powiedzieć, że kosztował nas fortunę, ale czego nie robi się dla przyjaciół, prawda? - uśmiechnęła się Chloe, bawiąc się jednocześnie sznurem pereł ciotki na swojej szyi.
- I co o tym myślisz? - zapytałem Henriette, patrząc na nią z uwagą. Sam dobrze nie wiedziałem kiedy przeszliśmy na "ty", ale musiałem przyznać, że było mi z tym raczej na rękę. Odrzekła, że jest śliczny.
- To wiem - uśmiechnąłem się. - Ale powiedz, co o nim myślisz - delikatnie położyłem swoją rękę na jej przedramieniu i popatrzyłem jej w oczy. - Autentyk?