Umysł kryje w sobie wiele tajemnic, chyba każdy to wie. Tyle myśli i zdarzeń codziennie zostaje nam w pamięci, tyle planów które nigdy nie będą miały miejsca, tyle niestworzonych historii... A co kryje w sobie umysł psychopaty...?


Rodzinę zawsze stawia się na pierwszym miejscu - tak ktoś kiedyś powiedział. Ta rodzina też kieruje się tym mottem. Oni - posiadają już córkę imieniem Hizaki, jest ich oczkiem w głowie. Ale nadchodzi taki dzień w którym ich ukochane dziecko zostaje postawione przed faktem dokonanym - pod ich dach została przygarnięta czwórka innych osóbek z sierocińca. Piątka dzieciaków, dzieląca ze sobą pokój zawsze oznacza to samo. Kłótnie, przepychanki, ''fochy'', bijatyki, głupoty... Mimo wszystkiemu pokochały się tak mocno jakby łączyły ich więzy krwi. Kiedy jednej coś się stało, reszta jej pomagała. Gdy którąś z nich ktoś zwyzywał, obraził inne natychmiast stawały w jej obronie... Jednak czy na pewno wszystkie?

***

Nastały wakacje...
Teraz o dziewięć lat starsze już rodzeństwo po męczącym dniu wylegiwało się w łóżkach. Każdą z nich dopadał już sen, bardziej lub mniej - ale dopadał. Nastała już druga w nocy, kiedy ostatnią do krainy snu zabrał Morfeusz.

Jeden ten sam sen...
Zamek, stary zamek, kręte korytarze, mnóstwo pokoi. Zgubiłam się w tej plątaninie. Zobaczyłam ją, Hizaki wychodziła z pokoju - pomachałam jej, zaczęłam krzyczeć by poczekała. Nie usłyszała mnie nawet...
A może tylko udawała? Po tym, co się stało, myślę, że tak właśnie było... Specjalnie to zrobiła, bym za nią poszła. Bym zobaczyła, co ma zamiar zrobić nam wszystkim, jeśli nie będziemy uczestniczyć w jej chorej grze.
Nie spodziewałam się nawet, że jest zdolna myśleć o takich rzeczach... Jak? Przecież spędziłam z nią tyle lat... A teraz wybrano mnie. Idzie tu po mnie, czas na moje zadanie. Nie chcę nawet wyobrażać sobie, co mogła dla mnie wymyślić...

Czwórka dzieci, uwięzionych w umyśle ich adopcyjnej siostry, która, jak się okazało, jedynie ukrywała pod swoją maską szczerą nienawiść do nich. Czy uda im się wydostać? I jak? Czy zdołają przejść przez okrutne zmagania, jakie stworzyła im Hizaki? I przede wszystkim, czy będą w stanie przyglądać się cierpieniu pozostałych?



Postacie:

1.1. - Hizaki - @JasmineRose

Adoptowane dzieci:

2.1. - Ayu - Lynn
2.2. - Will - Ikuna
2.3. - Michael vel "Mister M" - Paululusia
2.4. - Melody - Rosemary5

Co do KP macie wolną rękę, ale oddajcie w ciągu 24h, co by się nabór nie ciągnął w nieskończoność ;__;
Ważny edit: Bo miałam to wczoraj zrobić, a nie zrobiłam, bo przepadłam bez wieści. Wiek 15-18, a wygląd realny.

Zasady

1. Jeżeli już się zapisujesz - piszesz do końca. Boisz się że zapomnisz? Napisz - przypomnę Ci :3 (~ @JasmineRose, ale ja też przypomnieć mogę w razie ostateczności x3)
2. Do RP szukam osób chętnych do pisania, znających słowo ortografia i potrafiących użyć znaków interpunkcyjnych.
3. Kłócą się nasze postacie - nie my, ale gdyby jednak odsyłam na pocztę.
4. Obowiązuje nas znajomość regulaminu forum - nie przeklinamy, chyba że w ładny sposób to ocenzurujecie gwiazdkami.
5. Od czasu zaklepania postaci macie 24 godziny na dodanie KP

A moją KP dam w kolejnym poście. To tyle, have fun.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (27-12-2013 o 15h37)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Imię;  Will
Nazwisko;Leander
Wiek;18
Data urodzenia; 16 luty
Zodiak; Wodnik
Lubi;
+ gotować
+  boks
+ mandarynki
Nielubi;
- Kłamstw
- Dwulicowych osób
- Brukselki
   
Opis:    
Jest zbyt pewny siebie i niezwykle uparty, jeśli na czymś mu zależy nie odpuści jeśli tego nie dostanie, .Jego pasją jest gotowanie,nigdy nie zje czegoś czego sam nie przyrządził, nie posiada ulubionej potrawy, kocha wszystko co ostre i pikantne.Jest też strasznie opiekuńczy w stosunku do rodzeństwa.
Jego nastrój jest zmienny jak pogoda, na co dzień wesoły i pogodny, ale gdy coś nie idzie po jego myśli zamyka się w sobie i robi się z niego straszny mruk.

Ciekawostki;
* ma uczulenie na kocią sierść
* boks trenuje od 14 roku życia

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (25-12-2013 o 13h23)

Prosiłabym o zajrzenie do "ważnego editu" w poście głównym (nad zasadami), ze względu na moją sklerozę.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Godność | Ayu Kazama
Wiek | 15 lat
Data Urodzenia | 24 maja
Znak zodiaku |Bliźnięta
Wzrost | 159 cm

+ Lubi/Nie lubi -
+ Swoje przybrane rodzeństwo
+ Zagadki, tajemnice i wszystko inne związane z kryminałami
+ Fast foody
+ Stroje Hizaki
Ciemności -
Widoku cudzego cierpienia -
Nadmiaru różowego -

Dodatkowe
~ Cierpi na nyktofobię, miewa przez nią duszności i zawroty głowy ~
~ Ma dość głęboką wadę wzroku (-6.75 dpr), bez okularów tak w sumie niewiele widzi ~
~ Ma bardzo dobry słuch ~
~ Planuje zostać detektywem ~
~ Martwi ją, że Melody jest emo, boi się, że się tnie ~
~ Lubi słuchać, jak Hizaki gra na gitarze, a także oglądać jej suknie ~
~ Kiedyś chciała chodzić na boks z Willem, ale szybko się zniechęciła ~

Ostatnio zmieniony przez Lynn (28-12-2013 o 15h24)

---

daj mi 2.4

imię : Melody
nazwisko :Carter
wiek : 17 lat
rola : 2.4
hobby : śpiewanie jazda na desce na rowerze na hulajnodze i na reszcie.

ciekawostki :
- jest nadopiekuńcza jeśli chodzi o Ayu
- Jest emo
- lubi sport
- chce być piosenkarką
- kocha chodzić w glanach
- czasem jest miła a czasem nie
- kocha lody waniliowe
- ma uczulenie na cynamon

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (27-12-2013 o 09h54)

Michael Vayer



Imię  ¥   Michael

Przezwisko  ¥   Mister M

Nazwisko  ¥   Vayer

Wiek  ¥   17 ( i pół ! )

Data urodzenia  ¥   28 lutego ( tak, to jest denerwujące obchodzić tak rzadko urodziny ! )

Rola  ¥   2.3

Hobby  ¥   Serfing, Hakowanie

Charakter:   
Michael jest sprytny i przebiegły. Potrafi dostrzec nawet najdrobniejsze szczegóły. Ma bardzo dobry wzrok, ale słaby słuch. Jest miły dla wszystkich i dla każdego poświęciłby życie. Jednak jest zbyt łatwowierny.

Lubi  ¥   Miętówki, swoją "rodzinę"

Nie lubi  ¥   Wywyższania się, bezradności

Ostatnio zmieniony przez Paululusia (27-12-2013 o 21h24)

Dobra, już bez przedłużania zbędnego, zaczynamy. By uniknąć jakichkolwiek niedomówień, informuję od razu, że zaczynamy już od TEJ nocy, możecie od razu też napisać, że jesteście w tym zamku.

Link do zewnętrznego obrazka
To przykre, że żadno z nas nie ma urodzin w wakacje. Nie mamy większych powodów do świętowania, no! Chyba, że uznać koniec szkoły, no w sumie... To dopiero święto! I z tej okazji wszyscy wybraliśmy się na miasto, tyle się działo, że nawet mnie nie chce się wymieniać, heh... W każdym razie, zmęczeni wróciliśmy do domu późną nocą. W ciągu tylu lat zdążyliśmy zasugerować rodzicom Hi... naszym rodzicom, że ciągłe mieszkanie w jednym pokoju nie jest dobrym pomysłem, w rezultacie mamy teraz jedno duże mieszkanie, które kiedyś było dwoma, jednak tato kupił je obydwa i zburzył jedną ze ścian. Co prawda dalej brakowało jednego pokoju, dlatego Hizaki śpi teraz po drugiej stronie tego, oddzielona ścianą z szaf. Na szczęście nie przeszkadzało to jej, a mnie w takim razie tym bardziej... Przynajmniej miałam bliżej do jej prób, kiedy gra na gitarze, haha! Ale teraz jej nie słyszałam... Nic dziwnego, głupia Ayu, pewnie poszła już spać. Spojrzałam na zegarek - fakt prawie druga... Nie ma co tego przeciągać, i tak nie mam co robić. Ułożyłam głowę na poduszce i zamknęłam oczy.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (27-12-2013 o 17h58)

---

Wróciliśmy do domu bardzo późno bo o pierwszej więc poszliśmy już do pokoi na mieście było bardzo fajnie śmieliśmy się i gadaliśmy było naprawdę fajnie szkoda że tak nie może być codziennie.
Poszłam do pokoju i spojrzałam w lustro o cholera moje włosy są jeszcze gorsze niż po trzech dniach bez tapirowania co my tam robiliśmy wytapiruje je dzisiaj rano będę miała mniej roboty.
Poszłam się przebrać w pidżamę ale nie miałam sił więc zostałam w glanach białym przylegającym topie na ramiączkach i dżinsach oczywiście w makijażu tez spryskałam twarz lakierem do włosów by makijaż nie wtarł się w poduszkę.
Pościel wisiała na balkonie musiałam po nią iść ale to nie był wielki trud ale gdy wyszłam poczułam że chyba zaraz zamarznę wzięłam pościel i rozłożyłam na łóżku.
Położyłam się na łóżku zamknęłam oczy i momentalnie zasnęłam czułam się jakbym leżała na małej, puszystej i mięciutkiej chmurce w końcu zasnęła.

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (27-12-2013 o 18h25)

Michael Vayer

Kiedy wracaliśmy, byłem tak zmęczony, że od razu zasnąłem. Wiedziałem, że zasypiam jako pierwszy, co nie było w moim stylu, ale no cóż.  Początkowo śniła mi się piękna piaszczysta plaża, idealne fale, cudowne słońce... Lecz z moją tendencją do świadomych snów czułem smutek, gdyż wiedziałem, że to był tylko sen.
Potem coś zaczęło się zmieniać. Słońce zasłoniły mury, kruszące się ze starości. Fale i piasek zniknęły, a w ich miejsce jakby wrosła betonowa podłoga. Całość dopełniały straszne obrazy na ścianach. 
A do tego jeszcze to poczucie, że to nie jest zwykłym snem...
Jakby na potwierdzenie tych myśli, jeden z obrazów spadł na moją nogę. Jęknąłem. Tak, ból był całkowicie realny.
- Halo, jest tu kto? - powiedziałem, a za mną powtórzyło echo.
Biegłem po schodach, szukając jakiegokolwiek znaku życia. Nikogo nie mogłem znaleźć. Zatrzymałem się na jednym piętrze. Usiadłem zrezygnowany. Po chwili zobaczyłem blond włosy, leżące na podłodze. Podchodząc, zauważyłem resztę ciała siostry.
- Ayu! - krzyknąłem uradowany. - Nawet nie wiesz, jak cieszę się, że cię widzę!
Dziewczyna dopiero się budziła. Widocznie trafiła tu w podobny sposób. A skoro ona tu była, może była i reszta...

Link do zewnętrznego obrazka
Ze snu wybudził mnie głos Michaela. Podniosłam głowę, nie znajdowaliśmy się już ani w moim pokoju, ani zapewne w domu. Nie wiedziałam, gdzie byliśmy. Może to tylko sen?
Rozejrzałam się, choć i tak niewiele to dało. Nie miałam na sobie okularów i jedyne, co widziałam to słabe, rozmazane plamy światła, prawdopodobnie na ścianach. Otworzyłam szeroko oczy i poczułam, że robi mi się gorąco. Tak ciemno... Nic nie widzę, nie wiem, czy coś nie czai się za rogiem, nie wiem nic o tym miejscu, a mrok tylko utwierdzał mnie w stwierdzeniu, iż nie wiem gdzie jestem.
Michael podszedł i pomógł mi wstać. Przynajmniej miałam go przy sobie.
- Gdzie... My jesteśmy? - spytałam drżącym głosem, ściskając jego dłoń. Wiedziałam, że mnie nie puści mimo wszystko, wiedział o mojej przypadłości.
Wszystko było zbyt rzeczywiste, jak na sen... Przecież kiedy śpię, wydaje mi się, że widzę wyraźnie, tymczasem wzrok miałam tak słaby, jak w rzeczywistości... Poza tym, w moich snach nigdy nie było ciemności. Nigdy, chyba że w koszmarach.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (28-12-2013 o 13h51)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Zabawa była świetna, uwielbiałem wychodzić z moim rodzeństwem. Jednak byłem już tak zmęczony, mimo to leżałem dość długo na łóżku. W końcu będę musiał im powiedzieć... myśli o tym towarzyszyły mi do momentu gdy zacząłem odpływać w krainę snu.
Otworzyłem oczy, zaskoczony tym że mój sen był tak krótki, zorientowałem się że siedzę oparty o ścianę, wszędzie było ciemno, w okół panowała przeszywająca cisza. Wstałem trzymając się ściany, czekałem aż  oczy przywykną do ciemności, zobaczyłem drzwi, wyszedłem na korytarz. Obrazy na ścianach przyprawiały o mdłości, Ayu twierdziła że boks jest brutalny, ale te obrazy były dużo gorsze od widoku krwi.  Szedłem prosto, szukając choćby cienia czyjejś obecności, zaczął mi towarzyszyć okropny strach. Znów jestem sam, a co jeśli już tak zostanie? Zacisnąłem pięści, przecież to nie możliwe Ayu, Hiz, Michael i Melody są moją rodziną. Usłyszałem głos i pobiegłem w jego stronę, zobaczyłem Ayu i Michaela, jak dobrze.
- Gdzie my jesteśmy?
Ich przerażenie było chyba równe mojemu, rozglądałem się po tym  przeklętym miejscu. Zamek? Bardzo stary i ta aura która w nim panuje, miałem ochotę wyjść stąd jak najszybciej.

Link do zewnętrznego obrazka
Wydałam z siebie zduszony okrzyk i odwróciłam się nerwowo, słysząc kolejny głos. Zaraz jednak odetchnęłam z ulgą. To tylko Will... Za to Michael jęknął z bólu. Odwracając się, wykręciłam mu rękę... Głupia ja.
- Przepraszam - szepnęłam żałośnie i puściłam go natychmiast. Spojrzałam w stronę Willa, podchodząc powoli do najbliższej ściany. - Nie wiem, nie mam pojęcia... Zamek? - spytałam nagle, dotykając ściany, najwyraźniej złożonej ze sporych, szarych kamieni. Widziałam takie tylko w jednym miejscu - zamczysku, które kiedyś zwiedzaliśmy, jakieś siedem, może osiem lat temu. Pamiętam tylko tyle, że choć było tam nawet dość jasno, miejsce to było na tyle straszne, że cały czas trzymałam się nieustraszonej Hizaki... Właśnie, gdzie ona jest? A Melody?
- M-Może poszukajmy reszty? - zaproponowałam, wiedząc, że zrozumieją o kogo chodzi. Dziwne, ale... Czułam, że jesteśmy tu wszyscy, cała piątka.

---

Michael Vayer

Mimo strachu, cieszylem się, ze jesteśmy tu w trójkę. Gdybym był sam, wcale nie wiedziałbym co robić. Tak to przynajmniej mieliśmy jakikolwiek plan. Rownież byłem przekonany, ze reszta tu jest.
- Chodźmy - powiedziałem, ruszając w stronę schodów.
Wciąż bolała mnie ręka po wykręcaniu przez siostrę, ale w miarę pewnie wziąłem ja za rękę. Gestem nakazalem jej wziąć za rękę Willa. Tak, trzymając się za ręce, ruszyliśmy spiralnymi schodami w górę.