Choi Minki - Ren

Usłyszałem głos Simona.
-Jeżeli chcesz to tak. - szepnąłem zatrzymując się na przeciwko niego.
W sumie fakt ma prawo się pytać ale... Uważam iż jest moim przyjacielem... Może tylko z daleka ale ma swoje miejsce w moim sercu po przyjacielsku oczywiście. Jego dom jest niedaleko sierocińca więc często go widywałem jak wracał do domu i jego ojca... Jak można tak traktować swoje dziecko? Westchnąłem w myślach.
-O co chodzi...? - spytałem cicho poprawiając blond kucyka. Żal mi ścinać te włosy ale są już dość długie przez co jeszcze bardziej wyglądam jak dziewczyna. Eh... Co za beznadzieja.

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Simon Goldenrod

- A... O nic, coś mi się tylko przypomniało, o ile masz na myśli to, co powiedziałem - stwierdziłem, wzruszając ramionami, ale uśmiechając się w duchu. A więc zrozumiał. Ucieszyłem się z tego powodu, bo choć nie spędzaliśmy razem za wiele czasu, lubiłem go... Tak jak i wszystkich pokrzywdzonych przez los, który czasem potrafił być naprawdę niesprawiedliwy.
Teraz rozejrzałem się wokół. Było to miejsce dość chłodne, nie można było mu jednak czegokolwiek zarzucić pod względem wyglądu. Było po prostu prześliczne, choć nie przepadałem raczej za zimą, która kojarzyła mi się bardziej z tragicznymi wypadkami, jak śnieżyce, dachy burzące się pod wpływem nadmiaru śniegu czy też katastrofami na drogach niż ze świętami. A tu było inaczej, tak... Magicznie? To chyba dobre określenie, biorąc pod uwagę jak szybko można się tu przemieszczać i zmieniać ubiór. Popatrzyłem na innych. Miku i Marisa razem wirowały na lodzie. Więc niebieskowłosa już chyba tak się jej nie bała... Ucieszyło mnie to, bo obie były naprawdę dobrymi osobami. Minki też stał na lodzie... Wszyscy byli w łyżwach. Usiadłem na ławce przy lodowisku i przyglądałem się im. Nie umiałem jeździć na łyżwach. Było mi trochę wstyd.

---

Miku Hatsune

Minki i Simon rozmawiali. Gdy skończyli a Simon usiadł na ławce podjechałam do niego.
-Simon a ty czemu nie jeździsz? Nie umiesz?-zapytałam się. Gdy potwierdził uśmiechnęłam się szeroko. Złapałam go za rękę.
-Chodź nauczę się. Będzie fajnie zobaczysz.-powiedziałam podekscytowana. Sama kiedyś się uczyłam. Byłam cała poobijana ale było zabawnie. Zrobiłam w jego stronę szczenięce oczka żeby sie zgodził.

Nagle zobaczyłam że Simon i Miku siedzą na ławce widać że Simon nie chciał jeździć magicznie założyłam mu na nogi łyżwy wzięłam za rękę na lód i postanowiłam go nauczyć.
- Choć to nic trudnego.
Najpierw próbowałam jeździć wolniej by Simon mógł nadążyć dobrze mu to wychodziło nie wiem czemu nie chciał jeździć.
Nagle zaczęłam jechać coraz szybciej lecz nagle nogi nam się zaplątały i spadliśmy na ziemię wstałam otrzepałam się i powiedziałam.
- Przepraszam.
Usiadłam na ławce byłam cała w rumieńcach siedziałam tak z głową spuszczoną w dół.

Simon Goldenrod

Nie wiem, czy to przez pytanie Miku, czy przez to, że było tam zimno, jednak byłem przekonany, że jestem czerwony. No bo... Wszyscy jeździli. Minki, Miku, Alice i Marisa, a ja nie potrafiłem... W sumie to nawet trochę się bałem bo jedyne moje wspomnienie związane z zamarzniętą wodą było takie, że kilka lat temu wywróciłem się na oblodzonej kałuży, w związku z czym złamałem nogę... Alice mogłaby poświadczyć, bo to na nią upadłem, na szczęście jej nic złego się wtedy nie stało.
Przez jej propozycję spanikowałem jeszcze bardziej, jednak zgodziłem się. Nie potrafiłem odmawiać. Z resztą, nie miałem tu za wiele do gadania, bo zaraz pojawiły mi się na nogach łyżwy, a moje dłonie zostały ściśnięte, jedna przez biało-, druga przez niebieskowłosą. Weszliśmy na lód. Na początku ślizgałem się chyba nieco bardziej, niż powinienem, potem już szło mi troszkę lepiej. Nagle poczułem, jak tracę równowagę i poleciałem razem z nimi w dół. Auć. Miałem tylko nadzieję, że one się zbytnio nie poobijały. W sumie to nawet nie wiedziałem, czy to faktycznie przeze mnie, bo to Mary przeprosiła. A potem podjechała do ławeczki. Spróbowałem się podnieść. Poślizgnąłem się, nieomal wykonując szpagat. Za drugim podejściem też wyszedłem na niedojdę, jednak jak się okazuje do trzech razy sztuka, więc ostatnia próba okazała się udaną. Zauważyłem, że lodowisko jest większe, ma taki nieregularny kształt, jakbyśmy naprawdę byli na zamarzniętym jeziorze albo przynajmniej stawie. Podjechałem dalej (oczywiście troszkę niezdarnie, ale proszę, nie oceniajcie, to mój pierwszy raz...) by sprawdzić, co kryje się za zakrętem.

---

Choi Minki - Ren

Przytaknąłem głową. Powoli jeździłem w okół patrząc na resztę.
Następnie usiadłem na ławce i zdjąłem łyżwy... Wszyscy jeździli razem. Simon się wywalił razem z dziewczynami. Nie wiem czemu ale nie wydało mi się to zabawne. Każdy ma kiedyś swój pierwszy raz....
Nie cierpię zimy... Nie wiem co większość w niej widzi. Jest zimno,smutno no i... Jest ta głupia rocznica.
Westchnąłem.
Sam nie wiem kiedy ale mi się przysnęło...

Ostatnio zmieniony przez Sooyoung (22-11-2013 o 21h13)

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Miku Hatsune

Pomagałyśmy Simonowi kiedy przez Marise wywróciliśmy się. Sama ona poszła na ławeczkę a Simon pojechał zobaczyć co jest za zakrętem. Podniosłam się i pojechałam za nim. Niestety jak to ja jadąc za szybko wpadłam na niego. Niestety on leżał brzuchem na lodzie a ja na nim. Niestety nie mogłam sie podnieść bo bałam się ze upadnę lub co gorsza zrobię mu krzywdę. A  do tego bolało mnie kolano. Ja wspaniała jeżdżąca na łyżwach wywaliłam sie na niego. Nie chcąc. Albo i chcąc?

Simon Goldenrod

Za drzewami, które kryły dalszą część otoczenia lodowiska, znajdowała się kolejna fontanna, z tej jednak zamiast jakiejkolwiek wody wytryskiwał błyszczący proszek, z daleka przypominający brokat, który opadał także na wszystko naokoło... Na chodnik, ławki, maleńkie drzewka... I to wszystko w otoczeniu śniegu, który tu wydawał się czystszy, niż ten z naszego świata, przez co jeszcze bielszy.
- Piękne... - wyrwało mi się. Chciałem zidentyfikować ów nieznany mi proszek, jednak... Po chwili znalazłem się cały na lodzie. I coś nie dawało mi wstać. Spróbowałem przewrócić się na plecy, a kiedy to zrobiłem, zobaczyłem Miku. Otworzyłem szeroko oczy i, jak znam życie, znów spaliłem buraka. Simon, czemu musisz byś tak nieśmiały?!
- P-Przepraszam! Pomogę Ci zaraz... ! - niemal krzyknąłem pomogłem jej wstać, a przynajmniej jakoś usiąść po ludzku na tym lodzie. Potem, jak już sam wstałem, podniosłem i ją. Miała coś z kolanem. Złapałem ją za ramię. Jak przy naszym pierwszym spotkaniu, zaśmiałem się w duchu.
Wtedy właśnie odwróciłem się od fontanny, a zobaczyłem śpiącego na ławce Rena. Choć noga nieco mnie bolała, razem z Miku podjechałem do ławki, na której oprócz mojego przyjaciela miejsce zajmowała też... Jak to ja chciałem ją zwać? Ach tak, Śnieżna Dziewczyna, hah.
- Może... Zabierzmy go do pokoju? Nie chcę, żeby się przeziębił... - wyszeptałem do Marisy, żeby go nie wybudzić.

---

Choi Minki - Ren

Oddychałem delikatnie... Nie śniłem o niczym. Zasnąłem chyba zwyczajnie ze zmęczenia tym wszystkim co zaszło.
Niektórzy twierdzą,że wyglądam uroczo jak śpię. Hm... Pewnie nigdy się nie przekonam czy to prawda.
Podłożyłem ręce pod głowę... Naprawde byłem tym wszystkim zmęczony... Mam tylko nadzieję,że się nie przeziębie......

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Nagle usłyszałam czyjś głos był to Simon pytał czy nie możemy zabrać Minkiego do pokoju nie chciał by się zaziębił było to miłe z jego strony na prawdę troszczył się o innych.
- Jasne że możemy.
Zabrałam ich magicznie do pokoju Minkiego przebrałam w mięciutką pidżamę i teleportowałam do łóżka popatrzyłam jeszcze na niego i wyszeptałam.
- słodkich snów.
Tak żeby go nie obudzić postanowiłam zabrać moich gości do reniferów na pewno je polubią są bardzo miłe i towarzyskie nawet umieją latać co w tej krainie to pikuś.
- Chodźcie do reniferów.
Przeniosłam nas do stadni no prócz Minkiego  każdy z moich gości miał wyznaczonego renifera mój to był śnieżek Simona Nastia Minkiego Perry a Miku i Alice miały jednego do podziału i mogły go same nazwać.

Miku Hatsune

Nie cieszył mnie fakt że muszę dzielić renifera z Alice. Przytuliłam się do jego szyi. Był taki słodki.
-Jakiś ty mięciutki Majki-wyszeptałam. Nazwałam go Majki, nie wiem czemu jakoś tak. Był słodki i kochany. Taki jak Simon. Nie wiem czemu. Wolałabym się nim nie dzielić. Majki parsknął a ja mocniej go przytuliłam. Taki kochaniutki i słodziutki. Nie tak jak Alice. Ona była agresywna. I szczerze się jej bałam. Nagle mnie olśniło. Kurtka Simona. Spojrzałam na Marisę.
-Mary gdzie jest kurtka w której byłam?-zapytałam przerażona że jej nie odzyskam.

Ostatnio zmieniony przez Oliwkaa (23-11-2013 o 11h29)

Simon Goldenrod

Wiedziałem, że Ren będzie tam bezpieczny, ale i tak nie chciałem zostawiać go samego. Czyżby było to spowodowane jego kłopotami w szkole? Możliwe, jednak byłem chyba trochę przewrażliwiony... Tak, możliwe że byłem nadopiekuńczy, choć czy można to tak nazwać, jeśli i tak nie mogłem nigdy nic na to poradzić?
Próbowałem się uspokoić, że przynajmniej w pokoju będzie mu ciepło i wygodnie, po czym Mary przeniosła nas do stajni i podarowała nam renifery. Miły gest z jej strony, jednak oddanie jednego z nich Miku i Alice nie był chyba dobrym pomysłem... Czułem, że za sobą nie przepadają. Było mi trochę głupio z tego powodu, bo w końcu lubiłem i jedną, i drugą, a skoro Miku już go nazwała po swojemu, zaproponowałem:
- Może... Niech Alice weźmie Nastię? Ja na razie zajmę się Perrym, skoro Ren śpi. Później coś wymyślimy - powiedziałem do Mary, zanim jej Śnieżek (Tak przynajmniej było napisane na jego... Obroży? Tak to się nazywa? Nie znam się...) trącił mnie nosem. Cofnąłem się zaskoczony, ale zaraz pogłaskałem go lekko.

---

Miło ze strony Simona że nie chciał żeby dziewczyny się kłóciły ale on nic nie wie przecież zrobiłam to specjalnie żeby się pogodziły i jakoś się zaprzyjaźniły muszę mu to wytłumaczyć.
- Simon choć na chwilę ze mną wy tu zostańcie.
Wzięłam go za rękę i zaprowadziłam za stadninę by mu wszystko wytłumaczyć nie mogłam powiedzieć tego przy Miku bo zaczęła by się czegoś domyślać i był by klops czy jak się tam mówi.
- Mam do ciebie prośbę tylko nikomu nie mów.
Złapałam go za ręce i spojrzałam mu głęboko w oczy miałam nadzieję że weźmie mnie na poważnie.
- Chce by Miku i Alice się pogodziły tylko nikomu nie mów obiecujesz?

Simon Goldenrod

Wiedziałem, co Mary miała na myśli, dając im obu jednego renifera, ale w przeciwieństwie do niej nie sądziłem, że to taki dobry pomysł. Zabrała mnie na zewnątrz, gdzie uderzyła we mnie fala chłodu, jednak niezbyt silna, bo choć w stajni było dużo cieplej niż na zewnątrz, miałem przecież ciepłe ubrania.
Tam Marisa powiedziała mi to, o czym byłem przekonany, że usłyszę.
- Rozumiem, nie powiem, ale... Nie sądzisz, że jeśli będziesz je zbliżać do siebie na siłę, może być jeszcze gorzej?
Odwróciłem wzrok, a mój głos był jeszcze łagodniejszy, niż zwykle. Czy to przez to, że jej oczy były niebieskie, a dłoń ciepła, jak na osobę z takiego miejsca?
Puściła moją rękę, którą schowałem do kieszeni. Zacząłem się zastanawiać, czemu stwierdziła, że w ten sposób się pogodzą. Przecież przez to mogą się skłócić jeszcze bardziej... Może tutaj to tak nie wyglądało, więc Mary nie wiedziała, jakie potrafią być ziemskie dziewczyny...

Ostatnio zmieniony przez Lynn (23-11-2013 o 20h08)

---

Choi Minki - Ren

Poczułem,że leżę w łóżku. Wtuliłem się głową w poduszkę nie zwracając uwagi na głosy. Było tak ciepło i miękko. Inaczej niż w sierocińcu. Tak dziwnie przyjemnie...
Głosy zniknęły. Pewnie Mary ich gdzieś przeniosła,a ja zasnąłem otulając się kołdrą.

Sam. Byłem sam pośród płomieni. Był to pokój w środku jakiegoś domu. Płonął. Wszystko płonęło,a zwęglone deski opadały z hukiem w dół aby zniknąć w popiole. Usłyszałem krzyki... Urwały się po chwili... Ktoś umarł. Nagle do pokoju wbiegła kobieta zatrzymując się tuż przed płomieniami i wyciągając do mnie rękę.
-Mink-! - urwała i opadła w płomienie. Zginęła. Za nią stał zamaskowany mężczyzna z nożem w ręku. Powinienem uciec? Nie mogę się ruszyć... Jest coraz bliżej.

I wtedy się obudziłem. Skuliłem się przykrywając się aż pod szyję kołdrą. Śni mi się to coraz częściej... Może amnezja odchodzi? Może to scena śmierci mojej mamy? Na samą myśl spłynęła mi łza po policzku więc odrzuciłem tą propozycję.
Leżałem tak z zamkniętymi oczami. To okrutne... Nic o sobie nie wiedzieć... I znów zasnąłem śniąc ten sam sen...

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Link do zewnętrznego obrazka



Dziewczyna w tym momencie bawiła się właśnie z pieskami.
Gładziła je delikatnie po ich miękkiej sierści i delikatnie drapała za uchem. Widząc, ze sprawia im to przyjemność, uśmiechnęła się do siebie.
Była zmartwiona o Minkiego i zastanawiała się, czy wszystko będzie z nim dobrze.
Przecierając powieki, jasnowłosa wygodniej oparła się o kanapę i pozwoliła, aby zwierzaki weszły jej na kolana.

Simon, Simon sam chyba nie wiesz co mówisz nienawiść prowadzi tylko do złego wiedziałam że w głębi duszy dziewczyny mają wiele wspólnego mogły by zostać przyjaciółkami.
- Muszą się pogodzić bo inaczej nigdy nie wrócicie.
Simon nie wiedział ale przez zło na ziemi przez nienawiść przez to się tu znaleźli moją misją jest pogodzić ich wszystkich i nie zaprzestane dopóki się nie zaprzyjaźnią .
- Choć bo zaczną coś podejrzewać.
Złapałam go za rękę i poszliśmy do stadniny nie chciałam by dziewczyny się dowiedziały doprowadziły by to tylko do większych kłótni a może jeszcze gorzej aż mi smutno od tych myśli.

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (24-11-2013 o 13h17)

Simon Goldenrod

Westchnąłem ciężko. Czyli nie rozumiała. No cóż, w takim wypadku pozostaje mi tylko czekać i zobaczyć, co się stanie... Choć w sumie mógłbym protestować, albo się opierać, albo cokolwiek. Ale nigdy tego nie robiłem. Poczułem, że tu jednak nie jest inaczej. To znaczy, jest, ale ja wciąż jestem taki sam. Dalej jestem mną. A ja nic nigdy nie mogłem zrobić dla nikogo.
Marisa porwała mnie z powrotem do stadniny, gdzie zauważyłem brak pewnej dobrze mi znanej Brytyjki.
- Um... Gdzie się podziała Alice? - spytałem, jeszcze raz rozglądając się wokół, by upewnić się, że moje pytanie nie było bezsensowne.

---

Miku Hatsune

Kiedy Marisa wróciła z Simon ucieszyłam się. Alice gdzieś poszła nie wiem gdzie.
-Nie wiem. Poszła gdzieś-powiedziałam. W sumie zastanawiało mnie dlaczego jej tu nie ma. Co było ciekawsze od reniferków. Były takie słodkie i kochane. A ona sobie poszła. Dziwnę to. Spojrzałam znowu na Marisę.
-Marisa powiesz mi w końcu gdzie jest moja kurtka?-zapytałam znowu.

Link do zewnętrznego obrazka



Nastolatka bawiła się z psiakami, puki te nie wybiegły na zewnątrz do Marisy.
Sama Alice podeszła do okna spoglądając jak płatki śniegu wirują wraz z delikatnymi podmuchami wiatru.
Uśmiechnąwszy się do siebie, blond włosa obserwowała wszystko co się dzieje na zewnątrz, przecierając przy tym swoje chłodne dłonie.
Jedynie myśli dziewczyny zawędrowały gdzieś w dal, jak gdyby szukając czegoś w pamięci.

Simon Goldenrod

Miku powiedziała mi, że Alice gdzieś sobie poszła. A potem zaczęła rozmawiać z Marisą. Korzystając z tego, że nie zwracają na mnie uwagi, wymknąłem się. Chciałem znaleźć Alice i zajrzeć do Rena.
Wyszedłem, znów na chłód, jednak tak jak wcześniej, nie był on tak uciążliwy. Zacząłem się rozglądać. W sumie to nie wiem, jak tu trafiłem, bo za każdym razem Mary nas teleportowała i gdybym wcześniej nie wyszedł za Miku z domu nie wiedziałbym, jak on wygląda. Poszedłem w tamtym kierunku, a kiedy już byłem w środku, zacząłem szukać po pokojach moich przyjaciół.

---

Link do zewnętrznego obrazka



Dziewczyna cały czas przebywała w salonie, co chwila krążąc  to od okna do kanapy.
Próbowała się czymś zając, jednak praktycznie rzecz ujmując nie było nic ciekawego do roboty.
Zaraz gdy usłyszała czyjeś kroki, to skierowała swe spojrzenie ku drzwiami wychodzącym na korytarz.
Łapiąc koc, nastolatka opatuliła się nim nie odrywając spojrzenia od drzwi, jakby spodziewając się, że ktoś niedługo tu przybędzie.

Simon Goldenrod

Pomyliłem korytarze, jednak nikt nie powinien mnie za to winić ze względu na wielkość domu, a nie należał on do małych, a nawet średnich budynków tego typu. Po drodze minęło mnie kilka białych jak śnieg piesków, wśród których wyróżniał się Nemoti. Proszę, proszę, już znalazł sobie przyjaciół? Na mój widok zaszczekał radośnie, po czym podbiegł do mnie, merdając ogonem jeszcze szybciej, niż wcześniej. Zaśmiałem się i wziąłem go na ręce, czego się domagał. Kochane stworzenie. Poszedłem dalej, w stronę dużych drzwi na końcu korytarza. Otworzyłem je, wtedy okazało się, iż mieścił się tam salon. Na kanapie, owinięta kocem, siedziała Alice.
- O, tu jesteś - powiedziałem cicho z lekkim uśmiechem na ustach.

---

Gdy wróciliśmy Miku podeszła do mnie i z niecierpliwością zapytała co się stało z kurtką w której tu przybyła widziałam że bardzo jej na niej zależało szkoda tylko że nie wiem co się z nią stało.
- Sama nie wiem wyczaruję ci nową.
Powiedziałam najmilej jak tylko się dało by jej nie urazić gdy nagle zauważyłam że nie ma z nami Simona pewnie poszedł do domu przeniosłam Miku do jej pokoju który dzieli z Alice a sama przeniosłam się poszukać Simona.
Nagle zobaczyłam jak Simon czegoś szuka i otwiera wszystkie drzwi nagle otworzył mój pokój podeszłam do niego by zapytać czemu wchodzi do mojego pokoju.
- Simon czego szukasz w moim pokoju.
Nagle zobaczyłam też cieplutko otuloną Alice tylko czemu wzięła kocyk piesków i czemu leży na kanapie w moim pokoju może urządzili sobie imprezkę i żeby mnie i Miku nie zaprosić.

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (24-11-2013 o 14h51)

Link do zewnętrznego obrazka



Alice widząc Simona uśmiechnęła się promiennie i zaraz przechyliła na bok głowę, pozwalając włosom rozsypać się w nieładzie na ramieniu.
- szukałeś mnie ? Jeśli tak, to przepraszam za kłopot ale zimno mi się zrobiło. - stwierdziła patrząc na chłopaka cały czas i uśmiechając się do niego czule. - chodź tutaj, tobie pewnie też jest zimno. Prawa ? - zapytała i zaraz za nim ujrzała Marisę. - Przepraszam, pewnie martwiliście się a ja od tak zniknęłam .