Stałam na środku korytarza z uśmiechem na twarzy, gdy nagle Rumi krzyknęła do mnie. Oczywiście, że nie wiedziała o co chodzi. Wystrzeliła z domu jak torpeda, gdy pokazywałam Cassie list. A Cas to już w ogóle myślała, że robiłam sobie jaja:
- Nie, przecież ja nie kłamię. Okazało się, że od dzisiaj zamieszka z nami pięciu.. - nie zdążyłam skończyć, a rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Otworzyłam, a w domu pojawił się kolejny osobnik - Tamani. Nagle żaba Hotaru wskoczyła pod kanapę. Dziewczyna od razu położyła się na podłogę ze zmartwieniem przywołując Rumi:
- Spokojnie, nikt na niej nie usiądzie. Oni nie wyglądają na takich, co by zwierzęta dręczyli - powiedziałam uspokajając przyjaciółkę, ale Michiko już się tym zajęła. Po chwili przedstawił się kolega Syriusza. Okej, czyli Syriusz, Tomohisa, Tamani... Wtem zawitał do nas jeszcze jeden współlokator. No i Drake... Brakuje jeszcze jednego:
- Może zanim usiądziemy do stołu wniesiemy wasze bagaże. To znaczy myślę, że sami sobie świetnie poradzicie, ale może macie jakieś cenne, szklany itp. rzeczy. Mogę pomóc - powiedziałam do całej 4 i uśmiechnęłam się.

Link do zewnętrznego obrazka

Na odpowiedz Aiko-chan, podskoczyła do niej i rzuciła jej się na szyję.
- No, ale, ale... Ja miałam prawo! No bo to nie jest normalne! A jakieś wcześniejsze informacje, coś w tym stylu? Aiko...! - Dziewczyna zmierzwiła czuprynę przyjaciółki, a wszystko to co powiedziała, mówiła z żartem.
Odeszła od przyjaciółki z malutkim uśmieszkiem na twarzy, który skutecznie ukryła za dłonią.
Cassie poszerzył się uśmiech, gdy patrzyła na Hotaru. W końcu po co mieliby dręczyć jej zwierzątka? Skoro dla niej jest ciut obrzydliwe, to dla tych "twardzieli" też to może wydać się obrzydliwe. Ale Hotaru niech sobie ma te zwierzaczki.
- To ja też pomogę! Aktualnie mi się nudzi, więc to nie stanowi dla mnie problemu! - I kolejny uśmiech dnia dzisiejszego w wykonaniu Cassiedie.

Cassiedie podbiegła do mnie rozczochrała mi włosy. Natychmiast zrobiłam naburmuszoną minę i poprawiłam zmierzwione włosy. To wyglądało, jakbym była jakimś kotem lub psem:
- Ale sama się dopiero dzisiaj dowiedziałam - powiedziałam z lekką pretensją, jednak po chwili wysłałam do przyjaciółki uśmiech. Uwielbiałam jej optymistyczną energię. Dziewczyny były dla mnie jak siostry, nie potrafiłabym funkcjonować, gdybym każdego wieczoru nie upewniła się, czy żadna nie ma problemów i czy śpią sobie grzecznie w łóżeczkach. Chciałabym zasypiać o tej godzinie co one, ale za dużo mam roboty. Zresztą chyba nigdy nie kładłam się spać wcześniej niż o 2 nad ranem. Po chwili Cas zaproponowała również swoją pomoc. Świetnie! Im więcej rąk tym lepiej i szybciej. Chociaż są rzeczy, w których nie powinno się nikogo wyręczać. No ale w tym przypadku jest to nawet wskazane. Po chwili Drake się o coś zapytał:
- Tak, tuż obok naszego - powiedziałam, czekając na jego dalszą reakcję. Wtedy chłopak oznajmił, iż pójdzie się rozpakować i zaraz do nas wróci. Kiwnęłam tylko głową, lecz nagle przypomniałam sobie, że nie zdążyłam tam posprzątać, ani zmienić pościeli, ani chociaż przewietrzyć:
- Hej, poczekaj! - krzyknęłam i pobiegłam za nim. Drake jednak postawił swoje walizki i zdążył zająć już łóżko - Przepraszam, nie zdążyłam tu posprzątać - powiedziałam i podrapałam się w tył głowy - W schowku powinna być pościel na zmianę, zaraz ją przyniosę - dodałam, otwierając okno i wyszłam z pokoju. Otworzyłam schowek i wyliczyłam 5 zestawów pościeli. Wzięłam wszystko, przytulając do siebie jedną ręką, a w drugiej trzymając wilgotną ścierkę:
- Może chodźcie najpierw na górę, a potem pójdziemy po wasze bagaże - zwróciłam się do chłopców. Weszliśmy po schodach i po chwili byliśmy w ich pokoju. Położyłam stertę pościeli na którymś z łóżek:
- No to wybór należy do Was, tylko że to dom moich dziadków, więc niestety wszystkie są we wzorki - westchnęłam patrząc na kupkę materiałów i zaczęłam ścierać kurze z regałów, parapetu i biurka.

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka


Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć. Sześć.
Mars na jego czole coraz bardziej się powiększał, a ilość pulsujących żyłek na nim się pojawiająca zwiększała się w drastycznym tempie.
- No ruszże się do jasnej cholery!!
Jakimś cudem jego głos przekrzyczał ryk silnika jego harleya oraz dźwięki jakie wydawało z siebie żyjące własnym życiem miasto. Kierowca taksówki naprzeciwko zaszczycił go jedynie bardzo eleganckim gestem, jakim było pokazanie środkowego palca. Mars na jego czole powiększył się, gdy dostał obłokiem spalin w twarz wydobywającego się z rury wydechowej tego rzęcha przed nim, a światła komunikacji miejskiej pomimo zmiany na zielone nie zmusiły taksówkarza do ruchu. Poirytowany tym faktem, ruszył i dłonią oderwał lusterko taksówkarza, który oburzony zaczął wykrzykiwać wniebogłosy wszelkie znane mu przekleństwa. Połowy z nich Haru nie dosłyszał, gdyż oddalił się już na znaczną odległość.

Po około kwadransie zaparkował na podjeździe domu, którego adres miał zapisany kobiecym pismem na kartce. Trzymając ją w dłoni patrzył to na nią, to na numer widniejący nad drzwiami wejściowymi. Jest na właściwym miejscu.
Przekręcając w stacyjce kluczyk wyłączył silnik, chwycił swoją niewielką walizkę -nawet niegodną tego miana - którą jakimś cudem upchnął do niewielkiego bagażnika motoru. Od dziś będzie miał mieszkać z dziewczętami... Potrząsnął głową. Nie wyobrażał tego sobie i nie chciał tego, ale spojrzenie jego matki z kijem bejsbolowym w ręku było nazbyt motywujące do zmiany lokum.
Zapukał do drzwi, a gdy otworzyła mu je jedna z dziewcząt skinął głową, mrucząc pod nosem słowa powitania. Zobaczył mu już znanych mężczyzn stojących w pomieszczeniu. Klepnął w plecy Toisho tak mocno, że prawie wypluł płuca.
- Gdzie Ty się przede mną tyle czasu ukrywałeś? Zaczynałem się martwić.
Jego zmartwienie w głosie kłóciło się z jego miną, która mówiła, że najchętniej by go udusił. Nie był pewien, czy to przez tego przeklętego taksówkarza, czy przez fakt, iż się nie odzywał.
Olśniło go, iż nie są tu sami. Natychmiast odwrócił się do dziewcząt.
- Wybaczcie za moje zachowanie. Jestem Haru Yoshida, miło mi Was poznać.
Faq! Pierwsze pięć minut - nawet nie - w nowym domu, ale nie zaprezentował się najlepiej... Ehh. Przeleciał - ekhem, nie w takim sensie rzecz jasna - wzrokiem po dziewczętach, zawieszając na każdej spojrzenie starając się zapamiętać nowe twarze.
- Ym, mam pytanie. Czy nie miałybyście nic naprzeciwko jeśli mielibyśmy własne zwierzaki?
Taa, musi w końcu zabrać swojego gada od Josepha, gdyż jego matka chciała utłuc Rila w międzyczasie chyba z dziewięć razy miotłą. Jeszcze trochę, i pyton będzie robił za ozdobę na ścianie.

Jego twarz gdy mówił do Toisho (bez słów rzecz jasna) - można lepiej sobie to wyobrazić

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (29-06-2014 o 19h43)

Szczerze powiedziawszy bardzo ucieszyłam się, gdy Drake powiedział, że mi pomoże. Zaczęłam wtedy nabierać wiary w tych chłopców. Może jednak nie są tacy źli, jak myślimy. Może niepotrzebnie się tak martwię... Gdy chłopak pochwalił dom moich dziadków, poczułam się, jakby kamień spadł mi z serca. Jak dobrze, że chociaż jednemu się podoba:
- Na prawdę? Cieszę się bardzo - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. Nagle usłyszałam głośne pukanie do drzwi - To pewnie ostatni współlokator, chodźmy - dodałam i wszyscy zbiegliśmy na dół. Gdy znaleźliśmy się na parterze chłopak od razu podbiegł do Syriusza i klepnął go w plecy, tak mocno, że ten prawie się przewrócił. Posłał mu spojrzenie, mówiące "jesteś martwy" i dopiero wtedy zdał sobie sprawę z obecności przedstawicielek płci żeńskiej. Przedstawił się od razu i zlustrował nas wszystkie wzrokiem:
- Shizuku Aiko, rozgość się - odpowiedziałam i skłoniłam się lekko. No i wtedy padło pytanie o zwierzakach. Widać, że koleś jest nowy - Nie ma sprawy, same mamy ślimaki i inne takie u nas w pokoju, więc droga wolna. A jakie masz zwierzę? Właśnie nie spytałam wcześniej, może wy też macie jakiś pupili? - zapytałam i spojrzałam po wszystkich. Nic mnie nie przerazi, mogą tu sobie nawet pytona albo słonia hodować, byle nie sprowadzać mi mrówek!

Link do zewnętrznego obrazka


Skinął głową, zapamiętując imiona i nazwiska dziewcząt. Shizuku Aiko i Hotaru Scarlett... Chyba możemy przejść na "Ty". Chociaż na zachodzie u jego dziadków na dzień dobry to by nie wypadało... A dobra, podczas rozmowy wyjdzie na jaw, jak mamy do siebie się zwracać. Zawiesił wzrok na ślimakach, który pełzały po rękach zielonowłosej dziewczyny. Zadziwiające. Dziewczęta w jego miejscowości unikały ich jak trędowatych, a on sam jak plewił chwasty na działce i znalazł takowego - wrzucał go do soli, aby menda podżerająca jego sałatę się rozpuściła. A tutaj te pasożyty robią za pupile... Zadziwiające. Odłożyła stworzenia na stół, które zaczęły pełzać.
Uśmiechnął się na słowa dziewczyny.
- Nie, spokojnie, żaden pies czy kot.
Spojrzał na Syriusza. Ostatnie spotkanie ich zwierzaków przy płci żeńskiej skończyło się ucieczką tych drugich z piskiem. Ale z tego co zdążył się zorientować, to nie są normalne nastolatki. W sumie ulżyło mu, że nie obrzydzają ich takie sprawy.
- Tylko prawie dwumetrowy pyton zielony.
Ach tak. Będzie musiał go trzymać z dala od jej jaszczurek i reszty zwierzątek. Nie chcieliby przecież, aby następnego ranka w terrarium leżał najedzony wąż z wydętym brzuchem.
Nie może pająków, bo pozostałe ich nie cierpią? Uaa, a Syriusz ma takiego fajnego, włochatego. Ciekawiło go, jak na to zareagują. Osobiście lubił Stefana, był uroczy i grzeczny. No i dogadywał się z Rilem, a rzadkością jest, że pyton z pająkiem się potrafi dogadać.

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (29-06-2014 o 22h17)

Gdy Hotaru zaczęła wymieniać swoje zwierzaki, aż musiałam się zaśmiać. Przy sprzątaniu nie raz mogłam zobaczyć co ona tam nowego dokłada. Gdy powiedziała to o pająkach to aż musiałam się wtrącić:
- Jak dla mnie to możecie sprowadzać wszystko, pająki również, tylko proszę Was, bez mrówek - aż zatrzęsłam się na samą myśl o tych małych czarnych chodzących gówniakach. Haru uspokoił Hotaru, mówiąc, iż nie chodzi o psa czy kota - chociaż szczerze mówią tym również bym nie pogardziła. Gdy dodał, że mowa jest o pytonie, aż strzeliłam banana na twarzy:
- Poważnie?! Zazdroszczę, kiedyś miałam pytona, ale gdy rodzice się o tym dowiedzieli, musiałam oddać go do zoologicznego - powiedziałam i zrobiłam smutną minę. Na prawdę bardzo kochałam Zygmunta - A co do pająków to również bez problemu, najbardziej podobają mi się ptaszniki, nawet udało mi się kiedyś jednego potrzymać. Na żywo wyglądają fantastycznie! - dodałam podekscytowana. Szybko jednak zdałam sobie sprawę, iż chyba zachowuję się zbyt energicznie i natychmiast się uspokoiłam.
- To może pójdziemy po wasze bagaże i zwierzaki? - zaproponowałam, wskazując drzwi.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (29-06-2014 o 22h36)

Po chwili Syriusz wyszedł z domu i wrócił z dużym terrarium. Postawił je na stole, uważając, aby przypadkiem nie zgnieść ani jednego ślimaka Hotaru. Aż strach pomyśleć co by się stało, gdyby jednak odebrał któremuś z nich życie. Pamiętam, jak kiedyś o mały włos nie nadepnęłam na jednego. Nie chciałam tego, ale było ciemno, mi się chciało spać, a ten ślimak pełzał na schodach. Hotaru przez tydzień była obrażona. Masakra... Zawsze zastanawiałam się, jakim cudem one jeszcze nie poginęły. Aż czuję zmęczenie, myśląc tylko ile czasu i pracy zabiera utrzymanie przy życiu tylu żyjątek. Podeszłam do stołu i spojrzałam przez szklaną ściankę. Zauważyłam sporego pająka, chowającego się w rogu:
- Woah... - powiedziałam patrząc na stawonoga - Długo go już masz? - spytałam chłopaka nadal wpatrując się w zwierzę.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (30-06-2014 o 11h55)

Link do zewnętrznego obrazka

Odprowadził wzrokiem Tai'a, który ruszył po swojego pupila. Wyciągnął z kieszeni telefon, sprawdzając godzinę oraz czy otrzymał w międzyczasie jakąś wiadomość. Była jedna. Od Josepha. Otworzył ją i przeczytał do końca, zanim wrócił do rozmowy.
Uśmiechnął się na wzmiankę o mrówkach. Czyli już wie, że należy je wykluczyć z jadłospisu pytona aby nie urazić współlokatorki. Tak, Ril był chodzącym odkurzaczem i jadł wszystko co się rusza a nie zdąży przed nim uciec.
- Ja tak miałem z swoim poprzednim pupilem Romanem - nietoperzem. Bynajmniej rodzice wyrazili zgodę na pytona, a to i tak po bardzo długich negocjacjach.
Oraz obietnicy, że wąż będzie tylko w jego pokoju a Haru musiał myć naczynia i robić pranie przez blisko trzy miesiące. Makabra. A na dodatek nie mieli zmywarki.
Spojrzał na wyświetlacz iPhone'a sprawdzając jeszcze raz godzinę.
- Wybaczcie, ja też idę odebrać Rila. Zaraz będę.
Ledwo skończył a zniknął z pomieszczenia, mijając się w drzwiach z Tai'em, który wnosił do środka Stefana w terrarium. Wyszedł na zewnątrz, gdzie czekał na niego już samochód. Drzwi kierowcy otworzyły się, a na powitanie wyszedł mu średniego wzrostu mężczyzna z dredami. Po krótkim przywitaniu i otworzeniu bagażnika, wspólnymi siłami wnieśli dwumetrowe zwierzę wraz z olbrzymim terrarium do mieszkania. Położyli je pod ścianą, gdyż stół był na nie za mały - poza tym, już zajęty przez lokum Stefana. Podziękowawszy Josephowi i odprowadziwszy go pod drzwi, wrócił z powrotem do swojej gadziny. Ril wybudził się z drzemki i zaczął ruchem posuwisto-zwrotnym poruszać się po terrarium. Wyciągnął go, a ten owijając się wokół jego dłoni przemieszczał się po jego przedramieniu na bark, aż oplótł wygodnie cały jego tułów.
- Witaj Ril.
Mruknął do węża, który z widoczną aprobatą przyjął drobną pieszczotę od swojego właściciela. Kochał drapanie pod pyskiem. Haru nie miał pojęcia czemu, ale Ril dałby się za to posiekać. Joseph oddał mu go z wdzięcznością, gdyż przez niewielki okres czasu na jaki mu go pożyczył, matka chłopaka chciała zrobić z niego gobelin już chyba z dziewięć razy.
Zerknął na zielonowłosą dziewczynę, która przylepiła się do Stefana. Pająk zauważywszy węża zaczął się "uśmiechać". Tak dziwnie układał swoje szczęki, że wyglądało to właśnie w taki sposób. Wąż zresztą nie pozostał dłużny, gdyż kąciki jego pyska również się uniosły. Przesunął się z jego ramienia, aby położyć swój łeb na głowie Haru.
- Nie za wygodnie Ci?
Burknął do gada, który jedynie zasyczał w odpowiedzi. Ehh...

Poznajcie Rila!

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (30-06-2014 o 13h15)

< Wąż cały czas siedzi na głowie Haru Ikuś. Paczy na Stefana. >

Link do zewnętrznego obrazka


Gdy zobaczył minę Toichi'ego coś mu zaczęło świtać. Wąż siedzący na jego głowie wysunął i schował język, wydając z siebie przeciągły syk, aby następnie walnąć końcem ogona w dłoń Haru. Czarnowłosy spojrzał na gadzinę, która przekręcała swój łeb to w stronę pająka, to na jego właściciela. I tak kilka razy. Ach tak... Pamiętał, że nie trawił gdy brało się jego własność bez pozwolenia. Wyjątek stanowił on sam oraz Tomohisa. Kiedy ich wzrok się spotkał, wysłał mu spojrzenie które - miał bynajmniej nadzieję - nakaże mu się uspokoić.
Zwrócił się do zielonowłosej, która widocznie teraz upodobała sobie jego węża.
- Czym karmię? Myszami głównie, ale to chodzący odkurzacz, zje wszystko. - tak, to chodzący żarłok. - Niestety, ale Ril jest bardzo nieufny. Pozwala się dotykać tylko mnie i Tai'owi.
Ten jak na komendę syknął, pokazując rząd kłów. Ril, zachowuj się.
Wrócił do rozmyślania...
Byli tu zaledwie kwadrans, więc dziewczęta nie zdążyły się nauczyć jeszcze panujących w ich gronie zasad. Chociaż... raczej każdy jest uczony od małego, że cudzych rzeczy się nie bierze, bo nie wiadomo jak ta osoba zareaguje. Więc w sumie Tai miał rację...
Potrząsnął głową, kończąc swój chwilowy wywód w głowie o tym, kto ma rację, gdyż jedna z dziewcząt...ymmm...ta, którą nazwali Mamą? - postanowiła nas zaprowadzić do pokoju. Miło z jej strony. Chwycił swój niewielki bagaż i z wężem na głowie w formie czapki oraz swoistego płaszcza ruszył za nią. Wszedł za Tai'em i dziewczyną po schodach, a następnie do pokoju. Rzucił swój bagaż na pierwsze lepsze łóżko i opierając dłonie na biodrach zaczął się rozglądać.
- Całkiem tu przytulnie. Macie niesamowicie zadbany dom.
Tak. W porównaniu do jego pokoju to ten to szczyt schludności i czystości. Nie wiedział nawet, że pomieszczenie może być takie czyste oraz przestronne. Odwrócił się, aby przekrzywić głowę w tym samym czasie i pod tym samym kątem co Ril na zachowanie dziewczyny.
- Wszystko w porządku?
Obserwował reakcję Mamy na ... stawonoga w rękach Tai'a. No pięknie. Błagam, nie mdlej. Błagam, nie mdlej! Kiedy osunęła się na ziemię Tai natychmiast znalazł się obok niej. No pięknie...
Ten położył dziewczynę na łóżku, a Haru uświadomił sobie że czuje się nazbyt... lekki? Zegar na ścianie zaczął wybijać swój rytm. Tik. Tak. Tik. Tak. Tik....
- RIIIIIILLLLLLL!!
Wydarł się na gada, który gdzieś popełzł... Strzelił pięknego facepalma w twarz. Lepiej być nie może. Pyton gwałciciel, zżerający wszystko sobie gdzieś polazł. Dziewczyna nienawidząca pająków i przyjaciel - właściciel ptasznika. Do tego dochodzi maniaczka pożeraczy sałaty z jego ogródka... No pięknie. Zerknął przez ramię, aby zobaczyć, że zielona gadzina wpakowała się Stefanowi do terrarium, zmuszając pająka do wtulenia się w niego. Że też go nie zgniótł.
Położył plecak na łóżku i wyciągnął z niego ręcznik a także wodę mineralną. Namoczył go i wepchnął wręcz do rąk Tai'owi.
- Trzymaj.
Przysiadł się do niego, z butelką w ręku. Chwycił drugi, mniejszy ręcznik aby obmyć lekko twarz dziewczyny. Błagamocknijsięocknijsięocknijsięocknijsię.

Ostatnio zmieniony przez Ragnarei (30-06-2014 o 15h52)

 

Nie zdążyłam nacieszyć się widokiem pająka, gdy nagle Hotaru wzięła go na ręce:
- Poczekaj, nie wiemy czy można... - zwróciłam uwagę przyjaciółce, jednak ta była zbyt zafascynowana zwierzęciem, by mnie usłyszeć. Gdy usłyszałam odpowiedz Haru, aż uśmiechnęłam się do siebie:
- A już myślałam, że tylko ja nadaję dziwne imiona zwierzakom - skomentowałam i zaśmiałam się. Po chwili chłopak wyszedł z domu i wrócił nie tylko z wielgachnym terrarium, ale również z jakimś mężczyzną. Odprowadził go jednak szybko z powrotem i podszedł do pytona. Wziął go na ręce i zaczął się z nim bawić. Od razu Hotaru zareagowała i podbiegła do węża. Syriusz zdenerwował się na nią, więc szybko zabrał od niej pająka, zwracając uwagę:
- Wybacz, ona na prawdę kocha zwierzęta - powiedziałam próbując rozładować napięcie, jednak z marnym skutkiem. Po chwili Mama odprowadziła chłopców na górę, aby pokazać im pokój. Sięgnęłam w tym czasie po naleśnika, jednak szybko przerwałam jedzenie, słysząc dziwny dźwięk dobiegający z piętra:
- Hej, wszystko w porządku? - krzyknęłam, ale nie słysząc odpowiedzi postanowiłam sprawdzić o co chodzi. Gdy weszłam do pokoju zauważyłam nieprzytomną Mamę, a w okół niej zdenerwowanych chłopców. Ona nigdy nie była odporna na widoki dzikich zwierząt lub np. krwi. Od razu mdlała i był tylko jeden, choć nieprawdopodobnie banalny sposób, aby ją obudzić i nie bynajmniej nie był to pocałunek księcia:
- Spokojnie, opracowałyśmy już niezawodną pomoc na omdlenia Orihary - powiedziałam z uśmiechem i uszczypnęłam przyjaciółkę za ucho, na co ta od razu otworzyła oczy:
- Wszystko w porządku? - zapytałam patrząc jak jej skóra powoli nabiera normalnych barw.

Ostatnio zmieniony przez Futaba (01-07-2014 o 13h13)