Selena Monroe

Zaczerwieniłam się jeszcze bardziej. To dziwne że nie uznał mnie za wariatkę. Zauważyłam uśmiech nawet na jego twarzy. Jednak niektóre geny od ojca są przydatne. Byłam dość zakłopotana jednak ogarnęłam się na tyle by wydukać:
- No ojciec mi mówił to na noc i powiedziała mi to zanim... - tu się zatrzymałam. Szloch który usłyszała chyba cała szkoła wydostał się na zewnątrz. Wstrząsnął mną dreszcz. Otuliłam się ramionami. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego... Nigdy nie poznaje odpowiedzi na to pytanie i nigdy nie poznam. Straciłam wszystko i pozostały mi tylko wspomnienia.

---

   

Choi Minki - Ren

Dziewczyna wybuchła płaczem. Odruchowo tak jak robiły to moje opiekunki przytuliłem ją. Ot tak żeby lepiej się poczuła. Mi to zawsze pomagało.
-Nie płacz.... - szepnąłem cicho przytulając ją mocniej. - Możesz mi powiedzieć co się stało... Będzie ci lepiej,a ja zachowam to dla siebie... Nikomu nie powiem. - dodałem jeszcze ciszej. Przeszedł mnie dreszcz. Przynajmniej jedno z nas nie ukrywa swoich uczuć. Czułem jej ból ale nie rozumiałem czemu teraz się rozpłakała. Pozwoliłem jej położyć głowę na moim ramieniu. Nie wiem czemu ale czułem się odpowiedzialny za jej płacz... Mogłem nie pytać... Idiota ze mnie.
Mimo,że prawie jej nie znałem to wydawała się być miłą dziewczyną. Może zostaniemy przyjaciółmi? Pierwszy raz bym jakiegoś miał...

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Selena Monroe

Dałam się ponieść emocjom. Nie dobrze. Jednak były i tego plusy. Chłopak zaczął mnie pocieszać i zrobiło się naprawdę przyjemnie. Powoli zaczynałam się uspokajać. Łzy które spłyneły w chwili mojej słabości zaczęły mi przeszkadzać. Wytarłam je wierzchem dłoni i wtuliłam się mocniej w chłopaka. Gdy uspokoiłam się na tyle by mógł mnie zrozumieć cicho powiedziałam:
- Mój tato mi to recytował przed snem i tak samo zrobił to przed swoją śmiercią. - znowu zaczęłam płakać jakbym nie miała nic lepszego do roboty. Na szczęście chłopak umiał pocieszyć więc było mi lżej. W końcu.

---

   

Choi Minki - Ren

Zatkało mnie przez chwilę. Zamknąłem oczy.
-Rozumiem cię... - szepnąłem tylko i przytuliłem ją jakbym sam tego też potrzebował. Odetchnąłem głęboko powietrzem,żeby panować nad emocjami. Mogłem płakać kiedy byłem sam... Mogłem wtedy wykrzyczeć i pokazać co czuję ale nie tu... Nie przy kimś kto właśnie staje się moim przyjacielem... Moim obowiązkiem jest ją teraz pocieszyć,a nie sprawić aby się martwiła.
-Już ci lepiej? - spytałem cicho. Nie wiedziałem co mam powiedzieć... Tęsknota za bliskimi jest wielka szczególnie kiedy jest się przy nich kiedy umierają....

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Była już 21 : 30 a mi nie chciało się spać więc postanowiłam napisać do kogoś więc napisałam do Mary i Milana ,, Hej śpicie już ". Jeśli spali to już nie śpią haha zaśmiałam się dość głośno w duchu szukając pilota od mojego telewizora
- O tu jesteś ! - Okazało się że był pod moim plecakiem którego rzuciłam podczas przygotowań na zabawę w śniegu . Włączyłam telewizor i trudne sprawy gdy nagle przerwano mój program dla ważnych ogłoszeń. Okazało się że obok cmentarza znaleziono mężczyznę który został ,, Wyssany " . Zamarłam na kilka sekund gdyż znaleziono go na cmentarzu który leży obok naszej szkoły. Nagle podali nazwisko tej osoby okazało się że to był mężczyzna a jego nazwisko wydawało mi się dziwnie znane . Była to dość dziwna sytuacja jak pewnie wiecie
- To liceum jest bardzo dziwne - postanowiłam sprawdzić je w internecie. Jak się okazało kiedyś był tu dom lecz ktoś go podpalił zginęła cała rodzina oprócz ich synka ta historia miała  miejsce bardzo dawno i nikt nie wie co się stało z tym chłopcem. Gdy to przeczytałam aż ciarki mnie obeszły ale próbowałam o tym nie myśleć więc przełączyłam na ukrytą prawdę .

"Nie nie śpie oglądam co się dzieje a oknem i piszę z rodzeństwe"-odpisałam. Wyjęłam stare zdjęcia z albumu. Ja biegająca w majtkach i rajstopach i moi bracia. To się nazywa udane dzieciństwo. Dostałam od nich SMS o morderstwie obok naszej szkoły. Zaczęłam się lekko bać.Mam nadzieję że to tak naprawdę jakiś żart od nich.

---

Selena Monroe

Łzy spłyneły i zamoczyły bluzkę chłopaka. Eh... będę musiała przeprosić albo mu odkupić. Znowu będę musiała wydać kasę. Na szczęście w naszym rodzinnym banku mam ich pod dostatkiem l. Korzysta jednak z tego też jej brat i bierze więcej niż ją ale oddaje z nadwyżką. Chciałabym robić to co on.  Jednak nie mam jego długoletniego doświadczenia.  Gdy zapytał czy jest mi lepiej chciałam go walnąć i wrzasnąć: Nie nie jest lepiej! i znowu się rozbeczeć ale się powstrzymałam. Jednak skinęłam głową i prawie niedosłyszalnie szepnęłam:
- Tak... - wtuliłam się w jego mięciutkie ramie wydając z siebie dźwięk podobny do mruknięcia. Powoli zaczął się pojawiać na mojej twarzy szeroki uśmiechnech. No cóż robię się coraz bardziej dziwna. Jednak to zawsze ja.
- Dziękuję- powiedziałam już ze słyszalną radością w głosie. Może to zapowiedź nowej przyjaźni.

---

   

Choi Minki - Ren

-Jasne... - szepnąłem nie wiedząc co odpowiedzieć - Tak zachowują się przyjaciele prawda...? - spytałem cicho. Nigdy ich nie miałem więc nie wiedziałem. Przytuliłem ją jeszcze raz.
Ciekawe skąd znam tą kołysankę... Nie ważne... Może kiedyś się dowiem.
Czułem na sobie czyiś wzrok. Nie wiedziałem czy to dziewczyna czy może ten dziwny dozorca. Zamknąłem delikatnie oczy i westchnąłem.

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Położyłam się już do łóżka. Chciałam się wyspać na jutro. Ale sumienie nie pozwalało mi zasnąć czułam że dziś zraniłam Selene.
" Wybacz że dziś nie spędziłam z tobą czasu ale sama już ze sobą nie radzę. Mam nadzieję że mnie zrozumiesz. Mary"
Czułam się trochę lepiej że komuś to napisałam. Wolałam aby tu była ale pewnie szuka teraz nowych znajomych. Zamknęłam oczy. Spałam lekkim snem ale w każdej chwili mogła się obudzić. Znowu to samo.
Biała szata. Most. Grupka przyjaciół. Dziewczyna.
Słyszałam jakby to było naprawdę jej płacz stojąc na granicy mostu a przepaści. Modlitwy jej znajomych i kobietę która stała obok niej w białej szacie trzymając ją za rękę. 
Zerwałam się jak oparzona.
-Coś mi nie idzie ostatnio zaśnięcie.

---

Alvaro Gray

Skinąłem głową. Selena miała zieleńsze włosy ode mnie i no cóż faktycznie były jak trawa. Uśmiechnąłem się gdy usłyszałem że chce iść na cmentarz. Już miałem się zgodzić ale Ariadne się wystraszyła i popsuła całą zabawę. Chciałem wtedy przekonać Sele że ja naprawdę z nią pójdę ale sobie poszła. Spojrzałem na Ariadne i powiedziałem:
- Za dużo czytasz bajek. Chodź trzeba iść spać. - powiedziałem i wyciągnąłem do niej rękę gdyż jestem dżentelmenem. Jednak żałuje że nie zacząłem krzyczeć za zielonowłosą. Bo bym miał ubaw.

---

   

Milan
Odwróciłem się z powrotem w stronę drzwi i przeszedłem przez nie. Światło było zgaszone, co sugerowało, że mojego współlokatora jeszcze nie było. Zapaliłem je, a że nie miałem w tej chwili zbyt wiele do roboty, więc włączyłem komputer i odpaliłem pierwszą lepszą grę, której ikonę wyrzuciłem na pulpit.
Tylko dlaczego to musiała być taka, w której powitała mnie para czerwonych oczu?! Ale chwila moment... Przypomniało mi się dzisiejsze popołudnie. Widok za oknem, dziewczyny z liceum i on. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że przecież tamten mężczyzna przed akademikiem miał takie oczy, sam widziałem... Choć może mi się tylko zdawało. Na serio, oglądam za dużo filmów i stąd takie dziwne sytuacje.
Nie. Nie ma co się oszukiwać. Jestem pewien jak nigdy w życiu nie byłem, że z jego oczami było coś nie tak. Nie, z nim było coś nie tak. I nie mam już na myśli tych samych podejrzeń, co wcześniej.
Z zamyślenia wyrwał mnie dziewczęcy płacz. Odłożyłem te myśli na bok, jednocześnie nazywając się w głowie wariatem, po czym podszedłem do drzwi i dotknąłem metalowej klamki. I wtedy się zatrzymałem. Bo w sumie to po co miałem tam iść? Nie znałem jej, a nie byłem pewien, czy mogę zrobić coś innego niż tylko pogorszyć sprawę. W końcu nie umiem zbytnio rozmawiać z ludźmi, a co dopiero ich pocieszać.
Kilkanaście minut potem dostałem SMS od nieznanego numeru... Jakim cudem wszyscy mają mój numer?! Może to Mary... Nie, przecież ją zapisałem, ale wolałem się upewnić. Faktycznie, nie ona. Z drugiej strony bywają przecież osoby z dwiema komórkami i może wysłała mi ze złego numeru. Tak czy owak odpisałem.
Nie, nie "śpimy".
Wysłałem. Lubiłem łapać ludzi za słówka, nawet jeśli sam tego nie lubiłem.

---

Ariadna

Speszyłam się lekko na wspomnienie o czytaniu bajek i miałam ochotę zaprotestować, choć to i tak by nic nie dało. Miał rację, więc nie było sensu się kłócić. Ale tam naprawdę mógłby być myrak i co wtedy? Och, dobra... Nie powinnam tak spekulować, ale to silniejsze ode mnie. Przyjęłam jego pomoc, wstając ze śniegu. Dopiero teraz poczułam, że jednak jest zimno. A to wszystko przez mokre ciuchy, ech.
- I tak wiesz, że spać nie będę. - powiedziałam z nikłą nutką radości. Hm, zawsze to coś, nie smęcę tam bardzo. Och, no i z pewnością znów się wezmę za coś do czytania.

Ostatnio zmieniony przez Nieve (25-10-2013 o 17h58)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zaczęłam oglądać straszny horror gdy nagle zabrzęczał mój telefon krzyknęłam głośno ale co się dziwić w końcu ta szkoła jest meeega dziwna a może raczej straszna. Okazało się że to Milan i Mary nie śpią pomyślałam że Milan może nie wiedzieć kto to napisał więc wysłałam mu wiadomość ,, a zapomniałam to ja Rose"a do Mary zaś napisałam ,,wpadnij do mnie na chwilkę'' w końcu muszę jej powiedzieć o tym wszystkim . Znudził mi się horror więc przełączyłam na jakąś komedie była bardzo śmieszna muszę przyznać ale mi raczej nie było do śmiechu. Przypomniał mi się ten głos już miałam iść w jego stronę lecz coś mnie powstrzymało pewnie zdrowy rozsądek heh. Byłam trochę śpiąca ale postanowiłam poczekać na odpowiedź Mary jak to ja nagle odechciało mi się spać no dziwne ale co mam się zmusić była 22:00 a dzisiaj chyba już nie zasnę dobrze że jutro sobota więc tylko wstać na 9 na śniadanie na 13 na lunch na 16na obiad i na 19 na kolację dzisiaj nie było kolacji gdyż zaginęła kucharka może o tym też powiem Mary

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (25-10-2013 o 18h29)

Dostałam SMS. Spełniłam jej prośbę i zapukałam do drzwi. Miałam nadzieje że jeszcze nie zasnęła. Spojrzałam się w ciemy korytarz widziałam w nim mój sen. Szybko zamrugałam oczami. Zniknęło.
-Staczam się-powiedziałam pod nosem

---