Link do zewnętrznego obrazka
Stałem tak jeszcze około kilu minut, starając się przestudiować plan budynku, który miałem wgrany na smart watch.
Od razu przy wejściu jest zakręt w pusty korytarz, z którego wchodzi się na strych. A jeśli od wejścia pójdzie się prosto, to powinno się trafić do salonu, gdzie znajdują się drzwi do sali bilardowej. A tam z kolei jest wąskie przejście do korytarza sypialnego. Na końcu tego korytarza ma być wejście do piwnicy, która ma natomiast cztery, dosyć rozległe piętra : pierwsze na rupiecie (tam musieli trzymać mnie i Morrisona), pod nim na wino, kolejne na części samochodowe, a ostatnie podobno puste. I na tym pustym piętrze piwnicy najprawdopodobniej ulokowali chłopaków.
Tylko jak ja się tam do jasnej cholery dostanę?
Musiałbym mieć więcej broni, a zdążyłem złapać tylko pistolet. Przydałoby się coś, co nie narobi hałasu i nie pozostawi zbyt wielkich szkód. Nie wiem, może jakiś bezbarwny gaz? Najlepiej coś w tym rodzaju.
Ale oczywiście niczego takiego nie miałem, więc pozostały to jedynie moje pobożne nadzieje.
Czy ja naprawdę jestem taki nieodpowiedzialny? Cholery można dostać!
Kiedy faceci, kręcący się przed posesją wsiedli do furgonetki i odjechali, postanowiłem zaryzykować wejście do środka. Ostrożnie wysunąłem się zza krzaków i odczekałem pięć minut. Jako, że nikt się nie pojawił, ruszyłem na przód. W pierwszym korytarzu był tylko jeden facet, który zasnął na stołku, czytając pewne pismo dla panów, co zresztą wydało mi się odrobinę osobliwe...
Szybko przemknąłem przez ten korytarz, udając się prosto sali bilardowej. Schowałem się za ścianą i wyciągnąłem pistolet z uchwytu. Dwóch mężczyzn stało za stołem i najwidoczniej było w trakcie zagrywki.
- Nie tak! Musisz uderzyć DELIKATNIE i trafić w TĘ BIAŁĄ! - strofował swojego towarzysza dość rosły facet o blond włosach, przystrzyżonych krótko nad karkiem. Był ubrany w szary garnitur i białą koszulę.
color=black]- Dobrze wiesz, że robię to pierwszy raz, Sandler! I nie *&@#$! mi nad uchem, bo usiłuję się skupić... - odwarknął mu drugi, chyba odrobinę starszy brunet o buntowniczym spojrzeniu ciemnych oczu. On miał na sobie koszulę i spodnie od garnituru.
Wykorzystałem moment, kiedy kłócili się o kij bilardowy i przemknąłem za ich plecami do salonu. Na kanapie siedziało kilku mężczyzn, byli w trakcie oglądania meczu. Swoją drogą dziwne, że nigdzie tu nie było ani jednej kamery...
Przesłałem szybką wiadomość do Chloe : " Sprawdź faceta o nazwisku Sandler. Blondyn, napakowany, często w gajerze." - potem zacząłem się skradać do kolejnego korytarza, który na szczęście był pusty.  Szybko przebiegłem ten odcinek i zacząłem przeszukiwanie piwnic. Tak, jak się tego spodziewałem, niczego nie znalazłem na pierwszych trzech piętrach. Za to na ostatnim, o mało nie zalała mnie krew. Kiedy dotarłem do tego "pustego" piętra zastałem tam tylko liny, plamy krwi na podłodze i rozwalony o ścianę telefon Patricka. Do tego rozsypane po podłodze naboje i jakaś lekka broń. Na stoliku spoczywało całe wyposażenie moich znajomych : telefony, nadajniki, podsłuchy, lasery i wszystko, czego dusza zapragnie. A pod ścianą, przykryty kocem aż po czubek głowy, leżał człowiek.
- Chryste... - podszedłem do leżącego i drżącą ręką odsunąłem materiał z jego twarzy...

TYMCZASEM W BIURZE CIA :
Chloe siedziała przy biurku i usilnie starała się nie zwariować. Nie dość, że wszyscy od dobrej doby szukali szefa i głównego mózgu tego wydziału, to jeszcze dodatkowo Coen musiał koniecznie ruszyć ich ratować na własną rękę... Coś jej mówiło, że nic dobrego z tego nie wyniknie, ale wolała nie krakać... Po otrzymaniu wiadomości od Gray'a natychmiast rozpoczęła sprawdzanie w rządowej bazie danych.
" Michael Sandler - lat 28, urodzony na Brooklynie, notowany dwukrotnie : 24.07.2011 - nielegalne posiadanie broni, 13.02.2013 - pobicie z użyciem narzędzi metalowych. Adres zameldowania : 311, Brooklyn, 22. Aktualny numer telefonu : 717 222 423. Aktualny pojazd : Audi A6, rocznik 2010, numery rejestracyjne : NYB 211 06.
Po przeczytaniu tej informacji natychmiast wysłała wiadomość do znajomego.
Chwilę potem otrzymała telefon. Damski głos w słuchawce oświadczył, że jest za miastem i chce do Graya.
- Ale zaraz, kto mówi? I gdzie konkretnie jesteś? Co się stało? - zanim uzyskałam odpowiedź, dziewczyna się rozłączyła. Szybko sprawdziłam sygnał z jej komórki. Była jakieś dwanaście kilometrów za Brooklynem. Wysłałam tam kilku chłopaków ze zmiany, żeby sprawdzili co się stało. Z poleceniem dowiezienia tu tej dziewczyny i sprowadzenia jakiegoś lekarza w razie, gdyby to było potrzebne. Chwilę potem wyjechali.[/color]

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-07-2014 o 19h38)

Link do zewnętrznego obrazka
Pod kocem leżał nikt inny, jak Jam. Martwy. Po niego tutaj przyszli, mieli zamiar wyprawić mu godny pogrzeb, a teraz wszyscy trzej, razem z Jay'em wsiąkli, jak kamfora. Żebyśmy tylko nie musieli wyprawiać ani jednego pogrzebu więcej. Usiadłem na podłodze, obok ciała znajomego. Patrzyłem tępo na jego uśpioną twarz, nie mogąc się zdecydować co robić dalej. Emocje opadły, więc zacząłem myśleć racjonalnie i dotarło do mnie, że mój plan skończył się na dotarciu na to piętro, zabraniu z niego ewentualnie uwięzionych przyjaciół i szefa, a potem powrót w jednym kawałku do centrali, do Emilli, która zapewne mnie zabije, kiedy się dowie, że po tym wszystkim, co zdążyło nas spotkać zdecydowałem się jeszcze w pojedynkę wyruszyć na misję ratunkową, o której powodzeniu nie byłem wcale tak do końca przekonany.
- W co ty nas wpakowałeś, Jam? - westchnąłem. Olałem całkowicie fakt, że właśnie ucinam sobie pogawędkę z trupem. Ale prawda była taka, że gdyby nie on, to nigdy nie znalazłbym się na północnej części wywiadu, nigdy nie dostałbym w plecy od Goldsona, nigdy nawet nie zobaczyłbym go na oczy, szef nigdy by nie wymyślił koncepcji z moim współlokatorem, żeby mnie odciążyć po postrzale i nigdy nie poznałbym Emili... Jej ojciec nie ścigałby nas, oboje bylibyśmy bezpieczni. Daleko od siebie, ale cali i zdrowi. Żywi. Nikt by jej nie skrzywdził, a ja teraz nie musiałbym szukać moich przyjaciół wśród żywych, lub martwych. Jam by nie zginął i wszyscy pewnie zajmowalibyśmy się sprawą jakiejś kompletnie nieistotnej sprawy podziemnych laboratoriów w Illinois. A tymczasem siedzę, jak mało inteligentny kołek obok martwego kolegi i zastanawiam się, jak go wynieść z budynku otoczonego przez niewiadomą ilość napakowanych karków. I jeszcze wiadomość od Chloe, że " Jakaś dziewczyna miała wypadek samochodowy, twierdzi, że się znacie. Ma na imię Emilli. Daj znać, jak będziesz mógł." - to już kompletnie wyprowadziło mnie z równowagi. Nagle zobaczyłem w ścianie sporą kratkę w ścianie, metr na metr. Oceniłem, że dam radę się zmieścić wraz z Jamem. Odrzuciłem płachtę, którą był przykryty, włożyłem go sobie na plecy i jakoś udało mi się zmieścić, choć z twarzą przy samej ziemi. Po około godzinie tłuczenia się po wentylacji, udało mi się dotrzeć do światła, jednak okazało się, że otwór na zewnątrz jest umiejscowiony ładnych pięć metrów nad ziemią. Olałem to. Wyskoczyłem, uważając jednocześnie na Jama. Chyba złamałem rękę, kiedy upadałem, bo słyszałem chrupnięcie kości. Oby się nie przemieściła. Podniosłem się z ziemi, po czym przedostałem się do samochodu i ułożyłem w nim przyjaciela na kanapie. Potem ruszyłem do centrali.
Chloe o nic nie pytała, kiedy z Jamem na rękach wkroczyłem do biura. Kilka osób go ode mnie zabrało, a ja czułem się pusty w środku. Dokładnie, jakbym to ja zginął.
- Wiesz co jest najzabawniejsze? Do tej pory nie chciałem uwierzyć, że już go nie ma - powiedziałem do Chloe. Czułem wyrzuty sumienia. Nie znalazłem Simona, Patricka i Jay'a. Do tego kilka godzin spędziłem z trupem mojego przyjaciela. Mogło być gorzej?
- Gray, pamiętaj : Emilli, wypadek - uświadomiła mi Chloe. Ach, czyli mogło być...
Wsiadłem w samochód i pojechałem prosto do szpitala. Chcieli się zająć moją ręką, ale odmówiłem, bo chciałem sprawdzić, czy Em jest cała. Wpuścili mnie do niej, spała. Usiadłem przy jej łóżku, nie mogąc się zdobyć absolutnie na nic. Czułem się bezsilny, jak małe dziecko w obliczu katastrofy, którą spowodowało. Bo, umówmy się : to wszystko była moja wina. Gdybyśmy z Em, z mojej winy, nie przepadli, Jam nie pojechałby mnie szukać. Nie zginąłby.  A Em nie leżałaby tutaj. Tego byłem pewien.

Link do zewnętrznego obrazka
No pewnie, teraz zaczęła mi jeszcze robić wyrzuty... Pięknie, nie ma co! O niczym innym nie marzyłem po przedzieraniu się z trupem kumpla przez kanały wentylacyjne!
- Emilli, na litość Boską! A co ja miałem, według ciebie zrobić? Olać to, że Patrick i Simon mogą podzielić los Morrisona?! Przecież nie mogłem pozwolić, żeby zabili kogoś jeszcze, to moi jedyni przyjaciele!  Skąd mogłem wiedzieć, że coś tak głupiego przyjdzie ci do głowy!? - westchnąłem.                                            Nie rozumiałem, jak ona może zwalać na mnie winę za to, że wsiadła w zepsuty samochód, po czym się nim rozbiła, a wszystko to z powodu tego, że nie potrafiła zapanować nad emocjami! Jezu!
Możecie teraz zapytać "I kto to mówi?", ale w końcu w CIA miałem szkolenie, co do panowania nad sobą.
- Posłuchaj, wiem, że może nie zachowałem się w porządku, może powinienem ci to jakoś wytłumaczyć,ale naprawdę nie miałem na to czasu, trzeba było ruszyć d*** i ratować przyjaciela i przyszywanego ojca... - wsparłem na chwilę głowę na zdrowej dłoni.
- Em, ostatnie godziny spędziłem pod ziemią z trupem swojego przyjaciela. Nosiłem go na plecach, czołgając się po kanałach wentylacyjnych, złamałem rękę i nadal nie mam pojęcia, gdzie są Simon i Patrick. Do tego jeszcze ty postanowiłaś ode mnie uciec, nie miałem pojęcia, czy wszystko z tobą w porządku. Spanikowałem, dobrze? Nadal nie mam pojęcia co robić. Ty jesteś teraz na mnie wściekła, nie wiem, gdzie są moi przyjaciele i muszę sprowadzić rodzinę Jama, żeby zidentyfikowali ciało. Nie jest łatwo powiedzieć rodzicom, że ich dziecko jest martwe... Jam miał narzeczoną. Mieli brać ślub za cztery miesiące. Miał brata. Muszę im wszystkim o tym powiedzieć. I przebrać przyjaciela, a może wkrótce i pozostałych dwóch, w garnitur do trumny! Błagam, okaż mi chociaż trochę zrozumienia! - spojrzałem na nią.
Czułem się, jakbym zaczynał szaleć z bezsilności. Głowa pękała mi w szwach, miałem wrażenie, że całe ciało boli mnie, jakby ktoś wbijał mi w nie gwoździe. Złamana ręka posiniała i drżała, jakbym trzymał ją w lodzie.
Chciałem umrzeć.

Link do zewnętrznego obrazka
Wysłuchałem jej cierpliwie do samego końca, a kiedy się do mnie przytuliła, jedynie niepewnie objąłem ją jedną ręką, bo drugą właściwie nie byłem w stanie już ruszać. Bolała, jak diabli i dodatkowo była biała, jak kreda.
- Emilli, ja wszystko to rozumiem, o nic cię nie obwiniam, ale mnie naprawdę nie jest łatwo ciągle bać się o czyjeś życie. Pomyślałaś chociaż przez chwilę, co by się stało ze mną, gdyby znaleźli cię martwą? Ja jestem facetem, agentem i do tego niezłym s****synem, więc to co innego - zastrzegłem, zanim zdążyła coś powiedzieć.
- Na dobrą sprawę, nie powinnaś mieć z tym nic wspólnego, niczemu nie jesteś winna. Do końca życia marzyłbym tylko o śmierci, w końcu zapewne samodzielnie spełniając to marzenie. Czuję się, jakbym się czegoś naćpał, potem schlał i miał teraz kaca po tym wszystkim, właściwie praktycznie nie czuję swojego ciała po tym czołganiu się w kanałach i jeszcze cholernie się boję o Patricka i Simona, bałem się o ciebie. O mało mi serce nie stanęło! I ciągle myślę o Jamie, nie mogę się tego pozbyć, to wszystko jest, jak jakiś cholerny koszmar. Najpierw pojawiasz się ty, przez chwilę jesteśmy szczęśliwi, dostaję kulkę w plecy i nagle wszystko się sypie... O mało co nie umieram, potem nas porywają, Jam umiera i właśnie tracę ojca i brata... Prawie straciłem ciebie... Gdyby nie ty, to pewnie już bym się zabił, mając tego wszystkiego dość i nie chcąc stracić kogokolwiek jeszcze. Jezu, jeżeli coś im się stanie... Jeśli zginą, to nie poradzę sobie z tym... Nie dam rady patrzeć, jak ich wkładają do trumny bladych i zimnych, jak zamykają wieko, żebym nie mógł ich już nigdy więcej zobaczyć... - czułem, jak cały drżę ze zmęczenia, stresu i zimna. Nie mogłem się opanować w żaden sposób. Gadałem, jak najęty, bo skumulowane emocje we mnie w końcu wybuchły, jak bomba zegarowa. Gdyby nie ostatnie cztery godziny, zapewne by do tego nie doszło.

Link do zewnętrznego obrazka
Wysłuchałem tego, co mówiła, ale na początku nic do mnie nie dotarło, bo nie mogłem się uspokoić. Dopiero, kiedy mocniej się do mnie przytuliła, emocje odrobinę opadły. I wtedy zrozumiałem sens słów, które wypowiedziała.
- Łooooł... Zaraz : co?! - odsunąłem ją od siebie i spojrzałem jej w oczy.
- Żartujesz, tak? - roześmiałem się krótko pod nosem.
- Żartujesz, prawda...? - przestraszyłem się. Cholera jasna!
Szmaragd, Szafir i Rubin... Przecież, jeśli ona mówi prawdę, to by oznaczało, że...
O *&#@$...
- Błagam cię, powiedz, że to żart... - wsparłem głowę na dłoniach. - I powiedz mi, że nie było cię dwunastego lipca na dwudziestej drugiej ulicy... - teraz czułem już, jak robi mi się słabo... Przecież wtedy Rubin zastrzelił/a Marcy'ego, kiedy był w biurze. Znalazłem go kilka minut później, jeszcze ciepłego, a wszystko to dlatego, że chcieli się dobrać do sejfu, w którym był ten cholerny naszyjnik...
I dobrze pamiętam, że w tym cholernym samochodzie były trzy osoby...
Teraz przypomniałem sobie, że samochód był łudząco podobny do tego, który posiada Emilli....
- Jezus, Maria... - zrobiło mi się na tyle słabo, że musiałem przytrzymać się łóżka i zamknąć oczy, bo zakręciło mi się w głowie. 
Dodatkowo zapomniałem, że mam złamaną rękę i zrobiłem to właśnie z jej użyciem. Syknąłem tylko, po czym usłyszałem chrupnięcie kości, a na mojej dłoni pojawiła się stróżka krwi. Wtedy, to już naprawdę myślałem, że zemdleję  bólu.
To nie może być prawda...

Link do zewnętrznego obrazka
Myślałem, że za chwilę trafi mnie jasna cholera i dostanę wylewu.
- Żartujesz?! Jak to nie powiesz mi kto jest Rubinem?! Zwariowałaś?! - odsunąłem ją od siebie i spojrzałem jej w oczy.
- Emilli, czy ty do cholery nie rozumiesz, że Rubin zabił/a człowieka, tylko dlatego, żeby się dostać do sejfu z naszyjnikiem?! Dla cholernego naszyjnika mój brat cioteczny stracił życie! Znalazłem go jeszcze ciepłego z kulką w głowie i nic cię to nie obchodzi?! - wrzeszczałem.
Jej podejście do sprawy napawało mnie grozą, wściekłością i sprawiało, że czułem się, jakby ktoś zdzielił mnie po twarzy.
Nagle coś do mnie dotarło.
- Emilli...? Czy Lilka, twoja przyjaciółka, jest Rubinem? Majki, to Szmaragd, a Kobalt...? - mówiłem coraz ciszej. Wszystko zaczęło mi się układać w logiczną całość. Poczułem dreszcz, przechodzący po całym ciele i wstałem szybko ze swojego miejsca.
- A więc to wszystko dlatego? Dlatego ze mną jesteś? Żeby osłaniać Lilkę? Wiedziała, że CIA zajmuje się tą sprawą i postanowiła mnie wykorzystać? Podsunęła ci tę gazetę z moim ogłoszeniem, kiedy szukałaś mieszkania? Udawałaś, że nic nie wiesz o mojej pracy, żeby się do mnie zbliżyć? Jak mogłaś...? - spojrzałem jej w oczy, po czym wyszedłem z sali, a następnie ze szpitala.
Czułem się strasznie.
Jeździłem bez celu po Brooklynie zastanawiając się, jak mogła tak udawać? Zraniła mnie. Po raz pierwszy w życiu ktoś zranił mnie tak, że miałem ochotę się zabić.
Do domu wróciłem późno, sam sobie nastawiłem rękę i zszyłem się prowizorycznie najlepiej, jak tylko byłem w stanie.
Potem wziąłem kąpiel w ciemnej łazience, nie zapalając światła. Z jakiegoś powodu  kiedy źle się czułem nigdy nie zapalałem światła i siedziałem po ciemku.
Teraz leżałem w wannie, za oświetlenie mając jedynie światła ulicy za oknem. Wypiłem kilka kieliszków wódki, po czym zasnąłem w wodzie, zapominając o wszystkim.

____________________________
A co? Trochę namieszam! Xd < 3

Link do zewnętrznego obrazka
Śniłem, kiedy nagle poczułem czyjś dotyk i usłyszałem, jak porusza się powietrze. Otworzyłem oczy i starałem się dojrzeć cokolwiek w nieprzeniknionej ciemności, rysy twarzy tej osoby.
Potem usłyszałem głos, który znałem, ale nie mogło do mnie dotrzeć do kogo należy. Szumiało mi w głowie, przesadziłem z alkoholem.
To jeden z powodów, dla których nie piję zbyt wiele : kiedy się upijam czuję się, jak na jakichś silnych psychotropach, aczkolwiek nie tracę świadomości. Boli mnie głowa, a ciśnienie mojej krwi sprawia, że w moich uszach wręcz huczy.
Przez chwilę zastanawiałem się, czy ta ludzka postać nie jest aby halucynacją, kiedy zobaczyłem, że z ciemności wyłania się Emilli. Powiedziała coś do mnie, po czym mnie pocałowała i wyszła.
Nie mogłem się zdecydować, czy to sen, czy jawa.
Po chwili jednak zrozumiałem o czym mówiła i co zamierza zrobić.
Próbowałem się podnieść, co nie było takie proste, zważywszy na uszkodzoną rękę, ciemność i szum w głowie. W końcu jednak udało mi się wesprzeć drugą dłonią o kraniec wanny i wstać.
Opasałem się ręcznikiem w okół bioder i poszedłem do jej pokoju. Pakowała się.
Z jednej strony czułem się strasznie do tego stopnia, iż chciałem umrzeć, nigdy jej nie poznać i nigdy nie poczuć tych wszystkich uczuć. Z drugiej strony kochałem i nie chciałem stracić. Nie wiedziałem, co robić.
Chwyciłem ją za ręce i pociągnąłem w stronę kanapy. Usiadłem.
- Nie chcę, żebyś się wyprowadzała - mówiłem coraz mocniej odczuwając ból głowy, acz dalej trzymając ją za ręce.- Nie wiem po prostu, co się ze mną i dookoła mnie dzieje. Ciągle kogoś tracę, wciąż się zawodzę... Odkąd tylko skończyłem sześć lat, moje życie było rozczarowaniem. Ojciec mnie zostawił, mama pogrążyła się we własnych marzeniach, a babcia umarła. Potem mój brat cioteczny i zarazem najlepszy przyjaciel, później Jam, Patrick i Simon... I ty. Ja naprawdę nie mam już na to siły. Jestem tylko człowiekiem i krwawię, kiedy upadam. A jednocześnie kocham cię tak, że byłbym w stanie dać się zabić. Niczego już nie jestem pewien, niczego nie rozumiem... - ostatnie zdanie wypowiedziałem, nie patrząc jej w oczy.

Link do zewnętrznego obrazka
Kiedy się o mnie oparła, odruchowo wstałem. Nie wiem, dlaczego, po prostu musiałem.
- Masz rację, wolałbym nie wiedzieć - powiedziałem, odwracając się przodem do okna, a tyłem do niej. - Teraz nie jestem w stanie myśleć o niczym innym. Moja głowa jest pełna jakichś sprzeczności, których ja sam do końca nie rozumiem, uczucie jest podobne do tego, jakbyś miała w mózgu bombę, która zaraz może eksplodować, w każdej chwili! Za nic nie chcę cię winić! Za nic! Ale... Po prostu wszystko dzieje się za szybko, jakby ktoś puszczał mi scenę po scenie z jakiegoś absurdalnego filmu! Mam dosyć! - zanim się zorientowałem, zacząłem podnosić głos.
Wszystko to było takie... dziwne, niezrozumiałe i zagmatwane. Nie byłem w stanie zebrać jakichkolwiek sensowniejszych myśli, bolała mnie głowa. Od alkoholu, nagłego zapalenia lampki przez Emili i spraw, które w tak krótkim czasie zwaliły mi się na głowę.
Wszyscy moi bliscy, ich życie, nasze wspólne życie, wszystkie wspomnienia, nagle stanęły pod znakiem zapytania.
Komu zaufać? Komu pozwolić się asekurować, kogo chronić, żeby nikt inny nie zginął?
Pytań różnego rodzaju w moich myślach było zdecydowanie zbyt wiele. Złapałem się dłońmi za głowę i ścisnąłem ją z całej siły, jakbym chciał ją zmiażdżyć. Chwilę potem puściłem.
- To wszystko mnie już wykańcza! Nie chcę się do cholery nad sobą użalać! Nie mogę się nad sobą użalać, bo do *&@# nędzy, jestem dorosłym facetem, odpowiedzialnym za innych ludzi i ich życie!  Nie mam prawa p&^#@$*ć o jakichś głupotach, związanych z moimi uczuciami, bo ja się tutaj do cholery nie liczę! Muszę się wziąć w garść i doprowadzić się do porządku! Tylko, że do jasnej cholery, nie potrafię! Zdurniałem do reszty! - złapałem się na tym, że sam siebie usiłowałem doprowadzić do porządku, mówiąc niby do niej, ale do siebie, usiłując jak najbardziej sobie dopiec.
Byłem idiotą, samolubnym egoistą, słabym durniem, który zamiast siedzieć i pić, powinien wszystko posklejać, ruszyć dupę i szukać przyjaciół.
Nie powinno istnieć nic, oprócz tego, a tym czasem kilka godzin spędziłem z wódką w wodzie, wcześniej doprowadzając do tego, że dziewczyna się teraz pakuje. Co mi w ogóle strzeliło do głowy?

Link do zewnętrznego obrazka
Nic nie powiedziałem. Nie odezwałem się choć jednym słowem, bo nie byłem w stanie mówić.
Zdjąłem jej ręce z mojego torsu, odwróciłem się do niej przodem i przyciągnąłem ją do siebie, mocno obejmując obydwoma ramionami. Wiedziałem doskonale, że ludzie jej ojca na mnie polują i, że nie spoczną, dopóki mnie na dobre nie ukatrupią, a Em nie zabiorą z powrotem do złotej klatki, żeby więcej jej nie wypuścić.
Bałem się, potwornie się bałem, że mogę ich stracić.
Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Emili, czy dzisiaj jest niedziela...? - zapytałem cicho. - O cholera! Moja siostra! Dzisiaj się nią zajmuję! .
Spojrzałem na siebie. Miałem na sobie jedynie ręcznik i właśnie tuliłem moją dziewczynę. To chyba nie jest zbyt odpowiedni widok dla dziesięciolatki...
Powiedziałem Em, żeby otworzyła, a sam pobiegłem się ubrać w coś normalnego.
Po kilkunastu minutach byłem z powrotem w salonie.
- Cześć, siostrzyczko! - zawołałem, rozpościerając dla niej ramiona.
- Gray! - roześmiała się i pobiegła w moją stronę, wymijając kanapę i fotel. Uniosłem ją wysoko do góry, tuląc mocno.
- Tęskniłem za tobą - powiedziałem do niej cicho, bujając ją w lewo i prawo w moich ramionach.Scarlett... Była taka mała...
- Aa... I cześć, mamo... - powiedziałem z nutą zdziwienia w głosie.  - Co wy tutaj robicie?
- Od tygodnia nie dajesz znaku życia, więc musiałam ją zabrać i przyjechać. No, to teraz się tłumacz.

Link do zewnętrznego obrazka
Myślałem, że za chwilę spalę się ze wstydu. Moja dziewczyna kłamie mojej matce, żeby chronić mój tyłek, pięknie...
- To nie twoja wina, dziecko, on sam mógłby się łaskawie mną zainteresować, chociażby wsiadając w samochód i przejeżdżając kilka ulic do swojego starego domu, nie sądzisz? Gray, cz mogę cię prosić na słówko? - zapytała, skinując głową w stronę mojego pokoju.
- Jasne, mamo. Scarlett, zostań z Emilli, dobrze? Zaraz wracamy - uśmiechnąłem się do siostry i ruszyłem za mamą do mojego pokoju, którego drzwi za nami zamknąłem.
- Czy mógłbyś mi to wszystko jakoś sensownie wytłumaczyć? Dlaczego postanowiłeś się do mnie nie odzywać? Scarlett się o ciebie bała, zaczęła wymyślać teorie różnych wypadków, których ofiarą rzekomo padłeś! I co tutaj robi ta dziewczyna? Od kiedy ty w ogóle masz dziewczynę i dlaczego, kiedy zadzwoniłam do twojego szefa powiedział mi, że już u niego nie pracujesz? - zalała mnie falą pytań.
- To wszystko nie tak, jak ci się zdaje... Od początku : mój telefon faktycznie się uszkodził, ale to nie przez Emilli, tylko przeze mnie, bo się na nim położyłem, to nie tak, że nie chciałem się odzywać, naprawdę... Dodatkowo mój szef zagroził, że jak się zerwę z późniejszej zmiany, to mnie zwolni. A za dnia odsypiałem pracę i nie miałem jak do was przyjechać, żeby was w ogóle zastać. Kiedy chciałem pojechać do urzędu i spóźniłem się o kilka minut, zadzwonił mój szef z informacją, że mnie zwalnia i... Ech, długo by opowiadać.... - mówiłem, jak karabin maszynowy.
- A ona? Kto to w ogóle jest? Skąd ją znasz? - pytała mama, gestykulując.
- Emilli odpowiedziała na moje ogłoszenie, dotyczące współlokatora w gazecie lokalnej. Po jakimś czasie się poznaliśmy i wyszło na to, że jesteśmy parą...  - bardzo starałem się opanować, żeby nie zacząć jej opowiadać o tym, że mój przyjaciel nie żyje, a kolejni dwaj czekają w kolejce, że ściga mnie ojciec Em i, że się o nich wszystkich boję. Ale nie mogłem pęknąć, bo to by oznaczało koniec.
- Jakiegoś czasu?! Ile według ciebie, oznacza sformułowanie "jakiś czas"?
- Kilka tygodni... Ech, mamo! Widujemy się tak rzadko, naprawdę chcesz marnować ten czas na kłótnie?  - uśmiechnąłem się.
- Nie chcę. Ale jestem twoją matką, Gray. I się martwię, jak każda matka - ona też się uśmiechnęła i rozpostarła dla mnie ramiona. Objąłem ją.
- Kocham cię, mamo - powiedziałem szeptem.
- Ja ciebie też. A teraz wracajmy do twoich dziewczyn... - puściła do mnie oko i wyszła z pokoju, do salonu. - I jak, poznałyście się trochę? - zapytała, uśmiechając się.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (23-09-2014 o 21h03)

Link do zewnętrznego obrazka
Roześmiałem się na tę wymianę zdań, między paniami i rozsiadłem się na kanapie, sadzając sobie siostrę na kolanach.
- Jak na razie, jesteś moją małą dziewczynką i lepiej, żeby tak zostało - objąłem ją na krótką chwilę i cmoknąłem w czoło.
- Ale tylko NA RAZIE, Gray! Urosnę! Będę taka duża, że przerosnę mamę! - chwaliła się moja siostrzyczka, ukazując dłońmi tę wielką wysokość.
- Dobrze, Gray. Zostawiam wam Scarlett i jadę jeszcze na chwilę do biura, muszę dokończyć rozliczenia za ten tydzień. Wrócę około północy, połóżcie ją spać, a jeśli nie będzie chciała, włączcie jej telewizor. Do zobaczenia, tylko bądźcie w miarę grzeczni - uśmiechnęła się do nas, pomachała i wyszła, a ja zamknąłem za nią drzwi.
- To co chcecie robić, moje panie? - uśmiechnąłem się do nich szeroko, kiedy nagle zaburczało mi w brzuchu.- Hmm... Wypadałoby coś zjeść. Spaghetti wam pasuje? - puściłem do nich oko i ruszyłem do kuchni, studiując zawartość lodówki.
Cóż, nawet gdyby im jednak nie pasowało, nie miałyby wyboru, bo w lodówce były jedynie trzy pomidory, baza do sosu, śmietana i mielone mięso.
Uruchomiłem kuchenkę i wyciągnąłem garnki z szafki.
Do roboty!

Link do zewnętrznego obrazka
Roześmiałem się cicho pod nosem, kończąc redukowanie sosu pomidorowego. Em ukradła mi kawałek pomidora na co zmierzyłem ją tym "karcącym" wzrokiem i cmoknąłem ją w policzek.
- Graaay, czy musicie KONIECZNIE się przy mnie całować...? - jęknęła, wywracając oczami.
Roześmiałem się.
- Pogadamy, jak ty przyprowadzisz chłopaka do domu - poczochrałem ją po głowie, śmiejąc się cicho na wyjaśnienie Em co do kuchni.- Na pewno nie jest tak źle - puściłem oko do dziewczyny i poprosiłem, żeby podała mi trzy talerze z górnej szafki narożnej. Nałożyłem dla nas jedzenie i zaniosłem półmiski na stół w salonie.
Nalałem do szklanek coli po równo, całe szczęście, że miałem butelkę w lodówce, i postawiłem je na stole.
- Możecie siadać, ja skoczę umyć ręce - powiedziałem, podbiegając truchtem do kuchni. Szybko zrobiłem co trzeba i usiadłem do stołu.
Nasz kot usadowił się wygodnie na fotelu, zamiatając ogonem.
Emilli, masz może braciszka? Mogłabym się z nim zaprzyjaźnić? Obejrzycie ze mną Barbie?  - zalała nas morzem pytań.
- Wiesz, słonko, Barbie to raczej nie moje klimaty... Ale może Em się zgodzi... - chciałem coś jeszcze powiedzieć, ale przerwał mi dzwonek do drzwi.
- Kogo tu niesie o tej porze...? - mruknąłem, wstając od stołu i idąc do przedpokoju. Otworzyłem drzwi, bez spoglądania przez wizjer.
O mało nie dostałem zawału, kiedy zobaczyłem, że w progu stoi Patrick z obdrapaną twarzą, w wymiętych ubraniach, poszarpany i śmiertelnie przerażony. Pierwszym, co zrobiłem, bez jakiegokolwiek myślenia, było rzucenie mu się na szyję.
- Patrick! Co się stało, gdzie jest Simon? - zapytałem, wypuszczając go z objęć.
- Gray, Simon jest u Cartera... Nie wiem co robić, nie mam telefonu, nikt w biurze nie odbiera, Chloe nie odpowiada na wiadomości... - mówił niepewnym, łamiącym się głosie.
Byłem w szoku, nie mogłem się choćby poruszyć.

Link do zewnętrznego obrazka
Nie do końca wiedziałem, jak się zachować, można powiedzieć, że wręcz nie kontaktowałem w pełni.
Stałem przy Patricku, Emilii zabrała gdzieś Scarlett, po czym nagle do naszego mieszkania wpadła jakaś pijana dwójka. Chłopak legł na ziemi i zaczął wyśmiewać poszycie kanapy w salonie, a dziewczyna o rudych włosach objęła mnie w pasie i złożyła usta w tak zwany "ciup", zupełnie, jakby zaraz miała zamiar mnie pocałować.
Em nie wytrzymała tego długo i szybko wywaliła oboje za próg, wciągając jednocześnie osłupiałego Patricka do środka.
- Nieważne, co to było.  - uniosłem ręce do góry, spoglądając na Emilii, sprzątającą resztki butelki z podłogi.
- Jezu, Gray i co my teraz zrobimy? Wszystko wymknęło mi się spod kontroli, nie mam pojęcia co się dzieje, ani  jak wyciągnąć z tego bagna Simona i Jaya... Goldson gdzieś zniknął, próbowałem go namierzać, ale nadajnik najwyraźniej został zniszczony, bo nie ma żadnego sygnału. Nie mam telefonu, s dodatku nie mam też pojęcia, czy Carter nie wywiózł gdzieś Simona... Puścili mnie wolno, ale pod warunkiem, że Simon zostanie i, że nikt nie będzie ich śledził... - tłumaczył mi, gestykulując.
- Jedziemy do biura - zawyrokowałem. Nie było innej możliwości sprawdzenia tego, co się dzieje.
- Emili, musisz się zająć Scarlett przez najbliższe pół godziny. Jedziemy do biura i zaraz wracamy, nie ma sensu nigdzie się dzisiaj wyprawiać, bo jest już późno i ciemno, a my nie mamy wsparcia... Trzeba po prostu sprawdzić, co się dzieje - mówiłem, idąc do pokoju po broń, którą szybko przeładowałem i umieściłem w pasku. Wciągnąłem na siebie bluzę i kurtkę
- Gray, gdzie jedziecie z wujkiem Patrickiem? - wujkiem Patrickiem?! Co Em jej naopowiadała? Zresztą: mniejsza, ważne, że w to uwierzyła.
- Na chwilę do pracy. Zaraz będę z powrotem - powiedziałem, ściskając siostrę.
Pocałowałem Emilii i razem z Patrickiem wyszliśmy z mieszkania. Pod budynkiem byliśmy w niecałe pięć minut (co prawda znacznie nadszarpywałem przepisy ruchu drogowego, ale jednak).
Szybko dotarliśmy na piętro główne, gdzie panował prawdziwy burdel. Papiery walały się po biurkach i podłogach, jakby ktoś urządził sobie z nich konfetti, jedno z krzeseł sekretarek było wywrócone do góry nogami, a migające monitory komputerów zostały porzucone w trakcie pracy.
- Co się tu do cholery stało...? - spojrzałem na Patricka.
- Nie wiem, wygląda, jakby ktoś czegoś szukał...
Nagle usłyszeliśmy ruch z strony szafy. Szybkim ruchem wyciągnąłem przed siebie broń, jednak po chwili opuściłem ją na dół, gdyż z szafy wyskoczyła Chloe.
- Coen...? Szef? - zapytała niepewnie. Sama wyglądała najnormalniej w świecie, z perfekcyjnie ułożonymi włosami, cała i zdrowa.
- Co się tutaj stało?!
- Patrick, to nie miejsce i czas. Zabieramy ją do mnie, tam porozmawiamy - zadecydowałem, niepewny, czy budynek na pewno jest już pusty.
U mnie byliśmy po dziesięciu minutach.
Chloe weszła do mieszkania odrobinę niepewnie, jakby była w jakimś transie.
- Kochanie, wróciliśmy! - zawołałem od progu.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (17-10-2014 o 19h08)