Link do zewnętrznego obrazka

Elizabeth zaczęła krzyczeć. Podszedłem do niej i położyłem rękę na ramieniu, kiedy spojrzała na mnie powiedziałem do niej.
- Jeszcze to coś popamięta że zaczęło z tobą - wiedziałem że to chodzi po jej głowie. Nie trzeba umieć czytać ludziom myślach żeby nie kiedy wiedzieć co im chodzi po głowie. Mnie też się denerwuję to że to coś grało nam na nosie.

W BUDOWIE!

Link do zewnętrznego obrazka

Imię Heron
Nazwisko Ninis
Wiek 14 lat
Orientacja Bi
Kolor Oczu Szare
Kolor Włosów Białe
Wzrost 171 cm
Waga 59 kg
Rodzic Afrodyta
Ranga Uczeń
Znaki szczególne Kolczyk z pereł w prawym uchu.
Rodzina Matka Afrodyta oraz Filemon Ninis

Moce
- Może wykorzystać swoją moc, by rozkochać w sobie ludzi. Jednak nie jest to prawdziwa miłość.
- Umie również sprawiać, by ludzie zaczęli się nagle kochać, bądź nienawidzić. W ten sposób zniszczył wiele związków.

Kontakty
- Związek: Brak
- Przyjaciele: ...
- Wrogowie: ...

Charakter
Heron jest to uroczy młodzieniec. Zapoznany z manierami dobrego wychowania, kulturalny... A także dla wszystkich, niezależnie od domu, miły i pomocny. Jest opanowany, a gdy czegoś zechce z pewnością to dostanie. Nie ma jakiś wielkich problemów  w kontaktach z ludźmi, czy nauce. Nie jest on może nazbyt pracowity, ale radzi sobie naprawdę przyzwoicie. Mimo iż nie przykłada do tego wielkiej wagi. Uwielbia urocze rzeczy, a i dość często gdy coś takiego zobaczy zapomina o całym świecie.

Historia
Urodził się ze związku bez miłości. Jego ojciec był tylko kolejną zdobyczą matki, która zdjęła z niego czar dopiero po narodzinach Herona. I odeszła zostawiając swojego syna z jego ojcem. Mężczyzna wyprowadził się z Grecji do Angli i to tam wycowywał chłopaka. Heron jednak nie był zadowolony, gdy jego ojciec przyprowadzał jakieś kobiety, co kończyło zawsze się wielką kłotnią, gdy znów chłopak używał swoich mocy. Niszczył tak wszystkie związki, nie tylko swojego ojca. Zawsze uważano go za dziwne, jednak on się tym nie przejmował.
Matkę spotkał pierwszy raz, gdy miał dziesięć lat. To wtedy dała mu ona jeden ze swoich kolczyków, mówiąc, że jest z niego dumna. Heron nigdy nie rozstawał się z tym podarkiem. Zaś w obozie uczył się od dwunastego roku życia, zawsze będąc gdzieś na uboczu i nie rzucając się innym w oczy.

Inne
~ Ma kota, którego nazwał Cesarzem.
~ Jest jedynakiem.
~ Boi się robaków.

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Nieve (14-10-2013 o 15h43)

---

Link do zewnętrznego obrazka

-Jasne łatwo ci powiedzieć ty nie odstajesz od towarzystwa. Nie na Ciebię wołali dziwadło lub wariatka. Moje życie było dnem aż dostałam się tutaj. Każdy kto chciał ze mną zadrzeć od razu się wycofywał. Zawsze każdego roku każdy szczyci się że jest niepokonany. Sama tak myślałam aż do teraz. w tym momencie czuję się bezużyteczna-powiedziałam coraz mocniej rzucałam w drzewo aż pękło  w środku coś. Zaczęło się lekko kołysać.  Ciekawe czy się przewróci.

---

Link do zewnętrznego obrazka

- A co jeśli ci powiem że ciągle na mnie mówią dziwadło. Nie znam swoich rodziców. Byłem adoptowany. Mężczyzna który mnie adoptował wraz żoną bał się mnie co rusz zatrudniał nowe opiekunki. Posłuchaj mnie ważne jakim nas inni ważne jest to kim się stajemy - powiedziałem łapiąc jej dłonie. Nie wiedziałem jakie ma zdolność ale chciałem ją uspokoić.

-Słuchaj nie wiesz do czego jestem zdolna. Przez 3 lata nie miałam dostępu do świata gdyż każdy się mnie bał. Byłam zamknięta  w domu wtedy dyrekcja przeniosła mnie tutaj-powiedziałam drzewo nagle się zachwiało. Czułam ze spadnie. Odsunęłam chłopaka i siebię o dwa kroki do tyłu. W tym czasie drzewo runęło. Przejechałam palcem po ostrzu. Bardziej ostrego narzędzia nikt nie znajdzie.

Ostatnio zmieniony przez majkel325 (14-10-2013 o 15h21)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zdaję się że do niej nic nie dociera. Dzięki za to że urodziłem się chłopakiem.
- Elizabeth po prostu przestani! Użalać się co było kiedyś. Musisz patrzeć przeszłość w tej chwili bardzo łatwo cie rozproszyć - nie potrzebnie podniosłem głos ale już nie miałem siły.

-Dobra to skupmy się jak to coś zabić albo przynajmniej wygnać-odpowiedziałam tak samo głośno jak chłopak. To były minusy mojej mocy szybko się denerwowałam i szybko nie umiałam przestać.
-Wytropić nie możemy więc co ?

---

Link do zewnętrznego obrazka

- To na pewno nie zwierze. Zdaję się że myśli, bo czemu inaczej nas nie zaatakował tylko przeleciał między nami. Musiał nas obserwować. Czyli jest o krok przed nami. Byśmy musieli zrobić coś nie podobnego do nas - okej to zabrzmiało jakbym był mądry. Jednak wiedziałem że pojedynkę nie damy rady. Tylko nie wiedziałem jak jej to powiedzieć. Odzyskałem zasięg w telefonie dostałem wiadomość że numer ten próbował się ze mną skontaktować. Należał on do Asteya. - Co byś powiedziała jak byśmy powiedzieli demonowi, który zna czarną magię? - to mogło nam pomóc wiele razy słyszałem że można nią tropić.

-Nie ma mowy-powiedziałam stanowczo-Idę tam znowu nie obchodzi mnie ze jest za chwilę ciemno-powiedziałam i po drodze zaszłam do pokoju. Wymieniłam miecz na łuk i strzały. Wybiegłam aby nikt mnie nie zobaczył. Szłam swoim śladem. Zatrzymałam się w miejscu gdzie dostałam w twarz. było tam kilka śladów ale nie mogłam rozszyfrować kto to mógł zostawić.

---

Heron

Byłem znudzony... Typowy dzień spędzony z ojcem na prawie samych kłótniach, jednak w końcu raczył mnie zawieźć do szkoły. Co z tego, że zbliżała się już cisza nocna. Momentami miałem już tego dosyć po prostu, tej naszej relacji. On się będzie cieszył, że mnie nie ma, ja się będę cieszył, że znów mam spokój. Uroczo, nie? Z Cesarzem na głowie, ruszyłem do swojego pokoju. Nie pożegnałem się, nie było nawet sensu tego robić.
Na korytarzach była dziwna cisza... Ludzie, jeszcze dwie godziny! Gdzie się wszyscy nagle podziali? Chyba nie chcę wiedzieć. Wszedłem do pokoju zrzucając kota z głowy, a on zaraz ulokował się na moim łóżku. Zacząłem się wypakowywać, a gdy skończyłem uchyliłem okno i poszedłem na dziedziniec. Usiadłem pod jednym z drzew, patrząc znudzonym wzrokiem na ludzi.

Ostatnio zmieniony przez Nieve (14-10-2013 o 16h41)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Nie no czy wszystkie dziewczyny są takie uparte. Czasem myślę że dobrze jest, że nikogo nie mam. Pobiegła nie wiadomo gdzie. Muszę się dowiedzieć czy było więcej ataków w lesie. Poszedłem do biblioteki no nie spodziewałem się że kiedy dobrowolnie do niej się skieruję. Był tam staruszek pochylony nad jakimś tomiskiem.
- Przepraszam. Czy znajduje tu jakąś książkę o dziwnych atakach lub niewyjaśnionych - spytałem się go. Staruszek wyglądał jakby nad czymś myślał. Po chwili skierował się do półki wyciągnął z niego małą książkę.
- Po co ci to chłopcze - spytał mnie się.
- Tak tylko z ciekawość - powiedziałem usiadłem przy stoliku. Czytałem opisy ataków. Szukałem podobnego do tego co spotkało Elizabeth. Na szczęść wyczytałem niechcący jak przebiegał atak na nią. Jednak dwa ataki były podobne do tego lecz żaden nie był w naszej okolic. Nie ta książka nie dała mi nic co by mi się przydało na pokonanie tego czegoś. Dobrze było gdybym wiedział co to jest. Oddałem książkę bibliotekarzowi.
- I co wyczytałeś coś ciekawego? - spytał się mnie.
- Nie ale dobrze że żaden z nich nie ma miejsca w okolic - powiedziałem jakbym się z tego cieszył. Na twarzy staruszka na sekundę pojawiło się coś dziwnego. Jednak nie zwróciłem na to większej uwagi. Pobiegłem do lasu. Wskoczyłem na drzewo. Widziałem jak Elizabeth kręciła się łukiem.
- Łatwo cię podejść -  powiedziałem do niej. W tej samej chwili zobaczyłem jakiś ruch w krzakach. - Na prawo w krzakach również coś cię obserwuję.

Sui Kato

Wzięłam dziewczynę za rękę i pociągnęłam w stronę wyjścia. To się trochę pobawimy. Choć przydałby się ktoś jeszcze. Jednak raczej sobie poradzimy. Gdy wyszliśmy ze szkoły zauważyłam jakiegoś chłopaka. Uśmiechnęłam się do niego i pociągnęłam Cynthie w stronę lasu obok naszej szkoły. Tam doszłam do naszej kryjówki na broń. Było jej tam dużo. Wyjełam swoje dwa sztylety a duży miecz podałam bratu, po krótkim zastanowieniu wzięłam też dla siebie łuk i kołczan pełen strzał. Spojrzałam na Cynthię:
- Co chcesz? - zapytałam. Może ona nie umie się posługiwać bronią albo no nie wiem. Jednak jeśli nie umie to z chęcią ją nauczę albo mój brat to zrobi.

Mito Kato

Podążyłem żwawo za dziewczynami. Gdy wychodziliśmy puściłem oczko do grupki dziewczyn przy oknie, zachichotały. Jak miło jest być przystojnym. Uśmiechnąłem się do siebie. Kątem oka zauważyłem że Sui nie opuszcza dobry humor. Nie dobrze. Wychodzi na to ze to ona jest z naszej dwójki bardziej radosna. Złapałem miecz i zakręciłem młynek. Będzie zabawa.

---

   

Cynthia

Dziewczyna pociągnęła mnie za sobą. Popatrzyłam tylko chwilę stęskniona za swoim jedzonkiem. Ah, nadal byłam głodna przecież, ale trudno, zjem później najwyżej. I przydałoby się odwiedzić jakiś sklep i pokupować słodyczy. Hm, później ich o to zapytam.
Spojrzałam przerażona na pokazywaną mi broń. Rodzeństwo wyraźnie świetnie się z tym bawiło, jednak ja miałam trochę inne podejście. No i, jak już musiałam czegoś używać to zdecydowanie wolałam swoje moce.
- Wybaczcie, ale wolę nie dzierżyć broni. Jestem pacyfistką. - powiedziałam zakłopotana, opuszczając lekko głowę. Dziwnie się z tym czułam. Pewnie większość osób tu umie walczyć w przeciwieństwie do mnie.

Heron

Nagle niedaleko ode mnie przeszła trójka ludzi. Dzieci Hadesa rozpoznałem z poprzednich lat, jednak dziewczyna, która szła z nimi była mi nieznana. Pewnie jakiś pierwszak. Nie wiedziałem, że zajęli się charytatywną robotą teraz. Odwzajemniłem uśmiech Sui. Ciekawe czy w ogóle mnie kojarzyła... Ah, zgaduję, że nie, nigdy z nimi nie rozmawiałam, bo wolałem swoje własne towarzystwo. Niby nudne, ale mi się tam to podobało.
Wstałem z ziemi i przeczesałem ręką włosy, mając nadzieję, że nic mi się w nie nie zaplątało. Ruszyłem w kierunku, w którym zniknęła mi wymieniona trójka. Gdy ich zauważyłem, uśmiechnąłem się lekko.
- Wieczorny spacerek? - spytałem rozbawiony.

Ostatnio zmieniony przez Nieve (16-10-2013 o 14h48)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Kiedy chłopak wyskoczył strzała była skierowana na niego. Odwróciłam się na pięcie i strzeliłam z impetem. Słychać było że się zwierz przemieszcza.  Zaczęłam poklei strzelać w stronę gdzie biegł zwierz czy co to było. Rzuciłam łuk i zaczęłam biec za tym. Kiedy biegłam wyglądało mi to na człowieka no ale jaki człowiek by mnie zadrapał. No chyba że umie hipnotyzować to już inna sprawa. Wiem na pewno ze jak dorwę to coś w swoje dłonie to już z nich nie ucieknie.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zeskoczyłem z drzewa i pobiegłem za dziewczyną i tym co kryło się w krzakach. Kiedy zrównałem się z nią powiedziałem do niej.
- Nie jesteś za bardzo roztropna. To mógł być nawet pierwszoroczniak - dziewczynę wydawało się że nie obchodzą moje słowa. Nie pierwszy raz dzisiaj.

-TO nie dziecko. Pierwszoroczniaki nie mają takiej precyzji i nie biegają tak szybko-powiedziałam i biegłam jeszcze szybciej. Dojrzałam w dali że las się kończy małą polaną. Polana była mocno zielona i bardzo dobrze oświetlona ale była za daleko aby ktokolwiek nas usłyszał.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zaczęła biec szybciej. Boże jak ja nie cierpię biegać. No cóż znowu ją dogoniłem. Spojrzałem przed nami była polna.
- Nie wiedziałaś do puki nie zaczął uciekać - powiedziałem do niej. Jednak wiedziałem że ma rację. Tu dzieję się się coś dziwnego.

-Każdy czasem popełnia błędy-powiedziałam. Kiedy dobiegłam już tego czegoś nie było. Połóżyłam się na trawię lekko zmęczona od takiego biegu. Gdzie to się mogło podziać? Ciągle zadawałam sobię te pytania.

---

Link do zewnętrznego obrazka

- Dzisiaj w bibliotece znalazłem, a raczej bibliotekarz pomógł mi ją znaleźć. Chodzi mi o książkę, która opisuję nie wyjaśnione ataki. Ona została wydana kilka tygodni temu. W naszej okolic nie było ale dalej był dwa bardzo podobne do twojego. Po za tym ten starzec dziwnie się zachowywał - powiedziałem kładąc się koło niej. Lubiłem patrzeć na nocne niebo.

-Odwiedzimy go rano.-powiedziałam-Szczeże nie mów nikomu ale boję się. Jako małe dziecko bałam się lasów. Zawsze jakieś odgłosy przyprawiały mnie o ciarki. Ale w tym momęcie boję się że nie bedę w stanie walczyć z tym czymś jeżeli bedę miała okazję. Aby pokazać że też coś potrafię. -powiedziałam i otarłam łzę spływającą mi po policzku-No to teraz ty powiedz mi coś o sobie?

---

Link do zewnętrznego obrazka

Mam powiedzieć jej coś osobie? Problem polegał że nie wiedziałem co? Powiedzieć jej.
- Ogólnie nie odczuwałem lęków. Jednak nigdy nie umiałem rozmawiać z dziewczynami - powiedziałem coś co było dla mnie oczywiste.

-To dziwne bo wyglądasz na takiego bez obrazy co mu dziewczyny łatwo przychodzi a przynajmiej rozmowa z nimi. Ze mną też nie umiesz rozmawiać?-powiedziałam i uśmiechnęłam się

---

Cynthia

Gdy usłyszałam czyjś głos za sobą, niemal od razu schowałam się za Mito, wyglądając zza niego niepewnie. Chłopak miał białe włosy i szare oczy, które miały w sobie coś dziwnego. Zacisnęłam piąstki na rękawie mojego kuzyna. Przeniosłam wzrok na Sui, ale jakoś nie umiałam nic wyczytać z jej twarzy w tym momencie.
Chłopak tylko wywrócił oczami na moje zachowanie. Nie moja wina! Wystraszył mnie. Obruszyłam się, nie ruszając się ani odrobinę z w miarę bezpiecznego miejsca. W sumie mogłabym wywołać teraz lekkie trzęsienie, ale to by była w pewnym sensie przemoc... A tej naprawdę nie lubię, nawet w samoobronie. Jednak wtedy używam mocy.
- Kto to? - spytałam rodzeństwa, całkiem ignorując na chwilę obecność białowłosego. Równie dobrze mogłabym zapytać jego, ale nie chciałam. Bu, nie czułam nawet do niego zaufania.



~Nudzę się xd

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

- Trochę trudno na pewno sam bym do ciebie nie zagadał. Uwierz że nigdy nie miałem dziewczyny - powiedziałem do niej. Patrząc na jej reakcję, rzadko komu mówię coś o sobie. Jednak mam zasadę, że jak ktoś mi powie to ja również coś zdradzam. Czasem nawet nie wiem co powiedzieć. W tedy milczę lepiej nic nie powiedzieć niż skłamać.

-Czyli jestem tą wyjątkową szczęściarą?-zapytałam z uśmiechem podnosząc się ale nie wstając. Podparłam się na łokciach.

---